Het is lang geleden dat ik hier nog iets heb geschreven. Zolang dat ik zelfs niet meer wist hoe ik moest inloggen. Maar hier ben ik weer. Voor minstens één keer. Nadien zien we wel weer.

2020 is voorbij. Het was geen jaar als een ander. Voor niemand, vermoed ik. Voor mij persoonlijk had het zijn goede en zijn minder goede momenten. Ik had geen uitzonderlijk goed maar ook geen uitzonderlijk slecht jaar. Het was een jaar dat om meerdere redenen een nieuw tijdperk inluidde.

Het jaar van twee keer verhuizen

Toen 2020 begon wist ik dat het een bijzonder jaar zou worden en wel hierom: na 11 jaar in Beerse te hebben gewoond zouden we verhuizen. Niet één maar twee keer. In januari naar het huis van mijn moeder in Aarschot (zij trok in bij haar partner). Na de zomer een tweede keer, naar ons nieuwe huis in Antwerpen. In september zou dat huis klaar zijn, dachten we. Toen kwam corona, lag de werf een hele tijd stil en schoof de einddatum van de bouwwerken op naar 1 december. Het betekende dat we 2020 eindigden zoals we het begonnen, met een verhuis.

Afscheid van onze hond

In november kwam het moment waarvan ik al lang wist dat het zou komen, maar waarop ik eigenlijk niet voorbereid kon zijn. We namen afscheid van onze hond Sam, al een tijdje hoogbejaard. In oktober vierden we nog zijn 15e verjaardag. Wetende dat de levensverwachting van een golden retriever tussen de 12 en 14 jaar ligt beschouwde ik alle tijd die we nog met hem hadden al een hele tijd als bonus. Dat maakt dat het afscheid te verwachten was, maar betekende niet dat het minder hard aankwam. Zijn lichaam werd uiteindelijk zo moe en verzwakt dat we beslisten hem te laten inslapen. Een moeilijke beslissing. Pas toen hij er niet meer was besefte ik ten volle hoe hard hij verweven zat in mijn dagelijkse leven. Hoe vaak ik door de dag, terwijl ik aan tafel zat of in de zetel of wanneer ik iets anders aan het doen was, even opzij keek om te zien hoe het met hem ging. Zeker tijdens dit afgelopen jaar waarin ik bijna constant thuis was. Het huis was na die bewuste dag in november plots zo ontzettend leeg.

Overgangsjaar en ‘lange vakantie’

Al voor de coronacrisis uitbrak stond vast dat 2020 voor ons een overgangsjaar zou worden. Toen we er aan begonnen omschreef ik ons tijdelijke verblijf in Vlaams-Brabant als een lange vakantie. Die vakantie werd wat anders dan verwacht, en ook langer dan voorzien. Weinig restaurantbezoeken, weinig toeristische uitstappen, wel veel tijd in de natuur. Wandelend. Met onze hond, met mijn man en erg vaak ook alleen. Bos en natuur op wandelafstand. Dat was, meer dan ik me vooraf had kunnen inbeelden, een immense troef van onze tijdelijke woonst.

Podcasts

2020 was ook een beetje het jaar van de podcasts. Ik luisterde voordien ook al wel eens naar een podcast, maar nooit zoveel als in het afgelopen jaar. Het feit dat ik mezelf in het voorjaar een draadloze hoofdtelefoon met noise canceling functie cadeau deed heeft daar zeker toe bijgedragen. De aankoop van het jaar, zonder enige twijfel. Verder kocht ik trouwens niet veel. Ik zou het op voorhand niet hebben gedacht, maar de combinatie van wandelen en podcasts luisteren bleek een match made in heaven.

Reizen?

2020 was een mager reisjaar. Gelukkig gingen we in januari wel nog even genieten van het mooie weer op de Canarische eilanden. We hadden er een heerlijke tijd. Het was de laatste keer dat we het aandurfden onze hond (toen al hoogbejaard) 10 dagen achter te laten.

Tijdens de zomer beperkten we ons tot een paar dagen in een huisje in Wallonië, met hond. Met korte en trage wandelingen samen met hem, en korte uitstappen zonder hem (kort om hem niet al te lang alleen te laten).

Werk

2020 was ook op werkvlak een mager jaar. Ik nam de volledige maand januari vrij om te verhuizen en om op vakantie te kunnen gaan. (Het was lang geleden dat ik nog eens een volledige maand vrij nam, wist ik veel dat ik later op het jaar nog veel langer niet aan het werk zou zijn.) Op 1 februari startte ik weer met werken op een nieuwe locatie. Voor ik dat nieuwe project goed en wel op gang had getrokken moest ik alweer stoppen, toen de niet-medische contactberoepen midden maart de deuren moesten sluiten. Ik kon opnieuw werken vanaf 8 juni, om op 28 oktober opnieuw te sluiten, voor de rest van het jaar. Met het verhuizen van mijn werkplek en geen praktijkruimte meer bij mij thuis wist ik op voorhand dat 2020 geen eenvoudig jaar zou zijn, maar dat ik de helft van het jaar helemaal niet zou mogen werken, dat had ik uiteraard op voorhand niet voorzien.

Ergernis en beperkingen versus rust en mildheid

Er was in 2020 best wel wat ergernis, over hoe corona mijn vrijheid beperkte, over het gedrag van sommigen, over wat er gezegd, geschreven en gedaan werd. Ik zat soms te veel met mijn neus op de actualiteit op momenten waarop ik beter wat afstand had genomen.

Maar er was ook veel mildheid en begrip. Er was rust en tijd. Ik leerde sommige dingen die wel konden extra appreciëren. En ik was dankbaar voor het feit dat ikzelf en de mensen uit mijn onmiddellijke omgeving het jaar gezond doorkwamen.

2021 is 10 dagen oud. Hoe ons leven er het komende jaar uit zal zien valt moeilijk te voorspellen. Ik ga er in elk geval het beste van proberen te maken. En wens iedereen die hier mee leest een mooi 2021 toe.

April was de eerste volledige maand onder COVID-19-maatregelen. De eerste volledige maand van bijna-huisarrest, de eerste volledige maand ook waarin ik niet mocht werken.

Ups en downs

Het was een maand met ups en downs. Over het algemeen verteer ik de Coronamaatregelen goed. Ik prijs mezelf nog steeds gelukkig met de omstandigheden waarin ik deze crisis beleef. Ik besef dat er heel wat mensen zijn die hier in veel minder gunstige omstandigheden aan zijn moeten begonnen. Ik kan mij ook zo heel wat periodes in mijn eigen leven voor de geest halen waarin deze crisis een veel grotere uitdaging zou zijn geweest. Ik reken mijzelf bij de gelukkigen.

Dat neemt niet weg dat er ook wel een paar mindere dagen waren. Halverwege de maand had ik er zo een paar. Dagen waarop elke nieuwe dag ongeveer een kopie leek van de vorige. Dagen waarop ik het gevoel kreeg opgesloten te zitten in een wereld die veel te klein was en ik geïrriteerd geraakte door de minste aanleiding. Op zich bleek de oplossing achteraf erg eenvoudig. Want hoe mijn dagen eruitzien heb ik ook nu voor een groot deel zelf in de hand. Als ik wil zijn er genoeg dingen die voor afwisseling kunnen zorgen. Ik heb nog altijd de vrijheid om een lange wandeling of fietstocht te maken naar een plek die ik niet ken of waar ik al een tijdje niet meer ben geweest. Er is de natuur die elke dag anders is. En ik kan mezelf ook voeden met allerlei andere interessante dingen, zoals muziek, cursussen of boeken. Als ik mij focus op alles wat ik wel nog kan in plaats van op wat niet meer kan dan blijk ik met gemak nog een zeer afwisselend en boeiend leven te kunnen leiden.

Studeren

Ik heb de afgelopen maand behoorlijk veel gestudeerd. Ik haalde twee anatomieboeken boven die al jaren lagen te wachten om ooit, als ik er eens tijd voor zou hebben, grondig door te nemen. Die ooit, die was nu wel aangebroken. Vooral het handboek triggerpointtherapie, een boek dat zich vooral focust op zelfmassagetechnieken was perfect studievoer tijdens deze periode.

Ik heb de technieken op mezelf toegepast en vond zo vrij snel twee spieren in mijn schouders en 6 spieren in mijn beide armen met pijnlijke triggerpoints. Ik volgde de instructies van het boek en behandelde ze vier keer per dag. Tot mijn eigen verbazing was na drie dagen de vermoeidheid in mijn onderarmen, waar ik al jaren mee rondliep, verdwenen . *

* Ik ging 9 jaar geleden met klachten in mijn ellebogen/onderarmen naar de huisdokter. Zij stuurde mij door naar het ziekenhuis voor onderzoek. De specialist daar concludeerde dat ik een tenniselleboog had en zette zonder overleg een cortisone-spuit in mijn arm. Een aanpak waar ik als ik de kans had gekregen niet voor zou hebben gekozen. Sindsdien was er een serieuze drempel om nog iemand mijn armen te laten behandelen. Ik maakte mezelf wijs dat ik er eigenlijk ook weinig last van had. Dat klopte gedeeltelijk. Als ik echt pijn kreeg masseerde ik die er zelf uit. Maar het gevoel van vermoeidheid was er altijd. Het valt mij nu op hoezeer ik daaraan gewend was geworden, net als aan de gevoeligheid en het krachtverlies in mijn armspieren. Dat is nu allemaal weg.

Ik ben uiteraard superblij met het resultaat van mijn eigen triggerpointbehandeling. Tegelijkertijd vind ik het een beetje frustrerend dat dat boek al 5 jaar in mijn kast staat en ik hier niet eerder tijd voor maakte. En doet het me de vraag stellen of (en hoe) ik hier professioneel iets mee wil gaan doen. Voor ik dit op anderen kan toepassen valt er nog heel veel bij te leren. En moet ik van een paar vastgeroeste ideeën in mijn hoofd af (zoals dat ik het echte therapeutische werk beter overlaat aan bijvoorbeeld kinesisten, die daar relevante universitaire studies voor hebben gedaan).

Uitkijken naar…

Mei is begonnen, en meestal vind ik dat een heel fijne maand. Ik kijk uit naar meer lenteweer in mei. En naar nog meer genieten van natuur en rust.

Of weer aan het werk gaan er voor mij de komende maand in zal zitten weet ik niet goed. Mijn werk valt onder de contactberoepen en daarover werd door de veiligheidsraad beslist dat zal bekeken worden of en onder welke voorwaarden die ten vroegste op 18 mei weer kunnen opstarten. Mogelijk sta ik binnen enkele weken in een ontsmette ruimte met een mondmasker op weer te masseren. We zullen zien.

Vanop het bouwfront was er goed en slecht nieuws. Het slechte nieuws is dat de werf van ons huis al sinds midden maart stil ligt. Het goede nieuws is dat de werf morgen weer wordt opgestart. Of dat aan het normale tempo kan en wanneer ons huis opgeleverd zal worden, daar heb ik voorlopig geen zicht op. Maar er gebeurt weer wat en dat is wel een fijn idee. Ik heb mij een tijdje ingehouden, omdat het daar stil lag en er ook geen winkels open zijn, maar de afgelopen dagen houd ik mij tussendoor toch weer wat bezig met ideeën opdoen voor de inrichting van ons huis. Ik kijk er naar uit om op dat vlak binnenkort wat concretere plannen te kunnen beginnen maken.

Ik heb op dit moment het gevoel dat als het nodig is ik het nog wel even uithoud onder deze omstandigheden. Dat betekent niet dat er geen dingen zijn die ik mis. Gisteren werd hier een nieuwe wasmachine geleverd en besefte ik dat het (beperkte, vanop veilige afstand) contact met de leverancier van dat toestel me deugd deed. Ik kijk er dus toch wel naar uit om weer wat meer face-to-face-conversaties te kunnen voeren, met bekenden en onbekenden. Ik kijk er ook wel naar uit om nog eens een uitstapje te kunnen maken, verder weg van huis dan wat met de fiets haalbaar is.

Maart 2020 is een maand die we niet snel zullen vergeten. Voor mij persoonlijk viel het allemaal goed mee, maar sommige mensen hadden het een pak moeilijker.

Het lijkt lang geleden maar maart begon nog heel gewoon. Ik schreef aan het begin van de maand nog “er staan in maart een paar leuke dingen op het programma en ben ik ervan overtuigd dat er nog wel wat zullen bijkomen. Als we tenminste niet allemaal met het coronavirus in bed of in quarantaine belanden natuurlijk.” We leefden op dat moment nog met het idee dat het zover wel niet zou komen, maar ergens wisten we al wel wat er mogelijk zat aan te komen.

Ik ging in het begin van de maand met de trein een dagje naar Brussel op bezoek bij een vriendin. Een leuke dag met bezoek aan een tentoonstelling en gezellig lunchen in een grote foodcourt. Ik was op dat moment duidelijk nog niet geneigd om plekken waar veel volk bij mekaar komt te mijden.

Ik was een paar dagen later een halve dag in Antwerpen voor een afspraak. Op dat moment werd mekaar een hand geven als begroeting al meer in vraag gesteld en was ik mij al wat vaker bewust van het feit dat ik op trein en tram oppervlakken aanraakte waar viruscellen best wel even op kunnen overleven. Ik bleef van de leuning van de roltrap af, waste een keertje extra mijn handen en raakte mijn gezicht zo weinig mogelijk aan.

De dagen nadien werden enkele van de afspraken die in mijn agenda stonden stilaan geannuleerd en besliste ik de overblijvende afspraken zelf af te zeggen. Ongeveer op dat moment kwam de overheid met strengere maatregelen en werd bekend gemaakt dat restaurants en scholen zouden sluiten.

Ik kreeg de maandag daarop zéér milde symptomen van een virale infectie. In alle andere omstandigheden zou ik gezegd hebben dat ik een heel lichte verkoudheid had, en daar zo goed als geen aandacht aan hebben geschonken. In dit geval dacht (en denk) ik dat nog steeds, al was ik mij er wel van bewust dat dat virus op zich ook het Covid-19-virus kon zijn en ik één van de gelukkigen zou kunnen zijn die alleen maar milde symptomen kreeg. Ik besliste om niet meer te werken. Enkele dagen later mocht ik dat ook niet meer.

De rest van de maand bestond voor mij uit zoveel mogelijk thuisblijven. Enerzijds leek er niet zo heel veel veranderd. Anderzijds merkte ik hoe de pandemie mijn leven en denken toch wel beïnvloedde. Het viel me ook op hoe snel deze situatie went.

Ik ben sowieso veel thuis en ben meestal ook graag thuis. De meeste dagen nu lijken op rustige dagen in een andere week.

Anderzijds merkte ik dat ik snel wen aan de afstandsmaatregelen. Beelden op TV van manifestaties met veel volk zien er nu erg vreemd uit. Ik word er zelfs een beetje claustrofobisch van. Als mensen in de supermarkt te dichtbij komen ben ik niet zozeer bang om ziek te worden, maar voel ik me ongemakkelijk. De persoonlijke ruimte die ik graag rond mij bewaar is gegroeid tot een paar vierkante meter. Ik kan mij momenteel moeilijk voorstellen dat ik in een volle concertzaal zou willen staan of het lang zou uithouden op een volle metro zonder daar onrustig van te worden.

Ik heb het gevoel dat ik tot nu toe in deze crisis bij de gelukkigen hoor. Ik en de mensen rond mij zijn gezond en blijven gespaard van veel tegenslagen en onrust. Mijn hart gaat uit naar al wie het moeilijker heeft. Mensen met een moeilijke thuissituatie, dokters, verpleegkundigen, zieken en hun familie (beelden uit Italië gingen door merg en been), mensen in landen waar er geen compensaties en andere vangnetten zijn die ook hun inkomen zien wegvallen,… De man van mijn nicht belandde even in het ziekenhuis maar werd ondertussen gelukkig alweer ontslagen.

Te verwachten, maar ook wel een beetje jammer: de bouw van ons toekomstige huis is voorlopig stilgelegd. Omdat er volgens de projectontwikkelaar niet in veilige omstandigheden kan worden gewerkt, omdat er niet voldoende personeel is, omdat er problemen zijn met de aanvoer van materialen. Dat betekent dat de oplevering van ons huis zo goed als zeker vertraging zal oplopen. Dat is jammer, maar geen drama. We zitten goed waar we nu wonen.

Ik ben ook best wel opgelucht dat we ons vorige huis al hebben verkocht. De tijdelijke situatie waarin we eigenaar waren van twee huizen, waarvan één in aanbouw, maakte ons kwetsbaar voor prijsdalingen op de vastgoedmarkt. We beslisten daarom eind vorig jaar om sneller dan nodig ons huis te verkopen. Dat zorgde voor gemoedsrust. We hadden toen niet kunnen voorzien hoe veel meer die gemoedsrust ons nu waard zou zijn. We zouden het zonder die verkoop ook hebben overleefd, maar het is toch wel een serieuze zorg minder.

Daarnaast voelt het feit dat we pas verhuisd zijn ook wel als een voordeel. We zijn de afgelopen weken vaak gaan wandelen in de buurt. Wij wonen op wandelafstand van twee stukjes bos. Doordat we nog nieuw zijn in deze buurt zijn er nog steeds nieuwe landschappen, wegen en bospaden te ontdekken. Het stilt voorlopig grotendeels mijn honger naar het ontdekken van nieuwe plekken. Reizen zit er ook even niet in. Het komt goed uit dat wij geen concrete reisplannen hadden en in januari nog genoten van een zeer fijne vakantie.

Gezien

Ik keek vrij veel TV de afgelopen maand. Er zaten nogal wat nieuwe seizoenen van oude bekenden bij: De Mol, blind getrouwd, Down the road,.. En ook wel een leuke nieuwe ontdekking: The IT Crowd op Netflix. Heerlijke Britse humor van al een paar jaar geleden, maar nu pas ontdekt.

Gepubliceerd

Ik schreef hier één blogpost en die ging over het leven in tijden van Corona. Op de massageblog schreef ik een stukje over jezelf masseren met een tennisbal en maakte ik een nieuwe pagina aan met interessante links naar pagina’s met oefeningen om spierspanning te verminderen/voorkomen en zelfmassagetips.

Uitkijken naar

Ik kijk in april vooral uit naar wat minder onheilsberichten, hier in België maar zeker ook in de rest van de wereld. Ik hoop ook dat de secundaire gevolgen van deze crisis (ik denk aan de mentale gezondheid van mensen die nu niet de nodige hulp krijgen bijvoorbeeld, of gevallen van intrafamiliaal geweld) niet te groot zullen zijn. Voor mezelf hoop ik vooral dat ikzelf en iedereen rond mij in goede gezondheid mag blijven.

Voor iedereen die dit leest: zorg goed voor jezelf!