- Ergens Onderweg

Filed Under: Over eten

Dagen zonder suiker: 2 jaar later

Twee jaar geleden nam ik me voor tijdens de vastenperiode (46 dagen lang als je de zondagen meetelt) geen geraffineerde suiker te eten. Ergens halverwege die periode maakte ik een stand van zaken op. Er verscheen hier nooit een eindevaluatie. Enerzijds omdat dat er niet van kwam, maar ook wel omdat er niet veel meer veranderd was na de tussentijdse evaluatie.

Maar het leek me wel interessant om twee jaar later eens terug te blikken op die periode. Zou ik het opnieuw doen? En belangrijker nog: heeft het een effect gehad op mijn eetgewoonten op lange termijn?

Afkicken als proces of cold turkey

Er zijn verschillende manieren om je suikerconsumptie af te bouwen. Wie van veel snoepen plots cold turkey naar ‘geen suiker’ gaat zou wel eens afkickverschijnselen kunnen krijgen. Zelf koos ik ervoor om geleidelijk aan af te bouwen. De suikervrije vastenperiode was één van vele stappen in een lang proces. Het was voor mij geen spectaculaire ommezwaai.

Hoeveel suiker eet ik nu? Zijn mijn eetgewoonten veranderd?

Ik eet nu meer suiker dan in die periode twee jaar geleden, maar veel minder dan ik voordien lange tijd gewoon was.

Snoepen is al lang geen dagelijkse gewoonte meer. Ik merk dat er tijdens de winter en in periodes waarin ik vermoeid ben het meeste kans is dat ik toch eens naar een reep chocolade of een gebakje grijp. Maar toch is dat zelfs dan iets uitzonderlijks.

Bij het eten van kant-en-klare bereidingen let ik er soms wel op hoeveel suiker er in zit, maar is het zeker niet zo dat ik alle producten waar suiker in verwerkt is links laat liggen. Dit deed ik tijdens mijn suikervrije periode wel veel meer. Als er een gemakkelijk suikervrij alternatief is voor iets zal ik dat nemen, maar ik ga niet alles zelf bereiden omdat in de bereide vorm suiker is gebruikt.

Het moeilijkste aspect voor mij blijkt weerstaan aan de verleiding. Ik schreef het al in april 2016 en het blijft zo. Zolang er geen zoetigheid in de buurt is heb ik geen moeite met niet snoepen. Maar zet een doos pralines of wafeltjes in mijn buurt en ik kan dat niet uit mijn hoofd zetten. Ter illustratie: een tijdje geleden was er een zakje met paaseieren in huis. Ik zou graag iemand zijn die daar elke dag één paaseitje van eet, rustig proeft en geniet, maar zo gaat dat bij mij dus niet. Ik at het hele pak in één dag op, de korte pijn :-).

Het valt me ook steeds meer op hoe onze maatschappij erop lijkt te zijn gericht om iedereen verslaafd te houden aan suiker. Als de kindjes in de Delhaize een snoepje krijgen. Als de jeugdbeweging wafels of chocola komt verkopen aan de deur. Als er een verjaardag gevierd wordt en daar nu éénmaal taart bij hoort. Als er standaard een koekje wordt aangeboden bij de thee…

Wanneer ik mij vroeger niet zo goed voelde dan troostte ik mezelf door snoep te kopen of een taartje. Nu koop ik een verse ananas of mango. Ik troost mezelf dus nog steeds met iets zoet, maar het is toch wel een groot verschil.

Welk effect heeft de suikervrije periode gehad?

Het belangrijkste effect van minder suiker eten voor mij is het feit dat ik geen last meer heb van suikerdips. Ik word nog steeds ‘hangry’ als ik een tijdje niet heb gegeten. Maar de spectaculaire inzinkingen omdat de suikerspiegel in mijn bloed crashte heb ik niet meer.

Mijn smaak is veranderd. Vroeger vond ik zelden iets ‘te zoet’. Nu zijn er dingen die ik echt niet lekker vind omdat ik ze véél te zoet vind.

Ik kreeg de afgelopen jaren complimenten van mijn tandartse en van de paradontoloog. Het verschil in hoeveel werk er is aan mijn gebit en (meer nog) aan mijn tandvlees is echt opvallend. Vroeger deed een behandeling bij de paradontoloog gegarandeerd pijn, nu ben ik verbaasd over hoe snel het afgelopen is. Op lange termijn is dit misschien wel het argument dat mij het meest motiveert om niet opnieuw meer suiker te gaan eten.

Hoe meer zoet, hoe meer zin in zoet. Er zijn voedingsdeskundigen die dit al lang zeggen en ik kan alleen maar beamen dat het voor mij klopt. Dat is een belangrijke reden waarom ik geen kunstmatige zoetstoffen gebruik. Ze zorgen er dan wel voor dat je op dat moment geen suiker eet. Maar ze houden de verslaving wel in stand. Die wetenschap zorgt er ook voor dat ik het nu gemakkelijker vind om na een periode waarin ik wat meer zoet at opnieuw af te bouwen.

Zou ik het opnieuw doen?

Als ik ooit merk dat ik mijn suikerconsumptie niet meer onder controle heb zou het best kunnen dat ik opnieuw een suikerarme periode inlas. Daarnaast denk ik dat ik ooit eens een suikervrije periode wil doen die een stapje verder gaat. Ik merk dat de zin in zoet nog altijd wel de kop opsteekt. Dan eet ik een stuk fruit. Ik ben er van overtuigd dat ik dit nog beter onder controle zou krijgen als ik een volledigere suikerdetox zou doen, en daarbij ook fruit (en gedroogde vruchten en nog wel wat andere zoete dingen) zou schrappen. Een paar jaar geleden zou dat een onmogelijke opdracht hebben geleken, maar nu lijkt het doenbaar.

Filed Under: Everyday life

Ondertussen – maart 2019

Maart is alweer voorbij. De maand die wordt geassocieerd met het begin van de lente en met maartse buien. En maart 2019 heeft ons op dat vlak niet teleurgesteld. Ik hou eigenlijk wel van wat wisselvallig weer, ook al zorgde dat er deze maand wel voor dat ik een paar keer nat werd. Er waren enkele ‘Ah de zon schijnt, ik zal nu snel naar buiten gaan’-momenten die eindigden in ik die met de fiets vertrok en onderweg in een stortbui terecht kwam en de hond en ik die een portie hagel over ons heen kregen. Maar ach, allebei zonder kleerscheuren overleefd en eigenlijk vind ik dat niet eens zo erg.

Ik maak in het begin van deze maand eindelijk eens werk van het nakijken of mijn websites wel goed worden gebackupt. Voor de website van mijn massagepraktijk loopt de automatische backup goed. Voor deze blog blijkt de laatste backup nog te dateren van in 2017. Oeps. Dus zorg ik maar eens voor een automatische backup.

Een week of twee later blijkt mijn blog plots niet meer bereikbaar. Een probleem dat ze bij mijn webhost niet direct opgelost krijgen. Waarop ik het advies krijg de laatste werkende back-up terug te zetten. Die is nog geen week oud, en dat werkt. Ik verlies hooguit een paar paragrafen uit dit bericht. Ik wil er liever niet aan denken wat ik zou hebben gedaan als dit een maand vroeger was gebeurd. En vraag mij tegelijkertijd af het starten van de automatische backup iets te maken heeft met de crash. Wel heel toevallig anders.

Wij gingen bij de notaris langs om de officiële akte tekenen voor ons toekomstige huis. Dat betekent dat we nu eigenaar zijn van een klein stukje Antwerpen. En ik weer een serieuze shot ‘hoe lang nog? Hoeveel keer slapen is dat nog? Kunnen we echt niet al eerder verhuizen?’- ongeduld toegediend kreeg. Maar ik heb het alweer onder controle 🙂 Er moet nog veel gebeuren voor we zover zijn, dus ik houd mij wel bezig.

Ik ergerde mij deze maand een paar keer aan mensen die in mijn ogen hun job niet goed doen. Een werkpuntje voor mezelf, mij wat minder snel ergeren aan dingen die ik zelf toch niet onder controle heb. Ik heb daar namelijk alleen maar zelf last van.

Weinig Netflix en weinig internationale series gekeken, maar ik zag wel heel wat programma’s van Vlaamse makelij: De Mol, Rond de Noordzee, Bargoens, Blind Getrouwd, ..

Ik ging nog eens naar de dierenarts voor onze hond zijn jaarlijkse check-up. We merken dat hij aan het verslijten is (13,5 jaar oud ondertussen): hij hoort niet meer zo goed, zijn zicht is achteruitgegaan, hij wandelt en komt recht als een oud mannetje, er zit voor het eerst wat ruis op zijn hart,.. Maar als de dierenarts een snoepje voor hem bovenhaalt heeft hij dat al van ver geroken en druipt het enthousiasme eraf. Reukzin en eetlust nog dik in orde :-).

We gingen een keertje Ethiopisch eten. Lekkere curry’s, en gezellig met de handen eten van één grote schotel. Alleen de pannenkoeken die als brood worden gebruikt om de rest van het eten op te deppen waren iets minder ons ding.

Ik ging nog eens lopen, een paar keer zelfs. De bedoeling was om dat drie keer per week te doen, maar die regelmaat kreeg ik er helaas niet in.

Maart werd qua omzet van mijn éénmanszaak mijn beste maand ooit. Eén van de voordelen van klein starten als zelfstandige en traag groeien is dat ik mijn recordomzet regelmatig eens kan verbeteren. Het blijft leuk.

Met mijn eigen zaak, de administratie van die van mijn man (die op 1/1 ook startte als zelfstandige), de shiatsu-opleiding, vrijwilligerswerk, het huishouden en nog wat andere dingen botste ik tijdens een drukke week tegen mijn limiet aan. Ik voelde mij een beetje overvraagd en had moeite nog tot rust te komen. Ik blokkeerde een paar dagen in mijn agenda en nam me voor dat voortaan wat vaker te doen.

Ik las de afgelopen maand maar één boek: ‘Pogingen iets van het leven te maken: het geheime dagboek van Hendrik Groen, 83 1/4 jaar’. Een leuk en vlot lezend boek over het leven in een verzorgingstehuis.

Ik begon deze maand met het nemen van wisseldouches (of toch een variant erop, waarbij ik mijn warme douche beëindig met koud water). Het schijnt voor allerlei dingen goed te zijn. Bij mij zorgt het er vooral voor dat ik wat energieker uit de douche kom dan na mijn gebruikelijke warme, ontspannende douche.

Filed Under: Oostenrijk

Terugblik op donderdag: Wenen 1998

Alweer tijd voor een volgende terugblik op donderdag, waarbij ik de hoogtepunten van een reis in het verleden overloop (en tezelfdertijd grote kuis houd in mijn fotocollectie). Deze keer is de reis waarover ik het wil hebben eigenlijk een lang weekend (vrijdag 27/2 tem dinsdag 3/3/1998) in Wenen. Eentje uit de vorige eeuw nog. Waar is de tijd gebleven.

Toen vriendin K voor haar werk voor een aantal maanden naar Wenen verhuisde nodigde ze me uit om op bezoek te komen. Ik zou zelf toen niet snel gekozen hebben voor een citytrip naar Wenen. Het leek me een bestemming voor een iets ouder publiek (ik was 23, piepjong nog :-)). Maar met het vooruitzicht de stad te kunnen verkennen met iemand die er woonde en bij wie ik kon logeren was ik snel overtuigd.

Wat ik mij het meest herinner van de reis:

  • Mijn citytrip naar Wenen was er één met veel musea. Ik vond de Hofburg, het centrum van de stad en Schönbrunn absoluut de moeite, maar associeer mijn bezoek aan Wenen toch vooral met de vele kunstmusea. Ik heb er écht ontzettend hard genoten van het ontdekken van prachtige schilderijen. Samen met K ging ik naar het Kunsthistorisches Museum, waar er een Breugheltentoonstelling liep. Terwijl zij alweer aan het werk was ging ik nog naar Belvedere (oberes en unteres) en naar KunstHausWien. Ik kocht er een hoop postkaarten van de werken die ik het mooist vond. De meesten deelde ik achteraf uit, maar ééntje zit nog altijd in mijn collectie: Vier Bäume van Egon Schiele. Ik vind het nog steeds erg mooi.
Vier Bäume – Egon Schiele
KunstHausWien had op het moment van mijn bezoek een Cobratententoonstelling waarvan ik de flyer bijhield. Hoe vreemd is het ondertussen om prijzen in Oostenrijkse schilling geafficheerd te zien.
  • De leefbaarheid van de stad. Wenen is een grote stad maar is een stad waar ik graag zou wonen. Ik kwam er nadien nog een paar keer en elke keer dacht ik dat opnieuw. Ik had een tijdje veel collega’s uit Wenen en ook qua mensen denk ik dat ik me er wel thuis zou voelen.
  • Over de inwoners van Wenen gesproken: toen ik aankwam in de luchthaven en stond te wachten op mijn bagage geraakte ik in gesprek met een jonge vrouw van ongeveer mijn leeftijd. We hadden een fijne babbel. Met als gevolg dat ik de luchthaven uitkwam met een uitnodiging voor K en mij op een feestje op haar appartement de volgende avond. K zag dat wel zitten en wij kwamen terecht op een gezellig privéfeestje met een internationaal gezelschap. We geraakten onder andere aan de praat met een creatieveling die van en voor ons allebei een tekening maakte. Al lang vergeten eigenlijk, maar teruggevonden tussen mijn foto’s:
Mijn naam spellen is altijd een beetje moeilijk voor niet-Nederlandstaligen :-).
Samen met K voor het paleis van Schönbrunn
Kunsthaus Wien

Filed Under: Everyday life

Hoe iets simpel als de was drogen toch ingewikkeld werd

Ik krijg graag nuttig advies. Voor mijn gezondheid, voor die van de mensen uit mijn omgeving, voor een laag energieverbruik. Maar als die adviezen mij in een kringetje rondsturen, dan weet ik het op den duur ook niet meer. Hoe droog ik best mijn was? Het antwoord op die vraag is minder eenvoudig dan je zou denken.

  • De droogkast verbruikt energie en dat is natuurlijk niet ecologisch.
  • Binnen in huis was drogen is niet goed voor de gezondheid. Je verhoogt daarmee de luchtvochtigheid in huis, waardoor de huisstofmijt beter gedijt en er meer kans is op schimmels in huis. Met iemand in huis die allergisch is voor huisstofmijt niet ideaal dus.
  • Buiten de was drogen tijdens het pollenseizoen wordt voor mensen met allergieën afgeraden. De pollen in de lucht blijven uiteraard hangen aan je was en dat is geen goed idee. Toevallig is het pollenseizoen natuurlijk ook net het seizoen waarin de was buiten het snelst droogt.

Er moet hier veel was worden gedaan, die van ons privé maar ook die van mijn massagepraktijk. Ik stop het grootste deel van die was in de droogkast. De gemakkelijkste en snelste manier om hem droog te krijgen. Maar ook diegene die het meeste energie verbruikt, zelfs met een relatief energiezuinig toestel. Een beperkt deel van onze was komt op een droogrekje terecht, binnen of buiten. Waarbij ik mij dan weer afvraag aan hoeveel extra huisstofmijt of pollen ik mijn man daarmee heb blootgesteld.

Hoe droog jij je was?

Filed Under: Everyday life

De nieuwe wereldkaart

Ik heb al lang iets met wereldkaarten. Gefascineerd door hoe groot de wereld is, benieuwd naar hoe het er uit ziet aan de andere kant van die grote bol. Ik had jarenlang een atlas in de kast staan waar ik geregeld eens in snuffelde. Later kwam er een wereldbol, die helaas averij opliep tijdens een verhuis. Nog later zag ik ergens een wereldkaart waar je vlaggetjes op kon prikken om de plekken aan te duiden die je al hebt bezocht en hing ik deze in onze gang. Google maps is voor mij een zegen en een vloek: ik kan mij echt belachelijk lang bezighouden met in- en uitzoomen op die kaarten.

Ik ben al een tijdje uitgekeken op de vlaggetjeskaart die we nu hebben. Omdat hij er met zijn houten frame en kartonnen uitzicht een beetje goedkoop uitziet (ik geloof dat hij dat ook wel was). Ook de kleuren zijn niet meer echt mijn ding. Bovendien ben ik ook het vlaggetjes planten wat ontgroeid. Het lijkt een beetje op landen en bestemmingen afvinken en dat is eigenlijk helemaal niet de bedoeling van reizen.

Dus.. ik wou graag een nieuwe. En zoals dat dan gaat bij een zondagskind met uitstelgedrag zoals ik hielp het universum mij een handje. Ik kreeg namelijk net toen een mail van de mensen van wereldkaarten.nl met de vraag of ik graag een wereldkaart cadeau wou krijgen in ruil voor een review op mijn blog. Ik ging eens kijken naar hun aanbod, met keuze uit meer dan 90 designs (want het moest natuurlijk wel een verbetering zijn ten opzicht van de vorige) en zei toen overtuigd ja.

wereldkaart

Uiteindelijk is de kaart die ik bestelde er één op aluminium met een beperkt aantal kleuren. Strak van design en realistisch. Niet te druk en toch duidelijk. En perfect om onbekende steden te lokaliseren en te dromen over verre landen. Meer moest dat niet zijn.

Ik bestelde mijn wereldkaart op zondag en kreeg hem de donderdag nadien mooi ingepakt thuisbezorgd. De kaart is helemaal wat ik ervan had verwacht. Nu alleen nog een mooi plekje vinden om hem op te hangen. Want deze verdient eigenlijk wel een betere plek in huis dan de vorige.

Voor wie niet zo zot is van wereldkaarten zijn er natuurlijk nog wel andere opties om je interieur op te vrolijken. Denk maar aan een mooie foto tegen de muur of een canvas collage.

Zoals vermeld is dit een gesponsorde blogpost. Wat ik schrijf is echter wel helemaal waar en mijn eigen mening. Ik mocht mijn wereld kaart uitkiezen op wereldkaarten.nl.

Filed Under: Everyday life

Ondertussen – februari 2019

En toen was het alweer maart. Tijd voor een korte terugblik op de voorbije maand.

Ontwaakt uit mijn winterslaap Februari begon erg rustig. Ik merkte aan mijn energieniveau dat het winter was en in plaats van daartegen te vechten heb ik mij wat teruggeplooid op mezelf en niet geprobeerd om veel gedaan te krijgen. Ik sliep wat langer en zorgde voor veel rustige momenten thuis. Maar toen werd het vroeg op het jaar al lente en ging mijn energieniveau stevig omhoog. Ik ben ’s ochtends weer vroeger wakker en heb zin heb om op te staan. Jeej!

4 seasons in one month Ondanks mijn niet zo grote liefde voor de winter vond ik het laagje sneeuw dat in het begin van de maand is gevallen toch wel leuk. Ik vind sneeuwlandschappen namelijk wel mooi. En een wandeling kunnen maken in verse sneeuw, dat geluid van sneeuw onder je schoenen: heerlijk. Maar nog veel enthousiaster was ik met de zon en uitzonderlijk warme temperaturen later op de maand. Zó van genoten! Als de natuur dat echt nodig heeft mogen er gerust nog wat maartse buien komen, maar mijn voorkeur is toch wel duidelijk. In elk geval: in mijn hoofd is de winter achter de rug. Wat nog komt aan winters weer ga ik beschouwen als zijn allerlaatste stuiptrekkingen.

Eén van de fijne dingen in het voorjaar vind ik jaar na jaar het moment waarop de Japanse kerselaars langs de straat vlakbij de onze in bloei staan. Het is een moment dat ik associeer met het begin van de lente. En dan lees ik in het krantje van de gemeente onder het hoofdstuk ’20 projecten voor 2019′ dat die kerselaars zullen worden vervangen ‘door een aangepaste soort’. Ik was alleen thuis toen ik dat las maar riep luidop ‘nee’. Zo jammer.

Er kwam een klein beetje schot in ons bouwproject. De opschortende voorwaarde uit het contract is voldaan en de projectontwikkelaar heeft ons laten weten wanneer de werken zullen beginnen. Dat zal pas in juni zijn, iets later dan ik had gehoopt. Maar goed, er is een datum en dat op zich is goed nieuws.

Ik startte in oktober met een opleiding shiatsu en daarvoor moet er veel worden geoefend (en verslagen van oefensessies gemaakt, 50 stuks tegen juni). Nadat daar de afgelopen maanden niet veel van in huis kwam ben ik in februari in actie geschoten. De teller staat momenteel op 15.

Gezien We keken in februari naar het tweede seizoen van Mr Robot (DVD’s uit de bib). Geen vrolijke serie, maar absoluut de moeite voor als het wat donkerder mag.

Verder keken wij ook eindelijk naar De Dag, de serie waarover ik al zoveel goede dingen had gehoord dat het alleen nog maar kon tegenvallen. En dus: ja, ik vond het een goede serie. Maar ook: ja, ik had er toch iets meer van verwacht. Damn die hoge verwachtingen.

Ik ging een namiddag en avond naar Leuven. Om er te gaan eten met de echtgenoot, die daar overdag aan het werk was. Ik genoot al van de rit ernaartoe in een heerlijk rustige trein en ons etentje was super. Maar het leukste van de dag was misschien toch de wandeling vooraf. Leuven is de stad waar ik heb gestudeerd. Ik besloot nog eens langs de plekken te wandelen waar ik toen het grootste deel van mijn tijd sleet. Er was tijd om binnen te wandelen in één van de gebouwen waar ik veel les kreeg en om te passeren langs mijn vroegere kot. De naam aan de deurbel is nog steeds die van mijn toenmalige kotmadam, ik zag wel geen namen van studenten meer. De bakker en het winkeltje (dat toepasselijk ‘het winkeltje’ heet) om de hoek zijn er nog. Het café op de hoek en het frietkot aan de overkant zijn verdwenen. Eten deden we in restaurant Mykene, waar er maar liefst 7 vegan hoofdgerechten op de kaart staan. Ik kreeg zowaar last van keuzestress.

Big brother is watching Ik zocht in de loop van de afgelopen maand online wat inspiratie voor een mogelijke reis in de Balkan later dit jaar. Ik vind het ondertussen al niet meer dan normaal dat ik daarna aangepaste reclameboodschappen krijg van reisbureaus die gespecialiseerd zijn in de regio. Dat mijn man, op een andere laptop en met een andere login, de week nadien reclame te zien krijgt van een boekingssite voor hotels in steden waar hij nog nooit van heeft gehoord, maar die ík wel had gegoogeld vind ik dan weer een beetje creepy.

Vrijwilligerswerk Er was een infoavond rond plantaardige voeding in Turnhout die ik mee organiseerde. Ik kende de sprekers wel, maar zag ze nog niet eerder aan het werk. Ik vond de lezing super, de beide dames deden dat perfect. Verder was ik vooral blij te zien dat de zaal aardig vol zat en dat de reacties van het publiek positief waren.

Gelezen Ik las drie boeken uit deze maand en ben bezig in een vierde. Eentje las ik bijna in één keer uit (Als je iemand verliest die je niet kan verliezen van Ish Ait Hamou). In één boek heb ik mij wat gestoord aan de ongeloofwaardige personages, al zaten er ook wel heel veel mooie dingen in (The boy in the striped pajamas). Het derde boek was goed maar miste toch nog iets om echt een topper te zijn (Eleanor Oliphant is completely fine van Gail Honeyman). Van het vierde (dat nog niet uit is) ben ik voorlopig het meest onder de indruk. Dat vierde boek is Becoming van Michelle Obama. Ik was altijd al wel fan van de Obama’s, van hem en van haar, maar nu meer dan ooit. Ik lees niet vaak autobiografieën maar ben blij dat ik hieraan ben begonnen.

Er waren verder ook nog leuke uitstapjes naar Brussel met vriendin L, naar Antwerpen met mijn moeder, een etentje met de neven en nichten van mijn man, een eerste zomers fietstochtje en een bezoek aan een hogeschool met de 17-jarige stiefzoon.

Foto