Vaste rubrieken bleken tot nu toe niet zo’n succes op mijn blog.  Maar dat was tot ik ontdekte dat ik een hoop korte berichtjes, op zich geen volledige blogpost waardig,  in één post kan gieten.  Nog het titeltje ‘as we speak’ erboven en klaar.  Zo eenvoudig kan bloggen zijn :-).  Met dank aan Kelly van het geweldige Tales from the crib om met deze rubriek te beginnen en om op die manier vele bloggers te inspireren om hetzelfde te doen.

Nieuwe hobby: ik heb de wereld van de podcasts ontdekt.  Terwijl ik al jaren hier en daar lees hoe fantastisch podcasts wel niet zijn, was ik er tot voor kort nog niet toe gekomen dat zelf eens te proberen.  Veel verschillende podcasts heb ik nog niet uitgetest, maar ik ben alvast verslingerd aan ‘Happy’ van schrijfster Gretchen Rubin en haar zus Elisabeth.  Ik dacht dat ik podcasts vooral handig zou vinden voor onderweg, bijvoorbeeld in de bus, als lezen niet lukt omdat ik daar al eens misselijk van word.  Maar ik merk dat er veel meer gelegenheden zijn om een podcast op te zetten.  Vooral als begeleiding bij huishoudelijke taken blijken ze zeer geschikt.  Het was lang geleden dat ik nog met zoveel enthousiasme het huis heb gekuist.

Gezien: ik keek nog eens naar een Scandinavische serie, Follow the money, ooit op Canvas en al een eeuwigheid op onze digibox.  En blijkbaar deed ik dat net op tijd, want Canvas startte zaterdag met het uitzenden van seizoen 2 van deze serie.  En zo blijft onze digibox eeuwig vollopen :-).   Verder waren er nog de laatste afleveringen van seizoen 3 van Better Call Saul, dat op Netflix aan een tempo van één aflevering per week werd uitgebracht.  Eén aflevering per week: vroeger vond ik dat normaal, maar ik ben dat duidelijk niet meer gewend. Veel uitgesteld kijken en bingewatchen hebben van mij een zéér ongeduldige tv-kijkster gemaakt.

Handig: ik kocht voor de vierde keer hetzelfde model jeansbroek.  Omdat ik weet dat die past en het één van de weinige modellen is dat me niet de indruk geeft dat er iets niet klopt in de verhouding tussen mijn taille en de omtrek van mijn bovenbenen.  In plaats van zeven broeken te moeten aan- en uitdoen voor er eentje goed zit kies ik nu gewoon in welke kleur ik mijn favoriete model deze keer wil hebben, pas ik voor de zekerheid nog even en klaar.  My kind of shopping!

Gelezen: na een periode waarin ik amper een boek heb vastgenomen, is de leesdip weer overwonnen.  Het boek dat het meest is blijven hangen was deze keer een non-fictie boek, ‘vechten tegen verveling’ van Frouke Vermeulen. Frouke vertelt hierin over haar boreout.  Alhoewel ik nooit een boreout heb gehad voelde het boek zo herkenbaar dat ik het quasi in één keer uitlas.  Hoe het komt dat ik me snel verveel en hoe ik daar te vaak te lang tegen vecht in plaats van het in mijn voordeel te gebruiken, het zijn onderwerpen om zeker eens wat verder over na te denken.  Voer ook voor eens een aparte blogpost, ooit.

Gevierd: mijn moeder werd vorig weekend 70 en dat hebben we gepast gevierd. Met de familie, in een supermooi vakantiehuis met alles erop en eraan.

Wat ik niet goed begrijp: dat het gedemineraliseerd water (en ook het bleekwater) in de Colruyt bij de dranken staat.  Nadat ik de hele winkel twee keer had afgezocht op zoek naar water voor mijn strijkijzer besloot ik hulp in te roepen.  De winkelbediende scheen die indeling compleet logisch te vinden (want water is water, toch?) en keek mij aan alsof ik een domme gans was.  Al zou het kunnen dat ik mij dat laatste heb ingebeeld.

De werksituatie:  eerst en vooral: het gaat goed met mijn bijberoep.  Juni bleek de maand met de hoogste omzet ooit te zijn.  Maar overschakelen naar een hoofdberoep is voorlopig niet aan de orde en dus is er ruimte voor iets om daarnaast te doen.  Toen ik in mei het gevoel had dat ik wat meer om handen wou, kwam er, zonder dat ik daarnaar had gezocht, een interimjob op mijn pad bij een bedrijf in de buurt.  Toen ik onlangs besloot dat ik binnenkort op zoek zou gaan naar een tijdelijke, deeltijdse job bleek er in datzelfde bedrijf iemand te moeten worden vervangen.  Deeltijds en tijdelijk.  En werd ik als eerste gebeld. Het lijkt wel of de voorstellen even op de juiste momenten uit de lucht komen vallen.  Al zal ik er maar niet op gaan rekenen dat dat zo blijft :-).

Klaar voor: vakantie!  Ik trek er even tussenuit.  Jullie lezen hier binnenkort hoe het is geweest, dat is beloofd!

Het was even stil op mijn blog.  Op zich is dat niet zo uitzonderlijk.  Maar deze keer werkte ik in stilte wel verder.  Ik plande namelijk een verhuis.   Geen fysieke verhuis, maar een blogverhuis.

Ik leerde het afgelopen jaar voor de website van mijn bijberoep wordpress.org beter kennen en vervolgens was het nog maar een kleine stap om ook mijn persoonlijke blog over te zetten (van wordpress.com naar wordpress.org en naar een eigen domeinnaam).  Daarnaast was de verhuis ook een goede gelegenheid om van naam te veranderen.

Spectaculair anders zal de nieuwe blog niet zijn, al klinkt een eigen domeinnaam toch alsof mijn blog een klein beetje volwassener wordt.  Stiekem hoop ik dat ik plots veel meer ga schrijven en dat mijn blog ineens veel mooier en beter zal worden :-).  Maar als ik realistisch ben denk ik niet dat er veel zal veranderen.  Mijn blog blijft gewoon mijn blog en we zien wel welke richting die uit gaat.  Het enige wat een beetje verandert is dat de nieuwe blog net iets meer een reisblog wordt, met reisverhalen en -tips die gemakkelijker terug te vinden zijn.

Ik ben mijn nieuwe stekje nog volop aan het inrichten, maar vind het er ondertussen gezellig genoeg om jullie uit te nodigen voor een bezoekje.  Bij deze neem ik dus afscheid van greetontheway.wordpress.com en verwelkom ergensonderweg.eu in mijn leven.   Ik heb geprobeerd zowel de wordpress-volgers als de volgers via bloglovin’ over te zetten naar de nieuwe blog.  Ik weet niet helemaal zeker of dat is gelukt.  Laat het me zeker weten als blijkt dat dat niet het geval is.

Dit is het bericht dat ik publiceerde op greetontheway.  En toen duwde ik op publiceer en realiseerde ik me iets.  Dat ik alle volgers al had getransfereerd en dat als dat goed was gelopen niemand nog een melding zou krijgen van mijn laatste blogpost daar.  Dat had ik beter in een andere volgorde gedaan :-).  Ik hoop dus dat jullie dat bericht niet hebben gezien maar wel deze post, en dan komt alles gewoon helemaal goed :-)!

Tot binnenkort en welkom hier!

Greet

Onlangs was het weer zover: tijd voor mijn zoveelste controlebezoek aan de paradontoloog.

Een paar jaar geleden was ik voor controle op bezoek bij mijn tandarts.  Terwijl ik wat ongemakkelijk en niet bepaald op mijn gemak in de tandartsstoel zat, bekeek zij aandachtig de net gemaakte foto’s van mijn mond.  Ze vond geen gaatjes (hoera!) maar zag wel iets anders wat ze verontrustend vond.  Paradontitis.

Tot dan toe had ik geen idee wat dit was.  In tegenstelling tot mijn vroegere tandarts, bij wie de ernst van de problemen in mijn mond vooral kon worden afgeleid uit hoe diep hij zuchtte en hoe hard hij met zijn hoofd schudde is mijn huidige tandarts zeer communicatief.  Een kwartier later had de wondere wereld van het tandvlees en de paradontitis dan ook geen geheimen meer voor mij.  Ik kreeg zelfs een animatiefilmpje te zien waarin bacteriën de hoofdrol speelden, een filmpje dat voor een net iets jonger doelpubliek leek gemaakt te zijn, maar toch, ik begreep wat er aan de hand was en liet mij gewillig doorverwijzen naar een specialist ter zake: de paradontoloog.

Wat is paradontitis?

Paradontitis ontstaat door een voortdurende ontsteking van het tandvlees, veroorzaakt door de bacteriën die zich in tandplak bevinden. De onttsteking zal zich na verloop van tijd uitbreiden, van het tandvlees naar het kaakbot rond de tanden.  De ontsteking zorgt voor langzame afbraak van dit bot. Hierdoor komt het tandvlees los van de tanden waardoor er ruimte ontstaat tussen tand en tandvlees, waar nieuwe tandplak zich op zijn beurt vastzet.  De ontsteking verplaatst zich zo steeds verder in de diepte.  Deze voortschrijdende ontsteking met afbraak van kaakbot heet paradontitis (bron: http://www.tandarts.be/patienteninfo/aandoeningen/parodontitis).

Ik had paradontitis in een beginnende vorm en dus moest er actie worden ondernomen om dit proces stop te zetten.  Indien niet verzorgd kan paradontitis immers lijden tot losstaande (en zelfs uitvallende) tanden. De afbraak van kaakbot is onomkeerbaar.

Naar de paradontoloog

Ik trok dus naar de paradontoloog.  Daar wachtte tijdens vier afspraken (één per kwadrant in mijn mond) een grondige schoonmaakbeurt van mijn mond, met de nadruk op de ruimte onder mijn tandvlees waar de ontsteking zat.  Deze grondige reiniging gebeurde onder plaatselijke verdoving.  En verder werd mij het belang en de werking uitgelegd van de interdentale borstel (om de ruimte tussen de tanden te reinigen) en de monoborstel (hulpmiddel voor het poetsen van de achterkant van de kiezen).

Sinds deze eerste grondige reiniging ga ik regelmatig op controle.  De ruimte tussen mijn tanden en tandvlees wordt regelmatig nagemeten.  Er wordt gecontroleerd of ik wel op de juiste manier poets (mond spoelen met een rode kleurstof die blijft zitten waar er tandplak zit).  En er wordt gereinigd.  Hoe meer tandsteen, hoe pijnlijker dat is.

Sinds die tijd werd het gezond houden van mijn tandvlees een topprioriteit.  Want als ik al niet hield van een bezoek aan de tandarts, dan kijk ik nog minder uit naar een bezoek aan de paradontoloog.  En hoe beter de staat van mijn tandvlees, hoe minder vaak ik moet teruggaan en hoe minder pijnlijk de behandeling.  En hoe beter voor mijn financiën, want goedkoop is zo’n behandeling niet.

Dus zijn de elektrische tandenborstel, de interdentale borsteltjes en de monoborstel mijn vaste gereedschap geworden en wordt er tussendoor al eens met fluor gespoeld.

Vergeleken bij de eerste keren was mijn laatste afspraak een wandeling in het park, en dat geldt ook voor de twee afspraken daarvoor.  Toevallig – of warschijnlijk niet zo toevallig – valt dat ongeveer samen met de periode waarin ik minder suiker ging eten.  Qua extra motivatie om mijn suikerarme dieet te blijven volhouden kan dat tellen.