- Ergens Onderweg

Filed Under: Verenigde Staten

Terugblik op donderdag: New York 2001

Operatie ‘Greet ruimt haar fotoalbums op’ verloopt vlot. Ik heb al een hele stapel onscherpe, onderbelichte of weinigzeggende foto’s weggegooid. Dat betekent dat er weer genoeg materiaal is voor een volgende Terugblik op Donderdag.

Deze keer nam ik het fotoalbum van een reis naar New York onder handen. Ik had in juni 2001 twee weken vakantie, alweer tussen twee jobs in (één van de voordelen van al eens van werk veranderen :-)). Ik vond een goedkope vlucht naar New York en ging dus citytrippen in the Big Apple. En wat een geweldige citytrip werd dat. (Of het wel verantwoord is om voor een weekje de oceaan over te vliegen en of ik dat nu nog zou doen, dat is een andere discussie.)

Iets meer dan twee maanden na mijn bezoek vlogen er twee vliegtuigen in de WTC-torens. Dat ik daar zo kort voordien nog had gestaan en naar boven had gekeken en dat die torens zo gigantisch hadden geleken, maakte dat die aanslag extra veel indruk op me maakte. Toen ik later mijn foto’s herbekeek viel het op hoe vaak de twee torens van het WTC er op te zien waren, hoe anders de stad op korte tijd was geworden.

Wat ik heb onthouden van die reis:

  • De herkenbaarheid. Als je zoals ik bent opgegroeid met Amerikaanse series en films, waarvan er dan nog eens een groot deel zich afspelen in New York, voelt een bezoek als thuiskomen.
  • De drukte en hoe alles beweegt en bruist. Je went eraan, maar toen ik na terugkomst door Antwerpen (waar ik woonde) wandelde voelde dat aan als een dorp.
  • Een avond standup comedy in een club in Greenwich Village.
  • De ferry naar Staten Island, nog steeds gratis en een leuke manier om New York vanop het water te zien en langs het Vrijheidsbeeld te varen. En bij uitbreiding: de nabijheid van water. Steden die aan een rivier, zee of meer geleden zijn hebben voor mij altijd een streepje voor. Het geeft zoveel extra ruimte en rust. Manhattan wordt omgeven door water, dus veraf is het nooit.
  • Wolkenkrabbers. Wij staan hier in Europa vaak wat weigerachtig tegenover echte hoogbouw, maar ik vond ze indrukwekkend, die gigantische gebouwen. Voor mij met voorsprong de mooiste: the Chrysler Building.
  • Central park, veel groter dan ik had verwacht.
  • De musea. The Metropolitan (het grootste), het Guggenheim museum (architecturaal het mooiste) en het MoMa (Museum Of Modern Art-
    de mooiste collectie).
  • Wandelen door de stad. De metro werkt prima om te geraken waar je wil zijn, en ik heb daar ook gretig gebruik van gemaakt, maar al wandelend leer je een stad pas echt kennen. En uiteindelijk bleken veel afstanden in Manhattan te voet perfect doenbaar.
  • De locatie van mijn hostel in Chelsea. Ik heb even moeten zoeken maar ik heb het zelfs nog teruggevonden: Chelsea International Hostel. De gedeelde kamers waren spartaans ingericht maar zo centraal in Manhattan kunnen logeren was super.
Die skyline… foto vanop het Empire State building
Empire State building
The Chrysler building
Geen foto maar deze wou ik nog graag in dit overzicht. De sterrennacht (starry night) van Van Gogh, die tot de collectie van het MoMa behoort. Ik herinner me hoe ik minutenlang voor dit schilderij stond, zo onder de indruk. Ik kocht er achteraf een poster van, al is dat uiteraard niet hetzelfde.

Filed Under: Italië

Terugblik op donderdag: Italië december 1999

Mijn reis naar Italië in 1999 was een lastminute plan. Al mijn vakantiedagen voor dat jaar waren opgebruikt. Maar toen veranderde ik van werk, had mijn nieuwe werkgever liever dat ik pas op 1/1 bij hen startte in plaats van op 15/12 en besliste mijn oude werkgever dat ik wat vroeger mocht stoppen. Dat betekende dat ik onverwacht meer dan drie weken vrij was, en dus besloot ik om van de gelegenheid gebruik te maken om nog even op vakantie te gaan. Ik koos voor Italië, omdat ik daar (op een daguitstap naar Venetië na) nog nooit was geweest en ik er, een beetje naïef, vanuit ging dat de winter in Italië redelijk warm en zonnig was. Dat laatste klopte niet helemaal.

Ik boekte een vliegtuigticket naar Rome en was van plan van daaruit Toscane en Umbrië te bezoeken, maar liet mijn route uiteindelijk voor een groot deel bepalen door het weer.

Wat er mij is bijgebleven:

  • De vlucht naar Rome. Halverwege de vlucht voelde ik dat we al aan het dalen waren en werd het eten plots wel erg snel afgeruimd
    (het waren de jaren waarin een warme maaltijd nog standaard inbegrepen was in de prijs van een vliegtuigticket). Toen kwam er een mededeling uit de cockpit: één van onze motoren was uitgevallen, we zouden een noodlanding maken in Zürich. Ik vond dat op dat moment vooral onpraktisch, maakte mij absoluut geen zorgen, tot we bijna op de grond stonden en ons vliegtuig werd opgewacht door een hele horde brandweer- en ziekenwagens die terwijl we aan het landden waren al overal naast het vliegtuig reden met flikkerende lichten. Dat zal wel een standaardprocedure zijn bij een noodlanding, maar deed mij toch wel even schrikken. Enfin, na een paar uur in de luchthaven werden wij op een nieuwe vlucht naar Rome gezet en kwam ik er een paar uur later dan voorzien toch nog veilig en wel aan.
  • dat ik Firenze een prachtige stad vond en als ik soms de verhalen van anderen hoor blij ben dat ik er buiten het hoogseizoen was.
  • Het uitzicht op San Gimignano, niet voor het uitzicht zelf maar omwille van de situatie. Ik volgde namelijk de bordjes naar hét uitzicht over San Gimignano, keek verwachtingsvol voor me en zag niets anders dan één groot mistgordijn. Het weer was op deze reis met momenten een spelbreker. In Firenze was de zon nog van de partij, maar door het slechte weer zag ik echt niets van San Gimignano en in Siena was het niet veel beter. Van Pisa herinner ik mij nog het meest hoe blij ik was dat ik een kamertje vond om in te logeren waar het bij aankomst al lekker warm was.
  • Door het slechte weer gooide ik mijn plannen om, reisde ik veel sneller dan voorzien terug naar Rome (waar de zon wel nog scheen) en verder door naar Napels, waar het 20 graden was en zonnig.
  • Mijn bezoek aan de Catacombe di San Callisto in Rome. Deze catacomben konden alleen bezocht worden met een gids en ik ging ervan uit dat ik met een groep Engelstaligen zou worden meegestuurd, maar toen bleek er ook een gepensioneerde Vlaamse geestelijke aanwezig te zijn die in het Nederlands gidste. En aangezien ik de enige Nederlandstalige was kreeg ik dus een privé-rondleiding. Interessant en ook een beetje vreemd. Die catacomben waren een christelijke begraafplaats en om daar zo met zijn tweetjes in die verder verlaten ondergrondse gangen met overal menselijke resten rond te lopen was toch wel een beetje luguber.
  • Pompeï. Ik zag al heel wat Romeinse archeologische sites maar niets dat nog maar in de buurt komt van wat er van de Romeinse stad Pompeï is overgebleven. Ik kan mij voorstellen dat het er tijdens het toeristische seizoen druk is, maar toen ik er was was het er heerlijk rustig. En verder kon ik eindelijk eens in T-shirt rondlopen ;-). Uiteindelijk veranderde ook in het Zuiden van Italië het weer en viel daarmee mijn gepland uitstapje naar de krater van de Vesuvius de dag nadien letterlijk in het water.
  • Cappuccino’s. Ik ben eigenlijk geen koffiedrinker maar nadat ik mijn eerste Italiaanse cappuccino proefde ben ik daar niet meer mee gestopt. Als het regende en koud was ging ik ergens binnen opwarmen en een cappuccino drinken, en als het mooi weer was deed ik dat op een terrasje :-).
Lucca- piazza dell’Anfiteatro
Pisa – ik dacht vooraf dat de toren van Pisa torenhoog boven zijn omgeving uit zou steken, maar toen bleek die vlak naast een gigantische kathedraal te staan. Het torentje achteraan op de foto is de ‘scheve toren van Pisa’.
Rome – Sint-Pietersplein
Pompeï

De route: Ik begon in Rome – trok vervolgens naar het Noorden naar Firenze – Lucca – Pisa – San Gimignano en Siena. Omwille van de weersomstandigheden veranderde ik mijn plannen en ging ik sneller dan voorzien terug naar Rome en vervolgens naar het Zuiden naar Napels en Pompeï om uiteindelijk nog eens terug te keren naar Rome voor mijn vlucht weer naar huis.

Filed Under: Everyday life

Ondertussen – januari 2019

Een tijdje geleden had ik al zolang niets meer gepost op mijn blog dat ik twijfelde of ik hem überhaupt nog wel wilde houden. Het kwam er niet van om te bloggen en ik merkte dat ik sowieso al te veel tijd online spendeerde. Toen was er iets wat ik mij niet zo goed herinnerde en gebruikte ik mijn blog om mijn geheugen op te frissen. En las ik – toen ik toch bezig was- nog een paar blogberichten terug en leek het me zonde om mijn onlineplekje zomaar weg te gooien.

Het was op dat moment dat het idee ontstond om maandoverzichten te gaan schrijven. Of ik dat ga volhouden weet ik nog niet goed, dat zien we volgende maand wel weer. Het zou best kunnen dat ik het houd bij af en toe eens een update zonder dat er per se een maand hoeft om te zijn. In elk geval, een gewoonte kweek je maar door er eens aan te beginnen, dus voila, dit was januari 2019:

Ziek Januari begon met een serieuze valse start. Wat op 31/12 startte met een vervelende kriebel in mijn keel mondde op 1/1 uit in keelpijn, hoesten en met koorts in de zetel liggen. Mijn allereerste week als zelfstandige in hoofdberoep spendeerde ik in bed en in de zetel – ik had andere plannen – terwijl er zich in mijn lichaam een strijd afspeelde tussen een gemeen virus dat het op mijn luchtwegen had gemunt en mijn afweersysteem. Het duurde iets langer dan voorzien maar op 9/1 moest het virus zijn nederlaag toegeven en verklaarde ik mezelf genezen. Hoera! Al volgde er nog een week waarin mijn energieniveau niet 100% op pijl was.

Dankbaar Iets een tijdje moeten missen heeft als voordeel dat je beter gaat beseffen hoe dierbaar het je wel is en hoezeer je het in het verleden als iets vanzelfsprekend hebt beschouwd. De periode nadien was ik dus vooral dankbaar voor het feit dat ik weer normaal kon ademhalen en rechtop kon zitten zonder daar moe van te worden.

Om dezelfde reden was ik begin januari ook dankbaar voor het feit dat ik weer gewoon de vuile was in een machine kon stoppen en die daar weer proper uit kwam. Qua timing moet ik onze oude wasmachine een pluim geven: hij viel in panne bij het begin van de solden en dus kon de nieuwe wasmachine met korting worden gekocht.

Gezien Eén van de weinige dingen die tijdens het ziek zijn nog lukte was TV-kijken. Dus maakte ik van de gelegenheid gebruik om wat opgenomen programma’s in te halen. Daarvan blijven mij vooral de afleveringen van ‘De Weekenden‘ bij, een programma van Joris Hessels (bekend van Radio Gaga) over mensen voor wie 2018 een belangrijk jaar was, en die tijdens dat jaar elke maand een weekend samen kwamen. Heerlijke TV over echte mensen. Voor wie het heeft gemist: momenteel nog te bekijken via vrtnu.

De ontdekking van de maand op Netflix was dan weer de serie The good place. Alles draait om Eleanor, die na haar dood terecht komt in “the good place”, een soort van hiernamaals voor mensen die een goed, ethisch leven hebben geleid. Eleanor beseft al snel dat er een vergissing moet zijn gebeurd. Ze heeft niet echt het soort van leven geleid waarmee ze een plaats in the good place heeft verdiend. Maar ze wil er wel graag blijven en probeert daarom een beter persoon te worden. Een beetje een absurde serie, met Ted Danson als de architect van de buurt waar Eleonor terecht komt. Grappig, verrassend, heerlijke TV.

Sporten? Eenmaal mijn lichaam weer wou meewerken herbegon ik met een nieuwe gewoonte die ik in december in mijn leven introduceerde: de walk at home workouts van Leslie Sansone. Ik ontdekte Leslie toen ik in december wel weer meer wou sporten, maar het niet zag zitten om buiten te gaan lopen (want koud en vaak nat en grijs of donker en geen zin en weet ik wat nog allemaal) en ik eigenlijk wel regelmatig wou gaan zwemmen maar ook dat idee gedoemd was om te falen (want naar het zwembad moeten en omkleden en nat haar enzoverder). Dus zocht ik iets om mee te beginnen dat niet te veel inspanningen zou vragen en mij toch in beweging zou brengen. Dat werden de youtube filmpjes van Leslie Sansone. Leslie is een altijd enthousiaste Amerikaanse, steeds blij als ik met haar mee beweeg, moedigt me eindeloos aan, en bleek exact wat ik nodig had. Ik hoop later op het jaar ook weer naar buiten te gaan om te bewegen, maar voor nu is walk at home al wat ik nodig heb om mijn hartslag ten minste even omhoog te krijgen.

Uitkijken naar.. Het is ondertussen 2019 en dat betekent dat ik nu kan zeggen dat wij volgend jaar verhuizen naar Antwerpen. Zo lijkt de zomer van 2020 toch weer wat dichterbij dan toen het nog 2018 was.

Gelezen Ik las de laatste maanden van 2018 weinig en van de boeken waar ik aan begon las ik er meer niet uit dan wel. Maar in januari keerde het tij weer wat en las ik met veel meer plezier. Ik las twee boeken uit (The husband’s secret van Liane Moriarty en Lampje van Annet Schaap) en een derde voor de helft.

Weer aan de chocolade  Ik eet at al lang geen chocolade meer (te veel suiker, melk, te verslavend), maar toen ik onlangs voorbij het chocoladerek in de supermarkt liep viel mijn oog op de vele repen van het merk Tony Chocolonely. Al een tijdje een hype, die ik helemaal aan mij had laten voorbijgaan, maar plots vond ik dat ik toch op zijn minst eens één stukje moest proeven. Eén stukje werd uiteraard één reep (die met karamel en zeezout) werd nog een reep en nog één. Afkicken of een tijdje aan toegeven: ik weet het nog niet goed.

Uitstap Wij gingen op een regenachtige zondag naar Eindhoven. Op het prgramma: een museumbezoek en lekker eten. We kozen voor een bezoek aan het Van abbemuseum, de moeite waard voor wie houdt van moderne en hedendaagse kunst. Eten deden we in The happiness kitchen, een aanrader.

Filed Under: Europa, Op reis, Verenigd Koninkrijk

Terugblik op donderdag: Schotland 1999

Zoals ik afgelopen maandag al aankondigde mogen jullie, elke keer ik hier in huis fysiek een fotoalbum opruim, hier op de blog een post verwachten over die reis. Vandaag de eerste terugblik op donderdag.

We gaan bijna 20 jaar terug in de tijd, naar de zomer van 1999. Ik was bijna twee jaar afgestudeerd, werkte op mijn eerste job en wou die zomer absoluut naar Schotland op vakantie. De vriendin met wie ik de jaren voordien een paar keer samen reisde wou naar de zon, dus vertrok ik in mijn eentje. Het werd mijn allereerste soloreis, drie weken, ik en mijn rugzak, het openbaar vervoer en een reisgids van Schotland en een hoop mensen en plekken die ik onderweg zou leren kennen. Uit budgettaire overwegingen sliep ik in hostels, en dat bleek ook op andere vlakken een zegen voor me. Alhoewel ik alleen reisde heb ik me namelijk bijna nooit alleen gevoeld. Als ik dat wou waren er reisgenoten, meestal niet voor lang, maar lang genoeg om (reis)ervaringen uit te wisselen, en om al eens gezelschap te hebben onderweg of ’s avonds in de hostel.

Reizen met het openbaar vervoer had zijn beperkingen maar was al bij al zeker doenbaar, zolang je een beetje vooruit plant. En ook een ideale manier om ‘onder de mensen’ te zijn.

De herinneringen die er uitspringen:

  • de fijne stad Edinburgh, waar ik Holyrood Park (een stukje natuur in de stad) zo’n heerlijke plek vond. Ik kwam bij aankomst het station buiten, keek om mij heen en had onmiddellijk het gevoel dat alles tijdens die reis goed ging komen (er zijn van die plekken waar een mens zich direct thuis voelt, wel, Edinburgh was er zo één).
  • Dunnotar Castle, een kasteelruïne langs de kust waarvan ik foto’s had gezien en waar ik absoluut naartoe wilde. Want een kasteelruïne plus die locatie, dat kon alleen maar meevallen. En dat deed het ook.
  • De mooie natuur onderweg. Overal eigenlijk, maar het meest was ik onder de indruk van schiereiland Skye en eiland Harris.
  • De stranden op Harris. Ik kon bijna niet geloven dat er zo ver Noordelijk in Europa zo’n mooie stranden konden zijn. En dat die zo verlaten zouden zijn. Ik had hier eindeloos kunnen zitten kijken naar het strand en de prachtige kleuren van het water.
  • De Schotten. Gastvrij, behulpzaam, een heerlijk accent en een volk waartussen ik mij thuis voelde.
Dunnotar Castle
Een stukje kustlijn (Kilt rock) op Skye
Een prachtig (en verlaten) strand op Harris

Nog even de reisroute: ik nam de nachtboot (niet betaald voor een hut, dus sliep ik in mijn slaapzak op de grond) naar Hull, vandaar met de trein naar Edinburgh – Stirling (Stirling Castle) – Dunnotar Castle (Stonehaven) – Aberdeen – Inverness – de trein naar Plockton – Eilean Donan Castle – Kyleakin (Skye) – Portree – Uig – met de boot naar Tarbert (Harris) – terug naar Skye – Fort William – Glen Nevis – Glasgow – New Lanark – York en vandaar opnieuw naar Hull voor de ferry.

Filed Under: Everyday life

Operatie ‘Greet ruimt haar fotoalbums op’

Operatie ‘Greet ruimt op’ is hier in volle uitvoering. Als een ware Marie Kondo ga ik spullen wegdoen, balast overboord gooien en alleen nog de dingen overhouden die ik gebruik of waar ik blij van word. Toen ik hiermee begon veronderstelde ik dat al mijn reisfoto’s zouden blijven, omdat ik happy word van reisherinneringen ophalen. Maar wat realiseerde ik me ondertussen? Het grootste deel van de bijgehouden foto’s maakt me eigenlijk niet echt blij. Een slechte foto van jaren geleden van een uitzicht waarvan er online zoveel betere versies te vinden zijn.. hmmm. Tenzij er een fijne herinnering aan vastkleeft hoeven ze niet echt in mijn kast te liggen. Toch wil ik de belangrijkste herinneringen aan die reizen wel levend houden. Gelukkig heb ik daarvoor nog een instrument: mijn blog :-).

Ik maakte al even een inventaris. De fotocollectie is onder te verdelen in drie categorieën: de eerste twee van vóór de komst van de digitale camera, de laatste van nadien. Van de afgedrukte foto’s zijn er waar ik echt een album mee heb gemaakt: nagedacht over de schikking, hier en daar wat tekst bij geschreven. Die albums mogen blijven, al ga ik ze toch ook wel eens kritisch bekijken. Dan zijn er de afgedrukte foto’s die in een mapje zijn terechtgekomen, mooi geordend, dat wel, maar niet echt een selectie gemaakt, niet veel moeite voor gedaan, geen commentaar erbij. Dat zijn diegenen die ik ga opruimen. De albums die ik maakte van digitale foto’s (iets wat maar een paar keer is gebeurd) mogen uiteraard ook blijven. Van de foto’s die worden opgeruimd wil ik er per reis maar een beperkt aantal overhouden, afgedrukt en ingescand. Aangezien inscannen een arbeidsintensief werkje is zal ik mij echt wel moeten beperken in aantal, benieuwd of dat gaat lukken. Daarnaast ga ik mezelf (en jullie) hier de komende tijd af en toe trakteren op een throwback thursday/ terugblik op donderdag: een korte samenvatting van een reis, de dingen die ik er het meest van heb onthouden, een paar foto’s en de route.

Komende donderdag mogen jullie alvast een eerste editie verwachten.  We gaan dan ongeveer 20 jaar terug in de tijd (toen was ik al volwassen en werkte ik zelfs al. Help, ik word oud).

Filed Under: Op reis

Het reisverlanglijstje voor 2019

Eén van de dingen waarover de echtgenoot en ik het eens zijn is dat we de komende jaren een prioriteit willen maken van samen genieten van mooie reizen. Hij richtte recent een eigen zaak op, ik besloot om mij te volledig te gaan concentreren op die van mij. Geen verplichte vakantieperiodes op het werk dus, geen x aantal verlofdagen om in te plannen. Voor het eerst hebben we allebei de vrijheid om onze vakantie zelf te plannen, maar betekent dat ook dat er een risico is dat we te veel gaan rekening houden met onze klanten en opdrachten en met het uitbouwen van onze zelfstandige activiteiten dat we vergeten om vakantie te nemen.

Onze professionele bezigheden laten ver vooruit plannen niet toe, dus reizen nu al vastleggen gaan we niet doen, maar dat wil niet zeggen dat ik niet al heb nagedacht over wat ik zou willen. Hierbij dus mijn verlanglijstje. Er staan geen dingen op die absoluut dit jaar moeten gebeuren, en als ik even 10 minuten nadenk zijn er nog minstens een 10-tal bestemmingen die ik het komende jaar bijna even graag wil bezoeken, dus geen ramp als we uiteindelijk helemaal andere dingen doen.

  • Stockholm. Eigenlijk wou ik vorig jaar al graag een paar dagen naar Stockholm, en het jaar daarvoor ook al. Dat is er toen niet van gekomen, dus ik zet het opnieuw op mijn verlanglijstje. Het kan voor mij zowel als citytrip als als deel van een langere reis door Zweden.
  • New York in combinatie met een stukje VS of Canada. De echtgenoot was nog nooit in New York, bij mij is het geleden van 2001. Deze is in de eerste plaats ééntje voor hem, maar nog eens teruggaan naar New York is voor mij ook allesbehalve een straf :-).
  • Het Noorden van Spanje. Ik wil graag eens naar de groene Noordkust van Spanje, naar Bilbao en San Sebastian. En misschien wel naar de Picos de Europa of zo. Spaanstalige landen trekken omwille van de taal altijd een klein beetje extra aan me.
  • Albanië. Ik hoorde een paar goede dingen over Albanië. Ik kwam zelf ooit al eens dichtbij de grens tussen Montenegro en Albanië en kon mij toen al moeilijk voorstellen dat het aan de andere kant van de grens niet ook erg mooi zou zijn. Ik wil in 2019 zeker nog eens in de bergen geraken en waarom zouden dat geen Albanese bergen kunnen zijn? (al kan Oostenrijk of Zwitserland ook of de Pyreneeën of Picos de Europa in combinatie met het puntje hierboven).

Ik vermoed dat we niet alle vier de dingen die op bovenstaande lijstje staan in 2019 gaan doen. Maar dat hoeft ook helemaal niet. Zolang we er maar af en toe eens tussenuit zijn, maakt het niet zo veel uit of dat nu 100 of 2000 km van onze deur is. Tips zijn trouwens altijd welkom.

Wat zijn jullie reisplannen voor het komende jaar?