10 dingen die jullie nog niet over mij wisten

Soms schrijf ik dingen op mijn to-do-lijstje als ze al zijn afgerond, puur voor het plezier van ze vervolgens te kunnen doorstrepen.

Ik heb nog nooit in mijn leven een sigaret gerookt. En ik was ook nog nooit dronken.

Ooit deed ik een Vipassanameditatiecursus. Daar mediteerde ik 10 dagen lang zo’n 10 uur per dag. (Of ik deed toch alsof.) We mochten daarbij niet lezen, niet schrijven, niet telefoneren, en 9 dagen lang ook niet met mekaar praten. Nu, 16 jaar later, vind ik het al moeilijk om 15 minuten stil te moeten zitten voor een meditatie.

Ik tel letters van woorden en zinnen. Ik heb daarbij op één of andere manier een voorkeur voor even aantallen letters en symmetrie. Een woord van 8 letters vind ik heerlijk (‘heerlijk’: 8 letters, perfect in twee te splitsen… ha), net als zinnen van bijvoorbeeld 16 letters. Als een zin in mijn ogen niet ‘klopt’ durf ik daar in gedachten wel eens wat aan prutsen (‘je’ vervangen door ‘jij’ bijvoorbeeld, of er met opzet een schrijffout in smokkelen). Belangrijk is het allemaal niet, ik word niet ongelukkig van woorden van 9 letters (oef). Het is vooral een spelletje waar mijn hersenen zich mee bezig lijken te houden als ze zich vervelen (nogal vaak, blijkbaar).

Ik krijg niet snel koorts. Als kind vond ik dat soms jammer. Mijn broer, wiens temperatuur bij de minste aanleiding pijlsnel de hoogte in ging, was altijd veel ‘duidelijker’ ziek terwijl ik mij wel ellendig voelde maar dat minder goed kon bewijzen. Ik heb ooit eens een keertje de thermometer op de verwarming gelegd om daar een mouw aan te passen. Sorry, mama!

Ik vind het nog steeds jammer dat ik tijdens mijn studententijd niet op Erasmus ging.

Ik reed ooit eens tegen een muurtje terwijl ik mijn bocht nam bij het buitenrijden bij de autokeuring. Van pure stress corrigeerde ik verkeerd waardoor ik er bij mijn tweede poging nog eens zo hard tegen reed.

Toen ik vorig jaar in het voorjaar ergens ging eten en een klein cadeautje kreeg in de vorm van een paasei nam ik daar zonder nadenken een beet van en realiseerde me iets te laat dat wat ik in mijn mond stopte geen chocola was maar een zeepje in de vorm van een ei.

De echtgenoot en ik zijn 7,5 jaar gelukkig getrouwd. Het is voor ons allebei al een paar jaar geleden dat we onze trouwring nog hebben gedragen.

Onze hond heette Sam toen we hem adopteerden. Wij hebben die naam gehouden, al spreken we hem, wat formeler, ook wel eens aan als Samuel. De echtgenoot voegt daar soms ook nog ‘el perro blanco’ (Spaans voor de witte hond) of ‘el perro amarillo’ (de gele hond) aan toe. Dat laatste is een gevolg van de periode waarin ik hem tijdens onze dagelijkse wandeling met de hond wat woordjes Spaans probeerde te leren. (Ik spreek het verre van vlot, maar ken wel een aantal woorden.) Ik benoemde tijdens die wandelingen de dingen die ik rond mij zag. Onze hond is nu spierwit maar toen was hij beige. Ik wist niet goed hoe ik dat in het Spaans moest zeggen, dus ging ik maar voor geel.