Alleen op stap

Ik ging gisterenavond in mijn eentje naar het China Light Festival in de Zoo in Antwerpen.  Ik ging alleen omdat de echtgenoot het al een paar weken heel erg druk had, ik geen zin had om moeite te doen om met iemand anders af te spreken, ik het gevoel had dat ik dringend nog eens het huis uit moest en ik mij al jaren voorneem om naar dit winterse festival te gaan maar daar nooit toe kom.

Het was geweldig mooi, maar wat ik mij nog meer realiseerde is hoe fijn het kan zijn om zoiets in mijn eentje te doen.  En hoe weinig ik dat de laatste jaren doe.

Ik ben jarenlang alleen op reis gegaan, en vond dat toen heel wat voordelen hebben.  Sinds ik de echtgenoot leerde kennen (10 jaar geleden) heb ik dat geen één keer meer gedaan.  Omdat ik reizen met hem leuker vind dan alleen, omdat hij voor mij (bijna) het perfecte reisgezelschap is, omdat ik mij een beetje ongemakkelijk voel bij het idee zonder hem te gaan en omdat samen op reis gaan quality time samen betekent.  Dat heeft ervoor gezorgd dat ik soms wel eens denk dat ik het niet meer zou willen, niet leuk meer zou vinden, om alleen te reizen.  Terwijl dat waarschijnlijk ook niet helemaal klopt.  Ik reisde niet in mijn eentje bij gebrek aan gezelschap, maar omdat ik het oprecht fijn vond.

Hetzelfde geldt voor daguitstapjes.  Ik kan er geweldig van genieten om als koppel een uitstap te maken en ik kan er ook van genieten om dat bijvoorbeeld met een vriendin te doen, maar toen ik een tijdje geleden nog eens een dagje in mijn eentje naar Rotterdam ging vond ik het ook weer eens fijn om alleen op stap te zijn.

Ik merk als ik alleen ben dat ik meer aandacht heb voor mijn omgeving, dingen veel meer in mij opneem, veel meer opensta voor wat er rondom mij gebeurt.  Ik kon vroeger bijvoorbeeld echt helemaal euforisch worden in een goed museum.  Dat is mij al jaren niet meer overkomen.  Ik dacht dat ik het was ontgroeid.  Tot ik mij realiseerde dat al die memorabele museumbezoeken één ding gemeenschappelijk hadden: dat ik er alleen was.  Dat ik bleef hangen waar ik dat wou, zolang ik dat wou, om vervolgens tegen een stevig tempo door een ander deel van het gebouw te razen, even te gaan zitten, tussendoor iets te drinken, een stukje terug te gaan,.. Zonder om te kijken om te zien waar mijn gezelschap was, of geneigd te zijn me te haasten om ze weer in te halen, zonder mij af te vragen of dat gezelschap er al genoeg van had, zonder met iemand rekening te (moeten) houden, en zonder met wie dan ook wat ik zag te willen bespreken, maar het gewoon te ondergaan, te genieten.

Ik ging toen ik alleen in Antwerpen woonde en geen kabeltelevisie had regelmatig in mijn eentje naar de film.  Ik weet dat sommige mensen dat zielig vonden maar ik vond dat geweldig.  Last-minute beslissen om nog snel een film mee te pikken, niet moeten overleggen, lekker comfortabel wegzakken in mijn cinemazeteltje, een rustige avondvoorstelling op een weekdag, helemaal weg van alles en iedereen.

Iets wat ik dan weer moeilijk vind in mijn eentje is genieten van lekker eten.  Als ik alleen ga eten dan moet het vooruit gaan en wordt eten vooral iets functioneel.  Ik vind eten bijna altijd lekkerder als ik in gezelschap ben.  Ik kan om één of andere reden niet rustig eten en echt proeven wat ik eet als ik alleen in een restaurant zit.

Ook een natuurwandeling alleen vind ik lastig.  Een hond hebben die ik kan meenemen helpt.  Maar zo in mijn eentje een boswandeling doen, dat voelt voor mij alsof er iets niet klopt.  Terwijl ik fietstochtjes in mijn eentje en alleen wandelen in de stad wel prima vind.

Ik heb het mij al eens eerder voorgenomen, maar bij deze is dit één van mijn voornemens voor 2018: meer alleen op pad gaan.

Om af te sluiten nog een paar foto’s van het China light festival.  Het sluit zondag alweer dus ik ben redelijk laat om reclame te maken.  Maar voor wie nog tijd heeft: nog tot 14 januari in de Zoo van Antwerpen, elke dag van 18u tot 21u30. Het is prachtig!