Op reis Archieven -

Op reis

Filed Under: Ierland, Uncategorized

Roadtrip door Ierland

Ik zou eigenlijk nog iets schrijven over onze reis naar Schotland deze zomer.  Toen realiseerde ik mij dat de blogpost naar aanleiding van onze reis naar Ierland vorig jaar hier nog in de concepten stond.  Die schreef ik kort nadat we terug waren en moest ik alleen nog afwerken en voorzien van foto’s. Dat duurde even, maar hier is het dan toch: het verslag van onze roadtrip door Ierland.

Dublin

We beginnen onze reis in Dublin.  Het eerste wat opvalt als we uit de luchthaven buitenkomen is de kleur van het gras.  Niet zo groen als we ons Ierland voorstellen.  Ook hier is de zomer uitzonderlijk droog.  Ook tijdens de twee weken dat we in Ierland zijn zien we amper een paar regendruppels en veel zon.  Geen typisch Iers weer dus. De regenbroeken kunnen gelukkig in onze bagage blijven.

Van Dublin zelf blijven me vooral een paar mooie kunstmusea (gratis) en gezellige pubs bij. Perfecte ingrediënten voor een stadsbezoek.

We zijn hier echter vooral voor een roadtrip door het wat landelijkere Ierland. Dublin is een leuke stad, maar ik heb het gevoel dat onze reis pas echt begint nadat we Dublin verlaten en met een huurauto in westelijke richting vertrekken.

Westport, de Great Western Greenway en Achill Island

Onze eerste wandeling doen we op Achill Island, heerlijk rustig.  We beklimmen er Mount Slievemore (of toch gedeeltelijk).  Over de berg en langs de andere kant terug, dat was het plan. Uiteindelijk klimmen we een heel eind en keren dan terug langs dezelfde kant.  We hadden gehoopt op een wandelpaadje naar boven maar dat is er niet (of wij hebben het niet gevonden).  Dus is het een beetje zelf onze weg zoeken, ook wel leuk.  Al zorgt een stukje door wat hogere begroeiing ervoor dat B zijn voet bezeert en neem ik een teek mee naar beneden. 

Als we van bovenaf naar het strandje beneden kijken vind ik het jammer dat we onze zwemspullen niet meebrachten.  Als we nadien even pootjebaden op het strand vind ik dat al minder jammer.  Het mag dan wel warm en zonnig zijn, het zeewater is ijskoud.

We stappen op weg terug naar onze B&B nog even een apotheek binnen voor een tekentang.  Die zijn we namelijk thuis vergeten.  Maar tekentangen blijken ze hier niet te kennen. Dus word ik achter de balie uitgenodigd en verwijdert de apotheker de teek zelf.  Zo’n persoonlijke service had ik niet direct verwacht.

De dag nadien gaan we fietsen, op de Great Western Greenway, een fietspad op een vroegere treinbedding.  Een vroegere treinbedding, dus verwacht ik vlak terrein en denk ik dat de versnellingen vooraan op mijn huurfiets overbodig zullen zijn. Maar dan blijken er toch een paar pittige klimmetjes in het parcours te zitten.  En moet ik zelfs een keertje afstappen.

Great Western Greenway

Veel zon vandaag, en een heerlijk open landschap met weinig bomen.  De bankjes onderweg staan allemaal pal in de zon, veel te warm met dit weer, dus wordt het toch wel even zoeken naar een picknickplek in de schaduw, op de grond.  We komen uiteindelijk aan bij de kust. Op het strand beneden geen zonnekloppers, maar koeien.

Connemara

We rijden met de auto van onze verblijfplaats in Westport naar onze volgende B&B in Clifden, dwars door de prachtige natuur van Connemara.  We maken daarbij een omweg langs de kust en langs het meer van Doo Lough, een prachtige plek. 

Onderweg nog een picknick met een mooi uitzicht..
..maar we worden wel in de gaten gehouden

Schapen zijn in Ierland trouwens óveral.  Ik vind dat geweldig. Ik word instant goedgezind van schapen.

Het meer van Doo Lough
Het meer van Doo Lough

Wandelen doen we in Connemara in het Nationaal Park (waar er veel toeristen zijn) en langs het fjord van Killary (waar we amper iemand tegenkomen). 

Fjord van Killary
Ik ben niet helemaal overtuigd dat dit het pad is..
..maar volg uiteindelijk toch. Ik had mij eerder beklaagd dat ik mijn wandelstokken had meegenomen, maar hier komen ze wel van pas. (Ik gebruik ze trouwens vooral om mijn knieën te ontlasten.)
Even stevig klimmen, maar dan mogen we langs de andere kant weer naar beneden.

Blij dat er vandaag wat meer wolken zijn, ideaal wandelweer.  Het is heerlijk rustig, tot we op de terugweg een wielerwedstrijd tegenkomen.

Galway

Vanuit Clifden rijden we naar universiteitsstad Galway, waar we vooral genieten van een avondwandeling en nog wat sfeer opsnuiven in de pub.

Galway
Lisdoonvarna en de Cliffs of Moher

De volgende dag staan we wat vroeger op om naar de Cliffs of Moher te gaan.  Eén van de meest toeristische plekken in Ierland, en dus willen we er graag vroeg zijn.  De kliffen zijn indrukwekkend.  Het staat hier vol bordjes om toeristen te waarschuwen voor de gevaren van te dicht bij de zijkant te wandelen.  Hoe later op de ochtend het wordt, hoe meer toeristen er toestromen en hoe minder daar rekening mee wordt gehouden.

Cliffs of Moher

De avond brengen we door in de pub van een hotel in Lisdoonvarna, het lieflijke dorpje waar we logeren. We zitten ongeveer in het midden van de pub. Aan de ene kant staat een TV-scherm (waarop we België zien uitgeschakeld worden op het WK voetbal). Als we onze stoel omdraaien is er aan de andere kant een bandje dat Ierse muziek speelt.

Kenmare

De volgende dag rijden we van onze B&B een heel eind naar het Zuiden, naar Kenmare, gelegen op de grens tussen de Ring of Kerry en Beara peninsula, twee schiereilanden.  De Ring of Kerry (rondrit langs de kust van het schiereiland) is één van de meest populaire autorondritten in Ierland.  Wij rijden er een stukje van (heel erg mooi, maar het is hier spitsuur en ik word wat zenuwachtig van de vele auto’s en bussen), en gaan wandelen langs de Old Kenmare Road.  Alweer een prachtige wandeling. Het valt me bij de wandelingen telkens weer op hoe heerlijk stil het hier is.  Picknicken doen we aan een watervalletje. B doet dat zenuwachtig rondwandelend, omdat hij zo denkt te ontsnappen aan de insecten.  Ik ga rustig op een rots zitten en heb nergens last van.

Nog een leuke uitstap in de buurt brengt ons in Glengariff naar The Ewe experience, een beeldentuin in de Ierse natuur.  Kunst en natuur: voor mij altijd een goede combinatie.  Het is zeker ook een aanrader om met kinderen te doen, er valt ontzettend veel te ontdekken in de tuin.

The Ewe experience
Kashel en Kilkenny

Vanuit Kenmare trekken we het Ierse binnenland in.   Na een tussenstop in Kashel rijden we naar onze B&B op de boerenbuiten, met de meest gastvrije uitbaters ooit.  Op onze laatste dag in Ierland lopen we nog een paar uur rond in het sfeervolle Kilkenny. 

Kilkenny

Daar supporteren we in een pub voor de laatste keer voor de Rode Duivels (die spelen voor de derde plaats).  We missen deze keer wel de eerste goal.  De Ieren zijn niet zo geïnteresseerd in deze kleine finale.  Op een moment dat er ook een belangrijke hurling-wedstrijd op het programma staat en er ook nog tennis in Wimbledon is, zijn we blij met een pub waar ze minstens drie ruimtes met TV-schermen hebben. (Ik had voor deze reis nog nooit van hurling gehoord maar in Ierland is het razend populair.)

Irish pubs

Ierland was prachtig, maar als er iets is wat deze reis voor mij bijzonder maakt dan zijn het wel de Ierse pubs.  Ik ben normaalgezien niet zo vaak op café te vinden, maar deze reis zat ik meer in de pub dan de rest van het jaar samen, denk ik.  Om er te eten, om er iets te drinken, om er voetbal te kijken en vooral om er naar live-muziek te luisteren.  De live-optredens in de pubs zijn voor een deel wel gericht op toeristen, maar tegelijkertijd ook wel echt authentiek.  Ierse muziek in de pub is absoluut een hoogtepunt van deze reis.  De sfeer is er ook erg fijn, iedereen is welkom om mee te doen.  Zo zaten wij een keertje te kijken naar twee muzikanten en sloot er toevallig nog een derde muzikante aan, terwijl er twee meisjes een mini-optreden Ierse dans gaven.  En dan herontdekte ik ook nog eens de Ierse ciders.  Ik dronk er maximum één per avond, maar daarmee evenaar ik waarschijnlijk wel mijn alcoholconsumptie van de afgelopen twee jaar.

Orchard thieves cider

Filed Under: Verenigd Koninkrijk

Veelzijdig Schotland

Schotland en ik, dat is een goede match. Dat was 20 jaar geleden zo toen ik er voor het eerst was. Dat was toen we er in juli opnieuw op vakantie waren ook zo.

Ik kan niet exact benoemen waarom, maar ik ga toch een poging doen.

  • Het ruwe landschap in het Noorden. Ik ben fan van ruwe, weinig vruchtbare, verlaten landschappen. Zoals vorig jaar in Ierland in Connemara. Vulkanische landschappen doen het bij mij ook altijd goed, net als woestijnen en bergen. En ook de ruwe stukken natuur in Schotland konden mij dus wel bekoren. Als er dan bovendien nog een zee in de buurt is die tegen de kliffen beukt ben ik helemaal blij. We zijn niet in heel Schotland geweest maar op basis van het opzoekwerk op voorhand dacht ik dat het Noorden en Noord-Westen wel mijn ding zouden zijn en dat bleek ook in de praktijk volledig te kloppen.
  • Het wisselvallige weer. Schots weer betekent zon op het ene moment, een stortbui op het volgende moment en alles daartussenin. Voor iemand die houdt van een landschap dat steeds verandert, met donkere wolken aan de ene kant en de zon die doorbreekt aan de andere kant van de horizon is het een paradijs. Het was het soort van weer waarbij je het ene moment zonnecrème aan het smeren bent en het volgende snel je regenjas aantrekt om dan vast te stellen dat je zonnebril onder de kap van je jas nog op je voorhoofd staat.
Bij het binnenrijden van Schotland deed het weer wel erg zijn best alle clichés te bevestigen. Maar evengoed waren er dagen met een blauwe hemel en stralende zon. En dagen met een beetje vanalles door mekaar.
  • Kamperen. Op voorhand dacht ik dat we zeker eens zouden gaan wildkamperen, om onze tent op een echt mooie en rustige plek met zicht op zee te kunnen zetten. (Wildkamperen is in Schotland trouwens legaal.) Toen bleken er ook op de campings van die plekken te zijn en stapten wij dus ’s ochtends uit ons tentje met frontaal zicht op de zee om dan te genieten van de campingfaciliteiten en een warme douche. Ideaal, dus! We kampeerden maar drie nachten, en vonden elke keer een plekje met een fantastisch zicht. Heerlijk! Kamperen was een goede manier om wat rust in onze dagen te brengen en om wat dichter bij de natuur te leven. Ik heb echt genoten van de routine van het opzetten van de tent, koken, eten,… en dat allemaal met de natuur rond ons.
  • Afwisseling. Wij hebben allebei graag wat afwisseling, dus ik ga daar bij het plannen van een reis ook wel naar op zoek. Schotland leent zich daar zeker toe. Qua overnachtingen wisselden wij af tussen hotels, kamperen en AirB&B. Er waren een paar steden, er was veel natuur en er was de leegte van sommige stukken van de highlands. En er was uiteraard ook het weer dat voor afwisseling zorgde :-).

  • AirB&B. Wij boekten al wel eens eerder via AirB&B maar in het verleden was dat meestal een heel huisje of appartement. Deze keer reserveerden we een paar keer een privé-kamer bij mensen thuis. Dat is elke keer erg goed meegevallen. In twee van de vier gevallen bleken we trouwens uiteindelijk toch een heel huis voor ons alleen te hebben en waren onze gastvrouwen niet thuis.
Eén van onze AirB&B’s had een gigantisch raam met dit als uitzicht.
  • De schotten en hun cultuur. De schotten zijn vriendelijke, aangename mensen die van de natuur houden. En al begrijp ik ze niet altijd direct helemaal goed, ik houd wel van hun accent. Schotland heeft ook een goede mix van hippe bars en traditionele theehuisjes en pubs, van mee-zijn-met-hun-tijd en toch hun traditie in ere houden.
Een beetje Schotse (dans)cultuur tijdens de Hghlandgames
  • De zee. Ik ben geen strandligger maar wel een liefhebber van de zee. Ik heb op deze reis echt heel erg genoten van de nabijheid van de zee.
Deze foto is gemaakt vanop mijn klapstoeltje vóór onze tent op de camping in Brough. Zo zalig! Al moet ik wel zeggen dat ik op een gegeven moment in de auto ben gaan zitten toen de midges kwamen kijken.

Filed Under: Oostenrijk

Terugblik op donderdag: Wenen 1998

Alweer tijd voor een volgende terugblik op donderdag, waarbij ik de hoogtepunten van een reis in het verleden overloop (en tezelfdertijd grote kuis houd in mijn fotocollectie). Deze keer is de reis waarover ik het wil hebben eigenlijk een lang weekend (vrijdag 27/2 tem dinsdag 3/3/1998) in Wenen. Eentje uit de vorige eeuw nog. Waar is de tijd gebleven.

Toen vriendin K voor haar werk voor een aantal maanden naar Wenen verhuisde nodigde ze me uit om op bezoek te komen. Ik zou zelf toen niet snel gekozen hebben voor een citytrip naar Wenen. Het leek me een bestemming voor een iets ouder publiek (ik was 23, piepjong nog :-)). Maar met het vooruitzicht de stad te kunnen verkennen met iemand die er woonde en bij wie ik kon logeren was ik snel overtuigd.

Wat ik mij het meest herinner van de reis:

  • Mijn citytrip naar Wenen was er één met veel musea. Ik vond de Hofburg, het centrum van de stad en Schönbrunn absoluut de moeite, maar associeer mijn bezoek aan Wenen toch vooral met de vele kunstmusea. Ik heb er écht ontzettend hard genoten van het ontdekken van prachtige schilderijen. Samen met K ging ik naar het Kunsthistorisches Museum, waar er een Breugheltentoonstelling liep. Terwijl zij alweer aan het werk was ging ik nog naar Belvedere (oberes en unteres) en naar KunstHausWien. Ik kocht er een hoop postkaarten van de werken die ik het mooist vond. De meesten deelde ik achteraf uit, maar ééntje zit nog altijd in mijn collectie: Vier Bäume van Egon Schiele. Ik vind het nog steeds erg mooi.
Vier Bäume – Egon Schiele
KunstHausWien had op het moment van mijn bezoek een Cobratententoonstelling waarvan ik de flyer bijhield. Hoe vreemd is het ondertussen om prijzen in Oostenrijkse schilling geafficheerd te zien.
  • De leefbaarheid van de stad. Wenen is een grote stad maar is een stad waar ik graag zou wonen. Ik kwam er nadien nog een paar keer en elke keer dacht ik dat opnieuw. Ik had een tijdje veel collega’s uit Wenen en ook qua mensen denk ik dat ik me er wel thuis zou voelen.
  • Over de inwoners van Wenen gesproken: toen ik aankwam in de luchthaven en stond te wachten op mijn bagage geraakte ik in gesprek met een jonge vrouw van ongeveer mijn leeftijd. We hadden een fijne babbel. Met als gevolg dat ik de luchthaven uitkwam met een uitnodiging voor K en mij op een feestje op haar appartement de volgende avond. K zag dat wel zitten en wij kwamen terecht op een gezellig privéfeestje met een internationaal gezelschap. We geraakten onder andere aan de praat met een creatieveling die van en voor ons allebei een tekening maakte. Al lang vergeten eigenlijk, maar teruggevonden tussen mijn foto’s:
Mijn naam spellen is altijd een beetje moeilijk voor niet-Nederlandstaligen :-).
Samen met K voor het paleis van Schönbrunn
Kunsthaus Wien

Filed Under: Verenigd Koninkrijk

Terugblik op donderdag: Wales 1998

Donderdag alweer, en dus wordt er weer een fotoalbum aangepakt. De foto’s die ik nog de moeite vind zijn ingescand, de rest gaat het huis uit. Vandaag gaan we terug naar de zomer van 1998, naar Wales.

Het was mijn eerste groepsreis, een week kamperen in Wales, samen met 7 andere deelnemers en één begeleider. Een week vooral wandelen in Pembrokeshire National Park. We reisden ernaartoe met een minibusje en de ferry, wandelen deden we enkel met een dagrugzak.

Wat ik het meest heb onthouden:

De natuur. Pembrokeshire is echt heel mooi. Bekende bezienswaardigheden herinner ik me niet, al bezochten we wel een kasteel (ik vermoed Pembroke Castle, al ben ik daar niet zeker van). Maar de natuur speelde uiteraard de hoofdrol op deze reis. Ik herinner me zeehonden en papegaaienduikers, prachtige stranden, groene heuvels en wisselvallig weer.

Het gezelschap, een hele fijne groep. Ik hield er een vriendin aan over (een paar jaar later jammer genoeg weer uit het oog verloren).

Het tempo. Ik deed achteraf nog wel eens een wandelvakantie met een groep ‘échte wandelaars’, en dat was wat veel van het goede voor mij: stevig tempo, korte pauzes, wandelen, wandelen, wandelen. Voor mij blijkt wandelen toch meer een manier om ergens te geraken en iets te beleven dan een doel op zich. Van deze reis naar Wales herinner ik me dat dat evenwicht precies goed zat.

Geen routebeschrijving deze keer, omdat ik echt geen idee meer heb waar we hebben gekampeerd en welke wandelingen we hebben gedaan.

Dit blijkt Strumble Head Lighthouse te zijn (met dank aan google voor de hulp bij het opzoekwerk :-))
Update september 2019

Een opruimactie op zolder leverde een schriftje op met daarin wat meer info over deze reis. Ter aanvulling: onze eerste camping was in Newport, de tweede in Little Haven. We bezochten het Welsh wildlife center, Pentre Ifan (dolmen), de vuurtoren van Strumble Head, een cheesefarm, de kathedraal van St Davids (en de ruïne van het Bisschoppelijk paleis), Pembrokeshire castle, Amroth en Carew. Verder gingen we een avondje uit in Pembroke en namen de boot voor een daguitstap naar Skomer Island.

Filed Under: Verenigde Staten

Terugblik op donderdag: New York 2001

Operatie ‘Greet ruimt haar fotoalbums op’ verloopt vlot. Ik heb al een hele stapel onscherpe, onderbelichte of weinigzeggende foto’s weggegooid. Dat betekent dat er weer genoeg materiaal is voor een volgende Terugblik op Donderdag.

Deze keer nam ik het fotoalbum van een reis naar New York onder handen. Ik had in juni 2001 twee weken vakantie, alweer tussen twee jobs in (één van de voordelen van al eens van werk veranderen :-)). Ik vond een goedkope vlucht naar New York en ging dus citytrippen in the Big Apple. En wat een geweldige citytrip werd dat. (Of het wel verantwoord is om voor een weekje de oceaan over te vliegen en of ik dat nu nog zou doen, dat is een andere discussie.)

Iets meer dan twee maanden na mijn bezoek vlogen er twee vliegtuigen in de WTC-torens. Dat ik daar zo kort voordien nog had gestaan en naar boven had gekeken en dat die torens zo gigantisch hadden geleken, maakte dat die aanslag extra veel indruk op me maakte. Toen ik later mijn foto’s herbekeek viel het op hoe vaak de twee torens van het WTC er op te zien waren, hoe anders de stad op korte tijd was geworden.

Wat ik heb onthouden van die reis:

  • De herkenbaarheid. Als je zoals ik bent opgegroeid met Amerikaanse series en films, waarvan er dan nog eens een groot deel zich afspelen in New York, voelt een bezoek als thuiskomen.
  • De drukte en hoe alles beweegt en bruist. Je went eraan, maar toen ik na terugkomst door Antwerpen (waar ik woonde) wandelde voelde dat aan als een dorp.
  • Een avond standup comedy in een club in Greenwich Village.
  • De ferry naar Staten Island, nog steeds gratis en een leuke manier om New York vanop het water te zien en langs het Vrijheidsbeeld te varen. En bij uitbreiding: de nabijheid van water. Steden die aan een rivier, zee of meer geleden zijn hebben voor mij altijd een streepje voor. Het geeft zoveel extra ruimte en rust. Manhattan wordt omgeven door water, dus veraf is het nooit.
  • Wolkenkrabbers. Wij staan hier in Europa vaak wat weigerachtig tegenover echte hoogbouw, maar ik vond ze indrukwekkend, die gigantische gebouwen. Voor mij met voorsprong de mooiste: the Chrysler Building.
  • Central park, veel groter dan ik had verwacht.
  • De musea. The Metropolitan (het grootste), het Guggenheim museum (architecturaal het mooiste) en het MoMa (Museum Of Modern Art-
    de mooiste collectie).
  • Wandelen door de stad. De metro werkt prima om te geraken waar je wil zijn, en ik heb daar ook gretig gebruik van gemaakt, maar al wandelend leer je een stad pas echt kennen. En uiteindelijk bleken veel afstanden in Manhattan te voet perfect doenbaar.
  • De locatie van mijn hostel in Chelsea. Ik heb even moeten zoeken maar ik heb het zelfs nog teruggevonden: Chelsea International Hostel. De gedeelde kamers waren spartaans ingericht maar zo centraal in Manhattan kunnen logeren was super.
Die skyline… foto vanop het Empire State building
Empire State building
The Chrysler building
Geen foto maar deze wou ik nog graag in dit overzicht. De sterrennacht (starry night) van Van Gogh, die tot de collectie van het MoMa behoort. Ik herinner me hoe ik minutenlang voor dit schilderij stond, zo onder de indruk. Ik kocht er achteraf een poster van, al is dat uiteraard niet hetzelfde.

Filed Under: Italië

Terugblik op donderdag: Italië december 1999

Mijn reis naar Italië in 1999 was een lastminute plan. Al mijn vakantiedagen voor dat jaar waren opgebruikt. Maar toen veranderde ik van werk, had mijn nieuwe werkgever liever dat ik pas op 1/1 bij hen startte in plaats van op 15/12 en besliste mijn oude werkgever dat ik wat vroeger mocht stoppen. Dat betekende dat ik onverwacht meer dan drie weken vrij was, en dus besloot ik om van de gelegenheid gebruik te maken om nog even op vakantie te gaan. Ik koos voor Italië, omdat ik daar (op een daguitstap naar Venetië na) nog nooit was geweest en ik er, een beetje naïef, vanuit ging dat de winter in Italië redelijk warm en zonnig was. Dat laatste klopte niet helemaal.

Ik boekte een vliegtuigticket naar Rome en was van plan van daaruit Toscane en Umbrië te bezoeken, maar liet mijn route uiteindelijk voor een groot deel bepalen door het weer.

Wat er mij is bijgebleven:

  • De vlucht naar Rome. Halverwege de vlucht voelde ik dat we al aan het dalen waren en werd het eten plots wel erg snel afgeruimd
    (het waren de jaren waarin een warme maaltijd nog standaard inbegrepen was in de prijs van een vliegtuigticket). Toen kwam er een mededeling uit de cockpit: één van onze motoren was uitgevallen, we zouden een noodlanding maken in Zürich. Ik vond dat op dat moment vooral onpraktisch, maakte mij absoluut geen zorgen, tot we bijna op de grond stonden en ons vliegtuig werd opgewacht door een hele horde brandweer- en ziekenwagens die terwijl we aan het landden waren al overal naast het vliegtuig reden met flikkerende lichten. Dat zal wel een standaardprocedure zijn bij een noodlanding, maar deed mij toch wel even schrikken. Enfin, na een paar uur in de luchthaven werden wij op een nieuwe vlucht naar Rome gezet en kwam ik er een paar uur later dan voorzien toch nog veilig en wel aan.
  • dat ik Firenze een prachtige stad vond en als ik soms de verhalen van anderen hoor blij ben dat ik er buiten het hoogseizoen was.
  • Het uitzicht op San Gimignano, niet voor het uitzicht zelf maar omwille van de situatie. Ik volgde namelijk de bordjes naar hét uitzicht over San Gimignano, keek verwachtingsvol voor me en zag niets anders dan één groot mistgordijn. Het weer was op deze reis met momenten een spelbreker. In Firenze was de zon nog van de partij, maar door het slechte weer zag ik echt niets van San Gimignano en in Siena was het niet veel beter. Van Pisa herinner ik mij nog het meest hoe blij ik was dat ik een kamertje vond om in te logeren waar het bij aankomst al lekker warm was.
  • Door het slechte weer gooide ik mijn plannen om, reisde ik veel sneller dan voorzien terug naar Rome (waar de zon wel nog scheen) en verder door naar Napels, waar het 20 graden was en zonnig.
  • Mijn bezoek aan de Catacombe di San Callisto in Rome. Deze catacomben konden alleen bezocht worden met een gids en ik ging ervan uit dat ik met een groep Engelstaligen zou worden meegestuurd, maar toen bleek er ook een gepensioneerde Vlaamse geestelijke aanwezig te zijn die in het Nederlands gidste. En aangezien ik de enige Nederlandstalige was kreeg ik dus een privé-rondleiding. Interessant en ook een beetje vreemd. Die catacomben waren een christelijke begraafplaats en om daar zo met zijn tweetjes in die verder verlaten ondergrondse gangen met overal menselijke resten rond te lopen was toch wel een beetje luguber.
  • Pompeï. Ik zag al heel wat Romeinse archeologische sites maar niets dat nog maar in de buurt komt van wat er van de Romeinse stad Pompeï is overgebleven. Ik kan mij voorstellen dat het er tijdens het toeristische seizoen druk is, maar toen ik er was was het er heerlijk rustig. En verder kon ik eindelijk eens in T-shirt rondlopen ;-). Uiteindelijk veranderde ook in het Zuiden van Italië het weer en viel daarmee mijn gepland uitstapje naar de krater van de Vesuvius de dag nadien letterlijk in het water.
  • Cappuccino’s. Ik ben eigenlijk geen koffiedrinker maar nadat ik mijn eerste Italiaanse cappuccino proefde ben ik daar niet meer mee gestopt. Als het regende en koud was ging ik ergens binnen opwarmen en een cappuccino drinken, en als het mooi weer was deed ik dat op een terrasje :-).
Lucca- piazza dell’Anfiteatro
Pisa – ik dacht vooraf dat de toren van Pisa torenhoog boven zijn omgeving uit zou steken, maar toen bleek die vlak naast een gigantische kathedraal te staan. Het torentje achteraan op de foto is de ‘scheve toren van Pisa’.
Rome – Sint-Pietersplein
Pompeï

De route: Ik begon in Rome – trok vervolgens naar het Noorden naar Firenze – Lucca – Pisa – San Gimignano en Siena. Omwille van de weersomstandigheden veranderde ik mijn plannen en ging ik sneller dan voorzien terug naar Rome en vervolgens naar het Zuiden naar Napels en Pompeï om uiteindelijk nog eens terug te keren naar Rome voor mijn vlucht weer naar huis.