Noord-Amerika Archieven -

Noord-Amerika

Filed Under: Verenigde Staten

Terugblik op donderdag: New York 2001

Operatie ‘Greet ruimt haar fotoalbums op’ verloopt vlot. Ik heb al een hele stapel onscherpe, onderbelichte of weinigzeggende foto’s weggegooid. Dat betekent dat er weer genoeg materiaal is voor een volgende Terugblik op Donderdag.

Deze keer nam ik het fotoalbum van een reis naar New York onder handen. Ik had in juni 2001 twee weken vakantie, alweer tussen twee jobs in (één van de voordelen van al eens van werk veranderen :-)). Ik vond een goedkope vlucht naar New York en ging dus citytrippen in the Big Apple. En wat een geweldige citytrip werd dat. (Of het wel verantwoord is om voor een weekje de oceaan over te vliegen en of ik dat nu nog zou doen, dat is een andere discussie.)

Iets meer dan twee maanden na mijn bezoek vlogen er twee vliegtuigen in de WTC-torens. Dat ik daar zo kort voordien nog had gestaan en naar boven had gekeken en dat die torens zo gigantisch hadden geleken, maakte dat die aanslag extra veel indruk op me maakte. Toen ik later mijn foto’s herbekeek viel het op hoe vaak de twee torens van het WTC er op te zien waren, hoe anders de stad op korte tijd was geworden.

Wat ik heb onthouden van die reis:

  • De herkenbaarheid. Als je zoals ik bent opgegroeid met Amerikaanse series en films, waarvan er dan nog eens een groot deel zich afspelen in New York, voelt een bezoek als thuiskomen.
  • De drukte en hoe alles beweegt en bruist. Je went eraan, maar toen ik na terugkomst door Antwerpen (waar ik woonde) wandelde voelde dat aan als een dorp.
  • Een avond standup comedy in een club in Greenwich Village.
  • De ferry naar Staten Island, nog steeds gratis en een leuke manier om New York vanop het water te zien en langs het Vrijheidsbeeld te varen. En bij uitbreiding: de nabijheid van water. Steden die aan een rivier, zee of meer geleden zijn hebben voor mij altijd een streepje voor. Het geeft zoveel extra ruimte en rust. Manhattan wordt omgeven door water, dus veraf is het nooit.
  • Wolkenkrabbers. Wij staan hier in Europa vaak wat weigerachtig tegenover echte hoogbouw, maar ik vond ze indrukwekkend, die gigantische gebouwen. Voor mij met voorsprong de mooiste: the Chrysler Building.
  • Central park, veel groter dan ik had verwacht.
  • De musea. The Metropolitan (het grootste), het Guggenheim museum (architecturaal het mooiste) en het MoMa (Museum Of Modern Art-
    de mooiste collectie).
  • Wandelen door de stad. De metro werkt prima om te geraken waar je wil zijn, en ik heb daar ook gretig gebruik van gemaakt, maar al wandelend leer je een stad pas echt kennen. En uiteindelijk bleken veel afstanden in Manhattan te voet perfect doenbaar.
  • De locatie van mijn hostel in Chelsea. Ik heb even moeten zoeken maar ik heb het zelfs nog teruggevonden: Chelsea International Hostel. De gedeelde kamers waren spartaans ingericht maar zo centraal in Manhattan kunnen logeren was super.
Die skyline… foto vanop het Empire State building
Empire State building
The Chrysler building
Geen foto maar deze wou ik nog graag in dit overzicht. De sterrennacht (starry night) van Van Gogh, die tot de collectie van het MoMa behoort. Ik herinner me hoe ik minutenlang voor dit schilderij stond, zo onder de indruk. Ik kocht er achteraf een poster van, al is dat uiteraard niet hetzelfde.

Filed Under: Egypte, Indië, Jordanië, Reistips, Verenigde Staten

De vijf mooiste woestijnen die ik al heb bezocht

Ik hou van veel verschillende landschappen: van steile bergen, van ondoordringbare bossen, van polderlandschappen met blauwe luchten, van glooiende heuvels en van weidse stranden.  Maar toch is er een landschap dat me nog net iets meer aantrekt: de woestijn.

Het heeft een tijdje geduurd voor ik het besefte, want we hebben er hier in de buurt natuurlijk geen.  De misvatting bestaat dat een woestijn saai is omdat er niet veel groeit en oorspronkelijk dacht dat ik het er veel te warm zou vinden.  Maar toen ik jaren geleden voor het eerst echt de schoonheid, de weidsheid, het licht en vooral ook de absolute stilte van een woestijn in mij opnam ontdekte ik ze: mijn liefde voor woestijnen.  Ik bezocht er nog maar een paar, maar ben voor de rest van mijn leven fan.  Hier een overzicht van mijn favorieten.

 

De meest iconische: Monument Valley (USA)

 

Ik denk dat er maar weinig landschappen zo herkenbaar zijn (ook voor wie er nog nooit is geweest) als dat van Monument Valley.  De rotsformaties deden dienst als decor voor heel wat Western-films en zijn daarmee voor veel mensen voor eeuwig geassocieerd met het Wilde Westen.  ’s Morgens uit ons tentje kruipen met zicht op deze prachtige woestijn: dat wil ik nog wel eens overdoen.  Enige nadeel: je kan in het gebied van het Navajo Tribal Park niet met een gewone auto rondrijden en je kan er ook niet zomaar vrij rondlopen, dus sloten wij aan bij een excursie.  Het wordt dan al wat moeilijker om echt de stilte te kunnen horen natuurlijk.  Maar zelfs met excursie vond ik het super, en ook buiten het Park is de omgeving prachtig.

De meest intens beleefde: Sinaï (Egypte)

 

Mijn bezoek aan de Sinaï-woestijn was een groepsreis en als ik het me goed herinner was het mijn eerste bezoek aan een woestijn.  Met een kleine groep avontuurlijk aangelegde reizigers ging ik er op jeepsafari.  De jeeps werden bestuurd door lokale bedoeïenen die ons lieten kennismaken met hun geboortestreek en ’s avonds voor ons kookten.  Geen blitzbezoek maar een reis die lang genoeg duurde om me echt verbonden te voelen met de streek.  Genoeg tijd om het leven in de woestijn beter aan te voelen en te begrijpen.

De meest sfeervolle: Thar desert bij Jaisalmer (Indië)

 

De woestijn bij Jaisalmer was zeker niet de mooiste die ik ooit bezocht, maar toch eentje die ik niet snel zal vergeten.  Ik trok er twee dagen rond op de rug van een kameel, met mijn medereizigster en onze gids als enige gezelschap.  Ik zal me eeuwig het moment herinneren waarop we aankwamen op onze slaapplaats.  Ik verwachtte dat we een matje en een deken zouden uitrollen, maar toen kwamen we plots aan bij een opgemaakt bed op poten met een echte matras midden in het zand.  Heerlijk geslapen onder de blote hemel.

 

Het langst naar uitgekeken: Wadi Rum (Jordanië)

 

Jordanië stond al een tijdje op mijn verlanglijstje toen ik er uiteindelijk naartoe trok.  Het land stelde niet teleur.  Ik wist dat ik Wadi Rum mooi zou vinden en dat was ook zo.  Echt helemaal verlaten is het er niet, maar toch: opnieuw die allesoverheersende stilte die je echt alleen in woestijnen vindt.  Ik wil eigenlijk nog wel eens terug, maar dan om wat langer te blijven.

De warmste: Death Valley (USA)

 

Er is discussie over, maar Death Valley claimt de warmste plek op aarde te zijn.  Ik prijs mezelf gelukkig dat wij er in oktober waren, toen het er nog steeds behoorlijk warm was maar toch al doenbaar.

 

Op mijn verlanglijstje

Ik mag dan wel een zwak hebben voor woestijnen, het is zeker niet zo dat ik nu elke vakantie in de woestijn spendeer.  Er staan nog wel een paar woestijnen op mijn verlanglijstje.  In de eerste plaats is dat de Namib woestijn in Namibië.  Google even ‘Sossusvlei dune 45’ als je wil weten wat ik bedoel.

Daarnaast wil ik ooit eens écht de rust opzoeken in de woestijn. Meerdere dagen, in beperkt gezelschap, niet te veel afstand afleggen, geen bezienswaardigheden bezoeken, maar echt vertragen.  Bij voorkeur zou ik dat willen doen op de rug van een kameel, en op het ritme van diezelfde kameel.  Al zal het in dat geval wel zonder de echtgenoot zijn.  Die vond onze korte kamelentocht in Jordanië al lang genoeg, terwijl ik nog een hele dag had willen blijven zitten.

 

Enkele aandachtspuntjes bij een woestijnbezoek

Nu ik het toch over kamelen heb: als je met een kameel wil gaan rijden, zoek een organisatie die zorgt voor een goed zadel.  Ik zat ook in Marokko op de rug van zo’n beest, maar zonder fatsoenlijk zadel en dat was toch niet echt wat het moest zijn.  En kies uiteraard ook voor een organisatie die zijn dieren goed verzorgt.

Het lijkt een klassieker: de zon zien opkomen of ondergaan in de woestijn.  Wel, mijn advies: verwacht daar ook niet te veel van.  De woestijn is absoluut mooi bij avond- en bij ochtendlicht,  maar echt spectaculair mooie zonsondergangen en -opkomsten heb ik er persoonlijk nog niet gezien.

Ik was helemaal wild van de sterrenhemels in de woestijn: zoveel sterren had ik nog nooit in mijn leven gezien.  Als je dat echt belangrijk vind, let dan best wel even op de stand van de maan bij je bezoek.  Ik beloofde mijn man prachtige sterrenhemels in Wadi Rum en toen zaten we daar ’s avonds, bij volle maan en veel te veel licht om veel sterren te kunnen zien.

Filed Under: Noord-Amerika, Op reis, Verenigde Staten

De reisfotochallenge #3: peanut butter and jelly

Toen ik voor het eerst las over de #reisfotochallenge, wist ik dat dit een challenge naar mijn hart was.  Het gaat als volgt: je kiest een willekeurige reisfoto uit je archief, en vertelt het verhaal bij de foto.  Een goed excuus om nog eens wat oude fotoalbums boven te halen en reisherinneringen op te halen, daar zeg ik geen neen tegen. 

In  2006 begeleidde ik een reis van Brussel naar Wenen met een hele groep Amerikaanse toeristen in mijn kielzog.  Bij de deelnemers van die reis zaten een paar vrouwen die me langer dan de andere gasten zouden bijblijven.  Het ging om de familie G.: de moeder, een weduwe op leeftijd, haar 2 dochters en haar schoondochter.  In de jaren ’60 woonde het gezin enkele jaren in Brussel.  Het was voor moeder en dochters het eerste bezoek aan België sinds ze terugkeerden naar de VS. Het was voor hen dus een heel bijzondere reis.  Al gauw kregen we een prima band.  Zij vertelden me over hoe hun leven toen was. Ik gaf hen een beter zicht op de maatschappij in België nu.  Zelden zo’n oprecht geïnteresseerd publiek gehad op reis.

Het gebeurde wel eens vaker dat gasten me uitnodigden om hen achteraf te komen bezoeken. Meestal vergat ik die uitnodigingen snel weer, eenmaal weer thuis.  En ik vermoed dat dat omgekeerd ook zo was. In dit geval liep het anders.  Ik bleef na de reis mailen met één van de dochters en werd er keer op keer aan herinnerd dat ik meer dan welkom was om bij hen op bezoek te komen.  Zijzelf woonde in New Hampshire, moeder en schoonzus in Pennsylvania en de andere zus in Colorado.

In het najaar van 2007 besloot ik op de uitnodiging in te gaan.  De dames ontvingen me ontzettend warm en hartelijk op drie verschillende adressen. Ze waren vastbesloten om mij ‘het echte Amerika’ te tonen. Ik was tot dan toe alleen nog maar in New York geweest, en dat is uiteraard niet representatief voor de rest van het land.

Eén van hun missies bestond erin mij te laten proeven van typisch Amerikaanse gerechten.  Ik kreeg uiteraard pancakes als ontbijt voorgeschoteld. Er werd een pumpkin pie voor me in de oven geschoven.  Ik geraakte verslaafd aan kraakverse mais met gezouten boter.
Ook een peanut butter and jelly sandwich was blijkbaar een essentieel onderdeel is van de Amerikaanse eetcultuur.

peanutbutterandjelly

Wikipedia zegt over de peanut butter and jelly sandwich het volgende:

The peanut butter and jelly sandwich, or PB&J, is a sandwich, popular in North America, that includes a layer of  peanut butter and either jelly or jam on bread, commonly between two slices of bread.  A 2002 survey showed the average American will have eaten 1,500 of these sandwiches before high school graduation.

Ik was nooit een grote fan van pindakaas en eet bijna nooit confituur, dus ik stond er niet echt om te springen.  Maar mijn gastvrouwen vonden het een essentieel onderdeel van mijn Amerika-ontdekking.  En ik wou hen zeker niet tegenspreken. Toen ik het eerste deel van mijn reis aan de Oostkust afsloot was het er nog niet van gekomen.  Dus werd zus nummer 2 in Colorado gebrieft zodat ik tijdens het tweede deel van mijn reis zeker een PB&J sandwich zou voorgeschoteld krijgen.  Ik kreeg er eentje met gewoon brood en eentje met geroosterd brood.  Ik nam mijn eerste hap en had mij voorgenomen om op zijn minst een beetje enthousiast te reageren. Dat enthousiasme hoefde ik zelfs niet te spelen. Misschien kwam het omdat hij met zoveel liefde was bereid of omdat ik er niet veel van verwachtte. Maar ik vond hem veel lekkerder dan ik had verwacht.  De combinatie van pindakaas en het zoete van de confituur was tegen mijn verwachtingen in best geslaagd.  Ik heb mijn boterhammetjes dan ook met smaak opgegeten.  Later wel nooit opnieuw gemaakt, maar toch blij dat ik deze typisch Amerikaanse delicatesse heb mogen proeven :-).

 Mijn vorige reisfotochallenges kan je hier nalezen.

Filed Under: Noord-Amerika, Op reis, Verenigde Staten

Reisfotochallenge #2: Super Tuesday

Toen ik voor het eerst las over de #reisfotochallenge, wist ik dat dit een challenge naar mijn hart was.  Het gaat als volgt: je kiest een willekeurige reisfoto uit je archief, en vertelt het verhaal bij de foto.  Een goed excuus om nog eens wat oude fotoalbums boven te halen en reisherinneringen op te halen, daar zeg ik geen neen tegen. 

clinton1

clinton2

Vandaag is het in de Verenigde Staten Super Tuesday, een belangrijke dag in de voorverkiezingen van de presidentskandidaten van zowel de Democraten als Republikeinen. Op deze bijzondere dag zijn de stickers die ik meebracht van een reis door de VS in 2007 weer brandend actueel.

Hillary Clinton was 8 jaar geleden ook presidentskandidate maar verloor de strijd om de nominatie voor de Democraten tegen Barack Obama.  Het was september 2007 en dus nog enkele maanden voor de eerste primaries in januari en meer dan een jaar voor de uiteindelijke presidentsverkiezingen. Maar ook toen al maakte Hillary nogal gemengde emoties los.  Ik denk dat ik deze stickers in Washington DC kreeg. Ik hield ze bij.  Hillary heeft voor- en tegenstanders.  Zoveel is duidelijk.