Ik hou van veel verschillende landschappen: van steile bergen, van ondoordringbare bossen, van polderlandschappen met blauwe luchten, van glooiende heuvels en van weidse stranden. Maar toch is er een landschap dat me nog net iets meer aantrekt: de woestijn.
Het heeft een tijdje geduurd voor ik het besefte, want we hebben er hier in de buurt natuurlijk geen. De misvatting bestaat dat een woestijn saai is omdat er niet veel groeit en oorspronkelijk dacht dat ik het er veel te warm zou vinden. Maar toen ik jaren geleden voor het eerst echt de schoonheid, de weidsheid, het licht en vooral ook de absolute stilte van een woestijn in mij opnam ontdekte ik ze: mijn liefde voor woestijnen. Ik bezocht er nog maar een paar, maar ben voor de rest van mijn leven fan. Hier een overzicht van mijn favorieten.
De meest iconische: Monument Valley (USA)
Ik denk dat er maar weinig landschappen zo herkenbaar zijn (ook voor wie er nog nooit is geweest) als dat van Monument Valley. De rotsformaties deden dienst als decor voor heel wat Western-films en zijn daarmee voor veel mensen voor eeuwig geassocieerd met het Wilde Westen. ’s Morgens uit ons tentje kruipen met zicht op deze prachtige woestijn: dat wil ik nog wel eens overdoen. Enige nadeel: je kan in het gebied van het Navajo Tribal Park niet met een gewone auto rondrijden en je kan er ook niet zomaar vrij rondlopen, dus sloten wij aan bij een excursie. Het wordt dan al wat moeilijker om echt de stilte te kunnen horen natuurlijk. Maar zelfs met excursie vond ik het super, en ook buiten het Park is de omgeving prachtig.
De meest intens beleefde: Sinaï (Egypte)
Mijn bezoek aan de Sinaï-woestijn was een groepsreis en als ik het me goed herinner was het mijn eerste bezoek aan een woestijn. Met een kleine groep avontuurlijk aangelegde reizigers ging ik er op jeepsafari. De jeeps werden bestuurd door lokale bedoeïenen die ons lieten kennismaken met hun geboortestreek en ’s avonds voor ons kookten. Geen blitzbezoek maar een reis die lang genoeg duurde om me echt verbonden te voelen met de streek. Genoeg tijd om het leven in de woestijn beter aan te voelen en te begrijpen.
De meest sfeervolle: Thar desert bij Jaisalmer (Indië)
De woestijn bij Jaisalmer was zeker niet de mooiste die ik ooit bezocht, maar toch eentje die ik niet snel zal vergeten. Ik trok er twee dagen rond op de rug van een kameel, met mijn medereizigster en onze gids als enige gezelschap. Ik zal me eeuwig het moment herinneren waarop we aankwamen op onze slaapplaats. Ik verwachtte dat we een matje en een deken zouden uitrollen, maar toen kwamen we plots aan bij een opgemaakt bed op poten met een echte matras midden in het zand. Heerlijk geslapen onder de blote hemel.
Het langst naar uitgekeken: Wadi Rum (Jordanië)
Jordanië stond al een tijdje op mijn verlanglijstje toen ik er uiteindelijk naartoe trok. Het land stelde niet teleur. Ik wist dat ik Wadi Rum mooi zou vinden en dat was ook zo. Echt helemaal verlaten is het er niet, maar toch: opnieuw die allesoverheersende stilte die je echt alleen in woestijnen vindt. Ik wil eigenlijk nog wel eens terug, maar dan om wat langer te blijven.
De warmste: Death Valley (USA)
Er is discussie over, maar Death Valley claimt de warmste plek op aarde te zijn. Ik prijs mezelf gelukkig dat wij er in oktober waren, toen het er nog steeds behoorlijk warm was maar toch al doenbaar.
Op mijn verlanglijstje
Ik mag dan wel een zwak hebben voor woestijnen, het is zeker niet zo dat ik nu elke vakantie in de woestijn spendeer. Er staan nog wel een paar woestijnen op mijn verlanglijstje. In de eerste plaats is dat de Namib woestijn in Namibië. Google even ‘Sossusvlei dune 45’ als je wil weten wat ik bedoel.
Daarnaast wil ik ooit eens écht de rust opzoeken in de woestijn. Meerdere dagen, in beperkt gezelschap, niet te veel afstand afleggen, geen bezienswaardigheden bezoeken, maar echt vertragen. Bij voorkeur zou ik dat willen doen op de rug van een kameel, en op het ritme van diezelfde kameel. Al zal het in dat geval wel zonder de echtgenoot zijn. Die vond onze korte kamelentocht in Jordanië al lang genoeg, terwijl ik nog een hele dag had willen blijven zitten.
Enkele aandachtspuntjes bij een woestijnbezoek
Nu ik het toch over kamelen heb: als je met een kameel wil gaan rijden, zoek een organisatie die zorgt voor een goed zadel. Ik zat ook in Marokko op de rug van zo’n beest, maar zonder fatsoenlijk zadel en dat was toch niet echt wat het moest zijn. En kies uiteraard ook voor een organisatie die zijn dieren goed verzorgt.
Het lijkt een klassieker: de zon zien opkomen of ondergaan in de woestijn. Wel, mijn advies: verwacht daar ook niet te veel van. De woestijn is absoluut mooi bij avond- en bij ochtendlicht, maar echt spectaculair mooie zonsondergangen en -opkomsten heb ik er persoonlijk nog niet gezien.
Ik was helemaal wild van de sterrenhemels in de woestijn: zoveel sterren had ik nog nooit in mijn leven gezien. Als je dat echt belangrijk vind, let dan best wel even op de stand van de maan bij je bezoek. Ik beloofde mijn man prachtige sterrenhemels in Wadi Rum en toen zaten we daar ’s avonds, bij volle maan en veel te veel licht om veel sterren te kunnen zien.
