Zoals ik afgelopen maandag al aankondigde mogen jullie, elke keer ik hier in huis fysiek een fotoalbum opruim, hier op de blog een post verwachten over die reis. Vandaag de eerste terugblik op donderdag.
We gaan bijna 20 jaar terug in de tijd, naar de zomer van 1999. Ik was bijna twee jaar afgestudeerd, werkte op mijn eerste job en wou die zomer absoluut naar Schotland op vakantie. De vriendin met wie ik de jaren voordien een paar keer samen reisde wou naar de zon, dus vertrok ik in mijn eentje. Het werd mijn allereerste soloreis, drie weken, ik en mijn rugzak, het openbaar vervoer en een reisgids van Schotland en een hoop mensen en plekken die ik onderweg zou leren kennen. Uit budgettaire overwegingen sliep ik in hostels, en dat bleek ook op andere vlakken een zegen voor me. Alhoewel ik alleen reisde heb ik me namelijk bijna nooit alleen gevoeld. Als ik dat wou waren er reisgenoten, meestal niet voor lang, maar lang genoeg om (reis)ervaringen uit te wisselen, en om al eens gezelschap te hebben onderweg of ’s avonds in de hostel.
Reizen met het openbaar vervoer had zijn beperkingen maar was al bij al zeker doenbaar, zolang je een beetje vooruit plant. En ook een ideale manier om ‘onder de mensen’ te zijn.
De herinneringen die er uitspringen:
- de fijne stad Edinburgh, waar ik Holyrood Park (een stukje natuur in de stad) zo’n heerlijke plek vond. Ik kwam bij aankomst het station buiten, keek om mij heen en had onmiddellijk het gevoel dat alles tijdens die reis goed ging komen (er zijn van die plekken waar een mens zich direct thuis voelt, wel, Edinburgh was er zo één).
- Dunnotar Castle, een kasteelruïne langs de kust waarvan ik foto’s had gezien en waar ik absoluut naartoe wilde. Want een kasteelruïne plus die locatie, dat kon alleen maar meevallen. En dat deed het ook.
- De mooie natuur onderweg. Overal eigenlijk, maar het meest was ik onder de indruk van schiereiland Skye en eiland Harris.
- De stranden op Harris. Ik kon bijna niet geloven dat er zo ver Noordelijk in Europa zo’n mooie stranden konden zijn. En dat die zo verlaten zouden zijn. Ik had hier eindeloos kunnen zitten kijken naar het strand en de prachtige kleuren van het water.
- De Schotten. Gastvrij, behulpzaam, een heerlijk accent en een volk waartussen ik mij thuis voelde.



Nog even de reisroute: ik nam de nachtboot (niet betaald voor een hut, dus sliep ik in mijn slaapzak op de grond) naar Hull, vandaar met de trein naar Edinburgh – Stirling (Stirling Castle) – Dunnotar Castle (Stonehaven) – Aberdeen – Inverness – de trein naar Plockton – Eilean Donan Castle – Kyleakin (Skye) – Portree – Uig – met de boot naar Tarbert (Harris) – terug naar Skye – Fort William – Glen Nevis – Glasgow – New Lanark – York en vandaar opnieuw naar Hull voor de ferry.
