Everyday life Archieven -

Everyday life

Filed Under: Everyday life

Ondertussen – mei 2019

Mei 2019 is alweer voorbij. Tijd voor een overzicht, het vijfde maandoverzicht op rij toch al.

Na lang uitstellen ging ik nog eens baantjes zwemmen. Ik zwem graag maar om één of andere reden was het toch weer minstens een half jaar geleden dat ik dat nog eens deed. Toen ik in het zwembad lag begreep ik niet waarom ik dat zo lang had uitgesteld. Het was heerlijk in het water. Toen ik achteraf in het te kleine kleedhokje stond, hopend dat ik niet per ongeluk mijn kleren op de natte grond zou laten vallen en twijfelde of het voor de fietstocht terug naar huis met nat haar niet te koud zou zijn zonder muts (dat was nog in het begin van de maand) begreep ik het weer een beetje beter. Maar het deed zo’n deugd dat ik dat er eigenlijk allemaal wel voor over heb.

Project ‘Greet ruimt haar fotoalbums op‘ werd de afgelopen maanden verdergezet en in mei eindelijk afgerond. Het resultaat is dat een rommelige doos met fotoboeken en mappen en kaftjes in allerlei formaten is herleid tot drie overzichtelijke dikke classeurs. En dat de belangrijkste foto’s daarvan ook nog eens zijn ingescand. Het tweede deel van dat plan (per album een blogpost maken) is wat in het slop geraakt, maar misschien komt het er nog wel van.

Ik ging deze maand naar mijn allereerste netwerkevent voor zelfstandigen ooit, een rondleiding in een paprikabedrijf in onze eigen gemeente. Het leverde zelfs een afspraak op, met de enige persoon die ik vooraf al kende. En het was een interessant bedrijfsbezoek, maar toch denk ik niet dat netwerken ooit echt helemaal mijn ding zal zijn.

Eén van onze weekends in mei was volledig volgeboekt: een weekendje weg met de mensen waar de echtgenoot mee samenwerkt in Gent, een lentefeest van het neefje en een jubileumfeest van de tante en nonkel van de echtgenoot. Fijn om een aantal mensen nog eens te zien, maar ook wel: veel te veel op een stoel moeten zitten en geen tijd voor onszelf.

Om te compenseren gingen wij de week nadien een paar dagen uitwaaien op Waddeneiland Texel. Veel gewandeld in duinen en op het strand. Tot rust gekomen bij het geluid van de zee. Vogels, schapen, runderen en een prachtige vuurtoren gespot. Genoten van lekker eten en van rust. Texel bleek voor een paar dagen de hemel op aarde.

Uiteraard waren er ook nog verkiezingen. Ik vond het deze keer moeilijk, vond geen enkele partij waar ik me helemaal bij thuis voelde en stemde uiteindelijk Vlaams/federaal/Europees op twee verschillende partijen. Maar toch ben ik op zo’n verkiezingsdag altijd blij, omdat ik mag gaan stemmen, omdat ik er vanuit kan gaan dat die verkiezingen eerlijk verlopen. Wij vinden dat misschien evident maar dat is het niet. Over de uitslag en de campagne kan veel worden gezegd, ik word een beetje moe van alle analyses, eerlijk gezegd.

We vreesden even dat onze (bejaarde) hond zijn eetlust aan het verliezen was. Het probleem bleek bij zijn (te harde) droge brokjes te liggen. Dus worden die tegenwoordig op voorhand voorgeweekt en gecombineerd met natvoer. Smakelijk vind ik het er allemaal niet uitzien, maar hij vindt het lekker. Hond weer blij, baasjes blij.

Ik ben weer een paar keer gaan lopen. Met een duidelijk doel voor ogen nog wel.

Ik las ‘the girl on the train’ en ‘How to understand Israel in 60 days or less’. Allebei wel ok, maar geen echte hoogvliegers.

Ik keek naar de ontknoping van De Mol. Mijn verdachte-sinds-aflevering-3-ongeveer werd de winnaar, mijn die-is-het-zeker-niet-sinds-ongeveer-hetzelfde-moment bleek wel De Mol te zijn. Tot zover mijn inzicht in het spel :-). Om af te kicken bingewatchte ik achteraf nog het ene seizoen van De Mol dat ik nog nooit had gezien maar waarvan ik wel al wist wie De Mol was. Toch nog leuk om naar te kijken.

Verder bracht mei ook nog een goede aardbeioogst en zijn de ruwbouwplannen voor ons toekomstige huis nu definitief.

Filed Under: Everyday life

Waarom ik aan een 5-kilometerloop ga meedoen

Ik heb lange tijd gedacht dat lopen niets voor mij was. Maar die mening heb ik moeten herzien, toen bleek dat ik er toch wel plezier uit kon halen en er niet per se mijn knieën mee kapot zou lopen (zoals ik ooit wel dacht).

Eigenlijk is lopen als sportieve hobby voor mij quasi ideaal: je kan het eender wanneer en eender waar doen, je hebt er niet veel materiaal voor nodig, je kan met relatief weinig tijd toch je conditie onderhouden (niet onbelangrijk), en het is ook nog goedkoop.

Overtuigd ben ik dus al. Maar toch lukt het me niet om dat lopen lang vol te houden. Ik denk dat ik daarvoor een (haalbaar) doel nodig heb. Ik had al wel eens eerder een doel, 10 kilometer lopen in een redelijke tijd, maar zover ben ik nooit geraakt. Ik ga wat minder ambitieus zijn deze keer.

Toen de echtgenoot vorig jaar twee keer meedeed met een loopevent kwam de vraag of ik zelf ook niet zou meedoen. Ik zou dat namelijk wel eens willen doen: een urban trail of eens meedoen met de 10 miles of zo. Op die vraag of ik ook zou meedoen formuleerde ik voor mijzelf het volgende antwoord ‘Eerst zorgen dat ik wat sneller kan lopen, anders ga ik mijzelf belachelijk maken’.

Terwijl hij aan het lopen was stond ik te kijken naar de lopers die voorbijkwamen. Snelle en trage. Mensen waarvan ik me afvroeg of ze even traag of toch iets sneller waren dan ik. Er is geen milliseconde geweest waarop ik wat die mensen deden belachelijk vond, ik kon alleen maar bewonderen dat ze meededen. Maar als ik dat zelf zou doen dan zou dat belachelijk zijn en een halve ramp om als laatste te eindigen. Er klopte iets niet aan mijn manier van denken en dat wist ik ook wel.

Vorige week keek ik naar ‘The Call to Courage‘ van Brené Brown en wist ik het: ik loop binnen een paar maanden een 5-kilometerloop en ik ga trots zijn op mezelf. Ik ga mij voorbereiden en meedoen. (Niet misschien, eventueel, als het uitkomt. Ik ga gewoon meedoen. Punt.) Ik hoop ergens bij de middenmoot aan te komen, maar al kom ik met afscheiding als allerlaatste aan, dan nog ga ik daar trots op zijn.

Filed Under: Everyday life

Ondertussen – april 2019

1 mei, feestdag en tijd om even terug te blikken op april. April was een rustige maand en dat deed deugd.

Er kwam een Bekende Vlaming in onze gemeente wonen: schrijfster, filosofe, presentatrice en sinds kort ook politica Alicja Gescinska. De plaatselijke bibliotheek nodigde haar uit om wat te komen vertellen over haar werk. Wij gingen luisteren. Ik ken haar van Wanderlust, maar ga binnenkort zeker ook eens een boek lezen van onze nieuwe bijna-buurvrouw.

Wij genoten op een fijne zaterdagnamiddag van een terrasje met zicht op de wakeboardclub op Linkeroever, van zeilbootjes kijken op het Galgeweel, van het uitzicht vanop de overzetboot over de Schelde, van een vegetarische burger bij de Greenway en van Antwerpen tout court.

Wij gingen tijdens het Paasweekeinde een paar dagen naar Winterberg, in het Duitse Sauerland. Het leek er hoogzomer, al lag er hier en daar wel nog een klein beetje sneeuw op de skipistes. Wandelen, lekker eten, een beetje relaxen en genieten van het prachtige uitzicht vanuit onze hotelkamer… wat heeft een mens meer nodig?

Stilaan een jaarlijkse gewoonte: de brievenbus bevrijden uit de (iets te) enthousiast groeiende beukenhaag. Onze brievenbus staat eigenlijk vóór onze haag, maar elk voorjaar dreigt ze even te worden opgeslokt ín de haag. Dus knip ik al maar een paar takjes weg zodat onze postbode niet te hard moet zoeken.

Ik las drie boeken in april die ik allemaal minstens 4 sterren gaf op Goodreads. Nutshell van Ian McEwan, een moordverhaal verteld door een wel erg welbespraakte en intelligente foetus, was een heerlijke opener van de maand. Boeiend van begin tot einde. Dan volgde het dunne, maar erg mooie en ontroerende Vous n’aurez pas ma haine van Antoine Leiris over hoe hij de dagen na de aanslag in de Bataclan in Parijs beleefde. Helene, zijn vrouw en de moeder van zijn 17 maanden oude zoon, kwam om in die aanslag. Een boek over liefde, verlies en verdriet. Maar haat, die gunt Antoine de terroristen die zijn vrouw doodden niet. En dan kwam er nog een boek dat ik maar heel moeilijk opzij kon leggen. Dus deed ik een paar dagen weinig anders dan het absoluut noodzakelijke en verder lezen in The great alone van Kristin Hannah.

We boekten onze eerste festivaltickets voor deze zomer. Ik hoop dat er nog wel wat zullen volgen maar dit festival staat alvast in onze agenda. Once In A Blue Moon in het Amsterdamse Bos mag ons verwachten.

Iets minder fijn: er bleek aan het einde van onze straat nog een stukje bouwgrond over, waarop de bouwwerken nu zijn gestart. Dat betekende op de laatste dagen van de maand een constant heen-en-weer rijden van zware vrachtwagens en tractoren. Aan de grootte van de put die werd gegraven te oordelen komt er een serieuze kelder. Onze buurvrouw is er al van overtuigd dat er een groot appartementsgebouw gaat komen en het voor eeuwig gedaan is met de rust in de straat. Ik ga nog even afwachten voor ik conclusies trek :-). Ik was in elk geval vroeg wakker met al dat zwaar verkeer in onze anders zo rustige straat. Ochtendstond heeft goud in de mond, zeker?

Filed Under: Everyday life

10 dingen die jullie nog niet over mij wisten

Soms schrijf ik dingen op mijn to-do-lijstje als ze al zijn afgerond, puur voor het plezier van ze vervolgens te kunnen doorstrepen.

Ik heb nog nooit in mijn leven een sigaret gerookt. En ik was ook nog nooit dronken.

Ooit deed ik een Vipassanameditatiecursus. Daar mediteerde ik 10 dagen lang zo’n 10 uur per dag. (Of ik deed toch alsof.) We mochten daarbij niet lezen, niet schrijven, niet telefoneren, en 9 dagen lang ook niet met mekaar praten. Nu, 16 jaar later, vind ik het al moeilijk om 15 minuten stil te moeten zitten voor een meditatie.

Ik tel letters van woorden en zinnen. Ik heb daarbij op één of andere manier een voorkeur voor even aantallen letters en symmetrie. Een woord van 8 letters vind ik heerlijk (‘heerlijk’: 8 letters, perfect in twee te splitsen… ha), net als zinnen van bijvoorbeeld 16 letters. Als een zin in mijn ogen niet ‘klopt’ durf ik daar in gedachten wel eens wat aan prutsen (‘je’ vervangen door ‘jij’ bijvoorbeeld, of er met opzet een schrijffout in smokkelen). Belangrijk is het allemaal niet, ik word niet ongelukkig van woorden van 9 letters (oef). Het is vooral een spelletje waar mijn hersenen zich mee bezig lijken te houden als ze zich vervelen (nogal vaak, blijkbaar).

Ik krijg niet snel koorts. Als kind vond ik dat soms jammer. Mijn broer, wiens temperatuur bij de minste aanleiding pijlsnel de hoogte in ging, was altijd veel ‘duidelijker’ ziek terwijl ik mij wel ellendig voelde maar dat minder goed kon bewijzen. Ik heb ooit eens een keertje de thermometer op de verwarming gelegd om daar een mouw aan te passen. Sorry, mama!

Ik vind het nog steeds jammer dat ik tijdens mijn studententijd niet op Erasmus ging.

Ik reed ooit eens tegen een muurtje terwijl ik mijn bocht nam bij het buitenrijden bij de autokeuring. Van pure stress corrigeerde ik verkeerd waardoor ik er bij mijn tweede poging nog eens zo hard tegen reed.

Toen ik vorig jaar in het voorjaar ergens ging eten en een klein cadeautje kreeg in de vorm van een paasei nam ik daar zonder nadenken een beet van en realiseerde me iets te laat dat wat ik in mijn mond stopte geen chocola was maar een zeepje in de vorm van een ei.

De echtgenoot en ik zijn 7,5 jaar gelukkig getrouwd. Het is voor ons allebei al een paar jaar geleden dat we onze trouwring nog hebben gedragen.

Onze hond heette Sam toen we hem adopteerden. Wij hebben die naam gehouden, al spreken we hem, wat formeler, ook wel eens aan als Samuel. De echtgenoot voegt daar soms ook nog ‘el perro blanco’ (Spaans voor de witte hond) of ‘el perro amarillo’ (de gele hond) aan toe. Dat laatste is een gevolg van de periode waarin ik hem tijdens onze dagelijkse wandeling met de hond wat woordjes Spaans probeerde te leren. (Ik spreek het verre van vlot, maar ken wel een aantal woorden.) Ik benoemde tijdens die wandelingen de dingen die ik rond mij zag. Onze hond is nu spierwit maar toen was hij beige. Ik wist niet goed hoe ik dat in het Spaans moest zeggen, dus ging ik maar voor geel.

Filed Under: Everyday life

Ondertussen – maart 2019

Maart is alweer voorbij. De maand die wordt geassocieerd met het begin van de lente en met maartse buien. En maart 2019 heeft ons op dat vlak niet teleurgesteld. Ik hou eigenlijk wel van wat wisselvallig weer, ook al zorgde dat er deze maand wel voor dat ik een paar keer nat werd. Er waren enkele ‘Ah de zon schijnt, ik zal nu snel naar buiten gaan’-momenten die eindigden in ik die met de fiets vertrok en onderweg in een stortbui terecht kwam en de hond en ik die een portie hagel over ons heen kregen. Maar ach, allebei zonder kleerscheuren overleefd en eigenlijk vind ik dat niet eens zo erg.

Ik maak in het begin van deze maand eindelijk eens werk van het nakijken of mijn websites wel goed worden gebackupt. Voor de website van mijn massagepraktijk loopt de automatische backup goed. Voor deze blog blijkt de laatste backup nog te dateren van in 2017. Oeps. Dus zorg ik maar eens voor een automatische backup.

Een week of twee later blijkt mijn blog plots niet meer bereikbaar. Een probleem dat ze bij mijn webhost niet direct opgelost krijgen. Waarop ik het advies krijg de laatste werkende back-up terug te zetten. Die is nog geen week oud, en dat werkt. Ik verlies hooguit een paar paragrafen uit dit bericht. Ik wil er liever niet aan denken wat ik zou hebben gedaan als dit een maand vroeger was gebeurd. En vraag mij tegelijkertijd af het starten van de automatische backup iets te maken heeft met de crash. Wel heel toevallig anders.

Wij gingen bij de notaris langs om de officiële akte tekenen voor ons toekomstige huis. Dat betekent dat we nu eigenaar zijn van een klein stukje Antwerpen. En ik weer een serieuze shot ‘hoe lang nog? Hoeveel keer slapen is dat nog? Kunnen we echt niet al eerder verhuizen?’- ongeduld toegediend kreeg. Maar ik heb het alweer onder controle 🙂 Er moet nog veel gebeuren voor we zover zijn, dus ik houd mij wel bezig.

Ik ergerde mij deze maand een paar keer aan mensen die in mijn ogen hun job niet goed doen. Een werkpuntje voor mezelf, mij wat minder snel ergeren aan dingen die ik zelf toch niet onder controle heb. Ik heb daar namelijk alleen maar zelf last van.

Weinig Netflix en weinig internationale series gekeken, maar ik zag wel heel wat programma’s van Vlaamse makelij: De Mol, Rond de Noordzee, Bargoens, Blind Getrouwd, ..

Ik ging nog eens naar de dierenarts voor onze hond zijn jaarlijkse check-up. We merken dat hij aan het verslijten is (13,5 jaar oud ondertussen): hij hoort niet meer zo goed, zijn zicht is achteruitgegaan, hij wandelt en komt recht als een oud mannetje, er zit voor het eerst wat ruis op zijn hart,.. Maar als de dierenarts een snoepje voor hem bovenhaalt heeft hij dat al van ver geroken en druipt het enthousiasme eraf. Reukzin en eetlust nog dik in orde :-).

We gingen een keertje Ethiopisch eten. Lekkere curry’s, en gezellig met de handen eten van één grote schotel. Alleen de pannenkoeken die als brood worden gebruikt om de rest van het eten op te deppen waren iets minder ons ding.

Ik ging nog eens lopen, een paar keer zelfs. De bedoeling was om dat drie keer per week te doen, maar die regelmaat kreeg ik er helaas niet in.

Maart werd qua omzet van mijn éénmanszaak mijn beste maand ooit. Eén van de voordelen van klein starten als zelfstandige en traag groeien is dat ik mijn recordomzet regelmatig eens kan verbeteren. Het blijft leuk.

Met mijn eigen zaak, de administratie van die van mijn man (die op 1/1 ook startte als zelfstandige), de shiatsu-opleiding, vrijwilligerswerk, het huishouden en nog wat andere dingen botste ik tijdens een drukke week tegen mijn limiet aan. Ik voelde mij een beetje overvraagd en had moeite nog tot rust te komen. Ik blokkeerde een paar dagen in mijn agenda en nam me voor dat voortaan wat vaker te doen.

Ik las de afgelopen maand maar één boek: ‘Pogingen iets van het leven te maken: het geheime dagboek van Hendrik Groen, 83 1/4 jaar’. Een leuk en vlot lezend boek over het leven in een verzorgingstehuis.

Ik begon deze maand met het nemen van wisseldouches (of toch een variant erop, waarbij ik mijn warme douche beëindig met koud water). Het schijnt voor allerlei dingen goed te zijn. Bij mij zorgt het er vooral voor dat ik wat energieker uit de douche kom dan na mijn gebruikelijke warme, ontspannende douche.

Filed Under: Everyday life

Hoe iets simpel als de was drogen toch ingewikkeld werd

Ik krijg graag nuttig advies. Voor mijn gezondheid, voor die van de mensen uit mijn omgeving, voor een laag energieverbruik. Maar als die adviezen mij in een kringetje rondsturen, dan weet ik het op den duur ook niet meer. Hoe droog ik best mijn was? Het antwoord op die vraag is minder eenvoudig dan je zou denken.

  • De droogkast verbruikt energie en dat is natuurlijk niet ecologisch.
  • Binnen in huis was drogen is niet goed voor de gezondheid. Je verhoogt daarmee de luchtvochtigheid in huis, waardoor de huisstofmijt beter gedijt en er meer kans is op schimmels in huis. Met iemand in huis die allergisch is voor huisstofmijt niet ideaal dus.
  • Buiten de was drogen tijdens het pollenseizoen wordt voor mensen met allergieën afgeraden. De pollen in de lucht blijven uiteraard hangen aan je was en dat is geen goed idee. Toevallig is het pollenseizoen natuurlijk ook net het seizoen waarin de was buiten het snelst droogt.

Er moet hier veel was worden gedaan, die van ons privé maar ook die van mijn massagepraktijk. Ik stop het grootste deel van die was in de droogkast. De gemakkelijkste en snelste manier om hem droog te krijgen. Maar ook diegene die het meeste energie verbruikt, zelfs met een relatief energiezuinig toestel. Een beperkt deel van onze was komt op een droogrekje terecht, binnen of buiten. Waarbij ik mij dan weer afvraag aan hoeveel extra huisstofmijt of pollen ik mijn man daarmee heb blootgesteld.

Hoe droog jij je was?