Everyday life Archieven -

Everyday life

Filed Under: Everyday life

Ondertussen – Oktober 2019

Oktober was druk. De reden daarvoor was simpel: onze plotse beslissing ons huis een paar maanden vroeger dan gepland te koop te zetten. De aanleiding daartoe was dan weer drieledig: onzekerheid over wat de huizenmarkt zal doen na de geplande afschaffing van de woonbonus, het feit dat we al lang weten dat we ons huis gaan verkopen en het fijn zou zijn dat (eindelijk) achter de rug te hebben en het feit dat we als tussenoplossing (tussen ons huidige huis en ons nieuwbouwhuis-dat-nog-in-aanbouw-is) een tijdelijke plek om te wonen kregen aangeboden. Dus gooiden wij onze planning overhoop en beslisten nogal halsoverkop ons huis te koop te zetten. Dat betekende dat een aantal dingen waarvan ik dacht dat we er nog maanden de tijd voor hadden, plots wel erg snel moesten gaan: een epc-keuring laten doen, alles afstemmen met de notaris en onze bank, opruimen, foto’s maken, het huis effectief te koop zetten, nog eens opnieuw foto’s maken omdat eindelijk de zon een keertje scheen, plannen, afspraken maken, kuisen en opruimen, en nog eens kuisen en opruimen en nog maar eens, rondleidingen geven, onderhandelen en waar we uitkwamen op het einde van de maand: wachten tot alles officieel is en onomkeerbaar vastligt. Ondertussen is de compromis getekend (jeej!), maar is het nog wachten op het definitieve groene licht van de bank van onze kopers. Als alles loopt zoals voorzien gaan we dus zeer snel al verhuizen, om dat volgende zomer nog eens over te doen. Ik ben dus nu volop bezig met (grondiger) opruimen, wegdoen wat we niet gaan meenemen en mij verbazen over hoeveel spullen wij in huis hebben.

Dat hele gedoe zorgde ervoor dat oktober een stresserende maand was. Nu ik al een tijdje standaard redelijk stressvrij door het leven ga was het de afgelopen maand interessant om te merken wat er gebeurt met mijn lichaam en hoofd als ik in stressmodus ga. Heel wat, zo bleek. Niets onoverkomelijk, maar het effect was wel duidelijk. Ik moet er wel bij zeggen dat dat niet alleen maar negatief is. Positieve stress zorgde er ook voor dat ik drie keer zoveel gedaan kreeg als in een gemiddelde maand.

Om het huis wat op te vrolijken voor de rondleidingen haalde ik wat extra plantjes in huis. En ik had voorlopig de discipline om die plantjes ook regelmatig water te geven. Er is er nog geen enkele die er ongelukkig uitziet en er zijn er zelfs die al nieuwe blaadjes kregen. Dat is heel wat voor iemand zoals ik die niet echt groene vingers heeft. Het nadeel is wel dat ik de nieuwe plantjes nu wel allemaal mee zal moeten verhuizen. Twee keer.

Dat het veel regende in oktober zal iedereen wel zijn opgevallen. Op zich vond ik niet eens zo erg. Maar het was ook een heel grijze maand en dat in combinatie met de korter wordende dagen begon wat op mijn gemoed te werken. Om de kiemen van een winterdepressie te snel af te zijn haalde ik al in oktober mijn lichttherapielamp boven en probeerde ik daarnaast ook zoveel mogelijk naar buiten te gaan voor natuurlijk licht.

Ik ging de afgelopen maand voor het eerst in mijn leven naar de pedicure. Twee likdoorns armer en zachte voetjes rijker was ik daar zeer blij mee.

Op Netflix zocht ik vooral naar ontspanning bij seizoen 1 van de muzikale comedyreeks Glee en bij de laatste afleveringen van Mindhunter, een serie over twee FBI-agenten die in de jaren ’70 onderzoek doen naar de motieven en psyche van seriemoordenaars. Ik had mindhunter al uitgekeken en zat bijna aan het einde van seizoen 1 van Glee toen ik mij pas begon af te vragen waarom de blik van één van de acteurs uit Glee mij toch bekend voorkwam. Toen bleek dat de blik van Jesse St James uit Glee ook die is van Holden Ford uit Mindhunter. En ook die van acteur Jonathan Groff. Ik ben alvast fan.

Oktober bracht ook nog heel wat leuke dingen, waaronder een concert van Heather Nova, een fijne herfstwandeling met een vriendin die ik al een tijdje niet meer had gezien en een vegan meetup in een gezellig koffiehuisje in Herentals.

Filed Under: Everyday life

Ondertussen – September 2019

September is ook weer voorbij. Wat ging deze maand snel. Ik ben een nazomerfan en bovendien jarig in september. Sinds mijn schooltijd achter de rug is en september niet meer gelijk staat met het begin van het schooljaar denk ik dat het misschien wel mijn favoriete maand van het jaar is.

Ik was dus jarig. Op een heerlijke zonnige dag waarop ik eerst met mijn moeder op pad ging en nadien met B op een terrasje in Mechelen ging eten. Meer moet dat niet zijn.

Na een lange zomerstop richtte ik mijn aandacht weer op de shiatsu-opleiding. Op de opendeurdag van de shiatsuschool gaf ik geïnteresseerden een proefmassage. Het was fijn om hier weer mee bezig te zijn, al had ik nadien wel twee dagen spierpijn.

Wij waren op de opening van het nieuwe toeristische seizoen van Cultureel Centrum De Warande. Ik ben zo blij dat de dagen voorbij zijn waarop ik op dit soort van events als vegetariër al blij mocht zijn als er een frietkraam was. Ik at een heerlijk hoofdgerecht en dessert van de vegan foodtruck van The Loving Hut Express. Een foodtruck met alleen plantaardige gerechten waar een lange rij omnivoren voor staat aan te schuiven omdat wat ze serveren gewoon echt lekker is: zalig!

Ik schrok van wat er gebeurde met mijn ex-werkgever (touroperator Thomas Cook). Ook al stopte ik er na een paar jaar mee, ik heb ontzettend goede herinneringen aan de periode waarin ik voor Thomas Cook werkte. Het bedrijf heeft mij de kans gegeven een paar seizoenen in het buitenland te werken, veel bij te leren en interessante mensen te ontmoeten. Daar ben ik nog steeds zeer dankbaar voor. Het bleef na al die jaren toch een beetje familie. Het plotse heengaan stemde mij dus wat triest.

Ik las het boek van Cal Newport rond digitaal minimalisme uit en stond even stil bij de meerwaarde van de digitale hulpmiddelen die ik gebruik. Erover nadenken heeft mijn internetgebruik veranderd. Ik heb met mezelf ook een paar regels afgesproken om de controle te behouden. Zo zijn er een aantal websites die ik nog maximum één keer per dag open. Daarna is het wachten tot de volgende dag. Voorlopig houd ik mij daar (meestal) vrij goed aan.

Ik ben helemaal klaar voor oktober, dat ondertussen ook al weer een paar dagen oud is. Ik kijk al uit naar met de verwarming op onder een dekentje in de zetel kruipen, onze huwelijksverjaardag, een concert en herfstkleuren, als in ‘wandelen in een felgekleurd bos met knisperende bladeren onder je voeten’. (En misschien toch ook een klein beetje meer zon dan de afgelopen dagen, als dat zou kunnen).

Filed Under: Everyday life

Mijn rol als stiefmoeder

Boze stiefmoeder of liefdevolle plusmoeder?

In de sprookjes uit mijn kindertijd was ze jaloers en slecht: de boze stiefmoeder. In het moderne sprookje van het perfecte nieuwe samengestelde gezin cijfert ze zich volledig weg voor haar nieuwe gezin, is ze liefdevol en geduldig: de ideale plusmoeder. De realiteit zal in de meeste gevallen wel ergens in het midden liggen.

Toen ik B leerde kennen zat zijn zoon in het eerste leerjaar, onlangs werd hij 18. Ik heb ondertussen dus wel wat jaren in de rol van stiefmoeder op de teller .

Die rol, die was/is mij zeker niet op het lijf geschreven. De ene dag ging het al vlotter dan de andere, maar ik heb er zeker mee geworsteld. In de beginperiode heb ik gegoogeld en gezocht maar opvallend weinig verhalen gevonden van vrouwen die in hetzelfde schuitje zaten. Ook zelf vond ik het niet evident om de frustraties die de kop opstaken uit te spreken en voor mezelf te erkennen. Er zijn ook zoveel verschillende situaties waardoor de verhalen die ik wel vond niet altijd helemaal herkenbaar waren.

boze stiefmoeder
De zoektocht naar de juiste invulling van een nieuwe rol

Mijn stiefzoon was/is een vrij rustig(e), meegaand(e), redelijk(e) kind/jong-volwassene. Waar ik mee heb geworsteld was dus geen onredelijk gedrag, was geen stiefkind dat mij op alle mogelijke manieren tegenwerkte. Mijn worsteling was er één van een rol waar ik mij niet in thuis voelde, van een band proberen op te bouwen maar niet genoeg raakvlakken vinden, van verwachtingen waarvan ik voelde/dacht dat de buitenwereld ze had en waar ik niet aan kon voldoen. Van drie verschillende persoonlijkheden met verschillende behoeften en verschillende rollen onder één dak.

Ik hoor wel eens dat een stiefouder weet waar hij/zij aan begint, maar ik denk dat ze in de meeste gevallen geen idee hebben. Ik heb gemerkt dat de keren waarop ik er eerlijk met mensen in een gelijkaardige situatie over sprak er meer herkenning bleek te zijn dan ik verwachtte. Dat het ook voor andere stief(plus)ouders niet zo eenvoudig is dan het uiterlijk lijkt.

Als ik eerlijk ben heb ik het stiefmoederschap vaak een ondankbare rol gevonden. Tijdens de moeilijkere periodes voelde het als een bodemloze put waar ik energie in stopte maar weinig voor terug kreeg.

Aanvaarden wat is

Ik heb met de jaren geleerd om er beter mee om te gaan. Door de situatie te aanvaarden zoals ze is/was. Door minder moeite te doen. Door afstand te nemen. Door beter voor mezelf te zorgen. Door, hoe moeilijk dat soms ook was, er open en eerlijk met B over te praten. Door mezelf ruimte te geven om te zijn wie ik ben. Door me niet meer schuldig te voelen over hoe ik me voel. Door milder te zijn.

Ik vind mijzelf niet echt een goede stiefmoeder, maar ik heb wel mijn best gedaan. Het is geen grote liefde tussen de stiefzoon en mij maar we kunnen door dezelfde deur. En dat is ook al iets.

Taboe

Deze post is voor alle stiefmoeders (en -vaders) die worstelen, die zoeken, die zich gefrustreerd voelen, die werkbare compromissen zoeken. Ik vond het jammer toen ik er aan begon dat ik weinig verhalen vond van vrouwen in dezelfde situatie. Daarom wil ik er nu wel gewoon eerlijk over bloggen, ook al treed ik liever niet te veel in detail.

Als ik er anoniem over had kunnen schrijven had ik dat al lang gedaan, maar hier kost het publiceren van deze post moeite. Omdat ik veel liever zou schrijven over hoe vlot en vanzelf wij met drie geëvolueerd zijn naar een hecht, liefdevol en mekaar moeiteloos aanvoelend team. Dat dat niet zo is voelt een beetje aan alsof ik heb gefaald.

Druk op onze relatie

Veel nieuw samengestelde gezinnen vallen opnieuw uit elkaar (volgens www.stiefmanagement.nl/ zou het gaan om 60 %). Ik ben blij en trots dat wij bij de 40 % horen die wel overleven, maar de cijfers verbazen mij niet echt. Ik ben vaak een beetje jaloers geweest op koppels die samen kinderen hebben, die met de opvoeding van hun kinderen een gemeenschappelijk project hebben, die samen beslissingen nemen over hun gezin en hun toekomst. Als nieuw samengesteld gezin ligt dat duidelijk anders, kan het ouderschap van één van (of allebei) de partners er net voor zorgen dat verschillen in de verf worden gezet en is er een ex-partner waar voortdurend rekening mee moet worden gehouden. (Al gaat het bijvoorbeeld maar om wanneer er op vakantie kan worden gegaan. Ik haatte het. En uiteraard is verhuizen naar een andere regio bij co-ouderschap ook veel moeilijker.)

Ik denk dat wij als koppel zeker fouten hebben gemaakt, de impact van sommige dingen niet goed hebben ingeschat, het mekaar op sommige momenten extra moeilijk gemaakt. Maar we zijn wel respectvol met mekaar blijven omgaan, met begrip voor mekaars situatie en gevoelens. En we zijn er als koppel uitgeraakt en erdoor gegroeid.

Meer info of hulp nodig?

Nar aanleiding van het schrijven van deze blogpost vond ik de website stiefmanagement, van Marike Smilde, die o.a. coaching en online trainingen voor stiefmoeders aanbiedt. Ook in Vlaanderen is er aangepaste hulp mogelijk, bij plusouderconsulenten.

Afbeelding van 3282700 via Pixabay

Filed Under: Everyday life

Versie 45.0

Ik werd vorige week alweer een jaartje ouder. Dichterbij de 50 dan bij de 40 nu. Erg vind ik het niet, wel een beetje raar. In mijn hoofd loop ik zo’n 10 jaar achter op mijn biologische leeftijd en ben ik nog een enthousiaste dertiger. Maar ik werd dus 45.

Goede voornemens zijn typisch iets voor 1 januari, maar eerlijk gezegd is januari (winter, koud, donker, korte dagen) voor mij zowat de slechtste periode van het jaar om een goed voornemen tot een succes te brengen. De wintermaanden zijn mijn seizoen niet. Als ik er in januari al in slaag om elke ochtend zonder te veel moeite uit mijn bed te stappen en de dag een beetje goedgezind door te komen ben ik al meer dan tevreden. Er is dan weinig draagkracht om daarnaast nog eens een betere versie van mezelf te worden.

De nazomer is dan weer wel mijn seizoen. En mijn verjaardag blijkt een veel beter moment van zelfreflectie dan het begin van een nieuw kalenderjaar. Ik ben dus klaar om Greet versie 45.0 te worden, een licht verbeterde versie van mezelf. Die heeft om te beginnen een nieuwe app op haar smartphone geïnstalleerd als hulp om zichzelf aan haar goede voornemens te herinneren en om zichzelf te motiveren. We zullen zien of het werkt. Na een paar dagen vind ik het nog een handig hulpmiddel. Echt evalueren doe ik pas als het nieuwe er wat af is.

Er is op een aantal vlakken een beetje schaafwerk. Waar wil ik aan werken?

Digitaal detoxen

Ik merk dat ik op sommige dagen de controle over de tijd die ik online doorbreng een beetje dreig kwijt te geraken. Ik wil daarom veel bewuster omgaan met die tijd. En hem beperken. Op veel vlakken is het internet natuurlijk een zegen. Maar dat internetgebruik komt met een heleboel verleidingen en risico’s. Ik merk al een tijdje dat ik naar de verkeerde kant dreig door te slaan. Daarbij is niet mijn smartphonegebruik het probleem, maar wel het gebruik van mijn laptop als ik thuis ben. En ik ben vaak thuis.

Ik was van plan mezelf een paar meetbare doelen op te leggen, maar dat blijk ik moeilijk te vinden. Uiteindelijk is vooral het subjectieve gevoel dat ik mijn internetgebruik onder controle heb van belang, dus laat ik maar eens beginnen met dat als criterium te nemen.

Om dit onderwerp wat meer uit te diepen ben ik trouwens het boek digitaal minimalisme van Cal Newport aan het lezen. Mogelijk pas ik mijn doelstellingen nog aan op basis van wat er in het boek te lezen valt.

Meer buiten komen

Ik werk thuis en ik ben daarnaast ook best wel graag thuis. Dat brengt het risico met zich mee dat ik te weinig buiten kom, te veel in mijn coconnetje zit en onderprikkeld geraak. Ik ga dus een tijdje wat meer moeite doen om activiteiten buitenshuis te plannen.

Focus op het positieve

Ik merk de laatste tijd weer dat ik te veel aandacht geef aan dingen die niet zijn gelopen zoals ik zou willen in plaats van aan de dingen waar ik wel tevreden over ben. Echt negatief ingesteld vind ik mezelf niet, maar soms hoor ik mezelf klagen en zagen over details. Het mag best wel wat positiever. Want in grote lijnen ben ik echt wel zeer tevreden en dankbaar voor het leven dat ik heb. Als ik mijn focus wat verleg naar positieve dingen merk ik meteen hoe groot de impact daarvan is.

De klassiekers

Nog een paar dingen die ik wil opvolgen omdat ze na een tijdje altijd weer verwateren: sporten, yoga, gezond eten en zelfmassage. Dat laatste is misschien niet zo’n klassieker. Zelfmassage helpt mij echt wel om vastzittende spieren los te maken. Het ideale hulpmiddel daarbij: een tennisbal.

Heb jij je internetgebruik perfect onder controle of zou wat digitaal detoxen wel nuttig zijn?

Filed Under: Everyday life

Ondertussen – Augustus

1 september vandaag, en dus tijd om officieel afscheid te nemen van augustus en van de zomer. (Al loopt die eigenlijk nog wel even door, maar jullie begrijpen wat ik bedoel).

Er moesten de afgelopen maand een paar keuzes worden gemaakt voor ons toekomstige huis. Gelukkig hebben B en ik daarin een beetje dezelfde voorkeuren en smaak. Waar we wel in verschillen is de manier waarop we tot een beslissing komen. Ik ben het type dat overweegt, twijfelt, nog eens nadenkt, alles nog eens bekijkt om dan pas definitief de knoop door te hakken. B is iemand die liefst een beperkt aantal opties bekijkt, snel beslist en niet meer omkijkt. Om het beste van deze twee werelden samen te brengen gaan beslissingsprocessen meestal zo: we bekijken samen wat we ongeveer willen, ik neem vervolgens de tijd om rustig in cirkeltjes rond de uiteindelijke beslissing te draaien, alles nog eens vanuit een andere invalshoek te bekijken en eventueel zo nog op een geniale nieuwe mogelijkheid te stoten. Als ik daarmee klaar ben betrek ik B weer om tot een gezamenlijk besluit te komen. Daarbij heb ik genoeg tijd gehad om alle opties te overwegen, en is hij er snel vanaf. Allebei tevreden.

De laatste maanden maakten we maar weinig gebruik van ons Netflix-abonnement. Maar in augustus hebben we dat ruimschoots ingehaald. En wel hiermee:

  • Seizoen 3 van Stranger Things was meer van hetzelfde (en dat bedoel ik positief).
  • Een eerste nieuwe ontdekking was Russian Doll. De serie volgt Nadia, een vrouw uit New York die terechtkomt in een tijdlus. Elke keer opnieuw sterft ze en wordt ze weer wakker op het feestje voor haar 36ste verjaardag. Hoofdrolspeelster is Natasha Lyonne (voor de liefhebbers: Nicky uit Orange is the new black). Een zeer fijne serie die zichzelf niet te ernstig neemt.
  • Er was ook nog The Sinner, een geslaagde serie rond een jonge moeder die op een strandje aan een meer plots zonder enige aanleiding iemand vermoordt.
  • En naar aanleiding van het lanceren van seizoen twee van Dark keken wij opnieuw naar het eerste seizoen van deze serie. Om seizoen twee te kunnen volgen. Dark is een serie waar je je gedachten moet bijhouden, maar daarvoor wordt je dan ook wel echt beloond. Tijdreizen speelt een rol en dat maakt het allemaal een beetje ingewikkeld. Wij kijken met de stamboom van de betrokken families als spiekbriefje in de buurt. Deze Duitse serie is één van de meest intrigerende die ik de laatste jaren heb gezien.

Op festivalvlak was augustus jazzmaand en de maand van het ontdekken van een paar nieuwe festivals. Gevestigde waarde Jazz Middelheim was een fijne ontdekking, Jazztemblieft een kleinschalige nieuwkomer op een toplocatie (bij het MAS in Antwerpen).

Voor het Once in a blue moon Festival trokken we naar het Amsterdamse Bos. We beslisten om ’s avonds niet meer terug naar huis te rijden en wandelden na het festival naar ons hotel waar we heerlijk sliepen, om de dag nadien nog even in het hotelzwembad te duiken. #luxebeestjes.

Met het oog op onze verhuis volgend jaar en ook wel omdat het gewoon nodig is, begon ik afgelopen maand met het opruimen van ons huis. Om het overzicht te bewaren zou ik dat gestructureerd ruimte per ruimte aanpakken. Ik begon met de garage. Waar ik ontdekte dat de planken die daar tegen de muur hangen waarschijnlijk oorspronkelijk in de berging hebben gehangen. Om dat verder te kunnen onderzoeken moest er een rek in de berging worden verplaatst (en eerst leeggemaakt). Het verplaatste rek kwam zo in mijn bureau terecht. Daar bedacht ik me dat dat daar veel mooier zou staan dan de grijze kast die ik nu gebruikte voor bureaumateriaal en die ik al lang beu was. Enfin, kort samengevat: volgens mijn planning had er na een paar uur één ruimte mooi opgeruimd moeten zijn. In de realiteit was het plots chaos in drie ruimtes. (Ik had trouwens gelijk wat die planken betreft: die bleken inderdaad op maat gemaakt voor de berging.)

Filed Under: Everyday life

Waarom wij verhuizen

Ik merk dat wanneer wij iemand uit onze ruime omgeving vertellen dat wij volgend jaar verhuizen dat de meesten daar wat verbaasd op reageren. We wonen momenteel in een eigen huis waar we in 2011 verbouwingswerken aan hebben gedaan, dus waarom dan verhuizen? Ik heb het even samengevat.

huis te koop
Dat was altijd al het plan

We verhuizen natuurlijk niet omdát dat altijd al het plan was, maar het is wel zo. Toen ik B leerde kennen woonde hij al in het huis waar wij nu wonen. Zijn zoon ging naar de plaatselijke lagere school. De moeder van zijn zoon, met wie hij een co-ouderschapsregeling heeft, woont twee straten verder. Voor hem was verhuizen naar een locatie verder dan een paar kilometer van de huidige op dat moment eigenlijk zo goed als uitgesloten. Ik woonde in Mechelen en wist dus wat mijn keuzemogelijkheden waren: een lat-relatie of hem volgen. Ik koos voor optie twee. Buiten die praktische redenen om hier te blijven was B niet echt gehecht aan het dorp waar hij woonde. Wij wisten dus toen (en bespraken toen al) dat éénmaal de stiefzoon wat ouder was we waarschijnlijk zouden wegtrekken uit het dorp. Ons idee daarover is eigenlijk nooit veranderd. Aangezien je nooit weet wat de toekomst brengt heb ik dat bewust aan erg weinig mensen gecommuniceerd, waardoor de beslissing nu om te verhuizen voor velen nogal uit de lucht lijkt te komen vallen. Maar in de realiteit is er geen verhuis die langer op de planning heeft gestaan dan deze.

Wij zijn meer stadsmens dan dorpsmens

Wij zijn allebei opgegroeid in een dorp. Ik heb mijzelf nooit een dorpsmens gevonden en B eigenlijk ook niet. Mijn ideale woonplaats is één van volgende twee opties. Ofwel een plek echt midden in de natuur. In mijn hoofd stel ik mij daar op dit moment een vuurtoren bij voor op een klif, langs drie kanten omgeven door de zee, zonder directe buren (dat we nog niet lang terug zijn van Schotland speelt hierbij ongetwijfeld een rol :-)). Mogelijkheid twee is in (of dichtbij) de stad. Een huis in een dorp zou een compromis tussen die twee kunnen zijn maar dat is het voor mij niet. We verhuizen naar een huis vlakbij de stad (Antwerpen), met een meer en een grote rivier in de buurt.

Centrale ligging

De streek waar wij nu wonen is groen en leuk om te fietsen of te wandelen. Maar voor mij is het iets te afgelegen, al wonen wij zeker niet aan het einde van de wereld. Met de auto rijden in druk verkeer kost mij energie, op de bus zitten ook. Het dichtstbijzijnde station ligt op ongeveer 6 kilometer, maar daar stoppen maar 2 treinen per uur, tijdens het weekend zelfs maar één. Ik wou dus graag (opnieuw) in de buurt van een groot station wonen, zodat een aantal plekken gemakkelijker te bereiken zijn.

Werk?

Mensen die mij niet zo goed kennen veronderstellen nogal eens dat ik verhuis om dichter bij mijn werk te gaan wonen. Ik werk momenteel thuis dus dat is niet het geval. Of ik mijn massagepraktijk volledig verhuis of toch nog één (of meerdere) dag(en) per week hier in de buurt ga komen werken heb ik nog niet beslist. De klanten die ik hier achterlaat, daar heb ik het wel wat lastig mee. Er wordt wel eens gezegd dat een ondernemer de klanten krijgt die bij hem/haar passen, en dat klopt wel. Er zijn dus wel een aantal vaste klanten die ik zou missen. Anderzijds: er wonen vast ook fijne mensen in Antwerpen die een massage kunnen gebruiken.

B is zelfstandige en werkt niet op een vaste plaats. Voor zijn werksituatie zal onze verhuis vooral een voordeel zijn.

Verandering van omgeving

Veel Vlamingen lijken een huis te zoeken om de rest van hun leven in te blijven wonen. Ik ben daarin wat atypisch. Eigenlijk woon ik niet zo graag erg lang op dezelfde plaats. Ik woon hier nu meer dan 10 jaar en, ook al woon ik hier niet tegen mijn zin, dat is genoeg. Verhuizen is een gedoe maar ik kijk er wel naar uit om weer een nieuwe omgeving te hebben om te verkennen en een nieuw huis om in te richten.

Kleiner wonen

De stiefzoon is nu 18 jaar. Dat betekent dat hij binnenkort op eigen benen kan staan. We zochten een plek waar we ons thuis gaan voelen, waar we comfortabel kunnen wonen. We vinden daarnaast onze (financiële) vrijheid belangrijk en wilden ons geld niet investeren in een huis dat groter is dan wat we nodig hebben. Een minimalistische levensstijl lijkt steeds beter bij ons te passen. En een kleiner huis is natuurlijk ook beter voor onze ecologische voetafdruk. Ons toekomstige huis zal kleiner zijn dan het huis waar we nu wonen. Ik vermoed dat we dat het meest gaan voelen op het gebied van opbergruimte. We gaan dus goed moeten nadenken over wat we wel of niet meenemen naar onze nieuwe woonst. Dat is best wel spannend.

Het proces

Ik had op voorhand gedacht dat we in de loop van 2019 zouden verhuizen. Uiteindelijk kozen we niet voor de aankoop van een bestaand huis (zoals gepland) maar voor een nog te bouwen woning. Daardoor is de periode tussen onze beslissing en de uiteindelijke verhuis veel langer dan voorzien en kunnen we pas in het nieuwe huis in 2020. Ik vond dat een serieus nadeel. Ik merk wel dat ik nu het hele proces extra bewust beleef, elke stap, elke beslissing, elke verandering in onze toekomstige buurt, elke steen op de werf, elke keer ik weer een stukje van de buurt verken en mij voorstel hoe het zal zijn. Dat is op zich ook wel fijn. Anderzijds zorgt het er ook wel wat voor dat dingen op de planning blijven staan. Ons huis verkopen wordt nog een belangrijke stap, maar daar is het nu nog te vroeg voor.

Photo by rawpixel.com from Pexels