Het is lang geleden dat ik hier nog iets heb geschreven. Zolang dat ik zelfs niet meer wist hoe ik moest inloggen. Maar hier ben ik weer. Voor minstens één keer. Nadien zien we wel weer.
2020 is voorbij. Het was geen jaar als een ander. Voor niemand, vermoed ik. Voor mij persoonlijk had het zijn goede en zijn minder goede momenten. Ik had geen uitzonderlijk goed maar ook geen uitzonderlijk slecht jaar. Het was een jaar dat om meerdere redenen een nieuw tijdperk inluidde.
Het jaar van twee keer verhuizen
Toen 2020 begon wist ik dat het een bijzonder jaar zou worden en wel hierom: na 11 jaar in Beerse te hebben gewoond zouden we verhuizen. Niet één maar twee keer. In januari naar het huis van mijn moeder in Aarschot (zij trok in bij haar partner). Na de zomer een tweede keer, naar ons nieuwe huis in Antwerpen. In september zou dat huis klaar zijn, dachten we. Toen kwam corona, lag de werf een hele tijd stil en schoof de einddatum van de bouwwerken op naar 1 december. Het betekende dat we 2020 eindigden zoals we het begonnen, met een verhuis.
Afscheid van onze hond
In november kwam het moment waarvan ik al lang wist dat het zou komen, maar waarop ik eigenlijk niet voorbereid kon zijn. We namen afscheid van onze hond Sam, al een tijdje hoogbejaard. In oktober vierden we nog zijn 15e verjaardag. Wetende dat de levensverwachting van een golden retriever tussen de 12 en 14 jaar ligt beschouwde ik alle tijd die we nog met hem hadden al een hele tijd als bonus. Dat maakt dat het afscheid te verwachten was, maar betekende niet dat het minder hard aankwam. Zijn lichaam werd uiteindelijk zo moe en verzwakt dat we beslisten hem te laten inslapen. Een moeilijke beslissing. Pas toen hij er niet meer was besefte ik ten volle hoe hard hij verweven zat in mijn dagelijkse leven. Hoe vaak ik door de dag, terwijl ik aan tafel zat of in de zetel of wanneer ik iets anders aan het doen was, even opzij keek om te zien hoe het met hem ging. Zeker tijdens dit afgelopen jaar waarin ik bijna constant thuis was. Het huis was na die bewuste dag in november plots zo ontzettend leeg.
Overgangsjaar en ‘lange vakantie’
Al voor de coronacrisis uitbrak stond vast dat 2020 voor ons een overgangsjaar zou worden. Toen we er aan begonnen omschreef ik ons tijdelijke verblijf in Vlaams-Brabant als een lange vakantie. Die vakantie werd wat anders dan verwacht, en ook langer dan voorzien. Weinig restaurantbezoeken, weinig toeristische uitstappen, wel veel tijd in de natuur. Wandelend. Met onze hond, met mijn man en erg vaak ook alleen. Bos en natuur op wandelafstand. Dat was, meer dan ik me vooraf had kunnen inbeelden, een immense troef van onze tijdelijke woonst.
Podcasts
2020 was ook een beetje het jaar van de podcasts. Ik luisterde voordien ook al wel eens naar een podcast, maar nooit zoveel als in het afgelopen jaar. Het feit dat ik mezelf in het voorjaar een draadloze hoofdtelefoon met noise canceling functie cadeau deed heeft daar zeker toe bijgedragen. De aankoop van het jaar, zonder enige twijfel. Verder kocht ik trouwens niet veel. Ik zou het op voorhand niet hebben gedacht, maar de combinatie van wandelen en podcasts luisteren bleek een match made in heaven.
Reizen?
2020 was een mager reisjaar. Gelukkig gingen we in januari wel nog even genieten van het mooie weer op de Canarische eilanden. We hadden er een heerlijke tijd. Het was de laatste keer dat we het aandurfden onze hond (toen al hoogbejaard) 10 dagen achter te laten.
Tijdens de zomer beperkten we ons tot een paar dagen in een huisje in Wallonië, met hond. Met korte en trage wandelingen samen met hem, en korte uitstappen zonder hem (kort om hem niet al te lang alleen te laten).
Werk
2020 was ook op werkvlak een mager jaar. Ik nam de volledige maand januari vrij om te verhuizen en om op vakantie te kunnen gaan. (Het was lang geleden dat ik nog eens een volledige maand vrij nam, wist ik veel dat ik later op het jaar nog veel langer niet aan het werk zou zijn.) Op 1 februari startte ik weer met werken op een nieuwe locatie. Voor ik dat nieuwe project goed en wel op gang had getrokken moest ik alweer stoppen, toen de niet-medische contactberoepen midden maart de deuren moesten sluiten. Ik kon opnieuw werken vanaf 8 juni, om op 28 oktober opnieuw te sluiten, voor de rest van het jaar. Met het verhuizen van mijn werkplek en geen praktijkruimte meer bij mij thuis wist ik op voorhand dat 2020 geen eenvoudig jaar zou zijn, maar dat ik de helft van het jaar helemaal niet zou mogen werken, dat had ik uiteraard op voorhand niet voorzien.
Ergernis en beperkingen versus rust en mildheid
Er was in 2020 best wel wat ergernis, over hoe corona mijn vrijheid beperkte, over het gedrag van sommigen, over wat er gezegd, geschreven en gedaan werd. Ik zat soms te veel met mijn neus op de actualiteit op momenten waarop ik beter wat afstand had genomen.
Maar er was ook veel mildheid en begrip. Er was rust en tijd. Ik leerde sommige dingen die wel konden extra appreciëren. En ik was dankbaar voor het feit dat ikzelf en de mensen uit mijn onmiddellijke omgeving het jaar gezond doorkwamen.
2021 is 10 dagen oud. Hoe ons leven er het komende jaar uit zal zien valt moeilijk te voorspellen. Ik ga er in elk geval het beste van proberen te maken. En wens iedereen die hier mee leest een mooi 2021 toe.