Everyday life

April was de eerste volledige maand onder COVID-19-maatregelen. De eerste volledige maand van bijna-huisarrest, de eerste volledige maand ook waarin ik niet mocht werken.

Ups en downs

Het was een maand met ups en downs. Over het algemeen verteer ik de Coronamaatregelen goed. Ik prijs mezelf nog steeds gelukkig met de omstandigheden waarin ik deze crisis beleef. Ik besef dat er heel wat mensen zijn die hier in veel minder gunstige omstandigheden aan zijn moeten begonnen. Ik kan mij ook zo heel wat periodes in mijn eigen leven voor de geest halen waarin deze crisis een veel grotere uitdaging zou zijn geweest. Ik reken mijzelf bij de gelukkigen.

Dat neemt niet weg dat er ook wel een paar mindere dagen waren. Halverwege de maand had ik er zo een paar. Dagen waarop elke nieuwe dag ongeveer een kopie leek van de vorige. Dagen waarop ik het gevoel kreeg opgesloten te zitten in een wereld die veel te klein was en ik geïrriteerd geraakte door de minste aanleiding. Op zich bleek de oplossing achteraf erg eenvoudig. Want hoe mijn dagen eruitzien heb ik ook nu voor een groot deel zelf in de hand. Als ik wil zijn er genoeg dingen die voor afwisseling kunnen zorgen. Ik heb nog altijd de vrijheid om een lange wandeling of fietstocht te maken naar een plek die ik niet ken of waar ik al een tijdje niet meer ben geweest. Er is de natuur die elke dag anders is. En ik kan mezelf ook voeden met allerlei andere interessante dingen, zoals muziek, cursussen of boeken. Als ik mij focus op alles wat ik wel nog kan in plaats van op wat niet meer kan dan blijk ik met gemak nog een zeer afwisselend en boeiend leven te kunnen leiden.

Studeren

Ik heb de afgelopen maand behoorlijk veel gestudeerd. Ik haalde twee anatomieboeken boven die al jaren lagen te wachten om ooit, als ik er eens tijd voor zou hebben, grondig door te nemen. Die ooit, die was nu wel aangebroken. Vooral het handboek triggerpointtherapie, een boek dat zich vooral focust op zelfmassagetechnieken was perfect studievoer tijdens deze periode.

Ik heb de technieken op mezelf toegepast en vond zo vrij snel twee spieren in mijn schouders en 6 spieren in mijn beide armen met pijnlijke triggerpoints. Ik volgde de instructies van het boek en behandelde ze vier keer per dag. Tot mijn eigen verbazing was na drie dagen de vermoeidheid in mijn onderarmen, waar ik al jaren mee rondliep, verdwenen . *

* Ik ging 9 jaar geleden met klachten in mijn ellebogen/onderarmen naar de huisdokter. Zij stuurde mij door naar het ziekenhuis voor onderzoek. De specialist daar concludeerde dat ik een tenniselleboog had en zette zonder overleg een cortisone-spuit in mijn arm. Een aanpak waar ik als ik de kans had gekregen niet voor zou hebben gekozen. Sindsdien was er een serieuze drempel om nog iemand mijn armen te laten behandelen. Ik maakte mezelf wijs dat ik er eigenlijk ook weinig last van had. Dat klopte gedeeltelijk. Als ik echt pijn kreeg masseerde ik die er zelf uit. Maar het gevoel van vermoeidheid was er altijd. Het valt mij nu op hoezeer ik daaraan gewend was geworden, net als aan de gevoeligheid en het krachtverlies in mijn armspieren. Dat is nu allemaal weg.

Ik ben uiteraard superblij met het resultaat van mijn eigen triggerpointbehandeling. Tegelijkertijd vind ik het een beetje frustrerend dat dat boek al 5 jaar in mijn kast staat en ik hier niet eerder tijd voor maakte. En doet het me de vraag stellen of (en hoe) ik hier professioneel iets mee wil gaan doen. Voor ik dit op anderen kan toepassen valt er nog heel veel bij te leren. En moet ik van een paar vastgeroeste ideeën in mijn hoofd af (zoals dat ik het echte therapeutische werk beter overlaat aan bijvoorbeeld kinesisten, die daar relevante universitaire studies voor hebben gedaan).

Uitkijken naar…

Mei is begonnen, en meestal vind ik dat een heel fijne maand. Ik kijk uit naar meer lenteweer in mei. En naar nog meer genieten van natuur en rust.

Of weer aan het werk gaan er voor mij de komende maand in zal zitten weet ik niet goed. Mijn werk valt onder de contactberoepen en daarover werd door de veiligheidsraad beslist dat zal bekeken worden of en onder welke voorwaarden die ten vroegste op 18 mei weer kunnen opstarten. Mogelijk sta ik binnen enkele weken in een ontsmette ruimte met een mondmasker op weer te masseren. We zullen zien.

Vanop het bouwfront was er goed en slecht nieuws. Het slechte nieuws is dat de werf van ons huis al sinds midden maart stil ligt. Het goede nieuws is dat de werf morgen weer wordt opgestart. Of dat aan het normale tempo kan en wanneer ons huis opgeleverd zal worden, daar heb ik voorlopig geen zicht op. Maar er gebeurt weer wat en dat is wel een fijn idee. Ik heb mij een tijdje ingehouden, omdat het daar stil lag en er ook geen winkels open zijn, maar de afgelopen dagen houd ik mij tussendoor toch weer wat bezig met ideeën opdoen voor de inrichting van ons huis. Ik kijk er naar uit om op dat vlak binnenkort wat concretere plannen te kunnen beginnen maken.

Ik heb op dit moment het gevoel dat als het nodig is ik het nog wel even uithoud onder deze omstandigheden. Dat betekent niet dat er geen dingen zijn die ik mis. Gisteren werd hier een nieuwe wasmachine geleverd en besefte ik dat het (beperkte, vanop veilige afstand) contact met de leverancier van dat toestel me deugd deed. Ik kijk er dus toch wel naar uit om weer wat meer face-to-face-conversaties te kunnen voeren, met bekenden en onbekenden. Ik kijk er ook wel naar uit om nog eens een uitstapje te kunnen maken, verder weg van huis dan wat met de fiets haalbaar is.

Maart 2020 is een maand die we niet snel zullen vergeten. Voor mij persoonlijk viel het allemaal goed mee, maar sommige mensen hadden het een pak moeilijker.

Het lijkt lang geleden maar maart begon nog heel gewoon. Ik schreef aan het begin van de maand nog “er staan in maart een paar leuke dingen op het programma en ben ik ervan overtuigd dat er nog wel wat zullen bijkomen. Als we tenminste niet allemaal met het coronavirus in bed of in quarantaine belanden natuurlijk.” We leefden op dat moment nog met het idee dat het zover wel niet zou komen, maar ergens wisten we al wel wat er mogelijk zat aan te komen.

Ik ging in het begin van de maand met de trein een dagje naar Brussel op bezoek bij een vriendin. Een leuke dag met bezoek aan een tentoonstelling en gezellig lunchen in een grote foodcourt. Ik was op dat moment duidelijk nog niet geneigd om plekken waar veel volk bij mekaar komt te mijden.

Ik was een paar dagen later een halve dag in Antwerpen voor een afspraak. Op dat moment werd mekaar een hand geven als begroeting al meer in vraag gesteld en was ik mij al wat vaker bewust van het feit dat ik op trein en tram oppervlakken aanraakte waar viruscellen best wel even op kunnen overleven. Ik bleef van de leuning van de roltrap af, waste een keertje extra mijn handen en raakte mijn gezicht zo weinig mogelijk aan.

De dagen nadien werden enkele van de afspraken die in mijn agenda stonden stilaan geannuleerd en besliste ik de overblijvende afspraken zelf af te zeggen. Ongeveer op dat moment kwam de overheid met strengere maatregelen en werd bekend gemaakt dat restaurants en scholen zouden sluiten.

Ik kreeg de maandag daarop zéér milde symptomen van een virale infectie. In alle andere omstandigheden zou ik gezegd hebben dat ik een heel lichte verkoudheid had, en daar zo goed als geen aandacht aan hebben geschonken. In dit geval dacht (en denk) ik dat nog steeds, al was ik mij er wel van bewust dat dat virus op zich ook het Covid-19-virus kon zijn en ik één van de gelukkigen zou kunnen zijn die alleen maar milde symptomen kreeg. Ik besliste om niet meer te werken. Enkele dagen later mocht ik dat ook niet meer.

De rest van de maand bestond voor mij uit zoveel mogelijk thuisblijven. Enerzijds leek er niet zo heel veel veranderd. Anderzijds merkte ik hoe de pandemie mijn leven en denken toch wel beïnvloedde. Het viel me ook op hoe snel deze situatie went.

Ik ben sowieso veel thuis en ben meestal ook graag thuis. De meeste dagen nu lijken op rustige dagen in een andere week.

Anderzijds merkte ik dat ik snel wen aan de afstandsmaatregelen. Beelden op TV van manifestaties met veel volk zien er nu erg vreemd uit. Ik word er zelfs een beetje claustrofobisch van. Als mensen in de supermarkt te dichtbij komen ben ik niet zozeer bang om ziek te worden, maar voel ik me ongemakkelijk. De persoonlijke ruimte die ik graag rond mij bewaar is gegroeid tot een paar vierkante meter. Ik kan mij momenteel moeilijk voorstellen dat ik in een volle concertzaal zou willen staan of het lang zou uithouden op een volle metro zonder daar onrustig van te worden.

Ik heb het gevoel dat ik tot nu toe in deze crisis bij de gelukkigen hoor. Ik en de mensen rond mij zijn gezond en blijven gespaard van veel tegenslagen en onrust. Mijn hart gaat uit naar al wie het moeilijker heeft. Mensen met een moeilijke thuissituatie, dokters, verpleegkundigen, zieken en hun familie (beelden uit Italië gingen door merg en been), mensen in landen waar er geen compensaties en andere vangnetten zijn die ook hun inkomen zien wegvallen,… De man van mijn nicht belandde even in het ziekenhuis maar werd ondertussen gelukkig alweer ontslagen.

Te verwachten, maar ook wel een beetje jammer: de bouw van ons toekomstige huis is voorlopig stilgelegd. Omdat er volgens de projectontwikkelaar niet in veilige omstandigheden kan worden gewerkt, omdat er niet voldoende personeel is, omdat er problemen zijn met de aanvoer van materialen. Dat betekent dat de oplevering van ons huis zo goed als zeker vertraging zal oplopen. Dat is jammer, maar geen drama. We zitten goed waar we nu wonen.

Ik ben ook best wel opgelucht dat we ons vorige huis al hebben verkocht. De tijdelijke situatie waarin we eigenaar waren van twee huizen, waarvan één in aanbouw, maakte ons kwetsbaar voor prijsdalingen op de vastgoedmarkt. We beslisten daarom eind vorig jaar om sneller dan nodig ons huis te verkopen. Dat zorgde voor gemoedsrust. We hadden toen niet kunnen voorzien hoe veel meer die gemoedsrust ons nu waard zou zijn. We zouden het zonder die verkoop ook hebben overleefd, maar het is toch wel een serieuze zorg minder.

Daarnaast voelt het feit dat we pas verhuisd zijn ook wel als een voordeel. We zijn de afgelopen weken vaak gaan wandelen in de buurt. Wij wonen op wandelafstand van twee stukjes bos. Doordat we nog nieuw zijn in deze buurt zijn er nog steeds nieuwe landschappen, wegen en bospaden te ontdekken. Het stilt voorlopig grotendeels mijn honger naar het ontdekken van nieuwe plekken. Reizen zit er ook even niet in. Het komt goed uit dat wij geen concrete reisplannen hadden en in januari nog genoten van een zeer fijne vakantie.

Gezien

Ik keek vrij veel TV de afgelopen maand. Er zaten nogal wat nieuwe seizoenen van oude bekenden bij: De Mol, blind getrouwd, Down the road,.. En ook wel een leuke nieuwe ontdekking: The IT Crowd op Netflix. Heerlijke Britse humor van al een paar jaar geleden, maar nu pas ontdekt.

Gepubliceerd

Ik schreef hier één blogpost en die ging over het leven in tijden van Corona. Op de massageblog schreef ik een stukje over jezelf masseren met een tennisbal en maakte ik een nieuwe pagina aan met interessante links naar pagina’s met oefeningen om spierspanning te verminderen/voorkomen en zelfmassagetips.

Uitkijken naar

Ik kijk in april vooral uit naar wat minder onheilsberichten, hier in België maar zeker ook in de rest van de wereld. Ik hoop ook dat de secundaire gevolgen van deze crisis (ik denk aan de mentale gezondheid van mensen die nu niet de nodige hulp krijgen bijvoorbeeld, of gevallen van intrafamiliaal geweld) niet te groot zullen zijn. Voor mezelf hoop ik vooral dat ikzelf en iedereen rond mij in goede gezondheid mag blijven.

Voor iedereen die dit leest: zorg goed voor jezelf!

Het is alweer maart, de maand waarin de lente begint. Tralalalala. Februari is dan wel nog een wintermaand, toch kijk ik er met een goed gevoel op terug.

Energie

Ik begon de maand met veel energie. Dat was een gevolg van onze reis naar de Canarische eilanden in januari. Veel buiten geweest, veel rondgewandeld, veel nieuwe indrukken, veel licht. Allemaal dingen die mijn batterijen doen opladen. Ik zat op het einde van onze vakantie fysiek goed in mijn vel en mijn hoofd zat vol nieuwe ideeën en zin om daar iets mee te doen.
Dat gevoel vasthouden, dat was na thuiskomst de grote uitdaging.

Ik trok mijn loopschoenen weer aan

Mijn eerste uitdaging lag op fysiek vlak. Ik plande na thuiskomst van onze vakantie zo snel mogelijk een paar looptrainingen in. Daar was eindelijk weer tijd voor (of beter: ik maakte er eindelijk weer tijd voor). Dat ik dat kon doen in een voor mij nieuwe omgeving die er uitziet zoals op de foto hieronder was een grote hulp.

Op de dagen waarop ik het niet zag zitten om naar buiten te gaan deed ik oefeningen thuis, en liet ik mij daartoe aanmoedigen door Lesley Sansone en haar walk at home video’s. (Ik deed de workouts die gratis op youtube te vinden zijn, maar begin te merken dat ik dan geregeld weer dezelfde les moet volgen, dus misschien neem ik binnenkort wel eens een abonnement.)

We zijn nu vijf weken verder en ik heb in die vijf weken drie keer per week gesport. En dan heb ik de yogasessies tussendoor niet meegerekend. Na te lang te weinig sporten voelt dat erg goed.

Ik gebruik tegenwoordig een app om mijn looptrainingen bij te houden. Dat appje lijkt het tot zijn missie te hebben gemaakt om mij niet alleen te helpen bij het lopen maar ook om mij te leren positiever naar mijn prestaties te kijken. Zo moest ik een beetje glimlachen toen de app mij na een zeer matige loopsessie kwam melden dat het ‘de vijfde snelste ooit’ was. Ik had er op dat moment nog maar zes bewaard en zou dat zelf veel minder positief hebben omschreven.

Er was tijd

Februari was een interessante maand en voelde als een keerpunt. Ik ben uitzonderlijk veel thuis geweest en heb het uitzonderlijk rustig gehad. De afgelopen maanden was ik erg gefocust op een aantal dingen die moesten gebeuren. In februari vielen die dingen weg en was er tijd. Tijd om stil te staan, tijd om na te denken.

Bij het begin van de maand bracht tijd hebben om na te denken een mini-crisis met zich mee. Ik voelde aan dat het tijd werd te stoppen met een opleiding die ik aan het volgen was. Maar toen kwam de twijfel opzetten. En het inwendige stemmetje dat vindt dat ik te snel opgeef en dat ik nooit de dingen afmaak waar ik aan begin. En toen ging ik in een cirkeltje denken en leek ik even geen enkele knoop meer te kunnen doorhakken. Dat heeft een paar (onrustige) dagen geduurd, maar éénmaal ik daardoor was en de interne criticus de mond gesnoerd had leek mijn hoofd helderder dan ooit.

Ik heb het gevoel dat ik tijdens de rest van februari dichter bij mezelf ben gekomen. Dat klinkt zweverig en weinigzeggend, maar ik vind er geen betere woorden voor. Ik ben veel alleen thuis geweest, iets waar ik wel eens onrustig van word. Deze keer was dat niet zo. Ik denk dat ik nog maar zelden zo genoten heb van zoveel tijd alleen.
Ik ben in februari voorzichtig weer begonnen met mediteren. En ik gooide mij enthousiast op een paar interessante online-cursussen op udemy.com.

Op ontdekking

We leerden onze nieuwe buurt ook wat beter kennen. We gingen een paar keer lekker uit eten (in Leuven bij Het Strand, in Aarschot bij Hartetroef en in Diest bij Immigrand) en ontdekten de afhaalthai in de buurt. Ondanks de vele winderige dagen gingen we veel wandelen, kort met onze bejaarde hond, wat langer zonder hond. Ik kwam voor het eerst in mijn leven in Diest, en wandelde er door het erg gezellige begijnhof, waar we iets gingen drinken onder het mooie plafond van de kapel.

Gepubliceerd

Er kwamen hier in februari twee berichten online. Eentje over wat financiële vrijheid voor mij betekent en eentje met mijn persoonlijke manifest.
Ook op de massagewebsite publiceerde ik twee blogberichten. De eerste over hoe je kan leren masseren. De tweede beantwoordt de vraag of een massage ook verstandig is als je zwanger bent.

Uitkijken naar..

Ik kijk in maart vooral uit naar de lente: langere dagen, meer zon, warmere temperaturen, minder wind en de natuur die weer voor wat meer kleur zorgt. Verder staan er een paar leuke dingen op het programma en ben ik ervan overtuigd dat er nog wel wat zullen bijkomen. Als we tenminste niet allemaal met het coronavirus in bed of in quarantaine belanden natuurlijk.

De eerste maand van 2020 zit er alweer op. Ze lijkt voorbijgevlogen en toch ook weer niet. Het was namelijk geen doorsneemaand, met als gevolg dat het begin van januari al een eeuwigheid geleden lijkt.

Januari viel duidelijk uiteen in twee delen. Tijdens de eerste helft draaide alles rond verhuizen. Het tweede deel stond in het teken van vakantie.

Ik besliste om in de hele maand januari niet te werken en mij volledig te concentreren op die twee dingen. Dat maakte dat zowel het verhuizen en alles wat daarbij kwam kijken en de voorbereiding van onze vakantie redelijk stressvrij zijn kunnen verlopen.

Verhuisd

De plek waar we naartoe zijn verhuisd en waar we blijven wonen tot ons eigen huis klaar is, was al gemeubeld. Dat betekende dat we vrij snel geïnstalleerd waren. Maar dan moest ons vroegere huis natuurlijk ook nog helemaal worden leeggemaakt. Je kan doos na doos uit een huis sleuren en vervolgens nog het gevoel hebben dat er amper iets is veranderd. Zo blijkt. Het was bij momenten frustrerend maar toen zag ik het beetje bij beetje, ruimte voor ruimte, toch steeds leger worden. Uiteindelijk heeft alles een (al dan niet tijdelijke) bestemming gekregen. En weet ik min of meer waar alles is gebleven. Ik heb veel gehad aan de Excellijst waar ik de weken voor onze verhuis aan heb gewerkt met daarin zowat al onze bezittingen verdeeld over volgende categorieën: mee met ons naar het huis van mijn moeder waar we tijdelijk mogen wonen, naar de ruime kelder van mijn schoonouders, naar de kringloopwinkel, naar het containerpark.

Het was vreemd vast te stellen hoe snel na onze verhuis het huis waar ik meer dan tien jaar in had gewoond al niet meer als thuis aanvoelde. Op zaterdag werden we er ’s ochtends nog wakker en reden we twee keer over en weer met een volgeladen auto. Op zondag stapte ik binnen in een huis dat mijn thuis niet meer was.

Vakantie

Naar de tweede helft van januari was ik al een tijdje aan het uitkijken. Vakantie na een toch wel drukke periode. Even geen to-do-lijst. In koud en grijs Charleroi het vliegtuig opstappen en er vier uur later uitstappen in zonnig en warm Fuerteventura. Ik probeer het aantal keren dat ik met het vliegtuig reis te beperken, maar het blijft een geweldige luxe om dat af en toe te kunnen doen. Onze reis op Canarische eilanden Fuerteventura en Gran Canaria was een absolute voltreffer: mooie natuur, veel rust en afwisseling. Meer daarover later. Maar nu toch al even een paar hoogtepunten:

Uitkijken naar…

Februari wordt de maand waarin ik weer aan het werk ga, op een nieuwe locatie, met een voor mij nieuwe manier van werken. Benieuwd hoe dat gaat meevallen.

Na een paar hectische maanden verwacht ik dat er de komende maanden weer wat meer rust komt. Op werkvlak zal het een beetje zoeken zijn, maar verder heb ik even geen nood aan grote plannen en veranderingen. Ik neem mij ook voor eens rustig de tijd te nemen om de streek waar we zijn komen wonen wat te ontdekken, want dat is er voorlopig nog niet echt van gekomen.