Everyday life Archieven - Pagina 2 van 13 -

Everyday life

Filed Under: Everyday life

Ondertussen – april 2019

1 mei, feestdag en tijd om even terug te blikken op april. April was een rustige maand en dat deed deugd.

Er kwam een Bekende Vlaming in onze gemeente wonen: schrijfster, filosofe, presentatrice en sinds kort ook politica Alicja Gescinska. De plaatselijke bibliotheek nodigde haar uit om wat te komen vertellen over haar werk. Wij gingen luisteren. Ik ken haar van Wanderlust, maar ga binnenkort zeker ook eens een boek lezen van onze nieuwe bijna-buurvrouw.

Wij genoten op een fijne zaterdagnamiddag van een terrasje met zicht op de wakeboardclub op Linkeroever, van zeilbootjes kijken op het Galgeweel, van het uitzicht vanop de overzetboot over de Schelde, van een vegetarische burger bij de Greenway en van Antwerpen tout court.

Wij gingen tijdens het Paasweekeinde een paar dagen naar Winterberg, in het Duitse Sauerland. Het leek er hoogzomer, al lag er hier en daar wel nog een klein beetje sneeuw op de skipistes. Wandelen, lekker eten, een beetje relaxen en genieten van het prachtige uitzicht vanuit onze hotelkamer… wat heeft een mens meer nodig?

Stilaan een jaarlijkse gewoonte: de brievenbus bevrijden uit de (iets te) enthousiast groeiende beukenhaag. Onze brievenbus staat eigenlijk vóór onze haag, maar elk voorjaar dreigt ze even te worden opgeslokt ín de haag. Dus knip ik al maar een paar takjes weg zodat onze postbode niet te hard moet zoeken.

Ik las drie boeken in april die ik allemaal minstens 4 sterren gaf op Goodreads. Nutshell van Ian McEwan, een moordverhaal verteld door een wel erg welbespraakte en intelligente foetus, was een heerlijke opener van de maand. Boeiend van begin tot einde. Dan volgde het dunne, maar erg mooie en ontroerende Vous n’aurez pas ma haine van Antoine Leiris over hoe hij de dagen na de aanslag in de Bataclan in Parijs beleefde. Helene, zijn vrouw en de moeder van zijn 17 maanden oude zoon, kwam om in die aanslag. Een boek over liefde, verlies en verdriet. Maar haat, die gunt Antoine de terroristen die zijn vrouw doodden niet. En dan kwam er nog een boek dat ik maar heel moeilijk opzij kon leggen. Dus deed ik een paar dagen weinig anders dan het absoluut noodzakelijke en verder lezen in The great alone van Kristin Hannah.

We boekten onze eerste festivaltickets voor deze zomer. Ik hoop dat er nog wel wat zullen volgen maar dit festival staat alvast in onze agenda. Once In A Blue Moon in het Amsterdamse Bos mag ons verwachten.

Iets minder fijn: er bleek aan het einde van onze straat nog een stukje bouwgrond over, waarop de bouwwerken nu zijn gestart. Dat betekende op de laatste dagen van de maand een constant heen-en-weer rijden van zware vrachtwagens en tractoren. Aan de grootte van de put die werd gegraven te oordelen komt er een serieuze kelder. Onze buurvrouw is er al van overtuigd dat er een groot appartementsgebouw gaat komen en het voor eeuwig gedaan is met de rust in de straat. Ik ga nog even afwachten voor ik conclusies trek :-). Ik was in elk geval vroeg wakker met al dat zwaar verkeer in onze anders zo rustige straat. Ochtendstond heeft goud in de mond, zeker?

Filed Under: Everyday life

10 dingen die jullie nog niet over mij wisten

Soms schrijf ik dingen op mijn to-do-lijstje als ze al zijn afgerond, puur voor het plezier van ze vervolgens te kunnen doorstrepen.

Ik heb nog nooit in mijn leven een sigaret gerookt. En ik was ook nog nooit dronken.

Ooit deed ik een Vipassanameditatiecursus. Daar mediteerde ik 10 dagen lang zo’n 10 uur per dag. (Of ik deed toch alsof.) We mochten daarbij niet lezen, niet schrijven, niet telefoneren, en 9 dagen lang ook niet met mekaar praten. Nu, 16 jaar later, vind ik het al moeilijk om 15 minuten stil te moeten zitten voor een meditatie.

Ik tel letters van woorden en zinnen. Ik heb daarbij op één of andere manier een voorkeur voor even aantallen letters en symmetrie. Een woord van 8 letters vind ik heerlijk (‘heerlijk’: 8 letters, perfect in twee te splitsen… ha), net als zinnen van bijvoorbeeld 16 letters. Als een zin in mijn ogen niet ‘klopt’ durf ik daar in gedachten wel eens wat aan prutsen (‘je’ vervangen door ‘jij’ bijvoorbeeld, of er met opzet een schrijffout in smokkelen). Belangrijk is het allemaal niet, ik word niet ongelukkig van woorden van 9 letters (oef). Het is vooral een spelletje waar mijn hersenen zich mee bezig lijken te houden als ze zich vervelen (nogal vaak, blijkbaar).

Ik krijg niet snel koorts. Als kind vond ik dat soms jammer. Mijn broer, wiens temperatuur bij de minste aanleiding pijlsnel de hoogte in ging, was altijd veel ‘duidelijker’ ziek terwijl ik mij wel ellendig voelde maar dat minder goed kon bewijzen. Ik heb ooit eens een keertje de thermometer op de verwarming gelegd om daar een mouw aan te passen. Sorry, mama!

Ik vind het nog steeds jammer dat ik tijdens mijn studententijd niet op Erasmus ging.

Ik reed ooit eens tegen een muurtje terwijl ik mijn bocht nam bij het buitenrijden bij de autokeuring. Van pure stress corrigeerde ik verkeerd waardoor ik er bij mijn tweede poging nog eens zo hard tegen reed.

Toen ik vorig jaar in het voorjaar ergens ging eten en een klein cadeautje kreeg in de vorm van een paasei nam ik daar zonder nadenken een beet van en realiseerde me iets te laat dat wat ik in mijn mond stopte geen chocola was maar een zeepje in de vorm van een ei.

De echtgenoot en ik zijn 7,5 jaar gelukkig getrouwd. Het is voor ons allebei al een paar jaar geleden dat we onze trouwring nog hebben gedragen.

Onze hond heette Sam toen we hem adopteerden. Wij hebben die naam gehouden, al spreken we hem, wat formeler, ook wel eens aan als Samuel. De echtgenoot voegt daar soms ook nog ‘el perro blanco’ (Spaans voor de witte hond) of ‘el perro amarillo’ (de gele hond) aan toe. Dat laatste is een gevolg van de periode waarin ik hem tijdens onze dagelijkse wandeling met de hond wat woordjes Spaans probeerde te leren. (Ik spreek het verre van vlot, maar ken wel een aantal woorden.) Ik benoemde tijdens die wandelingen de dingen die ik rond mij zag. Onze hond is nu spierwit maar toen was hij beige. Ik wist niet goed hoe ik dat in het Spaans moest zeggen, dus ging ik maar voor geel.

Filed Under: Everyday life

Ondertussen – maart 2019

Maart is alweer voorbij. De maand die wordt geassocieerd met het begin van de lente en met maartse buien. En maart 2019 heeft ons op dat vlak niet teleurgesteld. Ik hou eigenlijk wel van wat wisselvallig weer, ook al zorgde dat er deze maand wel voor dat ik een paar keer nat werd. Er waren enkele ‘Ah de zon schijnt, ik zal nu snel naar buiten gaan’-momenten die eindigden in ik die met de fiets vertrok en onderweg in een stortbui terecht kwam en de hond en ik die een portie hagel over ons heen kregen. Maar ach, allebei zonder kleerscheuren overleefd en eigenlijk vind ik dat niet eens zo erg.

Ik maak in het begin van deze maand eindelijk eens werk van het nakijken of mijn websites wel goed worden gebackupt. Voor de website van mijn massagepraktijk loopt de automatische backup goed. Voor deze blog blijkt de laatste backup nog te dateren van in 2017. Oeps. Dus zorg ik maar eens voor een automatische backup.

Een week of twee later blijkt mijn blog plots niet meer bereikbaar. Een probleem dat ze bij mijn webhost niet direct opgelost krijgen. Waarop ik het advies krijg de laatste werkende back-up terug te zetten. Die is nog geen week oud, en dat werkt. Ik verlies hooguit een paar paragrafen uit dit bericht. Ik wil er liever niet aan denken wat ik zou hebben gedaan als dit een maand vroeger was gebeurd. En vraag mij tegelijkertijd af het starten van de automatische backup iets te maken heeft met de crash. Wel heel toevallig anders.

Wij gingen bij de notaris langs om de officiële akte tekenen voor ons toekomstige huis. Dat betekent dat we nu eigenaar zijn van een klein stukje Antwerpen. En ik weer een serieuze shot ‘hoe lang nog? Hoeveel keer slapen is dat nog? Kunnen we echt niet al eerder verhuizen?’- ongeduld toegediend kreeg. Maar ik heb het alweer onder controle 🙂 Er moet nog veel gebeuren voor we zover zijn, dus ik houd mij wel bezig.

Ik ergerde mij deze maand een paar keer aan mensen die in mijn ogen hun job niet goed doen. Een werkpuntje voor mezelf, mij wat minder snel ergeren aan dingen die ik zelf toch niet onder controle heb. Ik heb daar namelijk alleen maar zelf last van.

Weinig Netflix en weinig internationale series gekeken, maar ik zag wel heel wat programma’s van Vlaamse makelij: De Mol, Rond de Noordzee, Bargoens, Blind Getrouwd, ..

Ik ging nog eens naar de dierenarts voor onze hond zijn jaarlijkse check-up. We merken dat hij aan het verslijten is (13,5 jaar oud ondertussen): hij hoort niet meer zo goed, zijn zicht is achteruitgegaan, hij wandelt en komt recht als een oud mannetje, er zit voor het eerst wat ruis op zijn hart,.. Maar als de dierenarts een snoepje voor hem bovenhaalt heeft hij dat al van ver geroken en druipt het enthousiasme eraf. Reukzin en eetlust nog dik in orde :-).

We gingen een keertje Ethiopisch eten. Lekkere curry’s, en gezellig met de handen eten van één grote schotel. Alleen de pannenkoeken die als brood worden gebruikt om de rest van het eten op te deppen waren iets minder ons ding.

Ik ging nog eens lopen, een paar keer zelfs. De bedoeling was om dat drie keer per week te doen, maar die regelmaat kreeg ik er helaas niet in.

Maart werd qua omzet van mijn éénmanszaak mijn beste maand ooit. Eén van de voordelen van klein starten als zelfstandige en traag groeien is dat ik mijn recordomzet regelmatig eens kan verbeteren. Het blijft leuk.

Met mijn eigen zaak, de administratie van die van mijn man (die op 1/1 ook startte als zelfstandige), de shiatsu-opleiding, vrijwilligerswerk, het huishouden en nog wat andere dingen botste ik tijdens een drukke week tegen mijn limiet aan. Ik voelde mij een beetje overvraagd en had moeite nog tot rust te komen. Ik blokkeerde een paar dagen in mijn agenda en nam me voor dat voortaan wat vaker te doen.

Ik las de afgelopen maand maar één boek: ‘Pogingen iets van het leven te maken: het geheime dagboek van Hendrik Groen, 83 1/4 jaar’. Een leuk en vlot lezend boek over het leven in een verzorgingstehuis.

Ik begon deze maand met het nemen van wisseldouches (of toch een variant erop, waarbij ik mijn warme douche beëindig met koud water). Het schijnt voor allerlei dingen goed te zijn. Bij mij zorgt het er vooral voor dat ik wat energieker uit de douche kom dan na mijn gebruikelijke warme, ontspannende douche.

Filed Under: Everyday life

Hoe iets simpel als de was drogen toch ingewikkeld werd

Ik krijg graag nuttig advies. Voor mijn gezondheid, voor die van de mensen uit mijn omgeving, voor een laag energieverbruik. Maar als die adviezen mij in een kringetje rondsturen, dan weet ik het op den duur ook niet meer. Hoe droog ik best mijn was? Het antwoord op die vraag is minder eenvoudig dan je zou denken.

  • De droogkast verbruikt energie en dat is natuurlijk niet ecologisch.
  • Binnen in huis was drogen is niet goed voor de gezondheid. Je verhoogt daarmee de luchtvochtigheid in huis, waardoor de huisstofmijt beter gedijt en er meer kans is op schimmels in huis. Met iemand in huis die allergisch is voor huisstofmijt niet ideaal dus.
  • Buiten de was drogen tijdens het pollenseizoen wordt voor mensen met allergieën afgeraden. De pollen in de lucht blijven uiteraard hangen aan je was en dat is geen goed idee. Toevallig is het pollenseizoen natuurlijk ook net het seizoen waarin de was buiten het snelst droogt.

Er moet hier veel was worden gedaan, die van ons privé maar ook die van mijn massagepraktijk. Ik stop het grootste deel van die was in de droogkast. De gemakkelijkste en snelste manier om hem droog te krijgen. Maar ook diegene die het meeste energie verbruikt, zelfs met een relatief energiezuinig toestel. Een beperkt deel van onze was komt op een droogrekje terecht, binnen of buiten. Waarbij ik mij dan weer afvraag aan hoeveel extra huisstofmijt of pollen ik mijn man daarmee heb blootgesteld.

Hoe droog jij je was?

Filed Under: Everyday life

De nieuwe wereldkaart

Ik heb al lang iets met wereldkaarten. Gefascineerd door hoe groot de wereld is, benieuwd naar hoe het er uit ziet aan de andere kant van die grote bol. Ik had jarenlang een atlas in de kast staan waar ik geregeld eens in snuffelde. Later kwam er een wereldbol, die helaas averij opliep tijdens een verhuis. Nog later zag ik ergens een wereldkaart waar je vlaggetjes op kon prikken om de plekken aan te duiden die je al hebt bezocht en hing ik deze in onze gang. Google maps is voor mij een zegen en een vloek: ik kan mij echt belachelijk lang bezighouden met in- en uitzoomen op die kaarten.

Ik ben al een tijdje uitgekeken op de vlaggetjeskaart die we nu hebben. Omdat hij er met zijn houten frame en kartonnen uitzicht een beetje goedkoop uitziet (ik geloof dat hij dat ook wel was). Ook de kleuren zijn niet meer echt mijn ding. Bovendien ben ik ook het vlaggetjes planten wat ontgroeid. Het lijkt een beetje op landen en bestemmingen afvinken en dat is eigenlijk helemaal niet de bedoeling van reizen.

Dus.. ik wou graag een nieuwe. En zoals dat dan gaat bij een zondagskind met uitstelgedrag zoals ik hielp het universum mij een handje. Ik kreeg namelijk net toen een mail van de mensen van wereldkaarten.nl met de vraag of ik graag een wereldkaart cadeau wou krijgen in ruil voor een review op mijn blog. Ik ging eens kijken naar hun aanbod, met keuze uit meer dan 90 designs (want het moest natuurlijk wel een verbetering zijn ten opzicht van de vorige) en zei toen overtuigd ja.

wereldkaart

Uiteindelijk is de kaart die ik bestelde er één op aluminium met een beperkt aantal kleuren. Strak van design en realistisch. Niet te druk en toch duidelijk. En perfect om onbekende steden te lokaliseren en te dromen over verre landen. Meer moest dat niet zijn.

Ik bestelde mijn wereldkaart op zondag en kreeg hem de donderdag nadien mooi ingepakt thuisbezorgd. De kaart is helemaal wat ik ervan had verwacht. Nu alleen nog een mooi plekje vinden om hem op te hangen. Want deze verdient eigenlijk wel een betere plek in huis dan de vorige.

Voor wie niet zo zot is van wereldkaarten zijn er natuurlijk nog wel andere opties om je interieur op te vrolijken. Denk maar aan een mooie foto tegen de muur of een canvas collage.

Zoals vermeld is dit een gesponsorde blogpost. Wat ik schrijf is echter wel helemaal waar en mijn eigen mening. Ik mocht mijn wereld kaart uitkiezen op wereldkaarten.nl.

Filed Under: Everyday life

Ondertussen – februari 2019

En toen was het alweer maart. Tijd voor een korte terugblik op de voorbije maand.

Ontwaakt uit mijn winterslaap Februari begon erg rustig. Ik merkte aan mijn energieniveau dat het winter was en in plaats van daartegen te vechten heb ik mij wat teruggeplooid op mezelf en niet geprobeerd om veel gedaan te krijgen. Ik sliep wat langer en zorgde voor veel rustige momenten thuis. Maar toen werd het vroeg op het jaar al lente en ging mijn energieniveau stevig omhoog. Ik ben ’s ochtends weer vroeger wakker en heb zin heb om op te staan. Jeej!

4 seasons in one month Ondanks mijn niet zo grote liefde voor de winter vond ik het laagje sneeuw dat in het begin van de maand is gevallen toch wel leuk. Ik vind sneeuwlandschappen namelijk wel mooi. En een wandeling kunnen maken in verse sneeuw, dat geluid van sneeuw onder je schoenen: heerlijk. Maar nog veel enthousiaster was ik met de zon en uitzonderlijk warme temperaturen later op de maand. Zó van genoten! Als de natuur dat echt nodig heeft mogen er gerust nog wat maartse buien komen, maar mijn voorkeur is toch wel duidelijk. In elk geval: in mijn hoofd is de winter achter de rug. Wat nog komt aan winters weer ga ik beschouwen als zijn allerlaatste stuiptrekkingen.

Eén van de fijne dingen in het voorjaar vind ik jaar na jaar het moment waarop de Japanse kerselaars langs de straat vlakbij de onze in bloei staan. Het is een moment dat ik associeer met het begin van de lente. En dan lees ik in het krantje van de gemeente onder het hoofdstuk ’20 projecten voor 2019′ dat die kerselaars zullen worden vervangen ‘door een aangepaste soort’. Ik was alleen thuis toen ik dat las maar riep luidop ‘nee’. Zo jammer.

Er kwam een klein beetje schot in ons bouwproject. De opschortende voorwaarde uit het contract is voldaan en de projectontwikkelaar heeft ons laten weten wanneer de werken zullen beginnen. Dat zal pas in juni zijn, iets later dan ik had gehoopt. Maar goed, er is een datum en dat op zich is goed nieuws.

Ik startte in oktober met een opleiding shiatsu en daarvoor moet er veel worden geoefend (en verslagen van oefensessies gemaakt, 50 stuks tegen juni). Nadat daar de afgelopen maanden niet veel van in huis kwam ben ik in februari in actie geschoten. De teller staat momenteel op 15.

Gezien We keken in februari naar het tweede seizoen van Mr Robot (DVD’s uit de bib). Geen vrolijke serie, maar absoluut de moeite voor als het wat donkerder mag.

Verder keken wij ook eindelijk naar De Dag, de serie waarover ik al zoveel goede dingen had gehoord dat het alleen nog maar kon tegenvallen. En dus: ja, ik vond het een goede serie. Maar ook: ja, ik had er toch iets meer van verwacht. Damn die hoge verwachtingen.

Ik ging een namiddag en avond naar Leuven. Om er te gaan eten met de echtgenoot, die daar overdag aan het werk was. Ik genoot al van de rit ernaartoe in een heerlijk rustige trein en ons etentje was super. Maar het leukste van de dag was misschien toch de wandeling vooraf. Leuven is de stad waar ik heb gestudeerd. Ik besloot nog eens langs de plekken te wandelen waar ik toen het grootste deel van mijn tijd sleet. Er was tijd om binnen te wandelen in één van de gebouwen waar ik veel les kreeg en om te passeren langs mijn vroegere kot. De naam aan de deurbel is nog steeds die van mijn toenmalige kotmadam, ik zag wel geen namen van studenten meer. De bakker en het winkeltje (dat toepasselijk ‘het winkeltje’ heet) om de hoek zijn er nog. Het café op de hoek en het frietkot aan de overkant zijn verdwenen. Eten deden we in restaurant Mykene, waar er maar liefst 7 vegan hoofdgerechten op de kaart staan. Ik kreeg zowaar last van keuzestress.

Big brother is watching Ik zocht in de loop van de afgelopen maand online wat inspiratie voor een mogelijke reis in de Balkan later dit jaar. Ik vind het ondertussen al niet meer dan normaal dat ik daarna aangepaste reclameboodschappen krijg van reisbureaus die gespecialiseerd zijn in de regio. Dat mijn man, op een andere laptop en met een andere login, de week nadien reclame te zien krijgt van een boekingssite voor hotels in steden waar hij nog nooit van heeft gehoord, maar die ík wel had gegoogeld vind ik dan weer een beetje creepy.

Vrijwilligerswerk Er was een infoavond rond plantaardige voeding in Turnhout die ik mee organiseerde. Ik kende de sprekers wel, maar zag ze nog niet eerder aan het werk. Ik vond de lezing super, de beide dames deden dat perfect. Verder was ik vooral blij te zien dat de zaal aardig vol zat en dat de reacties van het publiek positief waren.

Gelezen Ik las drie boeken uit deze maand en ben bezig in een vierde. Eentje las ik bijna in één keer uit (Als je iemand verliest die je niet kan verliezen van Ish Ait Hamou). In één boek heb ik mij wat gestoord aan de ongeloofwaardige personages, al zaten er ook wel heel veel mooie dingen in (The boy in the striped pajamas). Het derde boek was goed maar miste toch nog iets om echt een topper te zijn (Eleanor Oliphant is completely fine van Gail Honeyman). Van het vierde (dat nog niet uit is) ben ik voorlopig het meest onder de indruk. Dat vierde boek is Becoming van Michelle Obama. Ik was altijd al wel fan van de Obama’s, van hem en van haar, maar nu meer dan ooit. Ik lees niet vaak autobiografieën maar ben blij dat ik hieraan ben begonnen.

Er waren verder ook nog leuke uitstapjes naar Brussel met vriendin L, naar Antwerpen met mijn moeder, een etentje met de neven en nichten van mijn man, een eerste zomers fietstochtje en een bezoek aan een hogeschool met de 17-jarige stiefzoon.

Foto