Everyday life Archieven - Pagina 2 van 15 -

Everyday life

Filed Under: Everyday life

Nieuw in Vlaams-Brabant

Wij zijn het jaar gestart met een verhuis. Weg uit het Noorden van de Kempen. Tijdelijk neergestreken in de buurt van Aarschot, op de grens tussen de Zuiderkempen en het Hageland.

De streek is nieuw voor ons. Al is dat relatief. Het dorp waar ik ben opgegroeid ligt op minder dan 14 kilometer van onze nieuwe woonst. Dat is dichter bij mijn roots dan ik in heel lange tijd nog heb gewoond. Leuven, waar we allebei hebben gestudeerd en op kot hebben gezeten is dan weer minder dan 25 kilometer van onze deur. Ook dat is veel dichterbij dan het de afgelopen jaren is geweest.

Onze verhuis naar Vlaams-Brabant was dé verrassing van het afgelopen jaar. Tot in oktober waren we ons er zelfs niet van bewust dat dit een optie zou kunnen zijn. Toen de opportuniteit zich voordeed dacht ik in eerste instantie dat we ons maar aan ons oorspronkelijke plan moesten houden. Tot het idee begon te rijpen, B er ook de voordelen van zag en we eigenlijk geen goede reden meer konden bedenken om het niet te doen.

Ik beschouw de periode waarin we hier wonen een beetje als een lange vakantie. Een uitgelezen kans om een nieuwe streek te ontdekken en om een aantal plekken te herontdekken.

Wat staat er zoal op mijn verlanglijstje:

Aarschot

We wonen op ongeveer 3 à 4 kilometer van Aarschot. Aarschot leren kennen wordt dus een eerste prioriteit. Ik wil een broodje gaan afhalen bij broodjeszaak Lunsj, een voorstelling bijwonen in cultuurcentrum Het Gasthuis, op café of een concert bijwonen in De Knoet. Ik wil na de zomer weten waar in Aarschot je lekker uit kan gaan eten en waar je het mooiste zicht hebt op de Demer.

Heist-op-den-Berg

Mijn roots liggen in Heist-Goor, een dorp dat deel uitmaakt van fusiegemeente Heist-op-den-Berg. Sinds mijn ouders er niet meer wonen kom ik er bijna nooit meer. Ik hoop de komende maanden tijd te maken voor een paar bezoekjes. Benieuwd welke herinneringen dat gaat oproepen, wat er allemaal is veranderd en hoe nostalgisch ik mij daar bij ga voelen.

Leuven

Leuven is de stad waar ik heb gestudeerd en vijf jaar lang op kot heb gezeten. Het is bovendien één van de steden met de meeste veggie- en veganvriendelijke horecagelegenheden in Vlaanderen. En Leuven is met de trein vanuit Aarschot in minder dan een kwartier bereikbaar. Ik denk dus dat ik wel een paar keer in Leuven te vinden zal zijn de komende maanden. Nostalgie alweer, maar vooral toch leuke nieuwe dingen gaan ontdekken.

Wandelen en fietsen

Er zijn een hoop nieuwe wegen, paden en natuurgebieden te ontdekken in de buurt en ik ben van plan daarvoor in 2020 mijn wandelschoenen weer wat vaker aan te doen dan in 2019 en ook wat vaker op de fiets te kruipen. (Als ik “de fiets” schrijf bedoel ik mijn gewone stadsfiets, de koersfiets stond al zo lang stil dat ik hem naar aanleiding van onze verhuis heb verkocht.) In vergelijking met de volledig vlakke omgeving waar we de afgelopen jaren hebben gewoond is het hier trouwens behoorlijk heuvelachtig. Misschien probeer ik dit jaar ook nog wel eens Heist berg op te fietsen. ZOu ik boven geraken of net als in mijn kindertijd een stukje te voet moeten doen?

De rest van de streek

Er zijn nog wel wat plekken die plots veel dichterbij liggen en die ik niet goed ken. Diest bijvoorbeeld en Tienen. En ook Hasselt is van hieruit niet zo ver meer. En ik vergeet ongetwijfeld nog wat mooie plekken.

Genoeg plaatsen om te ontdekken dus de komende maanden. Tips zijn altijd welkom. En als je een local bent die mij je favoriete plekje wil tonen of er samen eentje wil ontdekken, dan hoor ik dat ook graag.

Filed Under: Everyday life

Vaarwel 2019, hallo 2020

Ik hoorde pas nog dat nieuwjaarswensen nog tot het einde van januari kunnen, dus als je het zo bekijkt ben ik helemaal nog niet laat met mijn wensen :-). Ik wens iedereen die hier meeleest een gezond, inspirerend en vreugdevol 2020! Om het jaar in te zetten een korte terugblik gekoppeld aan een blik vooruit.

2019 was het jaar waarin we de akte voor onze nieuwe huis in Antwerpen tekenden en de bouwwerken aan dat huis ook effectief startten. We verkochten ook nog net voor het einde van het jaar ons huis in Beerse. Was 2019 nog het jaar van de notarisafspraken, dan wordt 2020 een verhuisjaar. We begonnen het jaar er maar meteen mee. Onze tijdelijke woonst in Vlaams-Brabant voelt al helemaal als thuis. Na de zomer verhuizen we een tweede keer, naar ons nieuwe huis. Ik beschouw de tijd tot dan een beetje als een lange vakantie.

2019 was het jaar waarin B en ik allebei zelfstandige in hoofdberoep werden. Dat eerste jaar is erg goed verlopen, beter dan verwacht eigenlijk. Dat zelfstandige zijn vertaalt zich vooral in een veel groter gevoel van vrijheid. 2020 wordt hopelijk het jaar waarin we die vrijheid ook wat meer gaan benutten. Met twee keer verhuizen heb ik geen hoge verwachtingen van wat 2020 voor mij als massagetherapeute gaat brengen qua winstcijfers. Maar ik denk wel dat het een inspirerend jaar zal worden. Ik ga mijn weg wat moeten zoeken en wat afwegingen moeten maken. Ik hoop in elk geval tegen het einde van het jaar bezig te zijn iets nieuws op te bouwen in Antwerpen.

We maakten in 2019 een heerlijke road trip naar Schotland, trokken een paar dagen naar Duitsland en gingen uitgebreid uitwaaien in Texel. We waren ook nog een weekend in Gent en Nederland en maakten heel wat leuke uitstappen. Ik hoop dat 2020 een nog mooier reisjaar wordt. We beginnen binnenkort met een reisje naar de Canarische eilanden. Zon, rondlopen zonder jas, nieuwe plekken ontdekken en niets moeten, meer heb ik even niet nodig. Verder hebben we nog geen concrete reisplannen maar die komen er nog wel. En dan is er natuurlijk ook nog ons verblijf van een aantal maanden in een streek die we niet zo goed kennen en waar er nog veel te ontdekken valt.

Enkele favorieten uit 2019:

  • Het boek dat mij het meest is bijgebleven: ‘Becoming’, de biografie van Michelle Obama.
  • Het enige boek dat ik 5 sterren gaf op Goodreads: ‘Vous n’aurez pas ma haine’ van Antoine Leiris (een dun en bijzonder ontroerend boek).
  • De beste film: Joker
  • De serie die het meeste indruk maakte: The good place
  • Het leukste festival: Once in a blue moon
  • Beste Vlaamse TV: De Mol en Rond de Noordzee

2019 voelt een beetje als het jaar van de voorbereidingen. 2020 belooft dan het jaar te worden van de effectieve veranderingen. Ik ben benieuwd.

Filed Under: Everyday life

De relativiteit van tijd

Geen stukje over Einstein’s relativiteitstheorie, daar heb ik niets zinnigs over te zeggen. Wel over hoe lang 30 jaar duurt, en hoe dat met ouder worden verandert.

Er werden de afgelopen tijd nogal wat gebeurtenissen herdacht die 30 jaar geleden gebeurden. Keer op keer dacht ik ‘echt, is dat al zo lang geleden?’. In de laatste maanden van 1989 viel de Berlijnse muur, werd Ceausescu geëxecuteerd en stierf Graham Chapman (ex-lid van Monty Python). Ik herinner mij die dingen alsof ik ze beleefde terwijl ik volwassen was. Ik was 15 toen. In mijn herinnering hadden ze net zo goed 20 of 15 jaar geleden kunnen zijn gebeurd.

Het valt mij altijd op hoe historische feiten in drie categorieën lijken te kunnen worden opgedeeld: 1) van vóór mijn tijd 2) gebeurd terwijl ik kind was en 3) gebeurd terwijl ik volwassen was. Gebeurtenissen uit de eerste categorie vind ik altijd heel erg moeilijk in de tijd te situeren. De jaren ’20 of de jaren ’50, uiteindelijk is dat allemaal lang geleden, toch? Maar ook gebeurtenissen uit de derde categorie durf ik nogal eens verkeerd te situeren. ‘Was ik 18 toen of 24 of misschien zelfs al 35?’

Die 30 jaar waar ik het eerder over had, die helemaal niet zo lang geleden lijken, hebben een bijzondere betekenis voor mij. Ons leven, onze beleving en onze herinneringen schuiven elk jaar een stukje op, dat is op zich niet zo verwonderlijk. Maar 30 jaar is niet alleen de tijdspanne die is gepasseerd sinds mijn 15e. Het is ook ongeveer de tijdspanne tussen het einde van de tweede wereldoorlog en mijn geboorte. Die oorlog, dat leek mij als kind altijd zo lang geleden, uit een andere tijd. Want 30 jaar is een eeuwigheid. Of toch niet?

Filed Under: Everyday life

Ondertussen – november en december 2019

Ik was mijn maandoverzicht van november een beetje uit het oog verloren, dus bij deze ineens een overzicht van november en het grootste deel van december samen.

November was de maand waarin de verkoop van ons huis officieel werd. De akte gaan we nog net in 2019 tekenen, op de voorlaatste dag van het jaar. Dan zal het huis waarin we nu nog wonen officieel niet meer van ons zijn.

Het was grappig te merken hoe snel het nieuws van onze komende verhuis zich door onze buurt verspreidde. De verstandhouding met onze buren is goed maar wij lopen zeker mekaars deur niet plat. Wij hadden ook geen bord in de tuin gezet om aan te geven dat het huis te koop was en niemand hierover geïnformeerd. Maar ons zoekertje werd vrij snel door één van de buren opgemerkt, waarna het nieuws zich verder verspreidde en ik de deur niet kon uitkomen zonder daarover te worden aangesproken. Wie graag van alle buurtnieuws op de hoogte blijft kan ik trouwens een hond aanraden. (Twee wandelingen per dag en ik blijf perfect op de hoogte van wat er reilt en zeilt in de buurt).

B werd in oktober met de auto aangereden terwijl hij stil stond aan verkeerslichten. Geen discussie mogelijk over wie er in fout was. De schade bleef ook beperkt tot wat blikschade. Geen erg dus, maar ik verbaasde mij er wel over hoeveel geregel het is om dat hersteld te krijgen. De tegenpartij was een Nederlander en, Europa of niet, een ‘buitenlandse’ tegenpartij blijkt de zaak extra te bemoeilijken. Maar heel wat mails, telefoontjes en al twee garagebezoeken verder is er nu wel een datum afgesproken voor de herstelling!

Ik heb de afgelopen tijd veel opgeruimd en veel weggedaan. Beslissen wat ik de moeite vind om twee keer te verhuizen blijkt toch iets anders dan het gebruikelijke opruimen.

Ik kreeg even een nieuwe hobby. Het begon toen ik bij het opruimen van de zolder de oude postzegelcollectie van B tegenkwam. Hij wilde ze niet meer. Dus vroeg ik mij af wat je daar dan mee doet: in de vuilbak, een verzamelaar zoeken..? Ik begon door de verzameling te bladeren, kwestie van een idee te hebben waarover het ging. En toen werd mijn interesse in aardrijkskunde geprikkeld (want Mahra State, wat is dat?) en mijn interesse in geschiedenis (postzegels uit het Duitse Rijk en zo). En er zaten ook echt hele mooie postzegels tussen. Toen besloot ik om er toch een paar te houden. Een stuk of 10. Dat werden er uiteindelijk wat meer, waardoor ik dus nu een heel postzegelalbum heb en toch wel even zoet ben geweest met selecteren en sorteren. Niet verwacht, maar er zat een filatelist in mij verborgen.

We gingen een paar keer uit eten (o a bij dit leuke Griekse restaurant in Herentals en bij Volt in Geel, waar de kaart verrassend veganvriendelijk was) en gingen wat relaxen in een privésauna. (Wat ik trouwens altijd een beetje decadent vindt, zo drie sauna’s, een stoombad en een whirlpool alleen voor ons. Maar het deed wel deugd.)

In december lag ik een paar dagen met een stevige verkoudheid in de zetel. Waardoor ik eindelijk naar het lang geleden opgenomen en erg interessante Voorbij de grenzen van Saoudi-Arabië keek en nog wat afleveringen van Glee en Gilmore Girls om de dagen door te komen. En ik maakte ook werk van het plannen van onze volgende reis. De verkoudheid bleef trouwens wat langer hangen dan ik had gewild.

De kortste dag van het jaar is voorbij. Dat vind ik toch altijd wel een fijn idee. Ik houd echt niet van de donkere dagen in de winter, maar het ergste hebben we dus al achter de rug.

Ik zocht en vond een groepspraktijk in de buurt om mij bij aan te sluiten en zo de klanten van mijn massagepraktijk verder te kunnen bedienen, in combinatie met meer massages aan huis. Dat zal een serieuze verandering zijn zowel voor mezelf als voor mijn vaste klanten. Benieuwd of ze me daarin gaan volgen en of ik dat zelf wel zo werkbaar ga vinden als ik nu hoop.

Uitkijken doe ik naar januari, met eerst een verhuis en dan vakantie ergens waar de zon nu al wat hoger aan de hemel staat en we dus nog eens zonder jas naar buiten zullen kunnen!

Filed Under: Everyday life

Ondertussen – Oktober 2019

Oktober was druk. De reden daarvoor was simpel: onze plotse beslissing ons huis een paar maanden vroeger dan gepland te koop te zetten. De aanleiding daartoe was dan weer drieledig: onzekerheid over wat de huizenmarkt zal doen na de geplande afschaffing van de woonbonus, het feit dat we al lang weten dat we ons huis gaan verkopen en het fijn zou zijn dat (eindelijk) achter de rug te hebben en het feit dat we als tussenoplossing (tussen ons huidige huis en ons nieuwbouwhuis-dat-nog-in-aanbouw-is) een tijdelijke plek om te wonen kregen aangeboden. Dus gooiden wij onze planning overhoop en beslisten nogal halsoverkop ons huis te koop te zetten. Dat betekende dat een aantal dingen waarvan ik dacht dat we er nog maanden de tijd voor hadden, plots wel erg snel moesten gaan: een epc-keuring laten doen, alles afstemmen met de notaris en onze bank, opruimen, foto’s maken, het huis effectief te koop zetten, nog eens opnieuw foto’s maken omdat eindelijk de zon een keertje scheen, plannen, afspraken maken, kuisen en opruimen, en nog eens kuisen en opruimen en nog maar eens, rondleidingen geven, onderhandelen en waar we uitkwamen op het einde van de maand: wachten tot alles officieel is en onomkeerbaar vastligt. Ondertussen is de compromis getekend (jeej!), maar is het nog wachten op het definitieve groene licht van de bank van onze kopers. Als alles loopt zoals voorzien gaan we dus zeer snel al verhuizen, om dat volgende zomer nog eens over te doen. Ik ben dus nu volop bezig met (grondiger) opruimen, wegdoen wat we niet gaan meenemen en mij verbazen over hoeveel spullen wij in huis hebben.

Dat hele gedoe zorgde ervoor dat oktober een stresserende maand was. Nu ik al een tijdje standaard redelijk stressvrij door het leven ga was het de afgelopen maand interessant om te merken wat er gebeurt met mijn lichaam en hoofd als ik in stressmodus ga. Heel wat, zo bleek. Niets onoverkomelijk, maar het effect was wel duidelijk. Ik moet er wel bij zeggen dat dat niet alleen maar negatief is. Positieve stress zorgde er ook voor dat ik drie keer zoveel gedaan kreeg als in een gemiddelde maand.

Om het huis wat op te vrolijken voor de rondleidingen haalde ik wat extra plantjes in huis. En ik had voorlopig de discipline om die plantjes ook regelmatig water te geven. Er is er nog geen enkele die er ongelukkig uitziet en er zijn er zelfs die al nieuwe blaadjes kregen. Dat is heel wat voor iemand zoals ik die niet echt groene vingers heeft. Het nadeel is wel dat ik de nieuwe plantjes nu wel allemaal mee zal moeten verhuizen. Twee keer.

Dat het veel regende in oktober zal iedereen wel zijn opgevallen. Op zich vond ik niet eens zo erg. Maar het was ook een heel grijze maand en dat in combinatie met de korter wordende dagen begon wat op mijn gemoed te werken. Om de kiemen van een winterdepressie te snel af te zijn haalde ik al in oktober mijn lichttherapielamp boven en probeerde ik daarnaast ook zoveel mogelijk naar buiten te gaan voor natuurlijk licht.

Ik ging de afgelopen maand voor het eerst in mijn leven naar de pedicure. Twee likdoorns armer en zachte voetjes rijker was ik daar zeer blij mee.

Op Netflix zocht ik vooral naar ontspanning bij seizoen 1 van de muzikale comedyreeks Glee en bij de laatste afleveringen van Mindhunter, een serie over twee FBI-agenten die in de jaren ’70 onderzoek doen naar de motieven en psyche van seriemoordenaars. Ik had mindhunter al uitgekeken en zat bijna aan het einde van seizoen 1 van Glee toen ik mij pas begon af te vragen waarom de blik van één van de acteurs uit Glee mij toch bekend voorkwam. Toen bleek dat de blik van Jesse St James uit Glee ook die is van Holden Ford uit Mindhunter. En ook die van acteur Jonathan Groff. Ik ben alvast fan.

Oktober bracht ook nog heel wat leuke dingen, waaronder een concert van Heather Nova, een fijne herfstwandeling met een vriendin die ik al een tijdje niet meer had gezien en een vegan meetup in een gezellig koffiehuisje in Herentals.

Filed Under: Everyday life

Ondertussen – September 2019

September is ook weer voorbij. Wat ging deze maand snel. Ik ben een nazomerfan en bovendien jarig in september. Sinds mijn schooltijd achter de rug is en september niet meer gelijk staat met het begin van het schooljaar denk ik dat het misschien wel mijn favoriete maand van het jaar is.

Ik was dus jarig. Op een heerlijke zonnige dag waarop ik eerst met mijn moeder op pad ging en nadien met B op een terrasje in Mechelen ging eten. Meer moet dat niet zijn.

Na een lange zomerstop richtte ik mijn aandacht weer op de shiatsu-opleiding. Op de opendeurdag van de shiatsuschool gaf ik geïnteresseerden een proefmassage. Het was fijn om hier weer mee bezig te zijn, al had ik nadien wel twee dagen spierpijn.

Wij waren op de opening van het nieuwe toeristische seizoen van Cultureel Centrum De Warande. Ik ben zo blij dat de dagen voorbij zijn waarop ik op dit soort van events als vegetariër al blij mocht zijn als er een frietkraam was. Ik at een heerlijk hoofdgerecht en dessert van de vegan foodtruck van The Loving Hut Express. Een foodtruck met alleen plantaardige gerechten waar een lange rij omnivoren voor staat aan te schuiven omdat wat ze serveren gewoon echt lekker is: zalig!

Ik schrok van wat er gebeurde met mijn ex-werkgever (touroperator Thomas Cook). Ook al stopte ik er na een paar jaar mee, ik heb ontzettend goede herinneringen aan de periode waarin ik voor Thomas Cook werkte. Het bedrijf heeft mij de kans gegeven een paar seizoenen in het buitenland te werken, veel bij te leren en interessante mensen te ontmoeten. Daar ben ik nog steeds zeer dankbaar voor. Het bleef na al die jaren toch een beetje familie. Het plotse heengaan stemde mij dus wat triest.

Ik las het boek van Cal Newport rond digitaal minimalisme uit en stond even stil bij de meerwaarde van de digitale hulpmiddelen die ik gebruik. Erover nadenken heeft mijn internetgebruik veranderd. Ik heb met mezelf ook een paar regels afgesproken om de controle te behouden. Zo zijn er een aantal websites die ik nog maximum één keer per dag open. Daarna is het wachten tot de volgende dag. Voorlopig houd ik mij daar (meestal) vrij goed aan.

Ik ben helemaal klaar voor oktober, dat ondertussen ook al weer een paar dagen oud is. Ik kijk al uit naar met de verwarming op onder een dekentje in de zetel kruipen, onze huwelijksverjaardag, een concert en herfstkleuren, als in ‘wandelen in een felgekleurd bos met knisperende bladeren onder je voeten’. (En misschien toch ook een klein beetje meer zon dan de afgelopen dagen, als dat zou kunnen).