Everyday life Archieven - Pagina 2 van 14 -

Everyday life

Filed Under: Everyday life

De taakverdeling hier in huis

Flashback naar de jaren ’80

Ik groei op in een dorp in de Kempen. De taakverdeling bij ons thuis is vrij standaard. Een vader die veel aan het werk is, en die zijn taken thuis beperkt tot klusjes in huis en werken in de tuin. Mijn moeder werkt deeltijds en neemt het overgrote deel van het huishouden voor haar rekening. Die taakverdeling is bij mijn vriendinnen thuis niet anders en lijkt op dat moment evident.

De jaren ’90

Ik krijg als meisje evenveel kansen om te gaan studeren en om een professionele carrière uit te bouwen als mijn broer (op zijn minst toch in theorie) . Ook dat is voor mij evident. Klassieke rollenpatronen zijn in mijn ogen iets voor de generaties voor mij, iets uit het verleden. Ik zou er zelf nooit deel van gaan uitmaken.

Fast forward naar 2019

B en ik zijn allebei sinds 1 januari zelfstandige in hoofdberoep. Wij maken op dat moment een aantal afspraken. Hij werkt (meer dan) voltijds en zorgt voor het grootste deel van ons gezamenlijk inkomen. Ik zorg ervoor dat alles in ons huishouden draait en neem ook de administratie van zijn zaak voor mijn rekening. We nemen ons voor om regelmatig samen een rustperiode in te plannen. Mijn bijberoep van zelfstandig massagetherapeute wordt mijn hoofdberoep, ook al is mijn inkomen hieruit eerder bescheiden. Ik bepaal zelf hoeveel en op welke uren ik werk en leg geen druk op mezelf wat omzetcijfers betreft. Dat geeft mij de mogelijkheid het huishouden te beschouwen als een deel van mijn dagtaak en niet als iets dat ik nog in mijn vrije tijd moet doen. Ik ben diegene die zorgt dat er eten in huis is, dat de was is gebeurd, de auto op tijd naar de keuring gaat en die allerhande brandjes blust.

En zo blijkt mijn eigen huishouden anno 2019 een taakverdeling te hebben die wel heel erg klassiek te noemen is. Het lijkt voor ons een logische constructie, opgezet zonder dat we beïnvloed werden door klassieke rollenpatronen. Ja, toch?

Onze eigen keuze?

Het is best mogelijk dat de situatie in de toekomst nog wel eens verandert, dat mijn ambities of die van B wijzigen waardoor we de dingen herbekijken. Maar ik moet zeggen dat deze situatie mij op dit moment wel bevalt. We hebben genoeg inkomsten, we doen allebei voor een groot deel de dingen die we graag doen en er is ademruimte. Ik heb een gevoel van vrijheid dat ik niet zou hebben als ik nog een job buitenshuis had. En ook niet als mijn agenda van ’s morgens tot ’s avonds vol zou staan met afspraken. Toch vermoed ik dat mijn 20-jarige zelf vreemd zou hebben opgekeken als ze had geweten dat het zo zou lopen. Ik heb een stukje van mijn onafhankelijkheid opgegeven. En ik heb af en toe de neiging om me te willen verantwoorden voor het feit dat ik als geëmancipeerde vrouw die keuze heb gemaakt.

Als ik om me heen kijk dan stel ik vast dat wij niet het enige heterokoppel zijn waar de klassieke rollenpatronen nog aanwezig zijn. Is dat omdat we dat zo zelf willen of omdat we het zo aangeleerd hebben gekregen? Ik wil graag geloven dat het bij ons net zo goed andersom had kunnen zijn. Ik de grootste kostwinner, B eindverantwoordelijke in ons huishouden. Maar is dat echt zo?

Filed Under: Everyday life

Ondertussen – juli 2019

Juli was een zeer fijne maand. Ze begon druk, vulde zich grotendeels met vakantie en trakteerde ons na thuiskomst nog op een paar dagen hittegolf.

De eerste week van de maand waren we nog thuis en zat ik een beetje in een klassieke bijna-op-vakantie-rush. Want er stonden zoals altijd een paar dingen op de to-do-lijst onder de noemer moeten-zeker-nog-gebeuren-voor-we-vertrekken. B*, mijn man, werkte ongeveer tot het laatste moment, dus die taken verdelen zat er niet echt in. Over hoe wij dat hier doen (de taken verdelen) staat er trouwens nog een blogpost klaar.

Eén van de dingen die ik zeker nog gedaan wilde hebben was een opkuis van mijn smartphone. Het geheugen van dat toestel zat al een tijdje overvol, en hij was wel erg traag geworden. Alle moed bijeen geschraapt en even later waren er een paar apps verwijderd, had ik een aantal dingen verplaatst naar de geheugenkaart en was er zowaar weer wat plaats vrij. Ik blij en trots op mezelf. Tot het ding een dag later geen wifi netwerk meer vond, B nog een factory reset deed, en die ook niet bleek te helpen. Een hardwareprobleem, werd mij in de winkel verteld en dus moest ik wel een nieuwe smartphone kopen. Het was een geluk bij een ongeluk dat hij net voor onze vakantie kapot ging, want onze beide smartphones bleken de laatste tijd wat moeite te hebben met hun gps-functie. Mijn nieuwe telefoon heeft de taak om ons naar en door Schotland te navigeren prima uitgevoerd.

Het grootste deel van juli (19 heerlijke dagen) waren we op roadtrip: thuis met de auto vertrokken, in Calais op de ferry en via Engeland naar Schotland. Meer daarover later. (Ik ben de laatste tijd niet zo goed in reisverslagen publiceren, dus qua timing beloof ik niks.) Al even een paar foto’s om een idee te geven, ik heb er echt ontzettend van genoten.

Ik had mij trouwens voorgenomen om in Schotland digitaal een beetje te detoxen. Dat is zeker de eerste 1,5 week goed gelukt. Niet dat ik helemaal niet online ben geweest. Maar ik heb het wel beperkt kunnen houden, tot vooral dingen opzoeken die nuttig waren voor de verdere planning van onze reis en één of twee keer per dag mijn mails, blogfeed en de online krant om een beetje bij te blijven. Het deed deugd en kostte ook niet echt veel moeite. Ik ben sinds ik weer thuis ben wel weer hervallen in mijn oude gewoonten, maar even een onderbreking hebben we dan toch maar gehad.

Toen we Schotland uitreden was het daar nog zo’n 20 graden, twee dagen later bij thuiskomst 40 graden. Ik was mijzelf zeer dankbaar voor het feit dat ik nog een paar extra dagen vakantie had gepland na thuiskomst.

Eigenlijk ging ik mijn vakantie afsluiten met een dagje Sfinks maar dat ging uiteindelijk niet door.

Alhoewel ik nog niet echt zin had om het vakantiegevoel weer los te laten deed het op het einde van de maand toch deugd om weer aan het werk te gaan.

Er was uiteraard ook nog een bezoekje aan onze werf om te zien wat er tijdens de laatste week voor het bouwverlof nog werd gedaan. Het eerste stukje gevelsteen staat er ondertussen. Die gevelsteen konden we niet zelf kiezen, maar ik vind hem op het eerste zicht wel mooier dan op de gesimuleerde foto’s die we vooraf te zien hadden gekregen. Dat is dus een meevaller.

Ik had bij thuiskomst ook plots weer veel zin om te bloggen. En ik heb ook het gevoel dat ik dat heb gedaan. Dat vertaalt zich niet per se direct in veel gepubliceerde posts. Ik heb namelijk de vervelende neiging om berichten niet af te werken. Daardoor blijven er nogal wat halfafgewerkt in de concepten hangen. (Om precies te zijn: momenteel 84, sommige daarvan gaan waarschijnlijk nooit worden gepubliceerd, er zijn er bij die voorlopig maar een paar zinnen lang zijn, sommige zijn zo goed als klaar maar toch niet helemaal.) Ik neem mij voor om dat eens wat op te ruimen. We zullen zien of het lukt.

* Een kleine voetnoot: ik noemde hem hier in het verleden vaak ‘mijn man’ of ‘de echtgenoot’. Bij dat eerste vraag ik mij wel eens af of dat niet te bezitterig klinkt (ook al bedoel ik het niet zo). Het tweede bekt voor mij ook niet echt goed. Ik denk dat ik hem hier voortaan B ga noemen, de eerste letter van zijn voornaam.

Filed Under: Everyday life

Ondertussen – juni 2019

Deze blogpost schreef ik eind juni om begin juli te publiceren. En toen was het druk en vertrokken we op vakantie en publiceerde ik helemaal niets. Ik dacht er even aan om juni en juli dan maar in één post te combineren, maar nu ik weer wat meer zin heb in bloggen heb ik beslist hem toch online te zetten zoals hij was.

In juni werd de stiefzoon 18 jaar én beëindigde hij zijn middelbare schoolcarrière. De tijd vliegt. Waarmee ook het besef kwam dat ik niet meer tot de generatie behoor van de jonge ouders maar dat ik stilaan de leeftijd heb van jonge grootouders (voorlopig nog wel érg jonge grootouders). Dat is toch wel even schrikken.

Ik keek naar de laatste afleveringen van ‘VDB, Ik ben God niet’. Als wielerliefhebber kende ik uiteraard het verhaal van Frank Vandenbroecke wel. Als zijn leeftijdsgenoot volgde ik zijn carrière altijd met nog wat extra aandacht. Het is een tragisch verhaal. Jammer dat zijn leven zo is gelopen en zo vroeg al is gestopt. Ik zat mij voortdurend af te vragen of een betere psychische begeleiding van jongs af een verschil had kunnen maken. We zullen het nooit weten. Daarnaast waren er ook nog een paar fijne afleveringen van De Columbus. Mooie televisie vind ik dat. Verder stond de TV amper aan.

We waren in juni nog eens te gast op een trouwfeest. Een mooi koppel en een mooie ceremonie, met een hoofdrol voor hun eigen hond. En ik stond nog eens op de dansvloer. Dat zou ik eigenlijk toch vaker moeten doen.

Ik deed examen voor het eerste jaar van de shiatsu-opleiding. Vooral voor het praktijkgedeelte was ik behoorlijk zenuwachtig. Uiteindelijk bleek het examen goed mee te vallen en scoorde ik voor het schriftelijk examen zelfs een erg hoge score (mede dankzij een paar beredeneerde gokken, maar toch wel fijn om te merken dat ik het nog kan).

Ik liet ook nog eens zelf een massage doen. Dat was alweer veel te lang geleden.

Door omstandigheden duurde het even maar in juni kwam er duidelijkheid over de periode en duurtijd van onze zomervakantie. Zo fijn om nu iets concreet te hebben om naar uit te kijken. Het plannen van die zomervakantie moest nu wel plots erg snel gaan, waardoor ik een keertje tot na middernacht met één oog op een reisgids en het andere op mijn PC zat te puzzelen. Om het de volgende dag nog wat later te maken omdat het nog niet helemaal was wat ik wilde.

Ik heb in onze planning voor een paar dagen nog niets geboekt en ‘misschien kamperen’ ingevuld. Dus haalde ik ons tweepersoonstentje nog eens van de zolder. Dat tentje werd voor het laatst gebruikt in 2012, dus moest dringend getest worden op waterdichtheid. (We gaan naar Schotland, een waterdichte tent is waarschijnlijk geen overbodige luxe :-)). De tent bleek in elk geval al ‘zelfs iemand die niet uitzonderlijk handig is kan hem alleen opzetten’ proof. Dat is ook al iets. Al stond de ingang wel naar de andere kant gericht dan ik dat eigenlijk had bedoeld, maar kom, dat zijn details. Er is slijtage zichtbaar rond de naden maar het tentje overleefde wel een regenbui, dus we hopen dat dat volstaat.

Wij gingen in Boom naar straattheaterfestival ‘Theater aan ’t Water’ en op familie-uitstap naar Bokrijk.

Twee weken voor de werken aan ons huis zouden starten gingen we nog eens kijken naar onze grond en toekomstige buurt. Bleek dat dat ze al een klein beetje waren gestart met onze bouw. Op de voorziene startdatum stonden er zelfs al een paar muren recht. Zo spannend! En ook wel raar. Dat huis zit al een hele tijd in mijn hoofd, maar was zolang niet concreet dat ik het nu raar vind als er plots muren zijn en een vloerplaat en zo.

Filed Under: Everyday life

Het ontslag – 3 jaar later

In de zomer van 2016 werd ik ontslagen. Ik schreef er hier toen weinig over. Mijn blog is openbaar en ik wou hier liever niets schrijven over dat ontslag als er een kans was dat er betrokkenen meelazen. Ik nam me voor dat ooit wel te doen, al was het maar om wie iets gelijkaardigs meemaakt een hart onder de riem te steken.

Ondertussen zijn we drie jaar verder en kan ik er met enige afstand op terugkijken. Ik heb het ontslag op zich nooit een grote ramp gevonden, al was dat uiteraard geen fijne ervaring. Ik wist dat dat niet de job was voor de rest van mijn leven, ik wist dat het allemaal wel goed zou komen. Waar ik wel problemen mee had is de manier waarop dat ontslag is gelopen. Hoe alles rond mij plots veranderd was zonder dat ik het had zien gebeuren. Als ik er nu op terugkijk dan is dat wat nog steeds een beetje knaagt: de manier waarop ik ben behandeld.

De job en hoe ik er terecht kwam

Even terug naar hoe het begon: onze samenwerking begon met een tijdelijk en deeltijds contract. Dat was voor mij op dat moment een bewuste keuze. Ik wou niet meer voltijds in loondienst werken en was niet per se op zoek naar een vast contract. Het werk viel best mee, het bedrijf op zich ook wel. Mijn meest naaste collega was dolblij dat ik er was (‘Als jij niet mag blijven, neem ik zelf ontslag’, ik wist dat ik dat met een korreltje zout moest nemen, maar kom, het was toch fijn om te horen.) De baas was tevreden.

Mijn eerste evaluatie kon bijna niet beter. Ik kon weinig verkeerd doen. In die sfeer bedacht ik me dat ik nog wel een tijdje wou blijven. Zodra het kon kreeg ik een vast contract aangeboden ter vervanging van mijn interimcontract. Ik kon het werk perfect combineren met het zelfstandige bijberoep dat ik graag wilde. Ik zou de zekerheid hebben van een vaste job en de vrijheid van een zelfstandige, dat leek mij perfect en dus tekende ik enthousiast. Iedereen tevreden, dacht ik toch.

Hoe alles veranderde

Enkele maanden later merkte ik dat er dingen veranderd waren. Mijn meest naaste collega, die ooit nog haar lot aan dat van mij koppelde, reageerde geïrriteerd als ik een vraag stelde. Mijn baas focuste zich op elke fout die ik maakte. Ik kreeg het verwijt dat ik dingen niet wist, dingen die gebeurd waren op momenten dat ik niet eens aan het werk was. Ik realiseerde mij dat ik keihard van mijn voetstuk was gedonderd. Van modelwerknemer naar diegene achter wiens rug er werd geroddeld. (Dat laatste vermoed ik. Ik zag het toen ik er pas werkte met een andere collega gebeuren.)

Ik kreeg mijn jaarlijkse evaluatiegesprek. En viel bijna van mijn stoel. Ik kreeg nog nooit zo’n negatieve beoordeling en bleek plots de zondebok van een aantal dingen die fout liepen op mijn afdeling. Ik deed zo goed als niets meer goed. Als deeltijdse en relatief nieuwe medewerker was ik het perfecte zwarte schaap. Ik had weinig verweer, alhoewel ik wist dat ik en mijn houding ten opzichte van mijn werk niet waren veranderd. Maar hoe je het ook draait of keert: evaluaties zijn subjectief. Er zou een nieuw gesprek volgen drie maanden later.

Het ontslag

Ik deed de drie maanden nadien extra mijn best om mijn taken goed uit te voeren. Maar ik had het gevoel dat mijn baas zocht naar en mij afrekende op elke kleine vergissing die ik maakte. Dat ik mij vaak moest baseren op onduidelijke documenten en ook fouten van mijn baas rechtzette, dat telde duidelijk niet. Ik voelde de bui dus wel hangen. Tijdens dat tweede evaluatiegesprek werd ik ontslagen.

Dat voelde op dat moment als een opluchting, een bevrijding, duidelijkheid over waar ze naartoe wilden. Ik moest wel nog mijn opzegtermijn uitdoen. En kreeg tijdens die periode nog een nieuw takenpakket. Ik dacht dat die opzegperiode wel zou meevallen, dat ik het mij niet meer zou aantrekken, maar de situatie heeft energie gekost.

De redenen

Ik dacht en denk nog steeds dat de redenen die ik toen kreeg voor mijn ontslag drogredenen waren.

Wat er echt tot mijn ontslag heeft geleid, dat weet ik nog altijd niet. Ik hoorde dat er in mijn plaats iemand kwam die voltijds zou werken. Bovendien zei de grote baas tijdens dat slechte evaluatiegesprek iets over hoe het ‘altijd misliep met die halftijdsen‘. (Er was er net eentje zelf weggegaan, een andere kreeg geen verlenging van haar contract, ik was de enige die nog overbleef.) Was dat de echte motivatie van mijn ontslag? Door mij als zondebok te gebruiken wonnen een paar mensen heel wat tijd om de echte problemen op de afdeling niet te moeten aanpakken. Was dat de achterliggende reden? Ik deed wel eens een suggestie om de manier van werken te veranderen. Was ik te kritisch geweest? Mijn collega’s wisten dat ik een zelfstandig bijberoep had. Dachten ze dat ik op termijn daar voluit voor zou kiezen? Ik wist zelf dat ik daar niet eeuwig zou blijven werken. Straalde ik dat op één of andere manier uit? Ik weet het zelf niet.

Ik hoorde achteraf het verhaal van iemand die ongeveer hetzelfde overkwam in een zusterbedrijf van het bedrijf waar ik voor werkte. Ook zij werkte er deeltijds, ook zij kreeg plots haar ontslag, ook zij vond dat ze nooit een eerlijke kans kreeg.

Waar ik het meeste problemen mee had

Ik heb in die periode beseft dat ontslagen worden voor mij niet iets is waar ik bang voor was. Ik vreesde de onzekerheid niet die daarmee samengaat. Ik besef dat ik op dat vlak geluk heb gehad, niet voor iedereen is dat zo.

Waar ik wel mee geworsteld heb is die afschuwelijk slechte evaluatie. Want wat als dat echt was hoe mijn baas en collega’s dachten over mijn werk? Waren er echt mensen die dachten dat ik mijn best niet deed? De people-pleaser die ik ben vond dat vreselijk. Alhoewel ik weet dat er in zo’n situatie meerdere dingen spelen en dat een proces is waar je weinig vat op hebt, had ik toch nog graag één van de personen die bij mijn ontslag betrokken was horen zeggen dat het niets persoonlijks was. Dat er, zoals ik altijd heb vermoed, een dubbele agenda was. Ik zou nog steeds willen horen dat het niet aan mij lag. Dat zal niet snel gebeuren, daar heb ik vrede mee.

Alles is perceptie

Het heeft mij ook doen inzien hoe broos de perceptie van iemands functioneren kan zijn. Dat ontslag heeft op dat moment een effect gehad op mijn zelfvertrouwen. Maar dat effect had vele malen groter kunnen zijn, als ik bijvoorbeeld nog jong en pas afgestudeerd was geweest, als ik die job echt nodig had gehad, echt graag had willen blijven,…

Ik kan mij voorstellen dat er mensen zijn die bij verhalen rond ontslag vinden dat er een betere bescherming van werknemers moet zijn. In mijn persoonlijke geval denk ik dat de bescherming die er is eerder in mijn nadeel heeft gespeeld. Mijn werkgever wou om één of andere reden van mij af en in die omstandigheden wou ik daar ook niet blijven. Ik denk dat mijn eerste slechte evaluatie er kwam omdat mijn leidinggevenden zich wilden indekken tegen een eventueel aanvechten van mijn ontslag. Op dat moment had ik veel liever gehad dat mij eerlijk was verteld dat het bedrijf plannen had waar ik niet in paste zodat ik gewoon verder kon met mijn leven. Ik had het niet zo erg gevonden als er een open, eerlijk gesprek was geweest om onze samenwerking af te sluiten. Nu was er die indruk dat ik slecht functioneerde, iets wat ik vele malen pijnlijker vond.

Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay

Filed Under: Everyday life

Ondertussen – mei 2019

Mei 2019 is alweer voorbij. Tijd voor een overzicht, het vijfde maandoverzicht op rij toch al.

Na lang uitstellen ging ik nog eens baantjes zwemmen. Ik zwem graag maar om één of andere reden was het toch weer minstens een half jaar geleden dat ik dat nog eens deed. Toen ik in het zwembad lag begreep ik niet waarom ik dat zo lang had uitgesteld. Het was heerlijk in het water. Toen ik achteraf in het te kleine kleedhokje stond, hopend dat ik niet per ongeluk mijn kleren op de natte grond zou laten vallen en twijfelde of het voor de fietstocht terug naar huis met nat haar niet te koud zou zijn zonder muts (dat was nog in het begin van de maand) begreep ik het weer een beetje beter. Maar het deed zo’n deugd dat ik dat er eigenlijk allemaal wel voor over heb.

Project ‘Greet ruimt haar fotoalbums op‘ werd de afgelopen maanden verdergezet en in mei eindelijk afgerond. Het resultaat is dat een rommelige doos met fotoboeken en mappen en kaftjes in allerlei formaten is herleid tot drie overzichtelijke dikke classeurs. En dat de belangrijkste foto’s daarvan ook nog eens zijn ingescand. Het tweede deel van dat plan (per album een blogpost maken) is wat in het slop geraakt, maar misschien komt het er nog wel van.

Ik ging deze maand naar mijn allereerste netwerkevent voor zelfstandigen ooit, een rondleiding in een paprikabedrijf in onze eigen gemeente. Het leverde zelfs een afspraak op, met de enige persoon die ik vooraf al kende. En het was een interessant bedrijfsbezoek, maar toch denk ik niet dat netwerken ooit echt helemaal mijn ding zal zijn.

Eén van onze weekends in mei was volledig volgeboekt: een weekendje weg met de mensen waar de echtgenoot mee samenwerkt in Gent, een lentefeest van het neefje en een jubileumfeest van de tante en nonkel van de echtgenoot. Fijn om een aantal mensen nog eens te zien, maar ook wel: veel te veel op een stoel moeten zitten en geen tijd voor onszelf.

Om te compenseren gingen wij de week nadien een paar dagen uitwaaien op Waddeneiland Texel. Veel gewandeld in duinen en op het strand. Tot rust gekomen bij het geluid van de zee. Vogels, schapen, runderen en een prachtige vuurtoren gespot. Genoten van lekker eten en van rust. Texel bleek voor een paar dagen de hemel op aarde.

Uiteraard waren er ook nog verkiezingen. Ik vond het deze keer moeilijk, vond geen enkele partij waar ik me helemaal bij thuis voelde en stemde uiteindelijk Vlaams/federaal/Europees op twee verschillende partijen. Maar toch ben ik op zo’n verkiezingsdag altijd blij, omdat ik mag gaan stemmen, omdat ik er vanuit kan gaan dat die verkiezingen eerlijk verlopen. Wij vinden dat misschien evident maar dat is het niet. Over de uitslag en de campagne kan veel worden gezegd, ik word een beetje moe van alle analyses, eerlijk gezegd.

We vreesden even dat onze (bejaarde) hond zijn eetlust aan het verliezen was. Het probleem bleek bij zijn (te harde) droge brokjes te liggen. Dus worden die tegenwoordig op voorhand voorgeweekt en gecombineerd met natvoer. Smakelijk vind ik het er allemaal niet uitzien, maar hij vindt het lekker. Hond weer blij, baasjes blij.

Ik ben weer een paar keer gaan lopen. Met een duidelijk doel voor ogen nog wel.

Ik las ‘the girl on the train’ en ‘How to understand Israel in 60 days or less’. Allebei wel ok, maar geen echte hoogvliegers.

Ik keek naar de ontknoping van De Mol. Mijn verdachte-sinds-aflevering-3-ongeveer werd de winnaar, mijn die-is-het-zeker-niet-sinds-ongeveer-hetzelfde-moment bleek wel De Mol te zijn. Tot zover mijn inzicht in het spel :-). Om af te kicken bingewatchte ik achteraf nog het ene seizoen van De Mol dat ik nog nooit had gezien maar waarvan ik wel al wist wie De Mol was. Toch nog leuk om naar te kijken.

Verder bracht mei ook nog een goede aardbeioogst en zijn de ruwbouwplannen voor ons toekomstige huis nu definitief.

Filed Under: Everyday life

Waarom ik aan een 5-kilometerloop ga meedoen

Ik heb lange tijd gedacht dat lopen niets voor mij was. Maar die mening heb ik moeten herzien, toen bleek dat ik er toch wel plezier uit kon halen en er niet per se mijn knieën mee kapot zou lopen (zoals ik ooit wel dacht).

Eigenlijk is lopen als sportieve hobby voor mij quasi ideaal: je kan het eender wanneer en eender waar doen, je hebt er niet veel materiaal voor nodig, je kan met relatief weinig tijd toch je conditie onderhouden (niet onbelangrijk), en het is ook nog goedkoop.

Overtuigd ben ik dus al. Maar toch lukt het me niet om dat lopen lang vol te houden. Ik denk dat ik daarvoor een (haalbaar) doel nodig heb. Ik had al wel eens eerder een doel, 10 kilometer lopen in een redelijke tijd, maar zover ben ik nooit geraakt. Ik ga wat minder ambitieus zijn deze keer.

Toen de echtgenoot vorig jaar twee keer meedeed met een loopevent kwam de vraag of ik zelf ook niet zou meedoen. Ik zou dat namelijk wel eens willen doen: een urban trail of eens meedoen met de 10 miles of zo. Op die vraag of ik ook zou meedoen formuleerde ik voor mijzelf het volgende antwoord ‘Eerst zorgen dat ik wat sneller kan lopen, anders ga ik mijzelf belachelijk maken’.

Terwijl hij aan het lopen was stond ik te kijken naar de lopers die voorbijkwamen. Snelle en trage. Mensen waarvan ik me afvroeg of ze even traag of toch iets sneller waren dan ik. Er is geen milliseconde geweest waarop ik wat die mensen deden belachelijk vond, ik kon alleen maar bewonderen dat ze meededen. Maar als ik dat zelf zou doen dan zou dat belachelijk zijn en een halve ramp om als laatste te eindigen. Er klopte iets niet aan mijn manier van denken en dat wist ik ook wel.

Vorige week keek ik naar ‘The Call to Courage‘ van Brené Brown en wist ik het: ik loop binnen een paar maanden een 5-kilometerloop en ik ga trots zijn op mezelf. Ik ga mij voorbereiden en meedoen. (Niet misschien, eventueel, als het uitkomt. Ik ga gewoon meedoen. Punt.) Ik hoop ergens bij de middenmoot aan te komen, maar al kom ik met afscheiding als allerlaatste aan, dan nog ga ik daar trots op zijn.