Everyday life

 

Ik herinner me dat wij in mijn kindertijd een paar keer bezoek kregen uit Canada, van nonkel M en zijn vrouw.  Een nonkel van mijn moeder, broer van mijn grootmoeder.  Ik was nog klein en herinner me voornamelijk dat ze sliepen in wat de rest van het jaar onze rommelkamer was, dat ze het over een car hadden als ze de auto bedoelden, dat we een keertje met hen naar Keukenhof zijn geweest en dat ze altijd chocolade voor ons meebrachten.  Ik heb een tijdje gedacht dat die chocolade een Canadese specialiteit was, tot ik jaren later besefte dat ze die waarschijnlijk in de tax-free winkels in de luchthaven kochten.

Nonkel M was één van de twee broers van mijn grootmoeder die naar Canada emigreerden.   De bezoekjes van nonkel M stopten lang voor ik volwassen was en verder was er eigenlijk nooit echt een band met de verre familie in Canada.  Ik heb ook niet veel banden met de verre familie in België dus verwonderlijk is dat niet.   Er was wel nog een ander verhaal uit Canada dat als kind indruk op me maakte.  Een nicht van mijn moeder is er in de jaren tachtig samen met haar man verongelukt in hun privévliegtuig.  Een tragisch verhaal uiteraard, twee jonge mensen die veel te jong sterven, maar verder was die privéjet voor mij ook echt wel iets van een andere wereld.

Onlangs werd ik toegevoegd in een besloten facebookgroep.  Voor de leden van familie van mijn grootvader langs moederskant.  Een verre neef, die ik voorheen niet kende, heeft zich vastgebeten in de geschiedenis van de familie en verzamelt er stambomen, verhalen en foto’s.  Ik kijk al eens naar de foto’s als ze passeren, maar kan al de takken van de familie van geen kanten uit mekaar houden.

En dan zie ik een oude foto voorbij komen van een vliegtuigje in Canada en de commentaren daarop.  De eigenaar van het vliegtuig is Maurice Y, de reactie van Maurits X, die de broer blijkt te zijn van Robert X die samen met zijn vrouw (Frieda Z) in 1983 in Canada verongelukte.  ‘Met hunne vlieger’, zo schrijft Maurits, die duidelijk nog een behoorlijk mondje Vlaams spreekt.  En dan ben ik verward.

Even tussendoor:  Ik groeide op in het gezin X-Y, waarbij X de familienaam van mijn vader is (zelf één van 8 nakomelingen van het gezin X-W), en Y de familienaam van mijn moeder (zelf één de twee kinderen in het gezin Y-Z).

Ik ben in de war omdat er plots drie van de vier familienamen van mijn grootouders in één facebookbericht over vliegers in Canada verschijnen.  Terwijl ik altijd dacht dat er maar één link was.

En dus ga ik te rade bij mijn moeder voor wat meer details.  Blijkbaar trokken er in de jaren ’50 heel wat mensen uit mijn geboortestreek naar Canada.  De twee broers van mijn grootmoeder (dat wist ik, familie Z), maar ook een kozijn van mijn grootvader (familie Y).  En twee broers met wie ik niet alleen de familienaam (X) deel maar wiens moeder ook nog eens dezelfde familienaam blijkt te hebben en verre familie is van mijn moeder (opnieuw familie Y).  Waarschijnlijk zijn de broers ook langs vaders kant familie (maar daar wist mijn moeder de details niet van).

Maar goed, zo kwam ik dus wat meer te weten over de familiegeschiedenis.

Canada en boven de uitgestrekte natuur vliegen met een sportvliegtuigje: ik begin te denken dat het misschien wel in mijn genen zit :-).

De laatste jaren was ik niet vaak op een festivalweide te vinden. Uitzonderlijk eens, op een klein festivalletje.  Ooit was het nochtans anders.  Ik groeide op op 10 kilometer van Werchter en heb jarenlang geen enkele editie van Rock Werchter overgeslagen.  Ook daarnaast stonden er elke zomer een paar festivals op mijn programma.  En ik droomde zelfs wel eens van buitenlandse avonturen in Roskilde of Glastonbury bijvoorbeeld.

Maar dat is jaren geleden.  Ik ben al zeker 15 jaar niet meer op een groot festival geweest: te veel volk, te lang rechtstaan, te luid,… Ik liet het met plezier aan mij voorbijgaan.

Tot dit jaar.  Ik had het al toen ik de vooruitblikken hoorde over Rock Werchter en het is er opnieuw nu Pukkelpop op de festivalkalender staat.  Festivalkoorts!  Ik wil plots zelf weer op de festivalweide staan, nieuwe groepen ontdekken, artiesten die ik al lang bewonder eindelijk eens live aan het werk zien.   Misschien volgend jaar maar eens werk van maken.

Zijn jullie festivalliefhebbers?

Ondertussen ben ik alweer meer dan twee weken terug van vakantie en terug wat aangepast aan het leven thuis.  Tijd om eens te overlopen waarmee ik me de laatste tijd heb beziggehouden.

Uitgerust  Na drie weken vakantie waren mentaal mijn batterijen helemaal opgeladen.  Fysiek was ik daarentegen de eerste dagen na thuiskomst allesbehalve uitgerust.  Niet dat onze reis zo vermoeiend was, maar een nacht op het vliegtuig, vijf uur tijdsverschil en veel te snel weer beginnen werken hebben hun tol geëist.  Ik was moe en sliep slecht.  Na een paar dagen te veel willen doen besloot mijn lichaam dat het goed was geweest en op mijn eerste vrije dag na thuiskomst was ik tot weinig meer in staat dan in de zetel liggen.  Ik geraakte nog net tot bij de dichtstbijzijnde supermarkt waar ik als een zombie tussen de rekken dwaalde.  En dus deed ik de rest van de dag wat nodig was: rusten.

Gezien  Die dag in de zetel was een goede gelegenheid om een paar afleveringen van het tweede seizoen van de Deense serie Follow the money (onlangs uitgezonden op Canvas) te kijken.  De andere afleveringen hield ik voor de dagen nadien.  Ik was trouwens niet de enige.

Betrapt Ik kocht in de Gamma een doosje vleugelmoeren van 1,99 euro.  Ik betaalde met wat ik dacht dat een stuk van 2 euro was, liet weten dat ik het centje wisselgeld niet hoefde en draaide mij al ongeveer om om door te wandelen.  Tot de kassierster me tegenhield met de mededeling ‘mevrouw, dat is er gene van hier’.  Bleek dat ik had proberen te betalen met een stuk van 10 Thaise bath (waarde: ongeveer 25 eurocent).  Oeps.

Genoten van de ‘Meststoffen voor je blog’- Meetup vorige week bij Mister Bean in Leuven.  Fijn om een aantal blogsters die ik al een tijdje online volg eens in levende lijve te ontmoeten, fijn om er nog een paar anderen te leren kennen.  Zeker voor herhaling vatbaar, zo’n meetup!

Ook genoten van een bezoek aan het sympathieke festivalletje Linkerwoefer, op de Antwerpse Linkeroever.  Het is in elk geval het Belgische festival met het mooiste uitzicht: het zicht op de Antwerpse rechteroever.  Met alleen Belgische groepen op het programma, een paar goede foodtrucks en een fijne sfeer was ik superblij dat ik er kon bijzijn.  Genieten deed ik oa van optredens van Glitterpaard, de Maurits Pauwels Groep, Absynthe minded , Ertebrekers en zelfs van het stevigere werk van Kapitan Korsakov.

Herinnerd aan het feit dat mijn onderrug op zo’n festival na een tijdje rechtstaan pijn begint te doen.  En ook herinnerd aan het feit dat het weer een hele tijd geleden is dat ik nog oefeningen deed voor mijn rug- en buikspieren, zoals ik me een paar maanden geleden had voorgenomen.

Goede voornemens De meeste goede voornemens worden gemaakt aan het begin van het jaar.  Zelf merk ik dat voor mij het einde van een vakantie altijd wel een goed moment is om nieuwe gewoonten aan te nemen (of eerder: een poging te doen om oude gewoonten nieuw leven in te blazen).  Naast terug starten met buik- en rugspieroefeningen staat er nog op mijn lijstje: regelmatig mediteren en weer beginnen lopen.

Aan het werk Naast de massagepraktijk ben ik sinds kort ook weer buitenshuis aan het werk.  Deeltijds en tijdelijk. Wat ik nadien op werkvlak ga doen weet ik nog niet zo goed.  Maar ik blijk niet de enige veertiger die nog steeds niet weet wat ze later wil worden.  Ik las onlangs een interessant en inspirerend artikel over creatieve generalisten waar een paar wel heel herkenbare dingen in staan.

Verrast door mijn eigen blogbericht over Phnom Penh dat werd gepubliceerd.  Ik was namelijk helemaal vergeten dat ik dat had ingepland.  Eigenlijk was het de bedoeling de blogberichten over onze reis online te zetten in de volgorde van die reis.  Alleen is het bericht over onze eerste stopplaats nog altijd niet af en had ik het volgende bericht, dat wel al klaar was, al in de planning gezet. Met het idee dat ik daar nog mee kon schuiven.  Maar dat was ik dus een beetje uit het oog verloren.

Kop in het zand Ik zag het eigenlijk een paar dagen geleden al, vandaag zag ook de echtgenoot het: er scheelt iets met het linkeroog van onze hond.  Het ziet er een beetje hetzelfde uit als een paar jaar geleden, toen ik ongeveer een abonnement had bij de dierenarts en hij uiteindelijk onder narcose krasjes op zijn oog moest krijgen.  Voorlopig doe ik nog even alsof ik geloof dat het misschien wel vanzelf over zal gaan.  Fingers crossed!

Vaste rubrieken bleken tot nu toe niet zo’n succes op mijn blog.  Maar dat was tot ik ontdekte dat ik een hoop korte berichtjes, op zich geen volledige blogpost waardig,  in één post kan gieten.  Nog het titeltje ‘as we speak’ erboven en klaar.  Zo eenvoudig kan bloggen zijn :-).  Met dank aan Kelly van het geweldige Tales from the crib om met deze rubriek te beginnen en om op die manier vele bloggers te inspireren om hetzelfde te doen.

Nieuwe hobby: ik heb de wereld van de podcasts ontdekt.  Terwijl ik al jaren hier en daar lees hoe fantastisch podcasts wel niet zijn, was ik er tot voor kort nog niet toe gekomen dat zelf eens te proberen.  Veel verschillende podcasts heb ik nog niet uitgetest, maar ik ben alvast verslingerd aan ‘Happy’ van schrijfster Gretchen Rubin en haar zus Elisabeth.  Ik dacht dat ik podcasts vooral handig zou vinden voor onderweg, bijvoorbeeld in de bus, als lezen niet lukt omdat ik daar al eens misselijk van word.  Maar ik merk dat er veel meer gelegenheden zijn om een podcast op te zetten.  Vooral als begeleiding bij huishoudelijke taken blijken ze zeer geschikt.  Het was lang geleden dat ik nog met zoveel enthousiasme het huis heb gekuist.

Gezien: ik keek nog eens naar een Scandinavische serie, Follow the money, ooit op Canvas en al een eeuwigheid op onze digibox.  En blijkbaar deed ik dat net op tijd, want Canvas startte zaterdag met het uitzenden van seizoen 2 van deze serie.  En zo blijft onze digibox eeuwig vollopen :-).   Verder waren er nog de laatste afleveringen van seizoen 3 van Better Call Saul, dat op Netflix aan een tempo van één aflevering per week werd uitgebracht.  Eén aflevering per week: vroeger vond ik dat normaal, maar ik ben dat duidelijk niet meer gewend. Veel uitgesteld kijken en bingewatchen hebben van mij een zéér ongeduldige tv-kijkster gemaakt.

Handig: ik kocht voor de vierde keer hetzelfde model jeansbroek.  Omdat ik weet dat die past en het één van de weinige modellen is dat me niet de indruk geeft dat er iets niet klopt in de verhouding tussen mijn taille en de omtrek van mijn bovenbenen.  In plaats van zeven broeken te moeten aan- en uitdoen voor er eentje goed zit kies ik nu gewoon in welke kleur ik mijn favoriete model deze keer wil hebben, pas ik voor de zekerheid nog even en klaar.  My kind of shopping!

Gelezen: na een periode waarin ik amper een boek heb vastgenomen, is de leesdip weer overwonnen.  Het boek dat het meest is blijven hangen was deze keer een non-fictie boek, ‘vechten tegen verveling’ van Frouke Vermeulen. Frouke vertelt hierin over haar boreout.  Alhoewel ik nooit een boreout heb gehad voelde het boek zo herkenbaar dat ik het quasi in één keer uitlas.  Hoe het komt dat ik me snel verveel en hoe ik daar te vaak te lang tegen vecht in plaats van het in mijn voordeel te gebruiken, het zijn onderwerpen om zeker eens wat verder over na te denken.  Voer ook voor eens een aparte blogpost, ooit.

Gevierd: mijn moeder werd vorig weekend 70 en dat hebben we gepast gevierd. Met de familie, in een supermooi vakantiehuis met alles erop en eraan.

Wat ik niet goed begrijp: dat het gedemineraliseerd water (en ook het bleekwater) in de Colruyt bij de dranken staat.  Nadat ik de hele winkel twee keer had afgezocht op zoek naar water voor mijn strijkijzer besloot ik hulp in te roepen.  De winkelbediende scheen die indeling compleet logisch te vinden (want water is water, toch?) en keek mij aan alsof ik een domme gans was.  Al zou het kunnen dat ik mij dat laatste heb ingebeeld.

De werksituatie:  eerst en vooral: het gaat goed met mijn bijberoep.  Juni bleek de maand met de hoogste omzet ooit te zijn.  Maar overschakelen naar een hoofdberoep is voorlopig niet aan de orde en dus is er ruimte voor iets om daarnaast te doen.  Toen ik in mei het gevoel had dat ik wat meer om handen wou, kwam er, zonder dat ik daarnaar had gezocht, een interimjob op mijn pad bij een bedrijf in de buurt.  Toen ik onlangs besloot dat ik binnenkort op zoek zou gaan naar een tijdelijke, deeltijdse job bleek er in datzelfde bedrijf iemand te moeten worden vervangen.  Deeltijds en tijdelijk.  En werd ik als eerste gebeld. Het lijkt wel of de voorstellen even op de juiste momenten uit de lucht komen vallen.  Al zal ik er maar niet op gaan rekenen dat dat zo blijft :-).

Klaar voor: vakantie!  Ik trek er even tussenuit.  Jullie lezen hier binnenkort hoe het is geweest, dat is beloofd!

Het was even stil op mijn blog.  Op zich is dat niet zo uitzonderlijk.  Maar deze keer werkte ik in stilte wel verder.  Ik plande namelijk een verhuis.   Geen fysieke verhuis, maar een blogverhuis.

Ik leerde het afgelopen jaar voor de website van mijn bijberoep wordpress.org beter kennen en vervolgens was het nog maar een kleine stap om ook mijn persoonlijke blog over te zetten (van wordpress.com naar wordpress.org en naar een eigen domeinnaam).  Daarnaast was de verhuis ook een goede gelegenheid om van naam te veranderen.

Spectaculair anders zal de nieuwe blog niet zijn, al klinkt een eigen domeinnaam toch alsof mijn blog een klein beetje volwassener wordt.  Stiekem hoop ik dat ik plots veel meer ga schrijven en dat mijn blog ineens veel mooier en beter zal worden :-).  Maar als ik realistisch ben denk ik niet dat er veel zal veranderen.  Mijn blog blijft gewoon mijn blog en we zien wel welke richting die uit gaat.  Het enige wat een beetje verandert is dat de nieuwe blog net iets meer een reisblog wordt, met reisverhalen en -tips die gemakkelijker terug te vinden zijn.

Ik ben mijn nieuwe stekje nog volop aan het inrichten, maar vind het er ondertussen gezellig genoeg om jullie uit te nodigen voor een bezoekje.  Bij deze neem ik dus afscheid van greetontheway.wordpress.com en verwelkom ergensonderweg.eu in mijn leven.   Ik heb geprobeerd zowel de wordpress-volgers als de volgers via bloglovin’ over te zetten naar de nieuwe blog.  Ik weet niet helemaal zeker of dat is gelukt.  Laat het me zeker weten als blijkt dat dat niet het geval is.

Dit is het bericht dat ik publiceerde op greetontheway.  En toen duwde ik op publiceer en realiseerde ik me iets.  Dat ik alle volgers al had getransfereerd en dat als dat goed was gelopen niemand nog een melding zou krijgen van mijn laatste blogpost daar.  Dat had ik beter in een andere volgorde gedaan :-).  Ik hoop dus dat jullie dat bericht niet hebben gezien maar wel deze post, en dan komt alles gewoon helemaal goed :-)!

Tot binnenkort en welkom hier!

Greet