Everyday life Archieven - Pagina 2 van 12 -

Everyday life

Filed Under: Everyday life

De nieuwe wereldkaart

Ik heb al lang iets met wereldkaarten. Gefascineerd door hoe groot de wereld is, benieuwd naar hoe het er uit ziet aan de andere kant van die grote bol. Ik had jarenlang een atlas in de kast staan waar ik geregeld eens in snuffelde. Later kwam er een wereldbol, die helaas averij opliep tijdens een verhuis. Nog later zag ik ergens een wereldkaart waar je vlaggetjes op kon prikken om de plekken aan te duiden die je al hebt bezocht en hing ik deze in onze gang. Google maps is voor mij een zegen en een vloek: ik kan mij echt belachelijk lang bezighouden met in- en uitzoomen op die kaarten.

Ik ben al een tijdje uitgekeken op de vlaggetjeskaart die we nu hebben. Omdat hij er met zijn houten frame en kartonnen uitzicht een beetje goedkoop uitziet (ik geloof dat hij dat ook wel was). Ook de kleuren zijn niet meer echt mijn ding. Bovendien ben ik ook het vlaggetjes planten wat ontgroeid. Het lijkt een beetje op landen en bestemmingen afvinken en dat is eigenlijk helemaal niet de bedoeling van reizen.

Dus.. ik wou graag een nieuwe. En zoals dat dan gaat bij een zondagskind met uitstelgedrag zoals ik hielp het universum mij een handje. Ik kreeg namelijk net toen een mail van de mensen van wereldkaarten.nl met de vraag of ik graag een wereldkaart cadeau wou krijgen in ruil voor een review op mijn blog. Ik ging eens kijken naar hun aanbod, met keuze uit meer dan 90 designs (want het moest natuurlijk wel een verbetering zijn ten opzicht van de vorige) en zei toen overtuigd ja.

wereldkaart

Uiteindelijk is de kaart die ik bestelde er één op aluminium met een beperkt aantal kleuren. Strak van design en realistisch. Niet te druk en toch duidelijk. En perfect om onbekende steden te lokaliseren en te dromen over verre landen. Meer moest dat niet zijn.

Ik bestelde mijn wereldkaart op zondag en kreeg hem de donderdag nadien mooi ingepakt thuisbezorgd. De kaart is helemaal wat ik ervan had verwacht. Nu alleen nog een mooi plekje vinden om hem op te hangen. Want deze verdient eigenlijk wel een betere plek in huis dan de vorige.

Voor wie niet zo zot is van wereldkaarten zijn er natuurlijk nog wel andere opties om je interieur op te vrolijken. Denk maar aan een mooie foto tegen de muur of een canvas collage.

Zoals vermeld is dit een gesponsorde blogpost. Wat ik schrijf is echter wel helemaal waar en mijn eigen mening. Ik mocht mijn wereld kaart uitkiezen op wereldkaarten.nl.

Filed Under: Everyday life

Ondertussen – februari 2019

En toen was het alweer maart. Tijd voor een korte terugblik op de voorbije maand.

Ontwaakt uit mijn winterslaap Februari begon erg rustig. Ik merkte aan mijn energieniveau dat het winter was en in plaats van daartegen te vechten heb ik mij wat teruggeplooid op mezelf en niet geprobeerd om veel gedaan te krijgen. Ik sliep wat langer en zorgde voor veel rustige momenten thuis. Maar toen werd het vroeg op het jaar al lente en ging mijn energieniveau stevig omhoog. Ik ben ’s ochtends weer vroeger wakker en heb zin heb om op te staan. Jeej!

4 seasons in one month Ondanks mijn niet zo grote liefde voor de winter vond ik het laagje sneeuw dat in het begin van de maand is gevallen toch wel leuk. Ik vind sneeuwlandschappen namelijk wel mooi. En een wandeling kunnen maken in verse sneeuw, dat geluid van sneeuw onder je schoenen: heerlijk. Maar nog veel enthousiaster was ik met de zon en uitzonderlijk warme temperaturen later op de maand. Zó van genoten! Als de natuur dat echt nodig heeft mogen er gerust nog wat maartse buien komen, maar mijn voorkeur is toch wel duidelijk. In elk geval: in mijn hoofd is de winter achter de rug. Wat nog komt aan winters weer ga ik beschouwen als zijn allerlaatste stuiptrekkingen.

Eén van de fijne dingen in het voorjaar vind ik jaar na jaar het moment waarop de Japanse kerselaars langs de straat vlakbij de onze in bloei staan. Het is een moment dat ik associeer met het begin van de lente. En dan lees ik in het krantje van de gemeente onder het hoofdstuk ’20 projecten voor 2019′ dat die kerselaars zullen worden vervangen ‘door een aangepaste soort’. Ik was alleen thuis toen ik dat las maar riep luidop ‘nee’. Zo jammer.

Er kwam een klein beetje schot in ons bouwproject. De opschortende voorwaarde uit het contract is voldaan en de projectontwikkelaar heeft ons laten weten wanneer de werken zullen beginnen. Dat zal pas in juni zijn, iets later dan ik had gehoopt. Maar goed, er is een datum en dat op zich is goed nieuws.

Ik startte in oktober met een opleiding shiatsu en daarvoor moet er veel worden geoefend (en verslagen van oefensessies gemaakt, 50 stuks tegen juni). Nadat daar de afgelopen maanden niet veel van in huis kwam ben ik in februari in actie geschoten. De teller staat momenteel op 15.

Gezien We keken in februari naar het tweede seizoen van Mr Robot (DVD’s uit de bib). Geen vrolijke serie, maar absoluut de moeite voor als het wat donkerder mag.

Verder keken wij ook eindelijk naar De Dag, de serie waarover ik al zoveel goede dingen had gehoord dat het alleen nog maar kon tegenvallen. En dus: ja, ik vond het een goede serie. Maar ook: ja, ik had er toch iets meer van verwacht. Damn die hoge verwachtingen.

Ik ging een namiddag en avond naar Leuven. Om er te gaan eten met de echtgenoot, die daar overdag aan het werk was. Ik genoot al van de rit ernaartoe in een heerlijk rustige trein en ons etentje was super. Maar het leukste van de dag was misschien toch de wandeling vooraf. Leuven is de stad waar ik heb gestudeerd. Ik besloot nog eens langs de plekken te wandelen waar ik toen het grootste deel van mijn tijd sleet. Er was tijd om binnen te wandelen in één van de gebouwen waar ik veel les kreeg en om te passeren langs mijn vroegere kot. De naam aan de deurbel is nog steeds die van mijn toenmalige kotmadam, ik zag wel geen namen van studenten meer. De bakker en het winkeltje (dat toepasselijk ‘het winkeltje’ heet) om de hoek zijn er nog. Het café op de hoek en het frietkot aan de overkant zijn verdwenen. Eten deden we in restaurant Mykene, waar er maar liefst 7 vegan hoofdgerechten op de kaart staan. Ik kreeg zowaar last van keuzestress.

Big brother is watching Ik zocht in de loop van de afgelopen maand online wat inspiratie voor een mogelijke reis in de Balkan later dit jaar. Ik vind het ondertussen al niet meer dan normaal dat ik daarna aangepaste reclameboodschappen krijg van reisbureaus die gespecialiseerd zijn in de regio. Dat mijn man, op een andere laptop en met een andere login, de week nadien reclame te zien krijgt van een boekingssite voor hotels in steden waar hij nog nooit van heeft gehoord, maar die ík wel had gegoogeld vind ik dan weer een beetje creepy.

Vrijwilligerswerk Er was een infoavond rond plantaardige voeding in Turnhout die ik mee organiseerde. Ik kende de sprekers wel, maar zag ze nog niet eerder aan het werk. Ik vond de lezing super, de beide dames deden dat perfect. Verder was ik vooral blij te zien dat de zaal aardig vol zat en dat de reacties van het publiek positief waren.

Gelezen Ik las drie boeken uit deze maand en ben bezig in een vierde. Eentje las ik bijna in één keer uit (Als je iemand verliest die je niet kan verliezen van Ish Ait Hamou). In één boek heb ik mij wat gestoord aan de ongeloofwaardige personages, al zaten er ook wel heel veel mooie dingen in (The boy in the striped pajamas). Het derde boek was goed maar miste toch nog iets om echt een topper te zijn (Eleanor Oliphant is completely fine van Gail Honeyman). Van het vierde (dat nog niet uit is) ben ik voorlopig het meest onder de indruk. Dat vierde boek is Becoming van Michelle Obama. Ik was altijd al wel fan van de Obama’s, van hem en van haar, maar nu meer dan ooit. Ik lees niet vaak autobiografieën maar ben blij dat ik hieraan ben begonnen.

Er waren verder ook nog leuke uitstapjes naar Brussel met vriendin L, naar Antwerpen met mijn moeder, een etentje met de neven en nichten van mijn man, een eerste zomers fietstochtje en een bezoek aan een hogeschool met de 17-jarige stiefzoon.

Foto

Filed Under: Everyday life

Technologische ontwikkelingen waar ik op zit te wachten

Er zijn van die technologische ontwikkelingen waar ik het noch warm noch koud van krijg.  Er zijn er waarvan ik in eerste instantie vooral de risico’s en kwalijke gevolgen zie.  En dan zijn er waarvan ik niet goed begrijp dat ze nog altijd niet zijn doorgebroken. Hierbij een paar dingen waarvan ik keihard hoop dat we binnen een paar jaar ons geen wereld meer kunnen voorstellen zonder.

Kleding passen zonder fysiek te moeten passen

Ik heb een hekel aan kleding passen.  Met 5 kledingstukken in een pashokje en dan merken dat stuk 1 te smal is, stuk 2 een raar model heeft, de kleur van stuk 3 toch niet bij mij past, dat stuk 4 eigenlijk te groot is om dan alle hoop te vestigen op stuk 5.  Ik overdrijf een beetje, maar toch.  Kleren kopen zal nooit een hobby van me worden.  Ik droom van één keer in een scanner gaan zodat al je maten worden opgemeten en vervolgens virtueel te passen, op je ingescande lichaam.  Geen aan- en uitkleden, geen gedoe, snel en efficiënt kleren kopen :-).  De technologie is er, nu nog wachten op de verspreiding ervan.

De zelfrijdende deelauto

Ik geloof dat zelfrijdende auto’s heel wat problemen kunnen oplossen: het verkeer zal veel vlotter verlopen als de computers in die auto’s samen een oplossing voor een vlotte doorstroming gaan zoeken.  Dat gaat beter werken dan als we dat aan gehaaste mensen overlaten die vooral zélf zo snel mogelijk ergens willen geraken.  Ik ben er ook van overtuigd dat er veel minder ongevallen zullen gebeuren.  Ik hoop dat de evolutie naar zelfrijdende auto’s er ook één is naar deelauto’s, waarbij we niet meer allemaal een eigen auto voor onze deur hebben staan maar er alleen gebruik van gaan maken als we er echt één nodig hebben (een soort van zelfrijdende taxi dus).  Ik weet dat veel mensen sceptisch zijn maar ik kijk er echt naar uit. Ik droom van een efficiënt en ordelijk transportsysteem waarbij verschillende transportmiddelen kunnen worden gecombineerd en dat zo weinig mogelijk energie gebruikt.  Extra bonus: ik rijd helemaal niet graag met de auto, dus een auto die dat voor mij doet lijkt me alleen maar vooruitgang.

De doorbraak van 3D televisie/ Virtual Reality

Ik herinner mij nog hoe ik als kind (lang geleden dus) een bezoek bracht aan Futuroscope, een Frans attractiepark opgebouwd rond de thema’s multimedia, cinematografie en futuristische audio-visuele technieken.  Ik was toen gefascineerd door de manier waarop nieuwe technologieën werden gebruikt om de beleving in een cinemazaal realistischer te maken.  Ik was er van overtuigd dat we binnen de paar jaar allemaal naar 3D-films zouden kijken.  Ondertussen zijn we misschien 30 jaar verder en wordt de toegevoegde waarde van 3D nog steeds niet optimaal gebruikt.  Ik blijf dat heel vreemd vinden.

Ondertussen kunnen we natuurlijk nog een stapje verder gaan en virtual reality gaan gebruiken.  Ik had tot nu toe één keer zo’n VR-helm op mijn hoofd, met een zeer eenvoudige toepassing erop, maar ik geloof echt dat de mogelijkheden enorm zijn.  Ik ben daar razend benieuwd naar.

Laboratoriumvlees

Ik vind de manier waarop wij met dieren omgaan in de voedingsindustrie vreselijk. Er worden in België per jaar meer dan 300 miljoen dieren geslacht, cijfers waar ik echt niet goed van word.  Zelf ben ik om die reden gestopt met het eten van vlees, maar ik merk dat veel mensen, ook al willen ze dat dierenleed eigenlijk niet, toch die stap niet (kunnen/ willen) zetten.  Ik hoop dat kweekvlees hiervoor een oplossing kan bieden. De techniek gaat op basis van dierlijke stamcellen, met toevoeging van voedingsstoffen, in een laboratorium, spierweefsel (vlees dus) kweken.  Het zorgt voor veel minder dierenleed en produceert vlees op een efficiëntere manier (beter dus ook voor het milieu).  Verwacht wordt dat betaalbare hamburgers geproduceerd in een laboratorium binnen enkele jaren op de markt zouden komen, en ik kijk daar heel hard naar uit. Niet per se voor mezelf, maar in de hoop dat het onze manier van omgaan met dieren drastisch verandert.

Zijn er technologische ontwikkelingen waar jullie naar uit kijken?

Filed Under: Everyday life

Ondertussen – januari 2019

Een tijdje geleden had ik al zolang niets meer gepost op mijn blog dat ik twijfelde of ik hem überhaupt nog wel wilde houden. Het kwam er niet van om te bloggen en ik merkte dat ik sowieso al te veel tijd online spendeerde. Toen was er iets wat ik mij niet zo goed herinnerde en gebruikte ik mijn blog om mijn geheugen op te frissen. En las ik – toen ik toch bezig was- nog een paar blogberichten terug en leek het me zonde om mijn onlineplekje zomaar weg te gooien.

Het was op dat moment dat het idee ontstond om maandoverzichten te gaan schrijven. Of ik dat ga volhouden weet ik nog niet goed, dat zien we volgende maand wel weer. Het zou best kunnen dat ik het houd bij af en toe eens een update zonder dat er per se een maand hoeft om te zijn. In elk geval, een gewoonte kweek je maar door er eens aan te beginnen, dus voila, dit was januari 2019:

Ziek Januari begon met een serieuze valse start. Wat op 31/12 startte met een vervelende kriebel in mijn keel mondde op 1/1 uit in keelpijn, hoesten en met koorts in de zetel liggen. Mijn allereerste week als zelfstandige in hoofdberoep spendeerde ik in bed en in de zetel – ik had andere plannen – terwijl er zich in mijn lichaam een strijd afspeelde tussen een gemeen virus dat het op mijn luchtwegen had gemunt en mijn afweersysteem. Het duurde iets langer dan voorzien maar op 9/1 moest het virus zijn nederlaag toegeven en verklaarde ik mezelf genezen. Hoera! Al volgde er nog een week waarin mijn energieniveau niet 100% op peil was.

Dankbaar Iets een tijdje moeten missen heeft als voordeel dat je beter gaat beseffen hoe dierbaar het je wel is en hoezeer je het in het verleden als iets vanzelfsprekend hebt beschouwd. De periode nadien was ik dus vooral dankbaar voor het feit dat ik weer normaal kon ademhalen en rechtop kon zitten zonder daar moe van te worden.

Om dezelfde reden was ik begin januari ook dankbaar voor het feit dat ik weer gewoon de vuile was in een machine kon stoppen en die daar weer proper uit kwam. Qua timing moet ik onze oude wasmachine een pluim geven: hij viel in panne bij het begin van de solden en dus kon de nieuwe wasmachine met korting worden gekocht.

Gezien Eén van de weinige dingen die tijdens het ziek zijn nog lukte was TV-kijken. Dus maakte ik van de gelegenheid gebruik om wat opgenomen programma’s in te halen. Daarvan blijven mij vooral de afleveringen van ‘De Weekenden‘ bij, een programma van Joris Hessels (bekend van Radio Gaga) over mensen voor wie 2018 een belangrijk jaar was, en die tijdens dat jaar elke maand een weekend samen kwamen. Heerlijke TV over echte mensen. Voor wie het heeft gemist: momenteel nog te bekijken via vrtnu.

De ontdekking van de maand op Netflix was dan weer de serie The good place. Alles draait om Eleanor, die na haar dood terecht komt in “the good place”, een soort van hiernamaals voor mensen die een goed, ethisch leven hebben geleid. Eleanor beseft al snel dat er een vergissing moet zijn gebeurd. Ze heeft niet echt het soort van leven geleid waarmee ze een plaats in the good place heeft verdiend. Maar ze wil er wel graag blijven en probeert daarom een beter persoon te worden. Een beetje een absurde serie, met Ted Danson als de architect van de buurt waar Eleonor terecht komt. Grappig, verrassend, heerlijke TV.

Sporten? Eenmaal mijn lichaam weer wou meewerken herbegon ik met een nieuwe gewoonte die ik in december in mijn leven introduceerde: de walk at home workouts van Leslie Sansone. Ik ontdekte Leslie toen ik in december wel weer meer wou sporten, maar het niet zag zitten om buiten te gaan lopen (want koud en vaak nat en grijs of donker en geen zin en weet ik wat nog allemaal) en ik eigenlijk wel regelmatig wou gaan zwemmen maar ook dat idee gedoemd was om te falen (want naar het zwembad moeten en omkleden en nat haar enzoverder). Dus zocht ik iets om mee te beginnen dat niet te veel inspanningen zou vragen en mij toch in beweging zou brengen. Dat werden de youtube filmpjes van Leslie Sansone. Leslie is een altijd enthousiaste Amerikaanse, steeds blij als ik met haar mee beweeg, moedigt me eindeloos aan, en bleek exact wat ik nodig had. Ik hoop later op het jaar ook weer naar buiten te gaan om te bewegen, maar voor nu is walk at home al wat ik nodig heb om mijn hartslag ten minste even omhoog te krijgen.

Uitkijken naar.. Het is ondertussen 2019 en dat betekent dat ik nu kan zeggen dat wij volgend jaar verhuizen naar Antwerpen. Zo lijkt de zomer van 2020 toch weer wat dichterbij dan toen het nog 2018 was.

Gelezen Ik las de laatste maanden van 2018 weinig en van de boeken waar ik aan begon las ik er meer niet uit dan wel. Maar in januari keerde het tij weer wat en las ik met veel meer plezier. Ik las twee boeken uit (The husband’s secret van Liane Moriarty en Lampje van Annet Schaap) en een derde voor de helft.

Weer aan de chocolade  Ik eet at al lang geen chocolade meer (te veel suiker, melk, te verslavend), maar toen ik onlangs voorbij het chocoladerek in de supermarkt liep viel mijn oog op de vele repen van het merk Tony Chocolonely. Al een tijdje een hype, die ik helemaal aan mij had laten voorbijgaan, maar plots vond ik dat ik toch op zijn minst eens één stukje moest proeven. Eén stukje werd uiteraard één reep (die met karamel en zeezout) werd nog een reep en nog één. Afkicken of een tijdje aan toegeven: ik weet het nog niet goed.

Uitstap Wij gingen op een regenachtige zondag naar Eindhoven. Op het prgramma: een museumbezoek en lekker eten. We kozen voor een bezoek aan het Van abbemuseum, de moeite waard voor wie houdt van moderne en hedendaagse kunst. Eten deden we in The happiness kitchen, een aanrader.

Filed Under: Everyday life

Operatie ‘Greet ruimt haar fotoalbums op’

Operatie ‘Greet ruimt op’ is hier in volle uitvoering. Als een ware Marie Kondo ga ik spullen wegdoen, balast overboord gooien en alleen nog de dingen overhouden die ik gebruik of waar ik blij van word. Toen ik hiermee begon veronderstelde ik dat al mijn reisfoto’s zouden blijven, omdat ik happy word van reisherinneringen ophalen. Maar wat realiseerde ik me ondertussen? Het grootste deel van de bijgehouden foto’s maakt me eigenlijk niet echt blij. Een slechte foto van jaren geleden van een uitzicht waarvan er online zoveel betere versies te vinden zijn.. hmmm. Tenzij er een fijne herinnering aan vastkleeft hoeven ze niet echt in mijn kast te liggen. Toch wil ik de belangrijkste herinneringen aan die reizen wel levend houden. Gelukkig heb ik daarvoor nog een instrument: mijn blog :-).

Ik maakte al even een inventaris. De fotocollectie is onder te verdelen in drie categorieën: de eerste twee van vóór de komst van de digitale camera, de laatste van nadien. Van de afgedrukte foto’s zijn er waar ik echt een album mee heb gemaakt: nagedacht over de schikking, hier en daar wat tekst bij geschreven. Die albums mogen blijven, al ga ik ze toch ook wel eens kritisch bekijken. Dan zijn er de afgedrukte foto’s die in een mapje zijn terechtgekomen, mooi geordend, dat wel, maar niet echt een selectie gemaakt, niet veel moeite voor gedaan, geen commentaar erbij. Dat zijn diegenen die ik ga opruimen. De albums die ik maakte van digitale foto’s (iets wat maar een paar keer is gebeurd) mogen uiteraard ook blijven. Van de foto’s die worden opgeruimd wil ik er per reis maar een beperkt aantal overhouden, afgedrukt en ingescand. Aangezien inscannen een arbeidsintensief werkje is zal ik mij echt wel moeten beperken in aantal, benieuwd of dat gaat lukken. Daarnaast ga ik mezelf (en jullie) hier de komende tijd af en toe trakteren op een throwback thursday/ terugblik op donderdag: een korte samenvatting van een reis, de dingen die ik er het meest van heb onthouden, een paar foto’s en de route.

Komende donderdag mogen jullie alvast een eerste editie verwachten.  We gaan dan ongeveer 20 jaar terug in de tijd (toen was ik al volwassen en werkte ik zelfs al. Help, ik word oud).

Filed Under: Everyday life

Wat onthoud ik van 2018?

Bloggen heb ik in 2018 niet veel gedaan.  Er is het afgelopen jaar nochtans wel één en ander gebeurd.  Tijd voor een korte update.

  • 2018 was het jaar waarin we werk maakten van onze plannen om naar de stad te verhuizen.  Die plannen waren er al lang, voor wanneer de stiefzoon wat ouder zou zijn en niet meer in de buurt naar school moest.  Toen hij afgelopen jaar 17 werd konden we onze plannen dus stilaan wat concreter maken.  Eigenlijk droomden wij al jaren van een karaktervol, oud huis in de stad (met ‘de stad’ bedoel ik trouwens Antwerpen, al was voor mij Mechelen lange tijd ook een optie).  Maar dan wel graag een karaktervol huis met goede geluidsisolatie, een laag energieverbruik en een locatie dicht bij de stad en toch rustig.  Vooral die geluidsisolatie (een belangrijk puntje voor ons allebei) bleek bij de aankoop van een bestaand huis toch een beetje een gok.  En toen viel ons oog op een nieuwbouwproject.  Eentje met een locatie waar we allebei blij van worden, eentje waar we heel wat dingen nog zelf kunnen beslissen, eentje met goede (geluids)isolatie.  De knoop werd sneller doorgehakt dan voorzien, maar de verhuis zal wel nog langer op zich laten wachten dan gehoopt.  Ons huis moet namelijk nog worden gebouwd en zal pas klaar zijn tegen de zomer van 2020 (en dat is dan op voorwaarde dat alles loopt zoals gepland).  2019 wordt dus het jaar van keuzes maken, de bouw van ons huis opvolgen en geduldig wachten (of ongeduldig, dat zou ook wel eens kunnen).  Het nieuwe huis zal een pak kleiner zijn dan waar we nu wonen, een bewuste keuze, al zal er voor we kunnen verhuizen dus nog wel serieus ‘ontspuld’ moeten worden.
  • Op reisvlak onthoud ik vooral de ontdekking van Ierland als vakantiebestemming.  Het Ierland van de zomer van 2018 was niet het regenachtige, groene Ierland zoals ik het mij altijd voorstelde, maar wel een grotendeels zonovergoten en droog Ierland.  De natuur was prachtig en bij momenten spectaculair, de mensen ontzettend vriendelijk en de sfeer in de pubs een zeer grote bonus (Ierse live-muziek op café, heerlijk).
  • 2018 was het jaar waarin de tijdelijke job die ik ongeveer een jaar lang deed op zijn einde liep.  Ik twijfelde tussen meer of minder buitenshuis werken en besliste uiteindelijk om volledig te kiezen voor mijn massagepraktijk.  Dat zal misschien niet de gemakkelijkste manier zijn om de kost te verdienen, ik geloof wel dat het de manier is die mij het meeste voldoening zal geven.   Mijn massagepraktijk zal voortaan niet langer een bijzaak zijn maar wordt een hoofdzaak.
  • 2018 was het jaar waarin mijn man professioneel aan een nieuwe uitdaging begon, na enkele maanden moest vaststellen dat dat niet bracht wat hij had gehoopt en even tijd nodig had om te beslissen waar het op werkvlak dan wel naartoe moest.  Mede daardoor werd het een jaar met veel gesprekken over de toekomst, waar we naartoe willen en vooral wat we belangrijk vinden.  En van vaststellen dat onze prioriteiten zeer compatibel zijn.

 

2018 was best een pittig jaar.  Het was een jaar waarin er een aantal dingen die ik graag vooruit wou zien gaan ook echt vooruit gingen.  Het was een jaar van nieuwe wegen inslaan en 2019 wordt ongetwijfeld het jaar waarin een paar van die beslissingen zullen worden geëvalueerd.  Ik ben razend benieuwd naar alles wat 2019 voor ons in petto heeft.