Header Right

Main navigation

Over mij

Filed Under: Over mij

Ben ik een denker of een doener?

Of ik eerder een denker of eerder een doener was?  Ik kreeg de vraag ooit eens tijdens een sollicitatiegesprek.  Ik dacht na.  Ik gooi mij al eens in een nieuw avontuur zonder al te lang nadenken, maar minstens even vaak wik en weeg ik voor- en nadelen tot ik er een punthoofd van krijg en kom dan pas in actie.  Ik denk in essentie veel na, en ik plan vooruit, al doe ik ook wel dingen impulsief, op mijn gevoel, en gooi ik daarmee mijn planning compleet overhoop.  Ik zei in alle eerlijkheid dat, als ik echt moet kiezen, ik toch eerder een denker was.

De man voor mij was de manager van een afdeling in een groot bedrijf.  Het was de derde en laatste ronde van de selectieprocedure.  Ik zag eerder al iemand van het selectiebureau en binnen het bedrijf mijn mogelijk toekomstige chef en iemand van de HR-afdeling.  Dit gesprek was de laatste ronde en volgens de dame van het selectiebureau eerder een formaliteit. In haar ogen was ik al zo goed als aangenomen.  Ik was namelijk de enige die na de vorige ronde nog mocht terugkomen.

Toen ik de woorden ‘eerder een denker’ uitsprak zag ik meteen aan het gezicht voor me dat dat niet was wat deze manager wou horen en ook niet wat hij verwachtte. Dat zei hij me ook.  Dat hij op basis van mijn CV en wat hij over me had gehoord van zijn collega’s had gedacht dat ik een doener was.  Daar moest ik dan weer even over nadenken.  En dat ze op de afdeling waar ik terecht zou komen genoeg denkers hadden en nood hadden aan een iemand die de dingen in beweging zou zetten, die eeuwig plannen maken zou omzetten in daden.  Iets waar ik nog harder over moest nadenken, want iemand die met haar enthousiasme en daadkracht een hele afdeling meetrekt, zo zag ik mezelf niet echt.  Dat laatste zei ik niet luidop.

We namen afscheid, waarbij nog eens werd herhaald dat de toekomstige chef, die ik tijdens mijn eerste gesprek had gezien, diegene was die de knoop zou doorhakken en dat hij geweldig enthousiast was geweest over ons gesprek.  We sloten af met hoe fijn het wel was om mekaar te leren kennen en dat we er allebei naar uit keken om mekaar snel terug te zien.  Maar helemaal overtuigd dat dat zou gebeuren was ik toch niet.

Enkele dagen later kreeg ik telefoon van het selectiebureau.  Ze hadden voor iemand anders gekozen.  Iemand die pas op het laatste moment in beeld was gekomen en verschillende selectierondes in één keer had afgelegd.

Het was die ene vraag, de vraag of ik een denker of een doener was, die het gesprek met de manager had doen kantelen en volgens mij de doorslag heeft gegeven.  Misschien was het maar goed zo, hadden we wel niet goed bij mekaar gepast, de openstaande functie en ik.  Al weet ik dat natuurlijk niet zeker.

En jullie?  Zijn jullie eerder denker of eerder doener?

Filed Under: Over mij

Over ouder worden

Een onderwerp uit het lijstje van suggesties van Kathleen voor 40 dagen bloggen: “Hoe en wanneer realiseerde je dat je ouder aan het worden bent? En hoe ga je daarmee om, met dat ouder worden en de vergankelijkheid van het leven?”

Ik ben jarig op 10 september, dat betekent dat ik vandaag (10 maart) een halve verjaardag mag vieren, hoera :-)! 42,5 word ik, ruw geschat ongeveer halfweg mijn leven.

Waaraan merk ik dat ik ouder word?

  • Mijn ogen.  Ik werd vroeger tijdens medische onderzoeken steeds geprezen om mijn goede zicht.  Ik was diegene die in grote aula’s van achteraan nog kon lezen wat er op het bord geschreven stond als mijn medestudenten het niet meer konden ontcijferen, ik stopte draden in naalden voor mijn moeder als die dat niet meer zo scherp zag en kon alle kleine lettertjes perfect lezen.  Dat is (helaas) niet meer zo. Ver zien gaat nog altijd uitstekend, maar voor dichtbij begint er slijt op te komen.  Ik vraag mij al eens af waarom ingrediënten op potjes en flesjes in godsnaam zo klein zijn gedrukt, ik ga op zoek naar beter licht om de kleine lettertjes te kunnen lezen en als er een draad door het oog van een naald moet worden gestopt dan lijken ze die ogen steeds kleiner te maken en zit ik een beetje te gokken.  Een leesbril is momenteel nog niet echt nodig, maar ik denk dat dat nog hooguit een paar jaar zal duren.
  • Mijn geheugen.  Ik moest het al nooit echt van mijn geheugen hebben, maar ik merk dat het me de laatste jaren nog net iets vaker in de steek laat.  Jullie kennen dat wel: de ‘allee, hoe heet die toch weer, hoe kan ik dat nu vergeten zijn’ momenten. Het worden er jaar na jaar meer.  En dat zal niet direct verbeteren, vrees ik.
  • Ik ben niet meer ‘jong’.  Dit bedoel ik relatief.  Er is een tijd als jongvolwassene wanneer je vaak de jongste bent van het gezelschap: tussen de collega’s, tijdens een cursus, bij hobby’s… Een tijd waarin je gezien wordt als de beloftevolle jongere. Dan komt er een tijd waarin je nog bij de ‘jongeren’ hoort, maar dat beloftevol er toch wat afgaat.  Die tijd ligt ondertussen ook al achter me.  Ik vond dat niet per se erg, maar soms toch wel confronterend, dat dat ‘jong zijn’ voor de buitenwereld gedaan is.  Zelf verander je niet echt, maar plots zijn er mensen volwassen waarvan je je nog kan herinneren dat je ze stond te bewonderen op hun doopfeest/babyborrel en dan zijn er plots mensen volwassen die ouders hebben van je eigen leeftijd.  Toen de nieuwe collega’s plots geboortejaren hadden in de jaren ’80 leek het verschil nog verwaarloosbaar, maar toen dat jaren ’90 werd, was dat toch even schrikken.  Toen ik enkele jaren geleden tegen een 17-jarige die in Leuven ging studeren stond te vertellen over hoe dat in ‘mijn tijd’ was, hoorde ik mijzelf praten, zag haar beleefd knikken en voelde mij een oude tante met haar verhalen over de goede oude tijd. Sindsdien probeer ik daar toch een beetje mee op te letten.

Hoe ga ik daarmee om, met dat ouder worden en de vergankelijkheid van het leven?

Ik heb er meestal geen probleem mee – met ouder worden.  Het besef dat het iets onomkeerbaar is is wel eens confronterend maar boezemt me niet zo veel angst in.  Het doet me eerder realiseren dat nu het moment is om te leven, dat ik nu uit het leven moet halen wat ik er uit wil halen.  Ik heb ook het gevoel dat als mijn leven morgen stopt ik niet echt spijt zal hebben van de dingen die ik heb gedaan en niet heb gedaan.  Ik heb geen grote dromen die ik uitstel tot ik met pensioen ben.

Ik hoop vooral op een goede manier oud(er) te worden.  Zonder te veel aftakeling, fysiek maar vooral mentaal.  Ik verzorg mijn lichaam beter dan vroeger, hopende op een gezonde en actieve oude dag.  Fingers crossed.  Maar zover zijn we voorlopig nog niet. 42,5 is het nieuwe 20, toch?

Filed Under: Over mij

Wat ik studeerde en wat ik nu nog met dat diploma doe

Voluit staat er op mijn diploma handelsingenieur in de beleidsinformatica.  Uitgereikt in juli 1997 door de rector van de KU Leuven.  Alhoewel dat diploma ondertussen erg ver van mij af lijkt te staan weet ik nog wel waarom ik indertijd aan die studies begon.  Ik was sterk in wiskunde en deed dat ook graag en het leek me zonde daar verder niets mee te doen. Verder had ik geen idee wat ik met mijn leven wou aanvangen en leek een opleiding handelsingenieur mij een goede basis te geven waarmee ik nog verschillende richtingen uit zou kunnen.

In tegenstelling tot vele anderen herinner ik mijn studententijd niet als een hoogtepunt in mijn leven.  Ik deed wat van mij verwacht werd (afstuderen in de vijf voorziene jaren) maar ik kan niet zeggen dat ik het allemaal met veel passie deed.  En ook niet dat ik geweldig heb genoten van die tijd.

Met een diploma als het mijne in de hand leek het evident dat ik als informaticus zou gaan werken.  En dat is wat er ook gebeurde.  Ik deed dat niet echt tegen mijn zin maar deed het toch ook niet met volle goesting.  Ik bleek snel last te hebben van sleur – elke dag opstaan  – naar het werk – achter dezelfde PC – met dezelfde collega’s – weer naar huis: ik werd het snel beu. Daarnaast speelde ook mijn sfeergevoeligheid me parten.  En dus veranderde ik van job – van de spaarbank die ondertussen niet meer bestaat naar het te competitieve consultancybedrijf naar de overheidsafdeling waar er politieke spelletjes werden uitgevochten boven onze hoofden.

Ik vond mijn draai niet, wist op dat moment maar één ding zeker en dat was dat het op één of andere manier anders moest. Ik had buiten het werk ondertussen wel een passie ontdekt en dat was reizen. Ik nam een belangrijke en ingrijpende beslissing: ik nam ontslag op het werk, liet alles en iedereen achter en vertrok, een quarterlife crisis waardig, met een oneway ticket naar Jakarta om in Zuid-Oost Azië een paar maanden te doen wat ik graag deed en me vanop afstand te bezinnen over hoe het nu verder moest.

Ik deed nadien niets meer waarvoor mijn diploma een vereiste was of dat in de logische lijn ervan lag. Dat wil niet zeggen dat wat ik had geleerd niet af en toe nog van pas is gekomen. Na die reis ging ik werken in de toeristische sector.

Momenteel probeer ik een zelfstandige zaak uit te bouwen, als massagetherapeute.  Het masseren ligt niet bepaald in de lijn van mijn diploma maar als zelfstandige helpt mijn achtergrond af en toe wel.  Zo is het uiteraard een voordeel dat ik iets begrijp van boekhouding en een theoretische achtergrond marketing heb. Ik lees op de website van KU Leuven het volgende over de richting handelsingenieur: “De opleiding vormt interdisciplinaire managers die bedrijven aansturen vanuit een kwantitatieve en bedrijfskundige benadering.” Al is dat zinnetje geschreven met veel grotere bedrijven in gedachte, mijn eigen bedrijfje aansturen is exact wat ik momenteel doe.

Heb ik spijt van mijn studiekeuze?  Dat blijf ik een moeilijke vraag vinden.  Ik begrijp mijn keuze van toen nog steeds perfect.  Ik denk niet dat de opleiding echt bij me paste en zou nu toch wat langer nadenken over mijn keuze en de mogelijke alternatieven. En daarmee komt ook de onvermijdelijke vraag:

Als ik het zou kunnen overdoen, wat zou ik dan wel studeren?  Als die vraag mij op dit moment gesteld wordt ben ik geneigd voedings- en dieetkunde te antwoorden, maar daar zou ik 25 jaar geleden nooit aan hebben gedacht. Kinesitherapie als basisopleiding zou momenteel zeker ook van pas komen.  Tien jaar geleden zou ik op die vraag dan weer toerisme hebben geantwoord.  En verder zijn ook de opties bio-ingenieur en architectuur wel eens gepasseerd, al was dat vooral de eerste jaren na mijn afstuderen.  Ik denk dat het voor mij sowieso moeilijk zou zijn geweest een vakgebied te vinden dat ik interessant vond op mijn 18e en daar dan zoveel jaren later nog steeds geboeid door te zijn.  Daarvoor zijn er te veel verschillende dingen die me boeien en heb ik teveel nood aan verandering van tijd tot tijd.  Noem het wispelturig of noem het veelzijdig..

Filed Under: Over mij

De zoektocht naar evenwicht

Ik ben er al een tijdje achter dat veel prikkels bij mij intenser binnenkomen dan bij de meeste mensen en dat ik af en toe rust moet inbouwen om die prikkels te verwerken. Dat is mijn prikkelgevoelige kant, sensitieve ik.

Daarnaast wil ik nieuwe dingen doen, zien, beleven en heb ik moeite met routine, met sleur. Dat is mijn prikkelzoekende kant, avontuurlijke ik.

Avontuurlijke ik en sensitieve ik maken het mekaar nogal eens moeilijk. Ik ga graag op pad om nieuwe ervaringen op te doen, vervolgens komen er een hoop nieuwe prikkels binnen en heb ik tijd nodig om die te verwerken. Idealiter bouw ik net op dat moment wat tijd en stilte in om tot rust te komen. Idealiter kan ik net lang genoeg van die rust genieten om dan weer op avontuur te gaan. Dan ben ik in balans. Net genoeg prikkels, net genoeg rust om ze te verteren en te plaatsen.

Maar dat evenwicht vinden lukt niet altijd. Wanneer er namelijk geen tijd of plaats is om tot rust te komen op het moment dat ik dat nodig heb raakt sensitieve ik overprikkeld. Dan word ik moe, geïrriteerd, emotioneel wankel.

Ik zou mezelf hiertegen kunnen beschermen en veel rust en routine kunnen inbouwen. Perfect voor sensitieve ik. Maar als ik daarmee overdrijf komt avontuurlijke ik in opstand: gaat zich vervelen, wil naar buiten, wil leven. En dan zijn we weer waar we begonnen.

En zo komt het dat ik voortdurend op zoek moet naar dat punt waar de twee in evenwicht zijn. Ik vermoed dat dat voor veel mensen geldt maar heb het gevoel dat het touw waarop ik balanceer smaller is dan bij de meeste mensen. Het voordeel hiervan is dat heb moeten leren balanceren en daardoor misschien wel beter dan anderen aanvoel wat goed voor me is en wat niet.  Maar het is en blijft een zoektocht.