Over mij

Ik vind het altijd leuk om dit soort van dingen bij anderen te lezen, dus bij deze: 10 dingen die ik goed kan en 10 dingen die ik niet goed kan.  We beginnen in alle bescheidenheid met de dingen die ik niet zo goed kan.

 

10 dingen die ik niet zo goed kan

 

Recht achteruit rijden met de auto

In tegenstelling tot de meeste mensen vind ik mezelf geen goede chauffeur.  Ik kan wel rijden en ik heb, op één stomme fout meer dan 15 jaar geleden na, nog nooit een ongeval veroorzaakt, dus al bij al zal het met mijn rijkunsten nog wel meevallen.  Maar wat ik echt niet kan is recht achteruit rijden.  Onze auto staat altijd achteruit geparkeerd op onze oprit en ik heb dat echt nog nooit in een mooie rechte lijn gedaan.

Normaal blijven functioneren als ik honger krijg

Als ik honger heb vallen zowat alle andere lichaamsfuncties uit: ik krijg fysiek een inzinking en kan mij nergens meer op concentreren.  Ik ben daarmee een schoolvoorbeeld van iemand die gemakkelijk ‘hangry’ (samentrekking van hungry en angry) wordt.  Mijn man heeft er trouwens ook last van, je wil ons echt niet tegenkomen als we allebei honger hebben.

Rollenspelen

Als ik op cursus ga is er altijd één ding waar ik voor vrees: rollenspelen.  Ik heb er een hekel aan en ik kan het niet.  Ik kan niet doen alsof er een moeilijke klant voor mij zit als ik weet dat dat eigenlijk een collega-cursist is die een klacht uit zijn duim aan het zuigen is.  En als er dan bovendien nog een groep mensen als publiek is dan ontstaat er helemaal een kortsluiting in mijn hoofd.

Anderen moeten herinneren aan hun verantwoordelijkheid

Iets vragen aan iemand anders vind ik op zich niet zo erg, maar mensen die beloven dat ze iets gaan doen en dat dan niet doen, daar kan ik slecht tegen.  Want dan moet ik ze herinneren aan wat ze beloofd hebben, of aan wat eigenlijk hun taak is, en dat vind ik vervelend.

Mijn eigen lichaamstemperatuur op peil houden

Ik ben erg kouwelijk. Vooral als ik stil zit gaat mijn lichaamstemperatuur soms echt spectaculair naar beneden.  Er lagen deze winter niet één maar twee dekentjes in onze zetel, allebei voor mij.

Netwerken en mezelf verkopen

Als zelfstandige hoort het er een beetje bij maar ik doe het niet graag en ben er niet goed in.

Flessen en potten open krijgen

Ik ben uitzonderlijk slecht in flessen openen en deksels van bokalen draaien.  Ik vraag mij al lang af of dat komt doordat ik linkshandig ben en daardoor tegen de hand moet draaien of dat het gewoon onhandigheid is.  Dus als iemand daar meer over weet, let me know.

Dingen doen waarvan ik niet begrijp waarom ik ze moet doen

Als er iemand mij vraagt om iets te doen (of het nu mijn baas is op het werk, de overheid of iemand uit mijn persoonlijke omgeving) dan ben ik behoorlijk plichtsbewust.  Maar als ik niet begrijp waarom dan zal dat gepaard gaan met interne weerstand.

Onthouden welke schakelaar wat doet

Wij hebben in onze keuken twee lichtschakelaars naast mekaar staan. De ene is voor het licht boven de tafel, de andere voor de verlichting boven het werkblad.  Ik woon ondertussen meer dan 9 jaar in ons huis en toch duw ik nog steeds geregeld op de verkeerde knop.  Als ik mij echt concentreer weet ik wel welke wat doet, maar in de praktijk  kan ik die simpele kennis blijkbaar toch niet altijd even goed toepassen.  Hoe ik ooit een diploma heb behaald, soms is het mij echt een raadsel.

Een haag recht snoeien

Ik kan niet recht snoeien.  En als ik zie dat het scheef is en ik corrigeer dan is de kans groot dat ik het alleen maar erger maak.  Gelukkig groeien hagen weer en valt het dus maar even op.

 

 

10 dingen die ik wel goed kan

 

 

Logisch denken

Wiskunde was mijn beste vak en ook mijn favoriete vak op school en ik scoorde altijd goed in testen waarin het aankwam op logisch kunnen denken.  Ik twijfel of ik dat talent ook in het dagelijks leven wel optimaal inzet, maar als er al eens een vraagstuk moet opgelost worden of klassieke IQ- test-vraagjes beantwoord, dan kan ik dat dus vrij goed.

Met iets nieuws beginnen

Verandering stoot bij de meeste mensen op weerstand.  Ik heb het gevoel dat het bij mij soms net andersom is, dat ik meer moeite heb met routine dan met verandering.  Ik ben dus best goed in met iets nieuws beginnen, ook al betekent dat dat ik veel te leren heb en kost dat energie.

Reisroutes plannen

Ik kan mij bijna niet voorstellen dat ik iemand anders een rondreis voor me zou laten plannen.  Ik vind het namelijk geweldig leuk om te doen: puzzelen met de beschikbare tijd, plekken waar ik graag naartoe wil, plekken waar mijn reisgezelschap naartoe wil, hoever die uit mekaar liggen, aan welk tempo we willen reizen, tussenstops zoeken..

De vaatwasmachine inladen

Voor mij is het een beetje een kunst om de vaatwasmachine zo efficiënt mogelijk in te laden.  Er zijn nu eenmaal dingen die op een bepaalde plek minder plaats innemen dan op een andere plek en soms moet er al eens iets worden verplaatst om tot een ideale schikking te komen.  Maar ik kan mijn drang naar efficiëntie ook wel loslaten.  Ik laat deze taak geregeld over aan mijn huisgenoten en heb er vrede mee dat dat dan niet op mijn manier (lees: minder efficiënt) gebeurt.

Zuinig zijn zonder het gevoel te hebben mezelf iets te ontzeggen

Ik denk dat ik in vergelijking met de meeste mensen niet veel geld uitgeef.  Het is niet dat ik elke euro in tweeën bijt maar ik heb er geen moeite mee om bepaalde dingen niet te doen of te kopen omdat ik ze te duur vind.   Ik voel ook totaal niet de behoefte om met anderen te wedijveren over wie nu het grootste huis of de mooiste auto heeft.

Comfort laten voorgaan op stijl

Ik heb niets met mode en ik vermoed dat stylisten mijn kledingstijl niet direct een hoogvlieger zullen vinden.  Maar als er moet gewandeld worden is de kans groot dat ik daar comfortabel schoeisel voor aanheb en als het regent heb ik een regenjas aan en geen modieus vestje waar ik nat in word.  Het gebeurt wel eens dat ik mij in een bepaalde situatie underdressed voel maar meestal ben ik toch vooral tevreden over mijn keuzes.

Wakker blijven

Ik val niet gemakkelijk in slaap.  Hoewel ik die eigenschap vaak vervloek als ik weer eens klaarwakker in bed lig heeft het ook positieve kanten.  Ik zal niet snel het risico lopen in de auto in slaap te vallen, en als ik om één of andere reden lang wakker moet blijven dan heb ik daar niet veel problemen mee (ook al moet ik dat dan achteraf wel uitzweten).  Daarbovenop ben ik ook nog eens zeer gevoelig voor cafeïne, dus als ik toch slaperig zou worden zorgt cola of koffie er voor dat ik helemaal niet meer slaap.

Zelf mijn haar knippen

Ik besef dat het voor de meeste mensen vreemd zal klinken maar ik knip al jaren zelf mijn haar.  Ik moet er wel bijvertellen dat ik natuurlijk krullend haar heb, waarbij het niet opvalt als het niet helemaal volgens de regels van de kunst is gedaan.  Ik ga zeker niet beweren dat ik dit beter kan dan een kapper, maar ik ken mijn haar wel beter en dat helpt.

Landen benoemen op een blinde kaart

Ik ben nogal gefascineerd door wereldkaarten en ik reis graag.  Dat zorgt ervoor dat ik redelijk veel landen weet liggen.  Niet dat ik een aardrijkskundequiz zou winnen, en het is ook niet iets waar ik op oefen, maar ik kan het zonder twijfel beter dan de gemiddelde persoon.

Genieten van de stilte

Er zijn nogal wat mensen die stiltes per se willen volpraten en als ze alleen zijn hun TV of radio opzetten zodat het toch maar niet stil is.  Ik kan net erg genieten van stilte, ook in gezelschap.

Eerder konden jullie al deel 1 en deel 2 van mijn soundtrack lezen.  Tijd voor het derde en laatste deel.  We zijn aanbeland in het jaar 2000, bij het begin van een nieuw millennium.

Eels – Mr E’s Beautiful Blues

2000 was voor mij persoonlijk geen topjaar, maar gelukkig was er muziek, zoals deze van Eels.

XTC – Dear Madame Barnum 

Ik vond al een tijdje weinig voldoening in mijn werk en toen ik in 2002 echt genoeg had van mijn toenmalige job (de term was nog onbekend, maar als ik er nu op terugkijk denk ik dat ik op een bore-out afstevende) nam ik ontslag.  Heel wat mensen verklaarden mij voor gek, voor mij blijft het één van de beste beslissingen die ik ooit heb genomen.  Dit nummer dateert van 10 jaar eerder, maar gaat ook over een ontslag, weliswaar van een clown.  Mijn toenmalige werk leek met de spelletjes die er werden gespeeld boven onze hoofden een beetje op een circus, dus best toepasselijk.  Luister zeker eens naar de tekst, ergens halverwege breekt mijn hart telkens een beetje voor de clown in kwestie.

Billy Joel – Piano Man

In 2003 trok ik voor een opleiding bij mijn nieuwe werkgever (één van de grootste touroperators van het land) naar Mallorca.  Eén van mijn medecursisten deed opvallend veel moeite om tijd met mij te spenderen, ik was in eerste instantie niet zo onder de indruk. Tot we tijdens een middagpauze in een hotellobby belandden waar een piano stond en hij een supermooi nummer voor mij speelde.  Pianoman en ik werden op het einde van onze opleiding naar verschillende bestemmingen gestuurd en ik was ervan overtuigd dat we mekaar niet meer zouden terugzien maar dat was buiten de levendige e-mailverbinding tussen een internetcafé in Madeira (ik) en de Turkse Riviera (hij) gerekend.  Toen bleek ik dus een lange-afstandsrelatie te hebben.  Die hielden we een tijdje vol, met af en toe een periode waarin ik in België was of hij mij kwam bezoeken in het buitenland.  Hij speelde niet alleen piano maar schreef ook zelf muziek.  En dus werd ik eindelijk iemands muze :-).  Ik kwam na ongeveer 2,5 jaar definitief terug naar België, we gingen samenwonen maar kwamen uiteindelijk tot de conclusie dat onze relatie daar niet tegen was bestand.

The Stranglers – Always the sun

Ik bleef in België en ontmoette daar in 2008 een Kempenaar met wie ik veel meer gemeen bleek te hebben dan de liefde voor (grotendeels dezelfde) muziek.  Eén van de eerste concerten waar we samen naartoe gingen was dat van The Stranglers in Breda.  En met hem in mijn leven scheen uiteraard ‘always the sun’ :-).  Of toch vaak.

Lloyd Cole

Ondertussen werkte ik in het mooiste hotel van Mechelen aan de frontdesk en ook achter de schermen.  Ik wist van Lloyd Cole dat hij een paar mooie nummers had gemaakt in de jaren ’80 maar kende hem niet zo goed.  Toen hij een concert gaf in het cultuurcentrum om de hoek was ik diegene die hem mocht inchecken, die ervoor zorgde dat hij één van de mooiste kamers uit het hotel kreeg en hem even sprak.  Ik ging niet naar dat optreden maar ging later wel kijken toen hij in de buurt van mijn huidige woonplaats speelde.  Het lot gaf ons tickets op de eerste rij en Lloyd Cole zorgde voor een prachtig akoestisch optreden.  Sindsdien ben ik fan.  Het mag voor mij wel wat rocken maar toch zijn het de artiesten die helemaal alleen op een podium gaan staan die live altijd het meeste indruk maken.  Ik zocht naar een live-versie van één van zijn bekendste nummers, en vond de registratie van een heel optreden.  Zijn bekendste nummers beginnen op 5:25 (rattlesnakes) en op 1:25:30 (Perfect skin), maar wie tijd heeft kan uiteraard de hele 1u44 uitkijken.

Nick Cave – Into my arms

In 2011 trouwden wij.  Het werd geen klassiek trouwfeest, maar er was wel een openingsdans.  Onze keuze viel al snel op Into my arms, omdat we allebei al heel lang fan waren van Nick Cave en ook wel omwille van het volgende:

‘I don’t believe in an interventionist God… But if I did I would kneel down and ask Him not to intervene when it came to you.  Not to touch a hair on your head but to leave you as you are.  And if He felt He had to direct you then direct you into my arms…’

Gotye – Somebody that I used to know

Mogelijk valt het op dat ik met mijn verhaal ondertussen al in 2011 ben beland maar dat er hier nog geen enkel nummer is gepasseerd van na het jaar 2000.  Ik ben wat muziek betreft een beetje blijven hangen in de 80’s en de 90’s.  Ik vermoed dat er ook in de jaren 2000 wel goede muziek zal zijn gemaakt, maar op een of andere manier is die niet goed tot bij mij geraakt of niet blijven hangen.  Ik ben blij dat Gotye in 2011 bewees dat het wel kon, een nummer maken waarbij ik elke keer ik het hoorde de radio wat harder wilde zetten en wél kon onthouden hoe het heette en wie het zong.

Broken Circle Bluegrass Band – Over in the gloryland

Toen ik in 2012 ging kijken naar The broken circle breakdown maakte de voordien genegeerde bluegrass-fan in mij een vreugdesprongetje.  Prachtige film, prachtige muziek.

En zo zijn we aan het einde gekomen van mijn muzikale overzicht.  Ik realiseerde mij bij het schrijven nog eens dat de rol die muziek in mijn leven speelt met de jaren flink is afgenomen en eigenlijk vind ik dat wel jammer.  Maar ik merk wel dat er de laatste tijd weer verbetering is gekomen.  Daarvoor dank ik vooral de moderne technologie die recent in ons huis kwam.  In de eerste plaats een Spotify-abonnement, en daarnaast een Bose Soundtouch waarnaar kan worden gestreamd en een Google Chromecast Audio die met onze muziekinstallatie werd verbonden.  Die dingen zorgen ervoor dat het zoveel gemakkelijker is om muziek naar keuze op te zetten dat ik dat ook gewoon weer vaker doe (ik word niet gesponsord maar ben gewoon een enthousiaste consument).

Vorige week lazen jullie hier al over mijn eerste muzikale invloeden.  Vandaag is het tijd voor deel 2.  We beginnen in de vroege jaren ’90.

They Might Be Giants – Birdhouse in your soul

1991 was het jaar waarin ik 17 werd en niet mijn beste jaar.  Ik werd de eerste helft van dat jaar geveld door een mysterieus virus.  Ik was doodmoe van de kleinste inspanning en het grootste deel van de tijd tot zeer weinig in staat.  Geen dokter kon me vertellen wat er precies aan de hand was en wanneer ik weer beter zou zijn.  Ik miste meer dan drie maanden school.  Het lukte me nog net om de examens op het einde van mijn vijfde middelbaar af te leggen en daarvoor te slagen.  Daarna was ik officieel genezen maar het gebrek aan energie en vooral het gebrek aan vertrouwen in mijn lichaam bleven nog een hele tijd aanwezig.  Maar gelukkig was er muziek.  They Might Be Giants hadden kort voordien een radiohit met birdhouse in your soul.  Ik kan het nog steeds meezingen.  Ik begrijp nog steeds de helft van de tekst niet (het nummer gaat over een nachtlampje in de vorm van een kanarie maar zelfs als je dat weet lijkt de helft van de tekst onzin).  TMBG waren voor velen een one hit wonder maar niet voor mijn broer en mij.  Wij kochten namelijk niet alleen het album met deze song erop, maar ook hun vorige en de drie volgende.  Ik luister er nog maar zelden naar maar kocht wel een ticket voor hun concert in Antwerpen later dit jaar.  Benieuwd!

 

Fischer-Z – Destination Paradise

Ik was nogal into festivals.  Meerdaagse festivals waren nog niet in de mode, dus sliep ik wel altijd in mijn eigen bed.  Ik had het geluk op te groeien in een periode waarin er veel gratis festivals waren.  Mijn broer en ik deelden dezelfde muzieksmaak en hij was drie jaar ouder en had dus al een rijbewijs.  In onze kindertijd was het wel eens anders maar in die periode kwamen we goed overeen, dus mocht ik meestal met hem mee.  Lucky me :-).  Ik ging uiteraard in gepaste outfit en wat ik droeg geeft ook wel een beetje een idee van mijn muzieksmaak en van welke concerten er indruk maakten.  Er was een zwart Midnight Oil T-shirt met de bliksemschicht van op de hoes van ‘blue sky mining’ en het kale hoofd van zanger Peter Garrett (Rock Werchter – 1990).  Er was het T-shirt met de getekende boot van de hoes van Destination Paradise van Fischer-Z (Suikerrock – 1993).  Verder uiteraard ook een Elvis Costello-shirt (Beach Festival Zeebrugge – 1994) en nog eentje van R.E.M. (Rock Werchter – 1995).

Naast de Belgische groepen die op vele podia stonden zal Fischer-Z de groep/artiest zijn die ik het vaakst live zag.  Frontman John Watts was/is zo’n enthousiaste performer dat ik hem maar niet beu werd.  Ik vond helaas geen goede opnames van een concert, dus jullie moeten het doen met de muziek zonder (bewegend) beeld.

Nirvana – Polly

Ik was 19 toen Kurt Cobain in 1994 een einde maakte aan zijn leven.  Ik herinner mij nog waar ik stond toen ik dat nieuws hoorde.  Ik zat in mijn tweede kandidatuur en was op dat moment thuis om te studeren voor mijn paasexamens.  Ik zou die avond vroeg gaan slapen, maar was zo aangeslagen dat ik tot laat in de nacht naar Nirvana-muziek heb zitten luisteren.

Suzanne Vega – Blood makes noise

Ik studeerde in Leuven en zat er op kot.  Ik kijk met gemengde gevoelens terug op mijn studententijd. Er waren leuke momenten en ik leerde mezelf beter kennen.  Maar achteraf heb ik het gevoel dat ik die jaren teveel heb ondergaan en te weinig echt mijn eigen ding deed.  Op mijn kot stond bijna altijd muziek op, op de achtergrond terwijl ik studeerde of op de voorgrond als ik met mijn hoofdtelefoon op op bed lag.  Ik had tijdens mijn examens een ritueel: ik koos elke examenperiode één liedje dat ik nog even opzette voor ik naar het examen vertrok, één nummer om het studeren af te sluiten en me in examenstemming te brengen.  Dat was tijdens minstens één examenperiode deze Blood makes noise van Suzanne Vega.  Suzanne Vega was (en is misschien nog steeds) één van mijn favoriete artiestes.  Niet per se haar beste nummer, maar het brengt me wel nog altijd terug naar mijn studentenjaren.

Fouls Garden – Lemon Tree

Na het laatste jaar van mijn studies ging ik samen met een vriendin vier weken rondtrekken in Mexico.   Mijn eerste reis buiten Europa, mijn eerste reis van meer dan twee weken, en mijn eerste reis als backpacker.  Ik ontdekte dat dat mijn ding wel was, het zou niet de laatste lange en verre reis zijn.  Het was 1997, Lemon Tree van Fouls Garden dateert van 1995 maar wij hoorden het in Mexico voortdurend.  Het werd de song die ik voor altijd met die reis zou gaan associëren.

Winter – Tori Amos

In 1997 studeerde ik af en begon ik te werken.  Ik kocht een degelijke muziekinstallatie voor mijn kleine appartementje in Antwerpen en verbreedde mijn muzieksmaak.  Ook het idee dat ik zelf een instrument wou kunnen bespelen dook opnieuw op.  In mijn kindertijd volgde ik twee jaar notenleer en een jaar pianoles maar daar was het bij gebleven.  Ik wou pianospelen opnieuw een kans geven en kocht een eenvoudig keyboard en een boek met de partituren van Tori Amos’ album Little earthquakes.  Het werd geen succesverhaal, het keyboard heeft vooral veel stof vergaard tot ik het een paar jaar geleden naar de kringloopwinkel heb gebracht.  Niet het bekendste nummer van het album, maar het was toch dit nummer dat ik het liefst van al wilde leren spelen.

Tracy Chapman – Talkin’ Bout a Revolution

Ik heb jaren veel naar Studio Brussel geluisterd, maar na verloop van tijd werd de liefde wat minder en werd Radio 1 mijn favoriete radiozender.  Op TV keek ik dan weer graag naar ‘Later… with Jools Holland’, een muziekprogramma op BBC in een gigantische studio, met zowel gevestigde waarden als nieuwe artiesten die er spelen voor een live-publiek.  Tussendoor zijn er wat interviews door presentator/pianist Jools Holland.  Een fijn programma, dat onlangs zijn 25-jarige jubileum vierde.  Ik zag bijlange niet alle afleveringen maar tussen wat ik zag zaten veel mooie dingen.  Tracy Chapman bijvoorbeeld.

Dolly Parton – Working 9 to 5

1999 was het jaar waarin ik 25 werd.  Muziek was ook in dat jaar erg aanwezig.  Zelfs op het werk, waar ik tijdens de middagpauzes samen met een collega naar muziek zat te luisteren die we afwisselend meebrachten.  De collega in kwestie was ouder als ik en was toen in mijn ogen een soort van Mr Perfect, compleet out-of-my-league en niet beschikbaar.  Perfect voor een onschuldige hopeloze crush dus.  Tot hij plots wel beschikbaar bleek en de crush nog wel wederzijds bleek ook.  Iets wat zo totaal niet in mijn versie van de werkelijkheid paste dat ik er helemaal van in de war geraakte.  Wij waren even een koppel maar dat duurde niet lang.

Tegen dan was ik van werk veranderd.  Op die tweede job had ik net als bij de eerste het gevoel dat er iets ontbrak, al kon ik niet goed benoemen wat dat dan precies was.  Alhoewel ik het werkende leven in eerste instantie een verbetering had gevonden ten opzichte van het leven als student begon de sleur van de 9 to 5 job na een tijdje toch wel wat te wegen.  Het zou pas echt onhoudbaar worden bij job nummer drie, maar zover zijn we nog niet.  Wordt vervolgd.  Het derde en laatste deel van dit overzicht is voor komende vrijdag.

 

Of ik eerder een denker of eerder een doener was?  Ik kreeg de vraag ooit eens tijdens een sollicitatiegesprek.  Ik dacht na.  Ik gooi mij al eens in een nieuw avontuur zonder al te lang nadenken, maar minstens even vaak wik en weeg ik voor- en nadelen tot ik er een punthoofd van krijg en kom dan pas in actie.  Ik denk in essentie veel na, en ik plan vooruit, al doe ik ook wel dingen impulsief, op mijn gevoel, en gooi ik daarmee mijn planning compleet overhoop.  Ik zei in alle eerlijkheid dat, als ik echt moet kiezen, ik toch eerder een denker was.

De man voor mij was de manager van een afdeling in een groot bedrijf.  Het was de derde en laatste ronde van de selectieprocedure.  Ik zag eerder al iemand van het selectiebureau en binnen het bedrijf mijn mogelijk toekomstige chef en iemand van de HR-afdeling.  Dit gesprek was de laatste ronde en volgens de dame van het selectiebureau eerder een formaliteit. In haar ogen was ik al zo goed als aangenomen.  Ik was namelijk de enige die na de vorige ronde nog mocht terugkomen.

Toen ik de woorden ‘eerder een denker’ uitsprak zag ik meteen aan het gezicht voor me dat dat niet was wat deze manager wou horen en ook niet wat hij verwachtte. Dat zei hij me ook.  Dat hij op basis van mijn CV en wat hij over me had gehoord van zijn collega’s had gedacht dat ik een doener was.  Daar moest ik dan weer even over nadenken.  En dat ze op de afdeling waar ik terecht zou komen genoeg denkers hadden en nood hadden aan een iemand die de dingen in beweging zou zetten, die eeuwig plannen maken zou omzetten in daden.  Iets waar ik nog harder over moest nadenken, want iemand die met haar enthousiasme en daadkracht een hele afdeling meetrekt, zo zag ik mezelf niet echt.  Dat laatste zei ik niet luidop.

We namen afscheid, waarbij nog eens werd herhaald dat de toekomstige chef, die ik tijdens mijn eerste gesprek had gezien, diegene was die de knoop zou doorhakken en dat hij geweldig enthousiast was geweest over ons gesprek.  We sloten af met hoe fijn het wel was om mekaar te leren kennen en dat we er allebei naar uit keken om mekaar snel terug te zien.  Maar helemaal overtuigd dat dat zou gebeuren was ik toch niet.

Enkele dagen later kreeg ik telefoon van het selectiebureau.  Ze hadden voor iemand anders gekozen.  Iemand die pas op het laatste moment in beeld was gekomen en verschillende selectierondes in één keer had afgelegd.

Het was die ene vraag, de vraag of ik een denker of een doener was, die het gesprek met de manager had doen kantelen en volgens mij de doorslag heeft gegeven.  Misschien was het maar goed zo, hadden we wel niet goed bij mekaar gepast, de openstaande functie en ik.  Al weet ik dat natuurlijk niet zeker.

En jullie?  Zijn jullie eerder denker of eerder doener?