Een onderwerp uit het lijstje van suggesties van Kathleen voor 40 dagen bloggen: “Hoe en wanneer realiseerde je dat je ouder aan het worden bent? En hoe ga je daarmee om, met dat ouder worden en de vergankelijkheid van het leven?”
Ik ben jarig op 10 september, dat betekent dat ik vandaag (10 maart) een halve verjaardag mag vieren, hoera :-)! 42,5 word ik, ruw geschat ongeveer halfweg mijn leven.
Waaraan merk ik dat ik ouder word?
- Mijn ogen. Ik werd vroeger tijdens medische onderzoeken steeds geprezen om mijn goede zicht. Ik was diegene die in grote aula’s van achteraan nog kon lezen wat er op het bord geschreven stond als mijn medestudenten het niet meer konden ontcijferen, ik stopte draden in naalden voor mijn moeder als die dat niet meer zo scherp zag en kon alle kleine lettertjes perfect lezen. Dat is (helaas) niet meer zo. Ver zien gaat nog altijd uitstekend, maar voor dichtbij begint er slijt op te komen. Ik vraag mij al eens af waarom ingrediënten op potjes en flesjes in godsnaam zo klein zijn gedrukt, ik ga op zoek naar beter licht om de kleine lettertjes te kunnen lezen en als er een draad door het oog van een naald moet worden gestopt dan lijken ze die ogen steeds kleiner te maken en zit ik een beetje te gokken. Een leesbril is momenteel nog niet echt nodig, maar ik denk dat dat nog hooguit een paar jaar zal duren.
- Mijn geheugen. Ik moest het al nooit echt van mijn geheugen hebben, maar ik merk dat het me de laatste jaren nog net iets vaker in de steek laat. Jullie kennen dat wel: de ‘allee, hoe heet die toch weer, hoe kan ik dat nu vergeten zijn’ momenten. Het worden er jaar na jaar meer. En dat zal niet direct verbeteren, vrees ik.
- Ik ben niet meer ‘jong’. Dit bedoel ik relatief. Er is een tijd als jongvolwassene wanneer je vaak de jongste bent van het gezelschap: tussen de collega’s, tijdens een cursus, bij hobby’s… Een tijd waarin je gezien wordt als de beloftevolle jongere. Dan komt er een tijd waarin je nog bij de ‘jongeren’ hoort, maar dat beloftevol er toch wat afgaat. Die tijd ligt ondertussen ook al achter me. Ik vond dat niet per se erg, maar soms toch wel confronterend, dat dat ‘jong zijn’ voor de buitenwereld gedaan is. Zelf verander je niet echt, maar plots zijn er mensen volwassen waarvan je je nog kan herinneren dat je ze stond te bewonderen op hun doopfeest/babyborrel en dan zijn er plots mensen volwassen die ouders hebben van je eigen leeftijd. Toen de nieuwe collega’s plots geboortejaren hadden in de jaren ’80 leek het verschil nog verwaarloosbaar, maar toen dat jaren ’90 werd, was dat toch even schrikken. Toen ik enkele jaren geleden tegen een 17-jarige die in Leuven ging studeren stond te vertellen over hoe dat in ‘mijn tijd’ was, hoorde ik mijzelf praten, zag haar beleefd knikken en voelde mij een oude tante met haar verhalen over de goede oude tijd. Sindsdien probeer ik daar toch een beetje mee op te letten.
Hoe ga ik daarmee om, met dat ouder worden en de vergankelijkheid van het leven?
Ik heb er meestal geen probleem mee – met ouder worden. Het besef dat het iets onomkeerbaar is is wel eens confronterend maar boezemt me niet zo veel angst in. Het doet me eerder realiseren dat nu het moment is om te leven, dat ik nu uit het leven moet halen wat ik er uit wil halen. Ik heb ook het gevoel dat als mijn leven morgen stopt ik niet echt spijt zal hebben van de dingen die ik heb gedaan en niet heb gedaan. Ik heb geen grote dromen die ik uitstel tot ik met pensioen ben.
Ik hoop vooral op een goede manier oud(er) te worden. Zonder te veel aftakeling, fysiek maar vooral mentaal. Ik verzorg mijn lichaam beter dan vroeger, hopende op een gezonde en actieve oude dag. Fingers crossed. Maar zover zijn we voorlopig nog niet. 42,5 is het nieuwe 20, toch?