Of ik eerder een denker of eerder een doener was? Ik kreeg de vraag ooit eens tijdens een sollicitatiegesprek. Ik dacht na. Ik gooi mij al eens in een nieuw avontuur zonder al te lang nadenken, maar minstens even vaak wik en weeg ik voor- en nadelen tot ik er een punthoofd van krijg en kom dan pas in actie. Ik denk in essentie veel na, en ik plan vooruit, al doe ik ook wel dingen impulsief, op mijn gevoel, en gooi ik daarmee mijn planning compleet overhoop. Ik zei in alle eerlijkheid dat, als ik echt moet kiezen, ik toch eerder een denker was.
De man voor mij was de manager van een afdeling in een groot bedrijf. Het was de derde en laatste ronde van de selectieprocedure. Ik zag eerder al iemand van het selectiebureau en binnen het bedrijf mijn mogelijk toekomstige chef en iemand van de HR-afdeling. Dit gesprek was de laatste ronde en volgens de dame van het selectiebureau eerder een formaliteit. In haar ogen was ik al zo goed als aangenomen. Ik was namelijk de enige die na de vorige ronde nog mocht terugkomen.
Toen ik de woorden ‘eerder een denker’ uitsprak zag ik meteen aan het gezicht voor me dat dat niet was wat deze manager wou horen en ook niet wat hij verwachtte. Dat zei hij me ook. Dat hij op basis van mijn CV en wat hij over me had gehoord van zijn collega’s had gedacht dat ik een doener was. Daar moest ik dan weer even over nadenken. En dat ze op de afdeling waar ik terecht zou komen genoeg denkers hadden en nood hadden aan een iemand die de dingen in beweging zou zetten, die eeuwig plannen maken zou omzetten in daden. Iets waar ik nog harder over moest nadenken, want iemand die met haar enthousiasme en daadkracht een hele afdeling meetrekt, zo zag ik mezelf niet echt. Dat laatste zei ik niet luidop.
We namen afscheid, waarbij nog eens werd herhaald dat de toekomstige chef, die ik tijdens mijn eerste gesprek had gezien, diegene was die de knoop zou doorhakken en dat hij geweldig enthousiast was geweest over ons gesprek. We sloten af met hoe fijn het wel was om mekaar te leren kennen en dat we er allebei naar uit keken om mekaar snel terug te zien. Maar helemaal overtuigd dat dat zou gebeuren was ik toch niet.
Enkele dagen later kreeg ik telefoon van het selectiebureau. Ze hadden voor iemand anders gekozen. Iemand die pas op het laatste moment in beeld was gekomen en verschillende selectierondes in één keer had afgelegd.
Het was die ene vraag, de vraag of ik een denker of een doener was, die het gesprek met de manager had doen kantelen en volgens mij de doorslag heeft gegeven. Misschien was het maar goed zo, hadden we wel niet goed bij mekaar gepast, de openstaande functie en ik. Al weet ik dat natuurlijk niet zeker.
En jullie? Zijn jullie eerder denker of eerder doener?