Ik ben er al een tijdje achter dat veel prikkels bij mij intenser binnenkomen dan bij de meeste mensen en dat ik af en toe rust moet inbouwen om die prikkels te verwerken. Dat is mijn prikkelgevoelige kant, sensitieve ik.
Daarnaast wil ik nieuwe dingen doen, zien, beleven en heb ik moeite met routine, met sleur. Dat is mijn prikkelzoekende kant, avontuurlijke ik.
Avontuurlijke ik en sensitieve ik maken het mekaar nogal eens moeilijk. Ik ga graag op pad om nieuwe ervaringen op te doen, vervolgens komen er een hoop nieuwe prikkels binnen en heb ik tijd nodig om die te verwerken. Idealiter bouw ik net op dat moment wat tijd en stilte in om tot rust te komen. Idealiter kan ik net lang genoeg van die rust genieten om dan weer op avontuur te gaan. Dan ben ik in balans. Net genoeg prikkels, net genoeg rust om ze te verteren en te plaatsen.
Maar dat evenwicht vinden lukt niet altijd. Wanneer er namelijk geen tijd of plaats is om tot rust te komen op het moment dat ik dat nodig heb raakt sensitieve ik overprikkeld. Dan word ik moe, geïrriteerd, emotioneel wankel.
Ik zou mezelf hiertegen kunnen beschermen en veel rust en routine kunnen inbouwen. Perfect voor sensitieve ik. Maar als ik daarmee overdrijf komt avontuurlijke ik in opstand: gaat zich vervelen, wil naar buiten, wil leven. En dan zijn we weer waar we begonnen.
En zo komt het dat ik voortdurend op zoek moet naar dat punt waar de twee in evenwicht zijn. Ik vermoed dat dat voor veel mensen geldt maar heb het gevoel dat het touw waarop ik balanceer smaller is dan bij de meeste mensen. Het voordeel hiervan is dat heb moeten leren balanceren en daardoor misschien wel beter dan anderen aanvoel wat goed voor me is en wat niet. Maar het is en blijft een zoektocht.