Sportief

augustus 25, 2017 Filed Under: Sportief

Loopdoelen

Ik heb lange tijd gedacht dat lopen niet voor mij was weggelegd. Tot vorig jaar, toen ik de smaak toch plots wel te pakken kreeg en mijn knieën het wel bleken vol te houden als ik een beetje rekening met ze houdt.

Sindsdien ben ik er van overtuigd dat lopen wel iets voor mij is. Alleen is het me nog niet gelukt dat meer dan een paar weken na mekaar ook echt in mijn agenda ingepland te krijgen. Ik begon en ik stopte, ik herbegon en ik stopte weer, en zo ging het nog wel een paar keer door.

Er is dus wat extra motivatie nodig, misschien wel in de vorm van een concreet doel. Of beter nog: een paar doelen. En die zijn:

tegen midden september zou ik graag vijf kilometer willen kunnen lopen (deadline: 10 september)
tegen eind oktober wil ik 7,5 kilometer lopen (deadline: 25 oktober)
tegen begin december wil ik vlot 10 kilometer kunnen lopen
dat wil ik graag bewijzen tijdens de Urban trail in Mechelen op 9 december

Als het een beetje meezit hoop ik volgend jaar misschien ook wel de Antwerp 10 miles te lopen, maar laat ik maar eens beginnen bij het begin. Er wordt momenteel getraind voor vijf hele kilometers lopen. Snelheid maakt niets uit, zolang ik ze maar loop.

april 2, 2017 Filed Under: Sportief

Gebuisd voor LO

Waarvan vraag je je af: “Hoe komt het dat iedereen dat kan, maar ik niet? Is er één of andere geheime cursus die iedereen heeft gevolgd die ik nooit heb gekregen?”?

Samajatalk beantwoordde deze vraag deze week in een post met als titel de klunzige fietser. Ik wou iets schrijven in de commentaar maar merkte dat ik meer te zeggen had dan een paar regeltjes commentaar en besloot dan maar te reageren met een hele blogpost.

Ik stond namelijk ook niet op de eerste rij toen de talenten op fysiek vlak werden uitgedeeld. Ik slaagde er ooit zelfs in om een buis op mijn rapport te behalen voor lichamelijke opvoeding. Iets met toestelturnen, ik weet niet meer precies wat. Wat van ons werd verwacht leek voor die leerkracht waarschijnlijk doodsimpel en voor iedereen haalbaar, maar met mijn gevoel voor coördinatie, kracht, lenigheid en durf bleek het toch niet doenbaar.

Daarnaast bleek ik ook niet in de wieg gelegd voor balsporten. Dat werd al duidelijk tijdens de lessen netbal op de lagere school. Toch volgde ik een paar tennislessen. Ik voerde de techniek perfect uit, voeten juist gepositioneerd, op het juiste moment zwaaien, om dan naast het balletje te slaan. Later werd het vermoeden dat het met mij en balsporten nooit goed zou komen op school bevestigd bij volleybal, basketbal, handbal, squash..

Ik fiets veel en voel me op mijn stadsfiets wel op mijn gemak. Maar in druk verkeer ben ik ook echt geen held. Ik ben dan maar extra voorzichtig waardoor ik dan weer vrees behendigere fietsers in de weg te rijden. En erger wordt het op de koersfiets. Fijn op rustige wegen, maar ik word nerveus als het wat drukker is. Als ik met mijn man ga fietsen verlies ik gegarandeerd terrein elke keer we bij een kruispunt komen, een andere weg moeten oversteken, een scherpe bocht moeten nemen, een groep fietsers tegenkomen, ergens voorbij moeten.. Fietsen in de natuur lijkt me geweldig, maar aan mountainbiken heb ik me nog niet durven wagen.

Tijdens een medisch onderzoek op mijn eerste job kwam aan het licht dat mijn zicht wel goed was maar dat mijn dieptezicht niet goed scoorde. Dus naast pure onhandigheid gebruik ik dat sindsdien ook wel eens als verklaring voor het gebrek aan talent op bovenstaande vlakken.

O ja, ook zwemmen die ik graag, maar ook daar liep ik geen foutloos parcours. Ik vond de zwemles in het eerste leerjaar blijkbaar zo vreselijk dat ik een keertje op school zei dat ik mijn badpak thuis was vergeten. Toen ik thuis kwam met een zwemtas met droog badpak en ongebruikte handdoek begreep mijn moeder dat er iets niet klopte en werd ik op zwemles gestuurd. Dat hielp. Maar iets als in het water duiken zonder plat op je buik te landen, dat begrijp ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet. En ik beperk mij tot schoolslag. Elke poging tot crawl is tot nu toe geëindigd met water in mijn neus.

augustus 27, 2016 Filed Under: Europa, Frankrijk, Op reis, Sportief

Beklimming van de Col d’Izoard: check :-)

Afgelopen zondag was het zover..

De dag die er voor gezorgd heeft dat ik de afgelopen maanden meer sportte dan ooit tevoren (dat zegt ook wat over ‘ooit tevoren’ maar toch)

De dag waar ik meer een doel van maakte dan eigenlijk de bedoeling was door er onze week vakantie in augustus rond te plannen en mijn plan hier en daar aan te kondigen

De dag die ik wel eens heb vervloekt wanneer ik op een vrije zondag op de fiets zat terwijl het fris was en er regenwolken boven mijn hoofd hingen

De dag waar ik nerveus over was, in het begin omwille van de klim, naarmate de dag dichterbij kwam alsmaar meer omwille van de afdaling

De dag die toch een beetje een vraagteken bleef – wegens geen bergen in de buurt om echt te oefenen

De dag die me duidelijk maakte dat ik gemakkelijker aan sporten toekom als ik een doel heb

Uiteindelijk bleek de uitgekozen dag in augustus een perfecte fietsdag. Er was zon, het was warm maar niet te heet, er stond een licht briesje en de bergen als decor waren prachtig.

Ik stopte een paar keer onderweg om op adem te komen, ik had bij momenten graag nog een tandje kleiner kunnen schakelen of een betere conditie gehad, maar ik dacht niet aan opgeven en ging bij het afdalen niet uit de bocht.

Ik reed een col op en genoot daarvan. Van het feit dat ik het kon, van het landschap onderweg, van het vlot verlopende eerste deel, van elke 100 m vooruitgang op de kilometers 6 tot en met 3 die eeuwig leken te duren, van het stukje afdaling op 2 km van de top, van het besef dat ik de laatste bocht uitkwam en boven was, van het bordje ‘sommet du col d’Izoard’. Van het uitzicht en van de afdaling. Van moe op bed ploffen achteraf en van de dag nadien het gevoel hebben al gerecupereerd te zijn.

augustus 13, 2016 Filed Under: Duitsland, Europa, Op reis, Sportief, Tsjechië

Fietsen langs de Elbefietsroute van Praag naar Dresden

Toen we in het voorjaar een bestemming zochten voor onze vakantie in juli ging mijn voorkeur al snel uit naar een fietsroute langs een rivier. Ik dacht aan Rijn, Moezel en Donau, maar dat was iets te veel bekend terrein. Ons oog viel toen op de Elbe en op de steden Praag en Dresden. Praag wou ik al lang een tweede bezoek brengen, en Dresden intrigeerde me al een tijdje. De afstand tussen de twee bleek rond de 230 km te liggen, wat de nodige ruimte liet voor wat rustdagen en stadsbezoekjes.

De Elbefietsroute is een lange afstand fietsroute die loopt door Tsjechië en Duitsland. Zoals de naam al doet vermoeden volgt de route de loop van de rivier de Elbe van bij de bron in Spindleruv Mlyn (Tsjechië) tot bij de monding in Cuxhaven (Duitsland). De totale lengte van dit traject bedraagt zo’n 1200 kilometer. Gezien de aantrekkingskracht van Praag, dat zelf niet aan de Elbe ligt, volgen veel fietsers, zoals wij, ook het stukje van de Moldau tussen Praag en Melnik (waar Moldau en Elbe samenvloeien).

Er liggen een hoop boeiende steden langs de route – wie de Elbe verder volgt komt ook nog voorbij Hamburg- en er wordt ook mooie natuur doorkruist, zoals het Elbezandsteengebergte.

Wij volgden slechts een kort stukje van de fietsroute en reden voornamelijk over Tsjechisch grondgebied. Het was absoluut een meevaller, dus mogelijk is de rest van het traject wel eens voor een volgende keer.

Wie geen tijd wil verliezen met het praktisch organiseren van zijn vakantie kan deze fietstocht boeken via een reisorganisatie. Alle accommodatie wordt dan voor je gereserveerd, je bagage wordt vervoerd en je krijgt een gedetailleerde routebeschrijving mee. Maar wie zoals ik graag bezig is met het zelf plannen en organiseren kan dat natuurlijk ook perfect op eigen houtje.

De route is op de meeste plaatsen vrij goed aangeduid (zwart-witte bordjes, route nummers 2 en 7), maar een kaart van de streek meenemen is toch wel aan te raden. Wij kochten de ‘Elbe Cycle Route’-kaart met het Tsjechische gedeelte van de route in een winkeltje in Praag, hier vind je de verkooppunten. Naast een kaart van de rivier vind je op de kaart ook alternatieve routes, informatie over bezienswaardigheden onderweg en praktische informatie (zoals adressen van fietsenmakers – net niet in de buurt toen wij er één nodig hadden).

De route kan gemakkelijk in handige dagetappes worden onderverdeeld. Wij verdeelden het traject als volgt:

Praag – Melnik: 55 km

Melnik – Litomerice: 50 km

Litomerice – Usti Nad Labem: 25 km

Usti Nad Labem – Mezni Louka (bij Hrensko): 50 km

Mezni Louka – Dresden: 55 km

Er zijn hiernaast uiteraard nog heel wat andere opties. Zo zijn Decin en Bad Schandau bijvoorbeeld ook erg populair als overnachtingsplaats.

Wij parkeerden onze auto op een bewaakte parking bij de luchthaven van Dresden om hem daar op het einde van onze reis weer op te halen. Om bij het beginpunt van onze fietsreis in Praag te geraken maakten we gebruik van een transfer per minibus. Er rijdt ook een trein tussen Dresden en Praag waarop fietsen kunnen worden meegenomen. Als je hier gebruik van wil maken is het aan te raden zo lang mogelijk op voorhand tickets te reserveren. Toen ik dit begin mei wou doen voor een treinreis in juli bleken alle plaatsen voor fietsen op de door ons gekozen dag al volgeboekt te zijn.

Het toerisme is in de meeste bezochte plaatsen eerder kleinschalig. Ze zijn er wel gewend aan fietsers. Wij zochten en vonden overal vrij vlot accommodatie met een afgesloten fietsenstalling.

Naast een aantal bruggen om de rivier over te steken zijn er ook heel wat plekken waar er een overzetdienst is per boot. De meesten daarvan zijn erg efficiënt, zo kwamen we heel wat schippers tegen die beide oevers goed in de gaten hielden, en was er ook een plek waar er niemand te zien was maar waar we op een bel konden duwen, waarna de veerpontman zijn huis aan de overkant van de rivier uit kwam gelopen om ons te komen ophalen. Hier en daar zijn de wachttijden wel wat langer, en éénmaal was het bootje waarmee de overtocht werd gemaakt wel erg klein. Wij waren er wel tijdens het toeristische hoogseizoen, mogelijk gaat het buiten het seizoen wat moeizamer.

Buiten vertrek- en eindpunt Praag en Dresden was de meest bekende bezienswaardigheid onderweg Terezin (Theresienstad). In de mooie oude vestingsstad, genoemd naar Maria Theresia en gebouwd in de 18e eeuw bevindt zich een fort, waar in de eerste wereldoorlog Gavrilo Princip, de moordenaar van Franz Ferdinand, werd gevangen gehouden en overleed. Datzelfde fort werd tijdens de tweede wereldoorlog helaas nog bekender toen het door de nazi’s gebruikt werd als concentratiekamp.

De mooiste natuur is te vinden in de buurt van de Tsjechisch/Duitse grens in het Elbezandsteengebergte. Dit natuurgebied wordt Boheems Zwitserland genoemd langs Tsjechische kant en Saksisch Zwitserland aan de Duitse kant van de grens en wordt in beide landen beschermd als Nationaal Park. Ik dacht niet direct aan Zwitserland, maar mooi is het er in elk geval wel!

Vanop de fiets zagen we er minder van dan gehoopt (omdat door een wegomlegging een heel stuk van de fietsroute tussen Decin en Hrensko niet berijdbaar was, en omdat we de etappe tussen Hrensko en Dresden omwille van mechanische pech moesten annuleren), maar we konden des te meer van het landschap genieten toen we een prachtige wandeling maakten van Mezni Louka naar Pravicka Brana (de grootste natuurlijke zandsteenbrug van Europa) en toen we de dag nadien met de auto door de regio reden en stopten bij de mooie, maar wel erg toeristische Bastei.

De absolute hoogtepunten van deze reis: de ontdekking van Dresden, de herontdekking van Praag en de fantastisch mooie natuur tijdens de wandeling naar Pravicka Brana!

augustus 7, 2016 Filed Under: België, Europa, Op reis, Sportief

Een dagje fietsen tussen de ‘echte’ wielertoeristen

Misschien herinneren jullie je nog dat ‘eens een échte col opfietsen’ nog steeds op mijn verlanglijstje staat. En dan moet er natuurlijk getraind worden. Aangezien er waar wij wonen buiten een paar bruggen over de autostrade niet veel te klimmen valt, moeten we daarvoor op locatie.

Daarom reden we gisteren naar Vielsalm, om er aan de Baraque Fraiture te starten aan de 31ste editie van de Sean Kelly Classic.

De Sean Kelly Classic is een tocht door de Ardennen, georganiseerd door de Vlaamse Wielrijdersbond. Het deelnemersveld blijkt daardoor bijna uitsluitend te bestaan uit Vlamingen en Nederlanders. Met vertrek aan de Baraque Fraiture had ik veel meer Franstalige deelnemers verwacht, maar die doen hier niet mee.
Het is een zeer populair evenement en het is uitstekend fietsweer. We staan dan ook al vóór de afrit van de autostrade in de file. Ook bij de vertrekplaats is het best druk, maar parkeren en inschrijven verloopt uiteindelijk zeer vlot.
Het parcours is modulair opgebouwd zodat iedereen hier zijn gading vindt. Het basisparcours kan worden uitgebreid met 3 extra lussen, zodat een rit van 65, 95, 133 of 167 kilometer mogelijk is.
Ik vind het zeker bij het begin wat overweldigend om hier tussen een grote groep wielertoeristen terecht te komen. Dat ik bij de start op een hellinkje probeer te vertrekken met een veel te grote versnelling en daardoor onhandig tegen de grond beland helpt niet echt :-).
Na 15 kilometer moet er gekozen worden welk parcours we gaan volgen. Er is een stemmetje in mijn hoofd dat 65 km over Ardense heuvels ook al een mooie training vind en de extra lussen liever overlaat aan de échte wielertoeristen, die me al massaal voorbij kwamen gefietst. Er is een andere stem die argumenteert dat er wel wat meer uitdaging aan mag zijn en dat ik ook wel 95 km in mijn benen heb. Die tweede stem is die van mijn man :-). Uiteindelijk kiezen we voor een compromis: de light-versie van de rit van 95 km, die qua afstand maar 5 km korter is, maar waarbij een klim met stukken van meer dan 20% hellingsgraad wordt vermeden.
Er zijn onderweg twee bevoorradingen. Etixx, producent van sportvoeding, is hier sponsor en ik verwacht veel reclame en een verkoopstand met sportrepen, energy gels en sportdrank in allerhande smaken. In plaats daarvan staan er lange tafels met stukken banaan, wafel, cake en sinaasappel. De dames die hier een hele dag bananen en sinaasappels staan te snijden doen me denken aan kookmoeders bij een jeugdbeweging. Dat zorgt voor een familiale sfeer. Er kan ook water bijgetankt worden en Etixx-sportdrank.
Ik moet al bij de derde klim van de dag twee keer afstappen. Dat belooft niet veel goeds, maar als ik boven zie dat er stukken van 14 % in de klim zitten voel ik me al wat beter. Het blijkt te gaan om de Col du Haussire. Google leert mij achteraf dat deze helling wordt omschreven als ‘de moeilijkste beklimming van de Benelux’. Wij reden wel niet langs de zwaarste kant naar boven, maar toch :-).
Dat moeten afstappen had één groot voordeel. Ik kreeg de gelegenheid om wat te oefenen in het bergop terug vertrekken. Het kostte wat moeite maar uiteindelijk geraakte ik wel weer op de fiets.
Het valt me op dat de seingevers en andere vrijwilligers hier geregeld kunnen rekenen op een merci van vele deelnemers.
Ook onderweg is de sfeer gemoedelijk. Ik word een paar keer aangemoedigd, als ik te voet langs de kant sta en nog een keertje als ik op een andere helling traag maar wel fietsend naar boven ga.
Alleen de verstandhouding tussen fietsers en automobilisten is wat minder. Er wordt al eens geroepen naar de toeterende en soms roekeloos voorbijstekende auto’s. Anderzijds zijn er ongetwijfeld wel wat locals die in hun auto zitten te vloeken omdat ze niet voorbij geraken.
Ik stel opnieuw vast dat ik de laatste tijd meer schrik heb gekregen in de afdalingen. Vroeger waren dat de stukken waarop ik mijn man (die last heeft van hoogtevrees) voorbij reed, tegenwoordig ben ik degene die het vaakst remt en achterblijft.
Mijn man krijgt onderweg nog een lekke band. Ik houd het aantal lekke banden op de koersfiets nog steeds op nul. Benieuwd hoe lang ik dat nog kan volhouden.
Het is het enige moment van de dag waarop ik eens op hem moet wachten in plaats van omgekeerd. Ik vraag me wel eens af of hij geen stijve nek krijgt van al dat omkijken.
Uiteindelijk staan er 93 kilometers op de teller. Ik voel het aan mijn benen en ben best wel moe, maar voel me niet volledig leeggereden. Er is dus nog een beetje overschot.

Voldaan naar huis: Sean Kelly Classic uitgereden en ik besef dat ik 93 kilometer (en als het moet zelfs nog wat meer) kan fietsen in de Ardennen!
’s Avonds crash ik in de zetel en kijk ik vol spanning toe terwijl Greg Van Avermaet olympisch kampioen word. Ik realiseer me dat de snelheid waaraan ik in afdalingen al een beetje nerveus word omdat het zo snel gaat, snelheden zijn die profwielrenners vaak al op vlakke wegen halen. Mijn bewondering voor professionele wielrenners wordt er alleen maar groter door. En heel erg blij voor Van Avermaet en het Belgische wielrennen, dat ook!

april 30, 2016 Filed Under: Sportief

Started to run

Voor echte lopers is het niets bijzonders, maar ik ben (nog) geen echte loper en dus valt er deze week iets te vieren: ik liep een half uur aan een stuk!

Ik volgde niet echt het trainingsschema van start to run, maar had wel hetzelfde doel, namelijk een half uur aan een stuk kunnen lopen. Ik schreef hier eerder al ergens dat ik ooit 10 km wil kunnen lopen, maar als tussentijds doel ben ik al zeer tevreden met dat half uur.

Ik dacht nochtans al heel mijn leven dat lopen niets voor mij was. Als er in de les lichamelijke opvoeding moest gelopen worden had ik liever in eender welke andere les gezeten. Ik probeerde het nadien nog een paar keer en die ene keer waarop ik de smaak dan toch te pakken kreeg en het zelfs leuk vond kreeg ik na een tijdje last van mijn knieën.

Ik concludeerde dan maar dat het not meant to be was. Tot ik vorige winter toch weer zin kreeg om het nog eens te proberen. En vervolgens een jaar wachtte om met die gedachte iets concreets te doen.

Om mijn knieën deze keer te sparen nam ik een paar maatregelen:

– ik trainde op voorhand mijn quadriceps (zodat die de schokken kunnen opvangen die anders voor mijn knieën zijn)

– ik kocht goede loopschoenen en liet mij daarbij professioneel adviseren

-ik bouwde mijn training héél traag op

Het lijkt te helpen, ik heb mijn knieën nog geen één keer gevoeld. En tot mijn eigen verbazing heb ik deze keer ook nog geen last gehad van pijnlijke steken in mijn zij.

Dat ‘traag opbouwen’ heeft er wel toe geleid dat ik er een eeuwigheid over heb gedaan om tot een half uur lopen te komen. Het lukte mij de afgelopen maanden al twee keer om 25 minuten aan één stuk te lopen, maar dan liep ik telkens door omstandigheden weer een tijdje niet meer en om mijn zelfopgelegde regel niet te breken begon ik elke keer weer min of meer opnieuw.

Ik weet nog niet zeker of ik nu ga blijven lopen. Eigenlijk was het de bedoeling in de zomer weer over te schakelen op fietsen en vooral in de winter te lopen. Maar nu ik de smaak te pakken heb zou het zonde zijn om niet verder te doen, en zat ik daarnet stiekem toch eens te kijken op de website van de Urban Trail series, kwestie van een doel te hebben.