De winterdip

Een willekeurige dinsdag in januari:

6u20: Wakker vóór de wekker gaat.  Wakker maar niet uitgerust.  Ik sliep voldoende, maar zou het liefst van al het dekbed over mijn hoofd trekken en hier de hele dag blijven liggen.  Ik weet dat dat niet helpt, integendeel.  Opstaan dus maar.

7u00: Bij het ontbijt neem ik plichtsbewust een vitamine D-supplement.  Ik kocht onlangs een lichttherapielamp en gebruikte die de afgelopen dagen elke ochtend.  Vandaag heb ik geen zin/fut om ze boven te halen en doe ik het dus niet.  Helpt dat ding eigenlijk wel?

7u45: Op de fiets naar het werk, met winterjas, fluohesje, muts en wanten.  Het is donker.  De beweging doet me deugd en geeft me wat energie.  Maar ik verlang ernaar dit te kunnen doen terwijl het licht is, terwijl er vogeltjes fluiten en als het even zou kunnen graag ook bij wat warmere temperaturen.  Maar in de eerste plaats: graag LICHT.

9u30: Ik zit aan mijn bureau te werken, op automatische piloot.  Ik voel me moe. De vermoeidheid is vandaag erger dan de afgelopen dagen.  Ik vraag me af of ik me toch niet iets beter zou hebben gevoeld als ik vanochtend mijn lichtenergielamp even had gebruikt.  Ik voel dat mijn ogen door het raam naar buiten worden geleid.  Ik staar naar de grijze lucht, op zoek naar een straaltje zonlicht.  Dat er niet is.

11u00: Het weer klaart even op.  Er verschijnt een streepje blauwe lucht aan de hemel, een stukje dat zich langzaam uitbreidt.   Ik sta bij de kopieermachine en druk mijn neus bijna tegen het raam om het licht van buiten te kunnen absorberen.   Ook in mijn hoofd komt er weer een sprankeltje licht binnen.  Ik gebruik het om de grijze wolken in mijn hoofd te verdrijven.  Ik visualiseer ze en duw ze bewust opzij, uit mijn hoofd.  Dat werkt.   Ik voel mijn rug zich rechten en de glimlach op mijn gezicht natuurlijker worden.

12u30: Ik fiets weer naar huis, de hemel is staalblauw.  Ik kijk héél bewust naar de lucht, naar het licht, probeer er zo veel mogelijk van op te nemen.

14u15: Ik geef een massage.  Het is donker in mijn massageruimte. Ik sluit het licht (wolken hebben ondertussen de blauwe hemel weer verdreven) buiten.  Hier vind ik het niet zo erg, hier hoort het donker te zijn.

Ik schreef onlangs dat december niet mijn favoriete maand was.  Het is geen toeval dat dat de donkerste maand van het jaar is.  Ik ben geen wintermens.  Al gaat het sommige jaren wel goed.  Dit jaar kwam ik december heel goed door, maar sloeg de winterdip toe vanaf begin januari.

Januari werd een uitzonderlijk drukke maand, door werk, opleiding en allerlei omstandigheden.  Maar dat op zich was niet het probleem.  Het is het gebrek aan licht dat me parten speelt.  December en januari waren dit jaar uitzonderlijk grijs en donker en ik ben één van die mensen die daar last van heeft.

Ik kocht toen ik de eerste symptomen van mijn winterdip begon te voelen een lichttherapielamp.  Het is moeilijk uit te maken in hoeverre die helpt.  Ik ben ervan overtuigd dat ze dat wel doet maar weet uiteraard niet hoe ik me zou voelen zonder.  Maar ik merk wel dat de sessies mij deugd doen.  In elk geval op het moment zelf.  Ik vind het een beetje moeilijk mijn lamp juist te gebruiken (afhankelijk van de afstand tussen je ogen en de lamp moet je ze tussen 30 minuten en 2 uur gebruiken).  Maar hoe schat je die afstand in als je niet heel de tijd stil zit en ’s ochtends of ’s middags een half uur min of meer stilzitten lukt misschien nog wel maar twee uur is wel erg veel.  Ik trek mij niet te veel aan van de aanbevelingen en doe maar wat.  Zet ze op als het me uitkomt.  En denk dat het een verschil maakt.

Tegelijkertijd tel ik af naar de lente.  Of naar een zonnige winterse dag, dat zou ook al fijn zijn.  Of zo’n dag met 4-seizoenen-op-één-dag. Dat het dan ook eens regent maakt me niet uit, als er tussen de buien door maar wat licht is.

Maar vooral probeer ik het te nemen zoals het komt.  Ik heb momenteel niet veel energie, dan is dat ook maar zo.  Observeren en loslaten.  Als een volleerd boeddhist :-).

Er zijn nog dingen die helpen om een winterdip te voorkomen.  Genoeg naar buiten, bewegen, gezond eten.  Dat weet ik, die aanpak heeft in het verleden zijn nut al bewezen.  Maar wat deed ik in december en januari?  Stoppen met sporten (te moe – geen tijd) en te vaak ja zeggen tegen zoetigheden (één stukje kan geen kwaad – maar vele ene stukjes duwden de suikerconsumptie weer de hoogte in).  Maar dat was tot vandaag.  Vanaf nu beter, dat beloof ik mijzelf :-).