Mijn leven: de soundtrack (deel 1)

Ik kan me mijn leven moeilijk voorstellen zonder muziek.  De ene periode was het al wat meer op de voorgrond als de andere – ik ben met de jaren de stilte meer gaan appreciëren – maar goede muziek kan mij nog steeds ontroeren, vrolijk maken of zorgen voor een melancholische noot.  Samaja deed op haar blog al eens een mijn leven in liedjes-post en omschreef de rol van muziek in haar leven als volgt: soms om vol blijdschap op rond te dansen en andere keren broodnodig als troost.  Ik sluit mij daar helemaal bij aan.

Abba – Waterloo

Ik werd geboren in 1974.  Het was de periode van de olifantenpijpen en felgekleurd behangpapier.  Maar ook het jaar waarin Abba met Waterloo het Eurovisiesongfestival won (een paar maanden voor mijn geboorte weliswaar).  Ik heb uit mijn kindertijd geen echte herinneringen aan de muziek van Abba, maar ik werd wel fan, jaren later, tijdens de groepslessen in mijn fitness.  Voor mij is het de ideale muziek om op te sporten.

Michael Jackson – Thriller

Toen Thriller van Michael Jackson werd uitgebracht was ik 7 of 8 jaar oud.  En onder de indruk.  Ik bedekte de muren in mijn kamer met posters van Michael Jackson.  Ik kocht een tijdschrift uitsluitend over mijn idool en las het van voor naar achter en van achter naar voor.  Ik was helemaal weg van zijn dansmoves en videoclips (we waren toen niet veel gewoon).  En ik liep trots rond in een T-shirt met Michael Jackson erop (en nadien in dat van mijn oudere broer, toen dat voor hem te klein was).

Boney M – Rasputin

Mijn muzieksmaak kwam pas ten volle tot ontplooiing in mijn tienerjaren, maar is ongetwijfeld ook beïnvloed door de muzikale voorkeur van mijn ouders.  Mijn moeder heeft er o.a. voor gezorgd dat ik in mijn kinderjaren een stevige portie kleinkunst meekreeg (als ik al iets begrijp van het West-Vlaams, dan is dat mede dankzij Willem Vermandere) en ook mijn grootste guilty pleasure op muzikaal vlak heeft zijn oorsprong in die tijd: de 70’s disco van Boney-M, waarvan we thuis een plaat hadden.  De clip is niet om aan te zien, maar het is wel een nummer waar ik energie van krijg, net als Abba ideaal voor een workout.

Nena – 99 luftballons 

Ik heb altijd graag gezongen en gedanst maar niet op een podium.  Op het jaarlijkse teerfeest van de rijvereniging werd er echter een act verwacht van de ponyruiters en dus deden wij een keertje een playbackoptreden.  Ik stond op het podium als één van de Dolly Dots en als toetseniste bij Nena.  Ik heb de hulp van youtube moeten inroepen om er achter te komen welk nummer van de Dolly Dots we playbackten.  Het was ‘She’s a liar’ en onze act was helemaal zoals in de videoclip.  Die Nederlandse meidengroep ben ik helemaal ontgroeid maar 99 luftballons van Nena vind ik wel nog steeds een heerlijk nummer.  Ik vermoed dat dat teerfeest rond 1985 zal zijn geweest, een tijd waarin pony’s en paarden nogal aanwezig waren in mijn leven.

Doe Maar – Sinds een dag of twee

De doorbraak van Doe Maar dateert van 1982, de groep stopte ermee in 1984.  Ik was te jong om toen samen met de vele hysterische meisjes naar hun optredens te gaan kijken, maar was wel helemaal wild van hun muziek.  Dat is met ouder worden eigenlijk nooit veranderd.  Ik ging in 2000 kijken naar een reünie-optreden in het Sportpaleis en kon toen bijna de hele playlist meezingen.   Ik vind hun muziek nog steeds van het beste wat er in het Nederlands ooit is gemaakt, iets wat niet gezegd kan worden van volgende videoclip.

Paul Simon – You can call me Al

In 1986 bracht Paul Simon Graceland uit.  Ik weet niet of het mijn moeder of mijn broer was die die plaat in ons huis binnenbracht, maar ik kende op den duur de hele plaat vanbuiten.  Nu nog grotendeels trouwens. Deze videoclip van You can call me Al heeft de tand des tijds wel goed doorstaan, vind ik.  Leuk om nog eens terug te zien.  Het is acteur/komiek Chevy Chase (National Lampoon’s vacation, anyone?) die het nummer playbackt en Paul Simon zelf die er een beetje sullig bijzit.

Elvis Costello – Veronica

1989 is het jaar waarin mijn muzieksmaak echt vorm kreeg.  Het was het jaar waarin ik Studio Brussel ontdekte.  Het jaar ook van mijn eerste Rock Werchter (ik was nog geen 15, en ben mijn ouders eeuwig dankbaar voor het feit dat zij dat niet te jong vonden – Werchter lag trouwens maar zo’n 10 kilometer van mijn ouderlijk huis).   Als ik nu de affiche bekijk van die eerste Rock Werchter zou ik zo weer een ticket kopen.  Elvis Costello werd dat jaar één van mijn grootste muzikale idolen.  Spike, het album waarop deze Veronica stond, heb ik grijsgedraaid.  De meeste van mijn klasgenootjes waren in die tijd zot van Koen Wauters en Clouseau, ik van Elvis Costello.  Laten we zeggen dat ik me wel eens een buitenbeentje voelde.  Het nummer gaat over Costello’s dementerende grootmoeder.

Inspiral Carpets – This is how it feels

De jaren nadien ontwikkelde mijn muzieksmaak zich verder, en die werd in die jaren bijna volledig gekleurd door de muziek die werd gespeeld op Studio Brussel.  Toen Inspiral Carpets in 1990 een radiohit hadden op StuBru met ‘this is how it feels’ was het tijd voor mijn eerste zaalconcert, in de AB.  Ik denk dat ik met mijn 15 jaar zowat de jongste aanwezige was maar ik wist toen heel zeker dat dit niet mijn laatste keer in de AB zou zijn.

Om jullie geen overdosis te geven ga ik het voor vandaag hierbij laten.  Volgende week meer van dat.  Er gaan dan ook al wat minder gedateerde videoclips bij zijn, dat is beloofd.