Mijn leven: de soundtrack (deel 3)

Eerder konden jullie al deel 1 en deel 2 van mijn soundtrack lezen.  Tijd voor het derde en laatste deel.  We zijn aanbeland in het jaar 2000, bij het begin van een nieuw millennium.

Eels – Mr E’s Beautiful Blues

2000 was voor mij persoonlijk geen topjaar, maar gelukkig was er muziek, zoals deze van Eels.

XTC – Dear Madame Barnum 

Ik vond al een tijdje weinig voldoening in mijn werk en toen ik in 2002 echt genoeg had van mijn toenmalige job (de term was nog onbekend, maar als ik er nu op terugkijk denk ik dat ik op een bore-out afstevende) nam ik ontslag.  Heel wat mensen verklaarden mij voor gek, voor mij blijft het één van de beste beslissingen die ik ooit heb genomen.  Dit nummer dateert van 10 jaar eerder, maar gaat ook over een ontslag, weliswaar van een clown.  Mijn toenmalige werk leek met de spelletjes die er werden gespeeld boven onze hoofden een beetje op een circus, dus best toepasselijk.  Luister zeker eens naar de tekst, ergens halverwege breekt mijn hart telkens een beetje voor de clown in kwestie.

Billy Joel – Piano Man

In 2003 trok ik voor een opleiding bij mijn nieuwe werkgever (één van de grootste touroperators van het land) naar Mallorca.  Eén van mijn medecursisten deed opvallend veel moeite om tijd met mij te spenderen, ik was in eerste instantie niet zo onder de indruk. Tot we tijdens een middagpauze in een hotellobby belandden waar een piano stond en hij een supermooi nummer voor mij speelde.  Pianoman en ik werden op het einde van onze opleiding naar verschillende bestemmingen gestuurd en ik was ervan overtuigd dat we mekaar niet meer zouden terugzien maar dat was buiten de levendige e-mailverbinding tussen een internetcafé in Madeira (ik) en de Turkse Riviera (hij) gerekend.  Toen bleek ik dus een lange-afstandsrelatie te hebben.  Die hielden we een tijdje vol, met af en toe een periode waarin ik in België was of hij mij kwam bezoeken in het buitenland.  Hij speelde niet alleen piano maar schreef ook zelf muziek.  En dus werd ik eindelijk iemands muze :-).  Ik kwam na ongeveer 2,5 jaar definitief terug naar België, we gingen samenwonen maar kwamen uiteindelijk tot de conclusie dat onze relatie daar niet tegen was bestand.

The Stranglers – Always the sun

Ik bleef in België en ontmoette daar in 2008 een Kempenaar met wie ik veel meer gemeen bleek te hebben dan de liefde voor (grotendeels dezelfde) muziek.  Eén van de eerste concerten waar we samen naartoe gingen was dat van The Stranglers in Breda.  En met hem in mijn leven scheen uiteraard ‘always the sun’ :-).  Of toch vaak.

Lloyd Cole

Ondertussen werkte ik in het mooiste hotel van Mechelen aan de frontdesk en ook achter de schermen.  Ik wist van Lloyd Cole dat hij een paar mooie nummers had gemaakt in de jaren ’80 maar kende hem niet zo goed.  Toen hij een concert gaf in het cultuurcentrum om de hoek was ik diegene die hem mocht inchecken, die ervoor zorgde dat hij één van de mooiste kamers uit het hotel kreeg en hem even sprak.  Ik ging niet naar dat optreden maar ging later wel kijken toen hij in de buurt van mijn huidige woonplaats speelde.  Het lot gaf ons tickets op de eerste rij en Lloyd Cole zorgde voor een prachtig akoestisch optreden.  Sindsdien ben ik fan.  Het mag voor mij wel wat rocken maar toch zijn het de artiesten die helemaal alleen op een podium gaan staan die live altijd het meeste indruk maken.  Ik zocht naar een live-versie van één van zijn bekendste nummers, en vond de registratie van een heel optreden.  Zijn bekendste nummers beginnen op 5:25 (rattlesnakes) en op 1:25:30 (Perfect skin), maar wie tijd heeft kan uiteraard de hele 1u44 uitkijken.

Nick Cave – Into my arms

In 2011 trouwden wij.  Het werd geen klassiek trouwfeest, maar er was wel een openingsdans.  Onze keuze viel al snel op Into my arms, omdat we allebei al heel lang fan waren van Nick Cave en ook wel omwille van het volgende:

‘I don’t believe in an interventionist God… But if I did I would kneel down and ask Him not to intervene when it came to you.  Not to touch a hair on your head but to leave you as you are.  And if He felt He had to direct you then direct you into my arms…’

Gotye – Somebody that I used to know

Mogelijk valt het op dat ik met mijn verhaal ondertussen al in 2011 ben beland maar dat er hier nog geen enkel nummer is gepasseerd van na het jaar 2000.  Ik ben wat muziek betreft een beetje blijven hangen in de 80’s en de 90’s.  Ik vermoed dat er ook in de jaren 2000 wel goede muziek zal zijn gemaakt, maar op een of andere manier is die niet goed tot bij mij geraakt of niet blijven hangen.  Ik ben blij dat Gotye in 2011 bewees dat het wel kon, een nummer maken waarbij ik elke keer ik het hoorde de radio wat harder wilde zetten en wél kon onthouden hoe het heette en wie het zong.

Broken Circle Bluegrass Band – Over in the gloryland

Toen ik in 2012 ging kijken naar The broken circle breakdown maakte de voordien genegeerde bluegrass-fan in mij een vreugdesprongetje.  Prachtige film, prachtige muziek.

En zo zijn we aan het einde gekomen van mijn muzikale overzicht.  Ik realiseerde mij bij het schrijven nog eens dat de rol die muziek in mijn leven speelt met de jaren flink is afgenomen en eigenlijk vind ik dat wel jammer.  Maar ik merk wel dat er de laatste tijd weer verbetering is gekomen.  Daarvoor dank ik vooral de moderne technologie die recent in ons huis kwam.  In de eerste plaats een Spotify-abonnement, en daarnaast een Bose Soundtouch waarnaar kan worden gestreamd en een Google Chromecast Audio die met onze muziekinstallatie werd verbonden.  Die dingen zorgen ervoor dat het zoveel gemakkelijker is om muziek naar keuze op te zetten dat ik dat ook gewoon weer vaker doe (ik word niet gesponsord maar ben gewoon een enthousiaste consument).