Ondertussen – april 2019

1 mei, feestdag en tijd om even terug te blikken op april. April was een rustige maand en dat deed deugd.

Er kwam een Bekende Vlaming in onze gemeente wonen: schrijfster, filosofe, presentatrice en sinds kort ook politica Alicja Gescinska. De plaatselijke bibliotheek nodigde haar uit om wat te komen vertellen over haar werk. Wij gingen luisteren. Ik ken haar van Wanderlust, maar ga binnenkort zeker ook eens een boek lezen van onze nieuwe bijna-buurvrouw.

Wij genoten op een fijne zaterdagnamiddag van een terrasje met zicht op de wakeboardclub op Linkeroever, van zeilbootjes kijken op het Galgeweel, van het uitzicht vanop de overzetboot over de Schelde, van een vegetarische burger bij de Greenway en van Antwerpen tout court.

Wij gingen tijdens het Paasweekeinde een paar dagen naar Winterberg, in het Duitse Sauerland. Het leek er hoogzomer, al lag er hier en daar wel nog een klein beetje sneeuw op de skipistes. Wandelen, lekker eten, een beetje relaxen en genieten van het prachtige uitzicht vanuit onze hotelkamer… wat heeft een mens meer nodig?

Stilaan een jaarlijkse gewoonte: de brievenbus bevrijden uit de (iets te) enthousiast groeiende beukenhaag. Onze brievenbus staat eigenlijk vóór onze haag, maar elk voorjaar dreigt ze even te worden opgeslokt ín de haag. Dus knip ik al maar een paar takjes weg zodat onze postbode niet te hard moet zoeken.

Ik las drie boeken in april die ik allemaal minstens 4 sterren gaf op Goodreads. Nutshell van Ian McEwan, een moordverhaal verteld door een wel erg welbespraakte en intelligente foetus, was een heerlijke opener van de maand. Boeiend van begin tot einde. Dan volgde het dunne, maar erg mooie en ontroerende Vous n’aurez pas ma haine van Antoine Leiris over hoe hij de dagen na de aanslag in de Bataclan in Parijs beleefde. Helene, zijn vrouw en de moeder van zijn 17 maanden oude zoon, kwam om in die aanslag. Een boek over liefde, verlies en verdriet. Maar haat, die gunt Antoine de terroristen die zijn vrouw doodden niet. En dan kwam er nog een boek dat ik maar heel moeilijk opzij kon leggen. Dus deed ik een paar dagen weinig anders dan het absoluut noodzakelijke en verder lezen in The great alone van Kristin Hannah.

We boekten onze eerste festivaltickets voor deze zomer. Ik hoop dat er nog wel wat zullen volgen maar dit festival staat alvast in onze agenda. Once In A Blue Moon in het Amsterdamse Bos mag ons verwachten.

Iets minder fijn: er bleek aan het einde van onze straat nog een stukje bouwgrond over, waarop de bouwwerken nu zijn gestart. Dat betekende op de laatste dagen van de maand een constant heen-en-weer rijden van zware vrachtwagens en tractoren. Aan de grootte van de put die werd gegraven te oordelen komt er een serieuze kelder. Onze buurvrouw is er al van overtuigd dat er een groot appartementsgebouw gaat komen en het voor eeuwig gedaan is met de rust in de straat. Ik ga nog even afwachten voor ik conclusies trek :-). Ik was in elk geval vroeg wakker met al dat zwaar verkeer in onze anders zo rustige straat. Ochtendstond heeft goud in de mond, zeker?