Ondertussen – april 2020

April was de eerste volledige maand onder COVID-19-maatregelen. De eerste volledige maand van bijna-huisarrest, de eerste volledige maand ook waarin ik niet mocht werken.

Ups en downs

Het was een maand met ups en downs. Over het algemeen verteer ik de Coronamaatregelen goed. Ik prijs mezelf nog steeds gelukkig met de omstandigheden waarin ik deze crisis beleef. Ik besef dat er heel wat mensen zijn die hier in veel minder gunstige omstandigheden aan zijn moeten begonnen. Ik kan mij ook zo heel wat periodes in mijn eigen leven voor de geest halen waarin deze crisis een veel grotere uitdaging zou zijn geweest. Ik reken mijzelf bij de gelukkigen.

Dat neemt niet weg dat er ook wel een paar mindere dagen waren. Halverwege de maand had ik er zo een paar. Dagen waarop elke nieuwe dag ongeveer een kopie leek van de vorige. Dagen waarop ik het gevoel kreeg opgesloten te zitten in een wereld die veel te klein was en ik geïrriteerd geraakte door de minste aanleiding. Op zich bleek de oplossing achteraf erg eenvoudig. Want hoe mijn dagen eruitzien heb ik ook nu voor een groot deel zelf in de hand. Als ik wil zijn er genoeg dingen die voor afwisseling kunnen zorgen. Ik heb nog altijd de vrijheid om een lange wandeling of fietstocht te maken naar een plek die ik niet ken of waar ik al een tijdje niet meer ben geweest. Er is de natuur die elke dag anders is. En ik kan mezelf ook voeden met allerlei andere interessante dingen, zoals muziek, cursussen of boeken. Als ik mij focus op alles wat ik wel nog kan in plaats van op wat niet meer kan dan blijk ik met gemak nog een zeer afwisselend en boeiend leven te kunnen leiden.

Studeren

Ik heb de afgelopen maand behoorlijk veel gestudeerd. Ik haalde twee anatomieboeken boven die al jaren lagen te wachten om ooit, als ik er eens tijd voor zou hebben, grondig door te nemen. Die ooit, die was nu wel aangebroken. Vooral het handboek triggerpointtherapie, een boek dat zich vooral focust op zelfmassagetechnieken was perfect studievoer tijdens deze periode.

Ik heb de technieken op mezelf toegepast en vond zo vrij snel twee spieren in mijn schouders en 6 spieren in mijn beide armen met pijnlijke triggerpoints. Ik volgde de instructies van het boek en behandelde ze vier keer per dag. Tot mijn eigen verbazing was na drie dagen de vermoeidheid in mijn onderarmen, waar ik al jaren mee rondliep, verdwenen . *

* Ik ging 9 jaar geleden met klachten in mijn ellebogen/onderarmen naar de huisdokter. Zij stuurde mij door naar het ziekenhuis voor onderzoek. De specialist daar concludeerde dat ik een tenniselleboog had en zette zonder overleg een cortisone-spuit in mijn arm. Een aanpak waar ik als ik de kans had gekregen niet voor zou hebben gekozen. Sindsdien was er een serieuze drempel om nog iemand mijn armen te laten behandelen. Ik maakte mezelf wijs dat ik er eigenlijk ook weinig last van had. Dat klopte gedeeltelijk. Als ik echt pijn kreeg masseerde ik die er zelf uit. Maar het gevoel van vermoeidheid was er altijd. Het valt mij nu op hoezeer ik daaraan gewend was geworden, net als aan de gevoeligheid en het krachtverlies in mijn armspieren. Dat is nu allemaal weg.

Ik ben uiteraard superblij met het resultaat van mijn eigen triggerpointbehandeling. Tegelijkertijd vind ik het een beetje frustrerend dat dat boek al 5 jaar in mijn kast staat en ik hier niet eerder tijd voor maakte. En doet het me de vraag stellen of (en hoe) ik hier professioneel iets mee wil gaan doen. Voor ik dit op anderen kan toepassen valt er nog heel veel bij te leren. En moet ik van een paar vastgeroeste ideeën in mijn hoofd af (zoals dat ik het echte therapeutische werk beter overlaat aan bijvoorbeeld kinesisten, die daar relevante universitaire studies voor hebben gedaan).

Uitkijken naar…

Mei is begonnen, en meestal vind ik dat een heel fijne maand. Ik kijk uit naar meer lenteweer in mei. En naar nog meer genieten van natuur en rust.

Of weer aan het werk gaan er voor mij de komende maand in zal zitten weet ik niet goed. Mijn werk valt onder de contactberoepen en daarover werd door de veiligheidsraad beslist dat zal bekeken worden of en onder welke voorwaarden die ten vroegste op 18 mei weer kunnen opstarten. Mogelijk sta ik binnen enkele weken in een ontsmette ruimte met een mondmasker op weer te masseren. We zullen zien.

Vanop het bouwfront was er goed en slecht nieuws. Het slechte nieuws is dat de werf van ons huis al sinds midden maart stil ligt. Het goede nieuws is dat de werf morgen weer wordt opgestart. Of dat aan het normale tempo kan en wanneer ons huis opgeleverd zal worden, daar heb ik voorlopig geen zicht op. Maar er gebeurt weer wat en dat is wel een fijn idee. Ik heb mij een tijdje ingehouden, omdat het daar stil lag en er ook geen winkels open zijn, maar de afgelopen dagen houd ik mij tussendoor toch weer wat bezig met ideeën opdoen voor de inrichting van ons huis. Ik kijk er naar uit om op dat vlak binnenkort wat concretere plannen te kunnen beginnen maken.

Ik heb op dit moment het gevoel dat als het nodig is ik het nog wel even uithoud onder deze omstandigheden. Dat betekent niet dat er geen dingen zijn die ik mis. Gisteren werd hier een nieuwe wasmachine geleverd en besefte ik dat het (beperkte, vanop veilige afstand) contact met de leverancier van dat toestel me deugd deed. Ik kijk er dus toch wel naar uit om weer wat meer face-to-face-conversaties te kunnen voeren, met bekenden en onbekenden. Ik kijk er ook wel naar uit om nog eens een uitstapje te kunnen maken, verder weg van huis dan wat met de fiets haalbaar is.