Maart 2020 is een maand die we niet snel zullen vergeten. Voor mij persoonlijk viel het allemaal goed mee, maar sommige mensen hadden het een pak moeilijker.
Het lijkt lang geleden maar maart begon nog heel gewoon. Ik schreef aan het begin van de maand nog “er staan in maart een paar leuke dingen op het programma en ben ik ervan overtuigd dat er nog wel wat zullen bijkomen. Als we tenminste niet allemaal met het coronavirus in bed of in quarantaine belanden natuurlijk.” We leefden op dat moment nog met het idee dat het zover wel niet zou komen, maar ergens wisten we al wel wat er mogelijk zat aan te komen.
Ik ging in het begin van de maand met de trein een dagje naar Brussel op bezoek bij een vriendin. Een leuke dag met bezoek aan een tentoonstelling en gezellig lunchen in een grote foodcourt. Ik was op dat moment duidelijk nog niet geneigd om plekken waar veel volk bij mekaar komt te mijden.
Ik was een paar dagen later een halve dag in Antwerpen voor een afspraak. Op dat moment werd mekaar een hand geven als begroeting al meer in vraag gesteld en was ik mij al wat vaker bewust van het feit dat ik op trein en tram oppervlakken aanraakte waar viruscellen best wel even op kunnen overleven. Ik bleef van de leuning van de roltrap af, waste een keertje extra mijn handen en raakte mijn gezicht zo weinig mogelijk aan.
De dagen nadien werden enkele van de afspraken die in mijn agenda stonden stilaan geannuleerd en besliste ik de overblijvende afspraken zelf af te zeggen. Ongeveer op dat moment kwam de overheid met strengere maatregelen en werd bekend gemaakt dat restaurants en scholen zouden sluiten.
Ik kreeg de maandag daarop zéér milde symptomen van een virale infectie. In alle andere omstandigheden zou ik gezegd hebben dat ik een heel lichte verkoudheid had, en daar zo goed als geen aandacht aan hebben geschonken. In dit geval dacht (en denk) ik dat nog steeds, al was ik mij er wel van bewust dat dat virus op zich ook het Covid-19-virus kon zijn en ik één van de gelukkigen zou kunnen zijn die alleen maar milde symptomen kreeg. Ik besliste om niet meer te werken. Enkele dagen later mocht ik dat ook niet meer.
De rest van de maand bestond voor mij uit zoveel mogelijk thuisblijven. Enerzijds leek er niet zo heel veel veranderd. Anderzijds merkte ik hoe de pandemie mijn leven en denken toch wel beïnvloedde. Het viel me ook op hoe snel deze situatie went.
Ik ben sowieso veel thuis en ben meestal ook graag thuis. De meeste dagen nu lijken op rustige dagen in een andere week.
Anderzijds merkte ik dat ik snel wen aan de afstandsmaatregelen. Beelden op TV van manifestaties met veel volk zien er nu erg vreemd uit. Ik word er zelfs een beetje claustrofobisch van. Als mensen in de supermarkt te dichtbij komen ben ik niet zozeer bang om ziek te worden, maar voel ik me ongemakkelijk. De persoonlijke ruimte die ik graag rond mij bewaar is gegroeid tot een paar vierkante meter. Ik kan mij momenteel moeilijk voorstellen dat ik in een volle concertzaal zou willen staan of het lang zou uithouden op een volle metro zonder daar onrustig van te worden.
Ik heb het gevoel dat ik tot nu toe in deze crisis bij de gelukkigen hoor. Ik en de mensen rond mij zijn gezond en blijven gespaard van veel tegenslagen en onrust. Mijn hart gaat uit naar al wie het moeilijker heeft. Mensen met een moeilijke thuissituatie, dokters, verpleegkundigen, zieken en hun familie (beelden uit Italië gingen door merg en been), mensen in landen waar er geen compensaties en andere vangnetten zijn die ook hun inkomen zien wegvallen,… De man van mijn nicht belandde even in het ziekenhuis maar werd ondertussen gelukkig alweer ontslagen.
Te verwachten, maar ook wel een beetje jammer: de bouw van ons toekomstige huis is voorlopig stilgelegd. Omdat er volgens de projectontwikkelaar niet in veilige omstandigheden kan worden gewerkt, omdat er niet voldoende personeel is, omdat er problemen zijn met de aanvoer van materialen. Dat betekent dat de oplevering van ons huis zo goed als zeker vertraging zal oplopen. Dat is jammer, maar geen drama. We zitten goed waar we nu wonen.
Ik ben ook best wel opgelucht dat we ons vorige huis al hebben verkocht. De tijdelijke situatie waarin we eigenaar waren van twee huizen, waarvan één in aanbouw, maakte ons kwetsbaar voor prijsdalingen op de vastgoedmarkt. We beslisten daarom eind vorig jaar om sneller dan nodig ons huis te verkopen. Dat zorgde voor gemoedsrust. We hadden toen niet kunnen voorzien hoe veel meer die gemoedsrust ons nu waard zou zijn. We zouden het zonder die verkoop ook hebben overleefd, maar het is toch wel een serieuze zorg minder.
Daarnaast voelt het feit dat we pas verhuisd zijn ook wel als een voordeel. We zijn de afgelopen weken vaak gaan wandelen in de buurt. Wij wonen op wandelafstand van twee stukjes bos. Doordat we nog nieuw zijn in deze buurt zijn er nog steeds nieuwe landschappen, wegen en bospaden te ontdekken. Het stilt voorlopig grotendeels mijn honger naar het ontdekken van nieuwe plekken. Reizen zit er ook even niet in. Het komt goed uit dat wij geen concrete reisplannen hadden en in januari nog genoten van een zeer fijne vakantie.
Gezien
Ik keek vrij veel TV de afgelopen maand. Er zaten nogal wat nieuwe seizoenen van oude bekenden bij: De Mol, blind getrouwd, Down the road,.. En ook wel een leuke nieuwe ontdekking: The IT Crowd op Netflix. Heerlijke Britse humor van al een paar jaar geleden, maar nu pas ontdekt.
Gepubliceerd
Ik schreef hier één blogpost en die ging over het leven in tijden van Corona. Op de massageblog schreef ik een stukje over jezelf masseren met een tennisbal en maakte ik een nieuwe pagina aan met interessante links naar pagina’s met oefeningen om spierspanning te verminderen/voorkomen en zelfmassagetips.
Uitkijken naar
Ik kijk in april vooral uit naar wat minder onheilsberichten, hier in België maar zeker ook in de rest van de wereld. Ik hoop ook dat de secundaire gevolgen van deze crisis (ik denk aan de mentale gezondheid van mensen die nu niet de nodige hulp krijgen bijvoorbeeld, of gevallen van intrafamiliaal geweld) niet te groot zullen zijn. Voor mezelf hoop ik vooral dat ikzelf en iedereen rond mij in goede gezondheid mag blijven.
Voor iedereen die dit leest: zorg goed voor jezelf!
Ik schrik hoezeer je ervaring op die van mij lijkt. In het begin van de maand zorgeloos overal naartoe en dan plots toch voorzichtiger, na zelf wat ziekjes geweest te zijn. Nu kom ik amper nog buiten, tenzij om te wandelen. Eens per week moet ik fysiek naar het werk en dat voelt aan als een hele zware opgave, ik ben altijd verschrikkelijk opgelucht als ik weer thuis ben. Leuk trouwens dat jullie nu in zo’n bosrijke omgeving wonen, dat zorgt zowel letterlijk als figuurlijk voor extra zuurstof!
Zeer herkenbare ervaring, ik vertrok nog zonder veel zorgen naar Valencia begin maart en kwam helemaal gestresseerd terug. Het is allemaal zo snel omgeslagen. En nu lijkt deze situatie weer ineens de nieuwe normaal.
Dat van die vergrote persoonlijke ruimte herken ik heel erg. En ze was nochtans al niet bepaald klein bij mij 🙂
Fijn dat je in de buurt twee stukjes bos hebt, dat is altijd al zalig, maar in tijden als deze echt goud waard he! Ik vind het ook heel tof hoe je die verhuis ook zo positief opvat en kijkt naar de voordelen van het ontdekken van nieuwe stukjes i.p.v. de nadelen van vb. nog niet alles in de buur te kennen.