Onze houten bruiloft

Vorige week waren mijn man en ik vijf jaar getrouwd.  Een houten bruiloft, heet dat dan.  Ik vind hem nog steeds de liefste, knapste, grappigste en beste echtgenoot die ik mij had kunnen voorstellen.  Ter gelegenheid van ons jubileum deel ik graag met jullie een klein overzicht van hoe het zover is gekomen:

– We leerden mekaar 8,5 jaar geleden kennen dankzij een datingsite.

-Onze eerste ontmoeting was in het station van Mechelen (ik woonde er in de buurt, hij kwam er elke dag voorbij met de trein).

-Eigenlijk hadden we mekaar al veel eerder kunnen leren kennen. In onze studententijd studeerden we 4 jaar niet alleen in dezelfde stad, maar ook nog eens aan dezelfde faculteit.  De kans is erg groot dat we mekaar toen op zijn minst een paar keer zijn voorbijgelopen in de universiteitsgebouwen, ergens in de stad en zelfs op onze proclamatie.

– Onze eerste hindernis: ik had twee katten, hij was (is) zwaar allergisch voor die beestjes. Dat zorgde de eerste keren dat hij bij mij thuis kwam voor zware kortademigheid.  Gelukkig vonden we uiteindelijk een medicijn om die kortademigheid onder controle te houden.  Ondertussen zijn de poezen er niet meer.

– Ik woonde graag in Mechelen. Hij woonde in de Kempen. Zijn zoon (co-ouderschap regeling) ging er naar de lagere school.  Ik koos er ongeveer een jaar na onze eerste ontmoeting voor om bij hem in te trekken.

– De moeilijkste periode uit onze relatie kwam er toen we pas samenwoonden.  Ik had de aanpassingsproblemen door mijn verhuis serieus onderschat.

– Trouwen deden we een paar jaar later. Uit liefde uiteraard, maar ook wel een beetje omdat de notaris ons dat had aanbevolen. Het was de gemakkelijkste en goedkoopste manier om mij mede-eigenaar te maken van het huis waar we samen in woonden en samen wilden gaan verbouwen.

– Er kwam geen echt huwelijksaanzoek, wel beslisten we aan de ontbijttafel dat we het advies van de notaris maar moesten volgen. Keiromantisch :-).

Ik vond het in het begin heel raar om hem plots ‘mijn man’ te moeten noemen.  Nu ben ik er zo aan gewend dat ik ‘mijn vriend’ te vrijblijvend zou vinden klinken.

– Qua karakter en voorkeuren lijken wij op sommige vlakken nogal op mekaar, iets wat tegelijkertijd een zegen is als onze grootste potentiële valkuil.

– Onze leukste huwelijksverjaardag was de eerste, die vierden we in Las Vegas.  Ik overwoog nog even om ons huwelijk daar nog eens over te doen, maar uiteindelijk deden we dat toch maar niet.  Om onze vijfde huwelijksverjaardag te vieren trokken we een paar dagen naar Londen.

Ik hoop uiteraard dat we nog vele gelukkige jaren mogen volgen en dat we samen oud mogen worden.  Onze gouden bruiloft vieren we dan in 2061, op 86 en 87-jarige leeftijd :-).