Ik was mijn maandoverzicht van november een beetje uit het oog verloren, dus bij deze ineens een overzicht van november en het grootste deel van december samen.

November was de maand waarin de verkoop van ons huis officieel werd. De akte gaan we nog net in 2019 tekenen, op de voorlaatste dag van het jaar. Dan zal het huis waarin we nu nog wonen officieel niet meer van ons zijn.

Het was grappig te merken hoe snel het nieuws van onze komende verhuis zich door onze buurt verspreidde. De verstandhouding met onze buren is goed maar wij lopen zeker mekaars deur niet plat. Wij hadden ook geen bord in de tuin gezet om aan te geven dat het huis te koop was en niemand hierover geïnformeerd. Maar ons zoekertje werd vrij snel door één van de buren opgemerkt, waarna het nieuws zich verder verspreidde en ik de deur niet kon uitkomen zonder daarover te worden aangesproken. Wie graag van alle buurtnieuws op de hoogte blijft kan ik trouwens een hond aanraden. (Twee wandelingen per dag en ik blijf perfect op de hoogte van wat er reilt en zeilt in de buurt).

B werd in oktober met de auto aangereden terwijl hij stil stond aan verkeerslichten. Geen discussie mogelijk over wie er in fout was. De schade bleef ook beperkt tot wat blikschade. Geen erg dus, maar ik verbaasde mij er wel over hoeveel geregel het is om dat hersteld te krijgen. De tegenpartij was een Nederlander en, Europa of niet, een ‘buitenlandse’ tegenpartij blijkt de zaak extra te bemoeilijken. Maar heel wat mails, telefoontjes en al twee garagebezoeken verder is er nu wel een datum afgesproken voor de herstelling!

Ik heb de afgelopen tijd veel opgeruimd en veel weggedaan. Beslissen wat ik de moeite vind om twee keer te verhuizen blijkt toch iets anders dan het gebruikelijke opruimen.

Ik kreeg even een nieuwe hobby. Het begon toen ik bij het opruimen van de zolder de oude postzegelcollectie van B tegenkwam. Hij wilde ze niet meer. Dus vroeg ik mij af wat je daar dan mee doet: in de vuilbak, een verzamelaar zoeken..? Ik begon door de verzameling te bladeren, kwestie van een idee te hebben waarover het ging. En toen werd mijn interesse in aardrijkskunde geprikkeld (want Mahra State, wat is dat?) en mijn interesse in geschiedenis (postzegels uit het Duitse Rijk en zo). En er zaten ook echt hele mooie postzegels tussen. Toen besloot ik om er toch een paar te houden. Een stuk of 10. Dat werden er uiteindelijk wat meer, waardoor ik dus nu een heel postzegelalbum heb en toch wel even zoet ben geweest met selecteren en sorteren. Niet verwacht, maar er zat een filatelist in mij verborgen.

We gingen een paar keer uit eten (o a bij dit leuke Griekse restaurant in Herentals en bij Volt in Geel, waar de kaart verrassend veganvriendelijk was) en gingen wat relaxen in een privésauna. (Wat ik trouwens altijd een beetje decadent vindt, zo drie sauna’s, een stoombad en een whirlpool alleen voor ons. Maar het deed wel deugd.)

In december lag ik een paar dagen met een stevige verkoudheid in de zetel. Waardoor ik eindelijk naar het lang geleden opgenomen en erg interessante Voorbij de grenzen van Saoudi-Arabië keek en nog wat afleveringen van Glee en Gilmore Girls om de dagen door te komen. En ik maakte ook werk van het plannen van onze volgende reis. De verkoudheid bleef trouwens wat langer hangen dan ik had gewild.

De kortste dag van het jaar is voorbij. Dat vind ik toch altijd wel een fijn idee. Ik houd echt niet van de donkere dagen in de winter, maar het ergste hebben we dus al achter de rug.

Ik zocht en vond een groepspraktijk in de buurt om mij bij aan te sluiten en zo de klanten van mijn massagepraktijk verder te kunnen bedienen, in combinatie met meer massages aan huis. Dat zal een serieuze verandering zijn zowel voor mezelf als voor mijn vaste klanten. Benieuwd of ze me daarin gaan volgen en of ik dat zelf wel zo werkbaar ga vinden als ik nu hoop.

Uitkijken doe ik naar januari, met eerst een verhuis en dan vakantie ergens waar de zon nu al wat hoger aan de hemel staat en we dus nog eens zonder jas naar buiten zullen kunnen!

Boze stiefmoeder of liefdevolle plusmoeder?

In de sprookjes uit mijn kindertijd was ze jaloers en slecht: de boze stiefmoeder. In het moderne sprookje van het perfecte nieuwe samengestelde gezin cijfert ze zich volledig weg voor haar nieuwe gezin, is ze liefdevol en geduldig: de ideale plusmoeder. De realiteit zal in de meeste gevallen wel ergens in het midden liggen.

Toen ik B leerde kennen zat zijn zoon in het eerste leerjaar, onlangs werd hij 18. Ik heb ondertussen dus wel wat jaren in de rol van stiefmoeder op de teller .

Die rol, die was/is mij zeker niet op het lijf geschreven. De ene dag ging het al vlotter dan de andere, maar ik heb er zeker mee geworsteld. In de beginperiode heb ik gegoogeld en gezocht maar opvallend weinig verhalen gevonden van vrouwen die in hetzelfde schuitje zaten. Ook zelf vond ik het niet evident om de frustraties die de kop opstaken uit te spreken en voor mezelf te erkennen. Er zijn ook zoveel verschillende situaties waardoor de verhalen die ik wel vond niet altijd helemaal herkenbaar waren.

De zoektocht naar de juiste invulling van een nieuwe rol

Mijn stiefzoon was/is een vrij rustig(e), meegaand(e), redelijk(e) kind/jong-volwassene. Waar ik mee heb geworsteld was dus geen onredelijk gedrag, was geen stiefkind dat mij op alle mogelijke manieren tegenwerkte. Mijn worsteling was er één van een rol waar ik mij niet in thuis voelde, van een band proberen op te bouwen maar niet genoeg raakvlakken vinden, van verwachtingen waarvan ik voelde/dacht dat de buitenwereld ze had en waar ik niet aan kon voldoen. Van drie verschillende persoonlijkheden met verschillende behoeften en verschillende rollen onder één dak.

Ik hoor wel eens dat een stiefouder weet waar hij/zij aan begint, maar ik denk dat ze in de meeste gevallen geen idee hebben. Ik heb gemerkt dat de keren waarop ik er eerlijk met mensen in een gelijkaardige situatie over sprak er meer herkenning bleek te zijn dan ik verwachtte. Dat het ook voor andere stief(plus)ouders niet zo eenvoudig is dan het uiterlijk lijkt.

Als ik eerlijk ben heb ik het stiefmoederschap vaak een ondankbare rol gevonden. Tijdens de moeilijkere periodes voelde het als een bodemloze put waar ik energie in stopte maar weinig voor terug kreeg.

Aanvaarden wat is

Ik heb met de jaren geleerd om er beter mee om te gaan. Door de situatie te aanvaarden zoals ze is/was. Door minder moeite te doen. Door afstand te nemen. Door beter voor mezelf te zorgen. Door, hoe moeilijk dat soms ook was, er open en eerlijk met B over te praten. Door mezelf ruimte te geven om te zijn wie ik ben. Door me niet meer schuldig te voelen over hoe ik me voel. Door milder te zijn.

Ik vind mijzelf niet echt een goede stiefmoeder, maar ik heb wel mijn best gedaan. Het is geen grote liefde tussen de stiefzoon en mij maar we kunnen door dezelfde deur. En dat is ook al iets.

Taboe

Deze post is voor alle stiefmoeders (en -vaders) die worstelen, die zoeken, die zich gefrustreerd voelen, die werkbare compromissen zoeken. Ik vond het jammer toen ik er aan begon dat ik weinig verhalen vond van vrouwen in dezelfde situatie. Daarom wil ik er nu wel gewoon eerlijk over bloggen, ook al treed ik liever niet te veel in detail.

Als ik er anoniem over had kunnen schrijven had ik dat al lang gedaan, maar hier kost het publiceren van deze post moeite. Omdat ik veel liever zou schrijven over hoe vlot en vanzelf wij met drie geëvolueerd zijn naar een hecht, liefdevol en mekaar moeiteloos aanvoelend team. Dat dat niet zo is voelt een beetje aan alsof ik heb gefaald.

Druk op onze relatie

Veel nieuw samengestelde gezinnen vallen opnieuw uit elkaar (volgens www.stiefmanagement.nl/ zou het gaan om 60 %). Ik ben blij en trots dat wij bij de 40 % horen die wel overleven, maar de cijfers verbazen mij niet echt. Ik ben vaak een beetje jaloers geweest op koppels die samen kinderen hebben, die met de opvoeding van hun kinderen een gemeenschappelijk project hebben, die samen beslissingen nemen over hun gezin en hun toekomst. Als nieuw samengesteld gezin ligt dat duidelijk anders, kan het ouderschap van één van (of allebei) de partners er net voor zorgen dat verschillen in de verf worden gezet en is er een ex-partner waar voortdurend rekening mee moet worden gehouden. (Al gaat het bijvoorbeeld maar om wanneer er op vakantie kan worden gegaan. Ik haatte het. En uiteraard is verhuizen naar een andere regio bij co-ouderschap ook veel moeilijker.)

Ik denk dat wij als koppel zeker fouten hebben gemaakt, de impact van sommige dingen niet goed hebben ingeschat, het mekaar op sommige momenten extra moeilijk gemaakt. Maar we zijn wel respectvol met mekaar blijven omgaan, met begrip voor mekaars situatie en gevoelens. En we zijn er als koppel uitgeraakt en erdoor gegroeid.

Meer info of hulp nodig?

Nar aanleiding van het schrijven van deze blogpost vond ik de website stiefmanagement, van Marike Smilde, die o.a. coaching en online trainingen voor stiefmoeders aanbiedt. Ook in Vlaanderen is er aangepaste hulp mogelijk, bij plusouderconsulenten.

Afbeelding van 3282700 via Pixabay