- Pagina 3 van 24 - Ergens Onderweg

Filed Under: Egypte, Indië, Jordanië, Reistips, Verenigde Staten

De vijf mooiste woestijnen die ik al heb bezocht

Ik hou van veel verschillende landschappen: van steile bergen, van ondoordringbare bossen, van polderlandschappen met blauwe luchten, van glooiende heuvels en van weidse stranden.  Maar toch is er een landschap dat me nog net iets meer aantrekt: de woestijn.

Het heeft een tijdje geduurd voor ik het besefte, want we hebben er hier in de buurt natuurlijk geen.  De misvatting bestaat dat een woestijn saai is omdat er niet veel groeit en oorspronkelijk dacht dat ik het er veel te warm zou vinden.  Maar toen ik jaren geleden voor het eerst echt de schoonheid, de weidsheid, het licht en vooral ook de absolute stilte van een woestijn in mij opnam ontdekte ik ze: mijn liefde voor woestijnen.  Ik bezocht er nog maar een paar, maar ben voor de rest van mijn leven fan.  Hier een overzicht van mijn favorieten.

 

De meest iconische: Monument Valley (USA)

 

Ik denk dat er maar weinig landschappen zo herkenbaar zijn (ook voor wie er nog nooit is geweest) als dat van Monument Valley.  De rotsformaties deden dienst als decor voor heel wat Western-films en zijn daarmee voor veel mensen voor eeuwig geassocieerd met het Wilde Westen.  ’s Morgens uit ons tentje kruipen met zicht op deze prachtige woestijn: dat wil ik nog wel eens overdoen.  Enige nadeel: je kan in het gebied van het Navajo Tribal Park niet met een gewone auto rondrijden en je kan er ook niet zomaar vrij rondlopen, dus sloten wij aan bij een excursie.  Het wordt dan al wat moeilijker om echt de stilte te kunnen horen natuurlijk.  Maar zelfs met excursie vond ik het super, en ook buiten het Park is de omgeving prachtig.

De meest intens beleefde: Sinaï (Egypte)

 

Mijn bezoek aan de Sinaï-woestijn was een groepsreis en als ik het me goed herinner was het mijn eerste bezoek aan een woestijn.  Met een kleine groep avontuurlijk aangelegde reizigers ging ik er op jeepsafari.  De jeeps werden bestuurd door lokale bedoeïenen die ons lieten kennismaken met hun geboortestreek en ’s avonds voor ons kookten.  Geen blitzbezoek maar een reis die lang genoeg duurde om me echt verbonden te voelen met de streek.  Genoeg tijd om het leven in de woestijn beter aan te voelen en te begrijpen.

De meest sfeervolle: Thar desert bij Jaisalmer (Indië)

 

De woestijn bij Jaisalmer was zeker niet de mooiste die ik ooit bezocht, maar toch eentje die ik niet snel zal vergeten.  Ik trok er twee dagen rond op de rug van een kameel, met mijn medereizigster en onze gids als enige gezelschap.  Ik zal me eeuwig het moment herinneren waarop we aankwamen op onze slaapplaats.  Ik verwachtte dat we een matje en een deken zouden uitrollen, maar toen kwamen we plots aan bij een opgemaakt bed op poten met een echte matras midden in het zand.  Heerlijk geslapen onder de blote hemel.

 

Het langst naar uitgekeken: Wadi Rum (Jordanië)

 

Jordanië stond al een tijdje op mijn verlanglijstje toen ik er uiteindelijk naartoe trok.  Het land stelde niet teleur.  Ik wist dat ik Wadi Rum mooi zou vinden en dat was ook zo.  Echt helemaal verlaten is het er niet, maar toch: opnieuw die allesoverheersende stilte die je echt alleen in woestijnen vindt.  Ik wil eigenlijk nog wel eens terug, maar dan om wat langer te blijven.

De warmste: Death Valley (USA)

 

Er is discussie over, maar Death Valley claimt de warmste plek op aarde te zijn.  Ik prijs mezelf gelukkig dat wij er in oktober waren, toen het er nog steeds behoorlijk warm was maar toch al doenbaar.

 

Op mijn verlanglijstje

Ik mag dan wel een zwak hebben voor woestijnen, het is zeker niet zo dat ik nu elke vakantie in de woestijn spendeer.  Er staan nog wel een paar woestijnen op mijn verlanglijstje.  In de eerste plaats is dat de Namib woestijn in Namibië.  Google even ‘Sossusvlei dune 45’ als je wil weten wat ik bedoel.

Daarnaast wil ik ooit eens écht de rust opzoeken in de woestijn. Meerdere dagen, in beperkt gezelschap, niet te veel afstand afleggen, geen bezienswaardigheden bezoeken, maar echt vertragen.  Bij voorkeur zou ik dat willen doen op de rug van een kameel, en op het ritme van diezelfde kameel.  Al zal het in dat geval wel zonder de echtgenoot zijn.  Die vond onze korte kamelentocht in Jordanië al lang genoeg, terwijl ik nog een hele dag had willen blijven zitten.

 

Enkele aandachtspuntjes bij een woestijnbezoek

Nu ik het toch over kamelen heb: als je met een kameel wil gaan rijden, zoek een organisatie die zorgt voor een goed zadel.  Ik zat ook in Marokko op de rug van zo’n beest, maar zonder fatsoenlijk zadel en dat was toch niet echt wat het moest zijn.  En kies uiteraard ook voor een organisatie die zijn dieren goed verzorgt.

Het lijkt een klassieker: de zon zien opkomen of ondergaan in de woestijn.  Wel, mijn advies: verwacht daar ook niet te veel van.  De woestijn is absoluut mooi bij avond- en bij ochtendlicht,  maar echt spectaculair mooie zonsondergangen en -opkomsten heb ik er persoonlijk nog niet gezien.

Ik was helemaal wild van de sterrenhemels in de woestijn: zoveel sterren had ik nog nooit in mijn leven gezien.  Als je dat echt belangrijk vind, let dan best wel even op de stand van de maan bij je bezoek.  Ik beloofde mijn man prachtige sterrenhemels in Wadi Rum en toen zaten we daar ’s avonds, bij volle maan en veel te veel licht om veel sterren te kunnen zien.

Filed Under: Cambodja, Thailand

Drie weken Thailand en Cambodja: onze reisroute

 

Er zijn maar weinig dingen die ik zo leuk vind om te doen als een reisroute uitstippelen.  Omdat het de bestemming en de reis al wat dichterbij brengt.  Omdat ik al geniet van de vooruitzichten.  Omdat ik (soms) een planner ben.  Weliswaar een planner die zelden haar plannen zo uitvoert als ze oorspronkelijk werden bedacht.  Mijn ideale reisroute is er dan ook eentje die nog véél ruimte laat voor bijsturen en improviseren.

Ik vond de planning opmaken voor onze reis door Thailand en Cambodja best wel een uitdaging.  Omdat twee landen bezoeken op drie weken betekent dat er vooral veel plekken niet kunnen worden bezocht.  Omdat ik al eens eerder in Thailand was en de echtgenoot nog niet.  Omdat de verbindingen in de regio bijna altijd via Bangkok lopen en een rondreis (met openbaar vervoer) zonder elke keer terug te komen naar Bangkok niet zo eenvoudig bleek.

Toen ik begon aan de planning stond dit op ons verlanglijstje:

Daarnaast namen we ons voor het tempo niet te hoog te leggen.  Rondreizen is plezant, maar ergens een paar dagen blijven zorgt voor meer rust en geeft ruimte om de plaats wat beter te leren kennen.

Uiteindelijk waren er een paar plekken die op de shortlist stonden die zijn afgevallen.  De hagelwitte stranden van het Cambodjaanse eiland Ko Rong Samloon bijvoorbeeld, het intrigerende rivierstadje Kampot en een bezoek aan het project van de Wildlife Friends Foundation.  Ze werden alle drie geschrapt om dezelfde reden: we zouden te veel tijd verliezen aan over en weer reizen.  Het zou allemaal wel doenbaar zijn geweest, maar we wilden toch ook nog wat anders doen dan onderweg zijn.  Nog een plek die afviel was Chi Phat, een ecoproject in de Cambodjaanse jungle, niet echt ver van de route gelegen, maar in malariagebied.  De stedelijke gebieden in Cambodja en Thailand zijn dat niet, en dus zouden we speciaal voor die enkele dagen in de jungle een paar weken aan de anti-malaria-medicatie moeten.  We besloten dat we dat er niet voor over hadden.  Exit Chi Phat dus.

 

Dit is wat de reisroute uiteindelijk wél werd (de groene aanduidingen op de kaart zijn de plaatsen die we wel bezochten, de rode zijn diegenen die afvielen):

  • aankomst in Bangkok waar we twee nachten bleven
  • bus van Bangkok naar Siem Reap
  • 4 nachten Siem Reap (vanwaaruit we Angkor Wat bezochten)
  • bus van Siem Reap naar Phnom Penh
  • 3 overnachtingen in Phnom Penh
  • bus van Phnom Penh naar Trat
  • 1 nacht in Trat
  • minibus + ferry naar Ko Chang
  • 3 nachten in Ko Chang
  • ferry + minibus Ko Chang naar Bangkok
  • 1 nacht in Bangkok
  • nachttrein Bangkok naar Chiang Mai (hoera voor Thaise nachttreinen, dit was in afstand onze langste verplaatsing, maar ook veruit de meest comfortabele)
  • 3 nachten in Chiang Mai
  • nachttrein Chiang Mai naar Bangkok
  • 1 nacht in Bangkok
  • vliegtuig weer naar huis

De nachttreinen boekte ik op voorhand, toen ik merkte dat ze al redelijk lang op voorhand volgeboekt waren.  Van de hotels boekte ik er een paar op voorhand en een paar onderweg.  Van wat we ter plaatse konden doen had ik op voorhand wel een idee in mijn hoofd, maar dat lieten we toch vooral over aan de inspiratie van het moment.

Filed Under: Thailand, Uncategorized

De perfecte vakantiedag

 

Als ik een ideale vakantiedag zou moeten beschrijven zou die niet veel hoeven te verschillen van de dag waarop ik dit schrijf, donderdag 20 juli 2017. (Zoals jullie merken bleef deze blogpost een hele tijd hangen in de concepten. Oeps.)

De dag verliep als volgt:

– Uitgeslapen wakker worden na onze eerste nacht in een superleuk hotelletje in Chiang Mai.

– Heerlijk ontbijten met véél vers fruit.

– Vertrekken met de gratis fietsen van het guesthouse (zadel niet echt op de juiste hoogte maar dat is een detail).

– Fietsen langs de rivier en door de omgeving van Chiang Mai, de perfecte combinatie van inspanning en ontspanning.

– Geen enkele keer verkeerd rijden dankzij de pas geïnstalleerde ‘map of Thailand’ offline app.  En dankzij wegwijzers met deze geweldige affiche.

– Ideaal fietsweer onderweg (warm en grotendeels bewolkt -af en toe zon, af en toe een verfrissende regenbui)

– Huay Tung Tao lake, einddoel van onze fietstocht vlot bereiken.

– Een Thaise lunch op één van de mooiste locaties waar ik ooit al heb gegeten.  Een open hutje op palen met een rieten dak (zoals op de foto hierboven), dat zo goed als in het meer staat.  De hut is uitgerust met een mat op de grond en een laag tafeltje.

 

– Na de lunch eens rond het meer fietsen.  Het is hier zalig rustig.  Een heerlijke plek.

– Terugfietsen naar ons guesthouse in Chiang Mai. Het laatste stuk langs een weg die eigenlijk veel te druk voor me is maar ik voel me toch lekker stoer als ik op een kruispunt tussen de Thais op hun scooters sta te wachten tot het licht op groen springt.

– Een snelle douche om ons zweet af te wassen en vervolgens een verfrissende duik in het zwembad.

– Dineren in een Mexicaans restaurantje in de buurt.

– Relaxen in onze hotelkamer.

– Kijken naar de rit van de Tour de France met aankomst op de Col d’Izoard (met dank aan Eurosport).  Hoera voor het tijdsverschil van 5u waardoor we dit kunnen doen net voor het gaan slapen.

– Kijken naar de gekko die op de muur en plafond van onze kamer rondwandelt.

 

Genoten van deze dag.  Ik had hem zelf niet mooier kunnen verzinnen!

Filed Under: Thailand

‘Een klacht is een kans’

 

Ik werkte ooit een tijdje als reisleidster. Tijdens onze opleiding was er één zin die er nogal stevig werd ingepompt: ‘een klacht is een kans’.  Een kans om de oorzaak van de klacht weg te nemen en zo het verschil te maken.  Mensen zullen hun reisorganisatie meer appreciëren wanneer die iets voor ze heeft kunnen oplossen dan wanneer alles van bij het begin goed verloopt.  Zo was toch de theorie.  En voor een deel klopt die ook wel.  Als reisleider heb je liever een assertieve reiziger voor je neus die zegt wat hem dwars zit (typisch een Nederlander), zodat je zijn probleem kan oplossen dan eentje die wanneer je hem vraagt hoe zijn verblijf hem bevalt antwoordt met ‘goed, goed’.  Om dan als hij weer thuis is een boze brief te schrijven over de hotelkamer die helemaal niet was wat hij ervan had verwacht en het personeel dat onvriendelijk was geweest (eerder iets voor Vlamingen).

Ik blink niet altijd uit in assertiviteit maar op reis sta ik op mijn strepen.

 

Toen wij in Ko Chang aankwamen in het resort waar ik online een bungalow met tuinzicht had geboekt bleek die bungalow ongeveer op een bouwwerf te staan.  Bungalows net naast die van ons werden gerenoveerd en aan de andere kant van het domein werd een nieuw gebouw gezet.  Gevolg: lawaai, getimmer en geklop.  In een stad zouden we er misschien nog mee hebben kunnen leven, maar deze drie dagen hadden we echt wel op ontspanning, rust en stilte gehoopt.  En dus maakten wij nadat we onze bungalow zagen meteen rechtsomkeert om ons probleem vriendelijk te gaan uitleggen bij de receptie.  Daar kregen we de sleutel van een tweede bungalow, om eens te kijken of we die beter vonden.  Ook deze lag naast de werken maar het was er stil dus vonden we dat ok.  Tot bleek dat de arbeiders aan deze kant van de werf net hun middagpauze hadden en we nadien weer op geklop werden getrakteerd.

Dus ging ik nog eens langs de receptie maar vonden we niet echt een oplossing.  Daarop stuurde ik een vriendelijke mail naar booking.com (waar ik boekte) met uitleg over wat er aan de hand was en de mededeling dat we nooit zouden hebben geboekt als we dit hadden geweten. En dat we op zoek gingen naar een alternatief en de twee overblijvende nachten dus graag kosteloos wilden annuleren.  Later op de avond stonden er drie Thaise hotelmedewerkers aan onze deur. Met de mededeling dat één van de bungalows op het strand de volgende ochtend vrijkwam.  We gingen eens kijken.  Een bungalow in de buurt van de renovatiewerken, maar zo dicht bij de zee dat het geluid van de golven het geluid van de werken overstemde.  Een bungalow met een uitzicht waar we normaal gezien nooit het supplement voor zouden hebben betaald maar die ons nu werd aangeboden zonder extra kost.  En dus zeiden we ja.

En zo zaten we twee dagen lang naar een geweldig uitzicht te kijken en met de deur open naar het geluid van de zee te luisteren.  Of op het terras op het dak van onze bungalow een boek te lezen.

 

Wij happy, het hotel happy, booking.com happy.

Mijn man vroeg me achteraf wat ik liefst had gehad: de bungalow die we hadden geboekt zonder dat er werken waren geweest of hoe het nu was gelopen.  Ik koos voor optie twee.  Een klacht is een kans, echt helemaal mee eens!

Filed Under: Everyday life

De verre familie in Canada

 

Ik herinner me dat wij in mijn kindertijd een paar keer bezoek kregen uit Canada, van nonkel M en zijn vrouw.  Een nonkel van mijn moeder, broer van mijn grootmoeder.  Ik was nog klein en herinner me voornamelijk dat ze sliepen in wat de rest van het jaar onze rommelkamer was, dat ze het over een car hadden als ze de auto bedoelden, dat we een keertje met hen naar Keukenhof zijn geweest en dat ze altijd chocolade voor ons meebrachten.  Ik heb een tijdje gedacht dat die chocolade een Canadese specialiteit was, tot ik jaren later besefte dat ze die waarschijnlijk in de tax-free winkels in de luchthaven kochten.

Nonkel M was één van de twee broers van mijn grootmoeder die naar Canada emigreerden.   De bezoekjes van nonkel M stopten lang voor ik volwassen was en verder was er eigenlijk nooit echt een band met de verre familie in Canada.  Ik heb ook niet veel banden met de verre familie in België dus verwonderlijk is dat niet.   Er was wel nog een ander verhaal uit Canada dat als kind indruk op me maakte.  Een nicht van mijn moeder is er in de jaren tachtig samen met haar man verongelukt in hun privévliegtuig.  Een tragisch verhaal uiteraard, twee jonge mensen die veel te jong sterven, maar verder was die privéjet voor mij ook echt wel iets van een andere wereld.

Onlangs werd ik toegevoegd in een besloten facebookgroep.  Voor de leden van familie van mijn grootvader langs moederskant.  Een verre neef, die ik voorheen niet kende, heeft zich vastgebeten in de geschiedenis van de familie en verzamelt er stambomen, verhalen en foto’s.  Ik kijk al eens naar de foto’s als ze passeren, maar kan al de takken van de familie van geen kanten uit mekaar houden.

En dan zie ik een oude foto voorbij komen van een vliegtuigje in Canada en de commentaren daarop.  De eigenaar van het vliegtuig is Maurice Y, de reactie van Maurits X, die de broer blijkt te zijn van Robert X die samen met zijn vrouw (Frieda Z) in 1983 in Canada verongelukte.  ‘Met hunne vlieger’, zo schrijft Maurits, die duidelijk nog een behoorlijk mondje Vlaams spreekt.  En dan ben ik verward.

Even tussendoor:  Ik groeide op in het gezin X-Y, waarbij X de familienaam van mijn vader is (zelf één van 8 nakomelingen van het gezin X-W), en Y de familienaam van mijn moeder (zelf één de twee kinderen in het gezin Y-Z).

Ik ben in de war omdat er plots drie van de vier familienamen van mijn grootouders in één facebookbericht over vliegers in Canada verschijnen.  Terwijl ik altijd dacht dat er maar één link was.

En dus ga ik te rade bij mijn moeder voor wat meer details.  Blijkbaar trokken er in de jaren ’50 heel wat mensen uit mijn geboortestreek naar Canada.  De twee broers van mijn grootmoeder (dat wist ik, familie Z), maar ook een kozijn van mijn grootvader (familie Y).  En twee broers met wie ik niet alleen de familienaam (X) deel maar wiens moeder ook nog eens dezelfde familienaam blijkt te hebben en verre familie is van mijn moeder (opnieuw familie Y).  Waarschijnlijk zijn de broers ook langs vaders kant familie (maar daar wist mijn moeder de details niet van).

Maar goed, zo kwam ik dus wat meer te weten over de familiegeschiedenis.

Canada en boven de uitgestrekte natuur vliegen met een sportvliegtuigje: ik begin te denken dat het misschien wel in mijn genen zit :-).

Filed Under: Cambodja

Subtiel

Het Cambodjaanse meisje dat met een kaft vol foto’s van eten voor ons staat: ‘How are you, sir?’

De echtgenoot: ‘Very good.. ‘

Het meisje, dat hem de tijd niet geeft om uit te spreken: ‘Me, I’m not so good, I have no money. Tomorrow I have to go to school and no money.’  

De echtgenoot: ‘….’

Direct is ze in elk geval wel, haar hint niet echt subtiel :-).

 

We hebben honger dus volgen we haar naar ‘haar restaurant’ en bestellen twee porties rijst met groenten. Ze vergeet in eerste instantie onze drankjes maar komt zich nadien uitgebreid excuseren. We vertrekken tevreden en geven haar een fooi.

Reizen in landen waar het inkomen veel lager ligt dan bij ons zorgt af en toe voor een ongemakkelijk gevoel.  En voor de vraag wat een correcte prijs is en wat eerlijk en redelijk lijkt.  Enerzijds hou ik er niet van om voor dezelfde dienst vijf keer meer te moeten betalen dan een local omdat wij toevallig uit België komen.  Anderzijds valt het me steeds moeilijker om te onderhandelen over een habbekrats met mensen die die habbekrats waarschijnlijk veel beter kunnen gebruiken dan wij zelf.  Het is een beetje een evenwichtsoefening.  Ik geef in principe geen geld aan bedelaars omdat ik geloof dat dat bedelen in de hand werkt en structureel niets oplost.  Maar soms wringt dat, zeker in landen waar er geen sociale zekerheidssystemen zijn om op terug te vallen.  

De vraag hoe je mensen best helpt is niet zo eenvoudig te beantwoorden.  We probeerden onderweg in Cambodja een beetje redelijk te zijn en kleine ondernemers te steunen.  En we namen ons voor een NGO te zoeken die actief is in Cambodja om meer structureel te steunen.  Hopelijk komt het geld zo terecht bij de mensen die het het meest nodig hebben.