- Pagina 4 van 31 - Ergens Onderweg

Filed Under: Everyday life

Waarom wij verhuizen

Ik merk dat wanneer wij iemand uit onze ruime omgeving vertellen dat wij volgend jaar verhuizen dat de meesten daar wat verbaasd op reageren. We wonen momenteel in een eigen huis waar we in 2011 verbouwingswerken aan hebben gedaan, dus waarom dan verhuizen? Ik heb het even samengevat.

huis te koop
Dat was altijd al het plan

We verhuizen natuurlijk niet omdát dat altijd al het plan was, maar het is wel zo. Toen ik B leerde kennen woonde hij al in het huis waar wij nu wonen. Zijn zoon ging naar de plaatselijke lagere school. De moeder van zijn zoon, met wie hij een co-ouderschapsregeling heeft, woont twee straten verder. Voor hem was verhuizen naar een locatie verder dan een paar kilometer van de huidige op dat moment eigenlijk zo goed als uitgesloten. Ik woonde in Mechelen en wist dus wat mijn keuzemogelijkheden waren: een lat-relatie of hem volgen. Ik koos voor optie twee. Buiten die praktische redenen om hier te blijven was B niet echt gehecht aan het dorp waar hij woonde. Wij wisten dus toen (en bespraken toen al) dat éénmaal de stiefzoon wat ouder was we waarschijnlijk zouden wegtrekken uit het dorp. Ons idee daarover is eigenlijk nooit veranderd. Aangezien je nooit weet wat de toekomst brengt heb ik dat bewust aan erg weinig mensen gecommuniceerd, waardoor de beslissing nu om te verhuizen voor velen nogal uit de lucht lijkt te komen vallen. Maar in de realiteit is er geen verhuis die langer op de planning heeft gestaan dan deze.

Wij zijn meer stadsmens dan dorpsmens

Wij zijn allebei opgegroeid in een dorp. Ik heb mijzelf nooit een dorpsmens gevonden en B eigenlijk ook niet. Mijn ideale woonplaats is één van volgende twee opties. Ofwel een plek echt midden in de natuur. In mijn hoofd stel ik mij daar op dit moment een vuurtoren bij voor op een klif, langs drie kanten omgeven door de zee, zonder directe buren (dat we nog niet lang terug zijn van Schotland speelt hierbij ongetwijfeld een rol :-)). Mogelijkheid twee is in (of dichtbij) de stad. Een huis in een dorp zou een compromis tussen die twee kunnen zijn maar dat is het voor mij niet. We verhuizen naar een huis vlakbij de stad (Antwerpen), met een meer en een grote rivier in de buurt.

Centrale ligging

De streek waar wij nu wonen is groen en leuk om te fietsen of te wandelen. Maar voor mij is het iets te afgelegen, al wonen wij zeker niet aan het einde van de wereld. Met de auto rijden in druk verkeer kost mij energie, op de bus zitten ook. Het dichtstbijzijnde station ligt op ongeveer 6 kilometer, maar daar stoppen maar 2 treinen per uur, tijdens het weekend zelfs maar één. Ik wou dus graag (opnieuw) in de buurt van een groot station wonen, zodat een aantal plekken gemakkelijker te bereiken zijn.

Werk?

Mensen die mij niet zo goed kennen veronderstellen nogal eens dat ik verhuis om dichter bij mijn werk te gaan wonen. Ik werk momenteel thuis dus dat is niet het geval. Of ik mijn massagepraktijk volledig verhuis of toch nog één (of meerdere) dag(en) per week hier in de buurt ga komen werken heb ik nog niet beslist. De klanten die ik hier achterlaat, daar heb ik het wel wat lastig mee. Er wordt wel eens gezegd dat een ondernemer de klanten krijgt die bij hem/haar passen, en dat klopt wel. Er zijn dus wel een aantal vaste klanten die ik zou missen. Anderzijds: er wonen vast ook fijne mensen in Antwerpen die een massage kunnen gebruiken.

B is zelfstandige en werkt niet op een vaste plaats. Voor zijn werksituatie zal onze verhuis vooral een voordeel zijn.

Verandering van omgeving

Veel Vlamingen lijken een huis te zoeken om de rest van hun leven in te blijven wonen. Ik ben daarin wat atypisch. Eigenlijk woon ik niet zo graag erg lang op dezelfde plaats. Ik woon hier nu meer dan 10 jaar en, ook al woon ik hier niet tegen mijn zin, dat is genoeg. Verhuizen is een gedoe maar ik kijk er wel naar uit om weer een nieuwe omgeving te hebben om te verkennen en een nieuw huis om in te richten.

Kleiner wonen

De stiefzoon is nu 18 jaar. Dat betekent dat hij binnenkort op eigen benen kan staan. We zochten een plek waar we ons thuis gaan voelen, waar we comfortabel kunnen wonen. We vinden daarnaast onze (financiële) vrijheid belangrijk en wilden ons geld niet investeren in een huis dat groter is dan wat we nodig hebben. Een minimalistische levensstijl lijkt steeds beter bij ons te passen. En een kleiner huis is natuurlijk ook beter voor onze ecologische voetafdruk. Ons toekomstige huis zal kleiner zijn dan het huis waar we nu wonen. Ik vermoed dat we dat het meest gaan voelen op het gebied van opbergruimte. We gaan dus goed moeten nadenken over wat we wel of niet meenemen naar onze nieuwe woonst. Dat is best wel spannend.

Het proces

Ik had op voorhand gedacht dat we in de loop van 2019 zouden verhuizen. Uiteindelijk kozen we niet voor de aankoop van een bestaand huis (zoals gepland) maar voor een nog te bouwen woning. Daardoor is de periode tussen onze beslissing en de uiteindelijke verhuis veel langer dan voorzien en kunnen we pas in het nieuwe huis in 2020. Ik vond dat een serieus nadeel. Ik merk wel dat ik nu het hele proces extra bewust beleef, elke stap, elke beslissing, elke verandering in onze toekomstige buurt, elke steen op de werf, elke keer ik weer een stukje van de buurt verken en mij voorstel hoe het zal zijn. Dat is op zich ook wel fijn. Anderzijds zorgt het er ook wel wat voor dat dingen op de planning blijven staan. Ons huis verkopen wordt nog een belangrijke stap, maar daar is het nu nog te vroeg voor.

Photo by rawpixel.com from Pexels

Filed Under: Verenigd Koninkrijk

Veelzijdig Schotland

Schotland en ik, dat is een goede match. Dat was 20 jaar geleden zo toen ik er voor het eerst was. Dat was toen we er in juli opnieuw op vakantie waren ook zo.

Ik kan niet exact benoemen waarom, maar ik ga toch een poging doen.

  • Het ruwe landschap in het Noorden. Ik ben fan van ruwe, weinig vruchtbare, verlaten landschappen. Zoals vorig jaar in Ierland in Connemara. Vulkanische landschappen doen het bij mij ook altijd goed, net als woestijnen en bergen. En ook de ruwe stukken natuur in Schotland konden mij dus wel bekoren. Als er dan bovendien nog een zee in de buurt is die tegen de kliffen beukt ben ik helemaal blij. We zijn niet in heel Schotland geweest maar op basis van het opzoekwerk op voorhand dacht ik dat het Noorden en Noord-Westen wel mijn ding zouden zijn en dat bleek ook in de praktijk volledig te kloppen.
  • Het wisselvallige weer. Schots weer betekent zon op het ene moment, een stortbui op het volgende moment en alles daartussenin. Voor iemand die houdt van een landschap dat steeds verandert, met donkere wolken aan de ene kant en de zon die doorbreekt aan de andere kant van de horizon is het een paradijs. Het was het soort van weer waarbij je het ene moment zonnecrème aan het smeren bent en het volgende snel je regenjas aantrekt om dan vast te stellen dat je zonnebril onder de kap van je jas nog op je voorhoofd staat.
Bij het binnenrijden van Schotland deed het weer wel erg zijn best alle clichés te bevestigen. Maar evengoed waren er dagen met een blauwe hemel en stralende zon. En dagen met een beetje vanalles door mekaar.
  • Kamperen. Op voorhand dacht ik dat we zeker eens zouden gaan wildkamperen, om onze tent op een echt mooie en rustige plek met zicht op zee te kunnen zetten. (Wildkamperen is in Schotland trouwens legaal.) Toen bleken er ook op de campings van die plekken te zijn en stapten wij dus ’s ochtends uit ons tentje met frontaal zicht op de zee om dan te genieten van de campingfaciliteiten en een warme douche. Ideaal, dus! We kampeerden maar drie nachten, en vonden elke keer een plekje met een fantastisch zicht. Heerlijk! Kamperen was een goede manier om wat rust in onze dagen te brengen en om wat dichter bij de natuur te leven. Ik heb echt genoten van de routine van het opzetten van de tent, koken, eten,… en dat allemaal met de natuur rond ons.
  • Afwisseling. Wij hebben allebei graag wat afwisseling, dus ik ga daar bij het plannen van een reis ook wel naar op zoek. Schotland leent zich daar zeker toe. Qua overnachtingen wisselden wij af tussen hotels, kamperen en AirB&B. Er waren een paar steden, er was veel natuur en er was de leegte van sommige stukken van de highlands. En er was uiteraard ook het weer dat voor afwisseling zorgde :-).

  • AirB&B. Wij boekten al wel eens eerder via AirB&B maar in het verleden was dat meestal een heel huisje of appartement. Deze keer reserveerden we een paar keer een privé-kamer bij mensen thuis. Dat is elke keer erg goed meegevallen. In twee van de vier gevallen bleken we trouwens uiteindelijk toch een heel huis voor ons alleen te hebben en waren onze gastvrouwen niet thuis.
Eén van onze AirB&B’s had een gigantisch raam met dit als uitzicht.
  • De schotten en hun cultuur. De schotten zijn vriendelijke, aangename mensen die van de natuur houden. En al begrijp ik ze niet altijd direct helemaal goed, ik houd wel van hun accent. Schotland heeft ook een goede mix van hippe bars en traditionele theehuisjes en pubs, van mee-zijn-met-hun-tijd en toch hun traditie in ere houden.
Een beetje Schotse (dans)cultuur tijdens de Hghlandgames
  • De zee. Ik ben geen strandligger maar wel een liefhebber van de zee. Ik heb op deze reis echt heel erg genoten van de nabijheid van de zee.
Deze foto is gemaakt vanop mijn klapstoeltje vóór onze tent op de camping in Brough. Zo zalig! Al moet ik wel zeggen dat ik op een gegeven moment in de auto ben gaan zitten toen de midges kwamen kijken.

Filed Under: Everyday life

De taakverdeling hier in huis

Flashback naar de jaren ’80

Ik groei op in een dorp in de Kempen. De taakverdeling bij ons thuis is vrij standaard. Een vader die veel aan het werk is, en die zijn taken thuis beperkt tot klusjes in huis en werken in de tuin. Mijn moeder werkt deeltijds en neemt het overgrote deel van het huishouden voor haar rekening. Die taakverdeling is bij mijn vriendinnen thuis niet anders en lijkt op dat moment evident.

De jaren ’90

Ik krijg als meisje evenveel kansen om te gaan studeren en om een professionele carrière uit te bouwen als mijn broer (op zijn minst toch in theorie) . Ook dat is voor mij evident. Klassieke rollenpatronen zijn in mijn ogen iets voor de generaties voor mij, iets uit het verleden. Ik zou er zelf nooit deel van gaan uitmaken.

Fast forward naar 2019

B en ik zijn allebei sinds 1 januari zelfstandige in hoofdberoep. Wij maken op dat moment een aantal afspraken. Hij werkt (meer dan) voltijds en zorgt voor het grootste deel van ons gezamenlijk inkomen. Ik zorg ervoor dat alles in ons huishouden draait en neem ook de administratie van zijn zaak voor mijn rekening. We nemen ons voor om regelmatig samen een rustperiode in te plannen. Mijn bijberoep van zelfstandig massagetherapeute wordt mijn hoofdberoep, ook al is mijn inkomen hieruit eerder bescheiden. Ik bepaal zelf hoeveel en op welke uren ik werk en leg geen druk op mezelf wat omzetcijfers betreft. Dat geeft mij de mogelijkheid het huishouden te beschouwen als een deel van mijn dagtaak en niet als iets dat ik nog in mijn vrije tijd moet doen. Ik ben diegene die zorgt dat er eten in huis is, dat de was is gebeurd, de auto op tijd naar de keuring gaat en die allerhande brandjes blust.

En zo blijkt mijn eigen huishouden anno 2019 een taakverdeling te hebben die wel heel erg klassiek te noemen is. Het lijkt voor ons een logische constructie, opgezet zonder dat we beïnvloed werden door klassieke rollenpatronen. Ja, toch?

Onze eigen keuze?

Het is best mogelijk dat de situatie in de toekomst nog wel eens verandert, dat mijn ambities of die van B wijzigen waardoor we de dingen herbekijken. Maar ik moet zeggen dat deze situatie mij op dit moment wel bevalt. We hebben genoeg inkomsten, we doen allebei voor een groot deel de dingen die we graag doen en er is ademruimte. Ik heb een gevoel van vrijheid dat ik niet zou hebben als ik nog een job buitenshuis had. En ook niet als mijn agenda van ’s morgens tot ’s avonds vol zou staan met afspraken. Toch vermoed ik dat mijn 20-jarige zelf vreemd zou hebben opgekeken als ze had geweten dat het zo zou lopen. Ik heb een stukje van mijn onafhankelijkheid opgegeven. En ik heb af en toe de neiging om me te willen verantwoorden voor het feit dat ik als geëmancipeerde vrouw die keuze heb gemaakt.

Als ik om me heen kijk dan stel ik vast dat wij niet het enige heterokoppel zijn waar de klassieke rollenpatronen nog aanwezig zijn. Is dat omdat we dat zo zelf willen of omdat we het zo aangeleerd hebben gekregen? Ik wil graag geloven dat het bij ons net zo goed andersom had kunnen zijn. Ik de grootste kostwinner, B eindverantwoordelijke in ons huishouden. Maar is dat echt zo?

Filed Under: Everyday life

Ondertussen – juli 2019

Juli was een zeer fijne maand. Ze begon druk, vulde zich grotendeels met vakantie en trakteerde ons na thuiskomst nog op een paar dagen hittegolf.

De eerste week van de maand waren we nog thuis en zat ik een beetje in een klassieke bijna-op-vakantie-rush. Want er stonden zoals altijd een paar dingen op de to-do-lijst onder de noemer moeten-zeker-nog-gebeuren-voor-we-vertrekken. B*, mijn man, werkte ongeveer tot het laatste moment, dus die taken verdelen zat er niet echt in. Over hoe wij dat hier doen (de taken verdelen) staat er trouwens nog een blogpost klaar.

Eén van de dingen die ik zeker nog gedaan wilde hebben was een opkuis van mijn smartphone. Het geheugen van dat toestel zat al een tijdje overvol, en hij was wel erg traag geworden. Alle moed bijeen geschraapt en even later waren er een paar apps verwijderd, had ik een aantal dingen verplaatst naar de geheugenkaart en was er zowaar weer wat plaats vrij. Ik blij en trots op mezelf. Tot het ding een dag later geen wifi netwerk meer vond, B nog een factory reset deed, en die ook niet bleek te helpen. Een hardwareprobleem, werd mij in de winkel verteld en dus moest ik wel een nieuwe smartphone kopen. Het was een geluk bij een ongeluk dat hij net voor onze vakantie kapot ging, want onze beide smartphones bleken de laatste tijd wat moeite te hebben met hun gps-functie. Mijn nieuwe telefoon heeft de taak om ons naar en door Schotland te navigeren prima uitgevoerd.

Het grootste deel van juli (19 heerlijke dagen) waren we op roadtrip: thuis met de auto vertrokken, in Calais op de ferry en via Engeland naar Schotland. Meer daarover later. (Ik ben de laatste tijd niet zo goed in reisverslagen publiceren, dus qua timing beloof ik niks.) Al even een paar foto’s om een idee te geven, ik heb er echt ontzettend van genoten.

Ik had mij trouwens voorgenomen om in Schotland digitaal een beetje te detoxen. Dat is zeker de eerste 1,5 week goed gelukt. Niet dat ik helemaal niet online ben geweest. Maar ik heb het wel beperkt kunnen houden, tot vooral dingen opzoeken die nuttig waren voor de verdere planning van onze reis en één of twee keer per dag mijn mails, blogfeed en de online krant om een beetje bij te blijven. Het deed deugd en kostte ook niet echt veel moeite. Ik ben sinds ik weer thuis ben wel weer hervallen in mijn oude gewoonten, maar even een onderbreking hebben we dan toch maar gehad.

Toen we Schotland uitreden was het daar nog zo’n 20 graden, twee dagen later bij thuiskomst 40 graden. Ik was mijzelf zeer dankbaar voor het feit dat ik nog een paar extra dagen vakantie had gepland na thuiskomst.

Eigenlijk ging ik mijn vakantie afsluiten met een dagje Sfinks maar dat ging uiteindelijk niet door.

Alhoewel ik nog niet echt zin had om het vakantiegevoel weer los te laten deed het op het einde van de maand toch deugd om weer aan het werk te gaan.

Er was uiteraard ook nog een bezoekje aan onze werf om te zien wat er tijdens de laatste week voor het bouwverlof nog werd gedaan. Het eerste stukje gevelsteen staat er ondertussen. Die gevelsteen konden we niet zelf kiezen, maar ik vind hem op het eerste zicht wel mooier dan op de gesimuleerde foto’s die we vooraf te zien hadden gekregen. Dat is dus een meevaller.

Ik had bij thuiskomst ook plots weer veel zin om te bloggen. En ik heb ook het gevoel dat ik dat heb gedaan. Dat vertaalt zich niet per se direct in veel gepubliceerde posts. Ik heb namelijk de vervelende neiging om berichten niet af te werken. Daardoor blijven er nogal wat halfafgewerkt in de concepten hangen. (Om precies te zijn: momenteel 84, sommige daarvan gaan waarschijnlijk nooit worden gepubliceerd, er zijn er bij die voorlopig maar een paar zinnen lang zijn, sommige zijn zo goed als klaar maar toch niet helemaal.) Ik neem mij voor om dat eens wat op te ruimen. We zullen zien of het lukt.

* Een kleine voetnoot: ik noemde hem hier in het verleden vaak ‘mijn man’ of ‘de echtgenoot’. Bij dat eerste vraag ik mij wel eens af of dat niet te bezitterig klinkt (ook al bedoel ik het niet zo). Het tweede bekt voor mij ook niet echt goed. Ik denk dat ik hem hier voortaan B ga noemen, de eerste letter van zijn voornaam.

Filed Under: Over mij

Vrouw en bewust kinderloos

Keuzestress

Gezinsplanning is in België de normaalste zaak van de wereld. Hoeveel kinderen we willen en wanneer we ze willen krijgen, daar beslissen we zelf over. (Ik besef dat ik hier wat kort door de bocht ga, en dat er ook heel wat mensen zijn voor wie een kinderwens lang onvervuld blijft.)

Een gezin met twee kinderen is daarbij duidelijk de norm. Eén kind wordt al eens wat zielig gevonden, drie kan nog net. Wie er meer wil of helemaal geen valt duidelijk buiten de norm en wordt daar al eens scheef voor aangekeken. Om die keuze te maken moet je sterker in je schoenen staan en zeker voor wie zelf twijfelt aan zijn/haar keuze is dat niet evident.

Kiezen voor iets betekent ook dat je iets anders niet kiest, en twijfel bij een beslissing als deze, die een zeer grote impact heeft op het verdere verloop van je leven, kan dus voor heel wat stress zorgen.

Sociale druk

Van vrouwen van rond de 30 wordt verwacht dat ze een gezin starten, zeker als ze een stabiele relatie hebben, een job, een huis,.. Ik hoor (lees) de laatste tijd nogal wat verhalen van vrouwen in die situatie die geen uitgesproken kinderwens hebben en die het gevoel krijgen dat ze door de maatschappij, door hun ruime omgeving en door vrouwen die wel kinderen hebben onder druk worden gezet om toch moeder te worden.

Zij schreef er al meermaals over, net als zij. Zij deed het onlangs ook en ik vergeet er waarschijnlijk nog wel een paar. Tot nu toe blogde ik er zelf nog niet over. Ik wil het nu graag wel doen, omdat ik hoop dat de bewuste keuze om geen kinderen te krijgen een perfect bespreekbaar en algemeen geaccepteerd onderwerp kan worden.

Geen kinderwens

Ik ben 44 en dus voorbij de leeftijd waarop er van een vrouw wordt verwacht dat ze een gezin sticht.

Ik heb nooit een kinderwens gehad. Dat betekent niet dat ik er altijd zeker ben van geweest dat ik nooit kinderen zou hebben. Het betekent wel dat ik er nooit echt rekening mee heb gehouden, mijn leven er nooit naar heb ingericht. Ik kreeg, zoals waarschijnlijk wel meer kinderloze vrouwen, meermaals te horen dat die kinderwens nog wel zou komen. ‘Wacht maar tot je biologische klok begint te tikken!’. Helemaal uitsluiten kon ik dat niet, dus wachtte ik inderdaad af.

Die kinderwens is er nooit gekomen. Niet toen ik op mijn 32 weer single werd en al datend wel eens mannen met een uitgesproken kinderwens tegenkwam. (Het idee dat zij op zoek waren naar de moeder van hun kinderen deed mij met een wijde boog om ze heen lopen.) Niet toen ik mijn man leerde kennen, die op dat moment een zoon van bijna 7 had. (Dat was ook niet echt het plan, maar toch liep ik tot mijn eigen verbazing niet met een wijde boog om hém heen.) Ook niet toen wij een jaar later gingen samenwonen en ik parttime stiefmoeder werd. Niet toen ik tante werd en ook niet toen mijn tijd om te twijfelen omwille van biologische redenen stilaan op was.

Omdat ik het niet voel

Het is niet zo dat ik het me absoluut niet kan voorstellen, dat ik de kinderwens van anderen niet begrijp. Het is ook nooit een rationele beslissing geweest. Ik heb nooit de voordelen en de nadelen van het moederschap naast mekaar gelegd en beslist dat de ene kant zwaarder woog dan de andere. Het was altijd een beslissing op gevoel. Ik voel(de) het namelijk niet, de wens om moeder te zijn. Het was nooit hoe ik mijzelf in de toekomst zag, het klopt(e) niet met wie ik ben.

Ik denk dat een kind op de wereld zetten (in deze tijden) best een bewuste keuze is. En dat we dus ook bewust de keuze moeten kunnen maken om het niet te doen.

Vrouw keuze kinderen of bewust kinderloos

Vooroordelen

Er bestaan nogal wat vooroordelen over bewust kinderloze vrouwen: dat ze egoïstisch zouden zijn, dat ze alleen maar aan hun carrière denken,… Het zijn vooroordelen die ik nooit goed heb begrepen. Ik ken nogal wat bewust kinderloze vrouwen en er is er geen één die aan dat cliché voldoet.

Iets anders wat kinderloze vrouwen nogal eens te horen krijgen is dat ze er later spijt van gaan krijgen. Zoals bij elke beslissing bestaat die mogelijkheid. Maar dat geldt evengoed voor vrouwen die wel kinderen hebben, iets wat mij nog veel erger lijkt en waar nog een veel groter taboe op rust.

Ik heb zelf niet echt geworsteld met de vraag of ik nu al dan niet kinderen zou krijgen, omdat ik nooit écht heb getwijfeld. Ik heb mezelf wel altijd de mogelijkheid gelaten ooit nog van gedachte te veranderen. Veel directe druk van buitenaf heb ik zelf gelukkig niet gevoeld. Als die er was was het indirect. Ik merk wel dat sommige mensen mijn keuze raar vinden, mogelijk zelfs afkeuren. Als mij de vraag wordt gesteld of ik kinderen heb antwoord ik soms wel eens met ‘nee, maar mijn man heeft een zoon, die de helft van de tijd bij ons woont’. Ik heb de indruk dat het feit dat ik een stiefzoon heb mij voor sommige mensen meer ‘normaal’ maakt.

Nieuw-samengesteld gezin

Ons huishouden is een beetje atypisch. Ik ben kinderloos, mijn man heeft een zoon. Als ik in een enquête of iets dergelijks moet aangeven of wij een gezin met kind(eren) zijn of een kinderloos koppel, dan gaan mijn hersenen even in kortsluiting. Wij zijn een stukje van allebei maar vooral geen van beiden.

Ik besef trouwens dat er vrouwen zijn die zoals ik geen biologische kinderen hebben die zichzelf wel moeder voelen. Van geadopteerde kinderen, van de kinderen van hun partner,.. Dat lijkt me logisch. Voor mij geldt dat niet. Ik ben biologisch geen ouder en ik voel mij ook geen ouder, ook al is mijn partner dat wel en neem ik in ons nieuw samengestelde gezin wel bepaalde verantwoordelijkheden op.

Ik schreef het bovenstaande als vrouw en heb het dan ook alleen gehad over bewust kinderloze vrouwen. Een deel van wat ik schrijf is ongetwijfeld ook waar voor mannen, maar daar heb ik minder een zicht op. Mannen kunnen ook op latere leeftijd nog vader worden, dus het idee van een klok die tikt speelt bij hen natuurlijk minder.

Afbeelding van Pixource via Pixabay

Filed Under: Over mij

De hoogsensitieve sensatiezoeker (HSS HSP)

Hoogsensitief

Toen ik jaren geleden voor het eerste de term HSP (Hoog Sensitief Persoon) hoorde herkende ik daar meteen één en ander in. Kort samengevat is een HSP “iemand die gevoeliger is voor indrukken en prikkels van de buitenwereld dan gemiddeld. Hij of zij neemt subtielere nuances waar in bv. de lichaamstaal en stemmingen van anderen, is gevoeliger voor licht, geuren en geluiden, enz…. Een HSP raakt daardoor sneller overprikkeld en heeft de behoefte zich terug te trekken op zichzelf” (bron: www.hspvlaanderen.be). Wij wil kan hier een zelftest doen.

Zoveel mensen, zoveel persoonlijkheden

Alhoewel ik mezelf herken in een aantal eigenschappen van de HSP zijn er ook dingen die ik niet herken, vond ik altijd dat er een aantal tegenstrijdigheden zaten in mijzelf, en leek ik soms zelfs net het tegenovergestelde te doen dan wat je zou verwachten van een HSP. Vooral in de manier waarop ik omga met verandering ben ik een atypische HSP. Over die tegenstrijdigheden schreef ik eerder al eens een blogpost. Ik blijk zowel talent te hebben voor overprikkeling als voor onderprikkeling, dat leek in eerste instantie vreemd.

Ben ik een HSS?

Toen ontdekte ik dat er ook zoiets is als de HSS HSP (High Sensation Seeking HSP). Zo’n 30 % van de HSP’s zou ook HSS zijn. Maar wat is dat nu precies? En zou ik mezelf omschrijven als HSS?

Ik vond er tot nu toe niet zo veel informatie over en besloot het enige boek dat ik kon vinden dat echt aan dit onderwerp is gewijd te lezen: “Thrill, The High Sensation Seeking Highly Sensitive Person” van Tracy M Cooper. Ik las het boek niet om per se de vraag of ik een HSS ben te beantwoorden, maar vooral om de verschillende, tegenstrijdige dingen die aan mij lijken te trekken beter te begrijpen.

De voornaamste vraag die ik mezelf momenteel stel is of ik door te zorgen voor mijn HSP-kant mijn HSS-kant niet verwaarloos. Er zijn namelijk periodes in mijn leven geweest wanneer één van de twee meer de overhand kreeg. Tijdens de periodes waarin dat de HSP-kant is ben ik rustiger. In de periodes waarin dat de HSS-kant is krijg ik meer het gevoel dat ik leef. De laatste jaren zorg ik steeds beter voor mijn HSP-kant maar vraag ik mij af of ik daardoor mijn HSS-kant niet onderdruk en verwaarloos.

balanceren als HSS HSP

De 4 aspecten van High Sensation Seeking

Ik stelde mij bij de term High Sensation Seeker altijd iemand voor die voortdurend op zoek gaat naar adrenalinekicks, het avontuurlijke, bungeejumpende, extreme sporten beoefenende type. Hoewel ik wel een beetje wordt aangetrokken door avontuur is dat niet wie ik ben. Ik vond online wel eens een zelftest maar die zorgde voor verwarring. Niet alleen zijn er bepaalde aspecten van HSS waar ik mezelf niet in herken. Hoe hoog ik scoor hangt ook erg af van het moment waarop ik de test invul.

Het boek bracht meer duidelijkheid en heeft het over vier aspecten van HSS:

  • Zin voor sensatie en avontuur
  • Hang naar nieuwe ervaringen en vernieuwing
  • Ontremming
  • Vatbaarheid voor verveling

Hier vind je een test (in het Engels) die een opsplitsing maakt tussen de verschillende aspecten.

Resultaat van de test

Op het eerste aspect (zin voor avontuur) scoor ik vrij hoog maar twijfel ik telkens wel bij het antwoorden. Lijkt het me leuk om eens te gaan parachutespringen? Ja. Houdt de vrees dat ik daar misselijk van zou worden (gevoelige evenwichtsorganen) mij tegen? Ja. Verwacht ik dat als ik daarboven ben ik mij ga afvragen waarom ik er aan ben begonnen? De kans is groot. Maar zou ik het toch misschien wel willen proberen? Ik denk het wel. Dus ja.. een twijfelgeval.

Over het tweede aspect (gericht op nieuwe ervaringen) is er weinig twijfel. Dit is wie ik ben. Nieuwe dingen ontdekken is essentieel om mij mentaal gezond te houden. Teveel routine en altijd hetzelfde is voor mij een nachtmerrie.

Aspect 3 (ontremming) is de neiging om nieuwe ervaringen op te willen doen door gebruik van alcohol of andere drugs, illegale praktijken, het overtreden van sociaal geaccepteerd gedrag,.. Mijn score hierop is erg laag. Hierin herken ik weinig van mezelf.

Op aspect 4 (vatbaarheid voor verveling) scoor ik opnieuw hoger. Als ik in het boek de ervaringen lees van een paar geïnterviewden concludeer ik dat het bij mij eigenlijk nog wel meevalt. Maar toch. Ik heb een sterk vermoeden dat ik meer vatbaar ben voor verveling dan de meeste mensen.

Heb ik iets geleerd over mezelf?

Zonder een etiket op mezelf te willen kleven denk ik wel dat ik op zijn minst trekken heb van de HSP en de HSS. Op de vraag of ik de ene verwaarloos door voor de andere te zorgen heb ik niet echt een antwoord gevonden.

In het boek wordt wel aangehaald dat kenmerken van HSS afnemen met ouder worden (met uitzondering van de vatbaarheid voor verveling die stabiel blijft) en dat hooggevoeligheid met de leeftijd toeneemt. Op basis daarvan lijkt de grotere zorg voor mijn sensitieve kant dus niet zo onlogisch.

Is HSS = extravertie?

Ik las tijdens mijn zoektocht naar meer informatie over HSS in twee Nederlandstalige artikels online dat een HSS HSP hetzelfde is als een extraverte HSP. Dat bracht mij in verwarring en op basis van wat ik verder heb gelezen over het onderwerp klopt het volgens mij niet. Er zijn extraverte HSP’s en sommigen onder hen zullen ook wel HSS zijn. Maar het ene is niet hetzelfde als het andere.

Afbeelding van Denise Husted via Pixabay

..