- Pagina 4 van 30 - Ergens Onderweg

maart 26, 2019 Filed Under: Everyday life

Hoe iets simpel als de was drogen toch ingewikkeld werd

Ik krijg graag nuttig advies. Voor mijn gezondheid, voor die van de mensen uit mijn omgeving, voor een laag energieverbruik. Maar als die adviezen mij in een kringetje rondsturen, dan weet ik het op den duur ook niet meer. Hoe droog ik best mijn was? Het antwoord op die vraag is minder eenvoudig dan je zou denken.

De droogkast verbruikt energie en dat is natuurlijk niet ecologisch.
Binnen in huis was drogen is niet goed voor de gezondheid. Je verhoogt daarmee de luchtvochtigheid in huis, waardoor de huisstofmijt beter gedijt en er meer kans is op schimmels in huis. Met iemand in huis die allergisch is voor huisstofmijt niet ideaal dus.
Buiten de was drogen tijdens het pollenseizoen wordt voor mensen met allergieën afgeraden. De pollen in de lucht blijven uiteraard hangen aan je was en dat is geen goed idee. Toevallig is het pollenseizoen natuurlijk ook net het seizoen waarin de was buiten het snelst droogt.

Er moet hier veel was worden gedaan, die van ons privé maar ook die van mijn massagepraktijk. Ik stop het grootste deel van die was in de droogkast. De gemakkelijkste en snelste manier om hem droog te krijgen. Maar ook diegene die het meeste energie verbruikt, zelfs met een relatief energiezuinig toestel. Een beperkt deel van onze was komt op een droogrekje terecht, binnen of buiten. Waarbij ik mij dan weer afvraag aan hoeveel extra huisstofmijt of pollen ik mijn man daarmee heb blootgesteld.

Hoe droog jij je was?

maart 19, 2019 Filed Under: Everyday life

De nieuwe wereldkaart

Ik heb al lang iets met wereldkaarten. Gefascineerd door hoe groot de wereld is, benieuwd naar hoe het er uit ziet aan de andere kant van die grote bol. Ik had jarenlang een atlas in de kast staan waar ik geregeld eens in snuffelde. Later kwam er een wereldbol, die helaas averij opliep tijdens een verhuis. Nog later zag ik ergens een wereldkaart waar je vlaggetjes op kon prikken om de plekken aan te duiden die je al hebt bezocht en hing ik deze in onze gang. Google maps is voor mij een zegen en een vloek: ik kan mij echt belachelijk lang bezighouden met in- en uitzoomen op die kaarten.

Ik ben al een tijdje uitgekeken op de vlaggetjeskaart die we nu hebben. Omdat hij er met zijn houten frame en kartonnen uitzicht een beetje goedkoop uitziet (ik geloof dat hij dat ook wel was). Ook de kleuren zijn niet meer echt mijn ding. Bovendien ben ik ook het vlaggetjes planten wat ontgroeid. Het lijkt een beetje op landen en bestemmingen afvinken en dat is eigenlijk helemaal niet de bedoeling van reizen.

Dus.. ik wou graag een nieuwe. En zoals dat dan gaat bij een zondagskind met uitstelgedrag zoals ik hielp het universum mij een handje. Ik kreeg namelijk net toen een mail van de mensen van wereldkaarten.nl met de vraag of ik graag een wereldkaart cadeau wou krijgen in ruil voor een review op mijn blog. Ik ging eens kijken naar hun aanbod, met keuze uit meer dan 90 designs (want het moest natuurlijk wel een verbetering zijn ten opzicht van de vorige) en zei toen overtuigd ja.

Uiteindelijk is de kaart die ik bestelde er één op aluminium met een beperkt aantal kleuren. Strak van design en realistisch. Niet te druk en toch duidelijk. En perfect om onbekende steden te lokaliseren en te dromen over verre landen. Meer moest dat niet zijn.

Ik bestelde mijn wereldkaart op zondag en kreeg hem de donderdag nadien mooi ingepakt thuisbezorgd. De kaart is helemaal wat ik ervan had verwacht. Nu alleen nog een mooi plekje vinden om hem op te hangen. Want deze verdient eigenlijk wel een betere plek in huis dan de vorige.

Voor wie niet zo zot is van wereldkaarten zijn er natuurlijk nog wel andere opties om je interieur op te vrolijken. Denk maar aan een mooie foto tegen de muur of een canvas collage.

Zoals vermeld is dit een gesponsorde blogpost. Wat ik schrijf is echter wel helemaal waar en mijn eigen mening. Ik mocht mijn wereld kaart uitkiezen op wereldkaarten.nl.

maart 2, 2019 Filed Under: Everyday life

Ondertussen – februari 2019

En toen was het alweer maart. Tijd voor een korte terugblik op de voorbije maand.

Ontwaakt uit mijn winterslaap Februari begon erg rustig. Ik merkte aan mijn energieniveau dat het winter was en in plaats van daartegen te vechten heb ik mij wat teruggeplooid op mezelf en niet geprobeerd om veel gedaan te krijgen. Ik sliep wat langer en zorgde voor veel rustige momenten thuis. Maar toen werd het vroeg op het jaar al lente en ging mijn energieniveau stevig omhoog. Ik ben ’s ochtends weer vroeger wakker en heb zin heb om op te staan. Jeej!

4 seasons in one month Ondanks mijn niet zo grote liefde voor de winter vond ik het laagje sneeuw dat in het begin van de maand is gevallen toch wel leuk. Ik vind sneeuwlandschappen namelijk wel mooi. En een wandeling kunnen maken in verse sneeuw, dat geluid van sneeuw onder je schoenen: heerlijk. Maar nog veel enthousiaster was ik met de zon en uitzonderlijk warme temperaturen later op de maand. Zó van genoten! Als de natuur dat echt nodig heeft mogen er gerust nog wat maartse buien komen, maar mijn voorkeur is toch wel duidelijk. In elk geval: in mijn hoofd is de winter achter de rug. Wat nog komt aan winters weer ga ik beschouwen als zijn allerlaatste stuiptrekkingen.

Eén van de fijne dingen in het voorjaar vind ik jaar na jaar het moment waarop de Japanse kerselaars langs de straat vlakbij de onze in bloei staan. Het is een moment dat ik associeer met het begin van de lente. En dan lees ik in het krantje van de gemeente onder het hoofdstuk ’20 projecten voor 2019′ dat die kerselaars zullen worden vervangen ‘door een aangepaste soort’. Ik was alleen thuis toen ik dat las maar riep luidop ‘nee’. Zo jammer.

Er kwam een klein beetje schot in ons bouwproject. De opschortende voorwaarde uit het contract is voldaan en de projectontwikkelaar heeft ons laten weten wanneer de werken zullen beginnen. Dat zal pas in juni zijn, iets later dan ik had gehoopt. Maar goed, er is een datum en dat op zich is goed nieuws.

Ik startte in oktober met een opleiding shiatsu en daarvoor moet er veel worden geoefend (en verslagen van oefensessies gemaakt, 50 stuks tegen juni). Nadat daar de afgelopen maanden niet veel van in huis kwam ben ik in februari in actie geschoten. De teller staat momenteel op 15.

Gezien We keken in februari naar het tweede seizoen van Mr Robot (DVD’s uit de bib). Geen vrolijke serie, maar absoluut de moeite voor als het wat donkerder mag.

Verder keken wij ook eindelijk naar De Dag, de serie waarover ik al zoveel goede dingen had gehoord dat het alleen nog maar kon tegenvallen. En dus: ja, ik vond het een goede serie. Maar ook: ja, ik had er toch iets meer van verwacht. Damn die hoge verwachtingen.

Ik ging een namiddag en avond naar Leuven. Om er te gaan eten met de echtgenoot, die daar overdag aan het werk was. Ik genoot al van de rit ernaartoe in een heerlijk rustige trein en ons etentje was super. Maar het leukste van de dag was misschien toch de wandeling vooraf. Leuven is de stad waar ik heb gestudeerd. Ik besloot nog eens langs de plekken te wandelen waar ik toen het grootste deel van mijn tijd sleet. Er was tijd om binnen te wandelen in één van de gebouwen waar ik veel les kreeg en om te passeren langs mijn vroegere kot. De naam aan de deurbel is nog steeds die van mijn toenmalige kotmadam, ik zag wel geen namen van studenten meer. De bakker en het winkeltje (dat toepasselijk ‘het winkeltje’ heet) om de hoek zijn er nog. Het café op de hoek en het frietkot aan de overkant zijn verdwenen. Eten deden we in restaurant Mykene, waar er maar liefst 7 vegan hoofdgerechten op de kaart staan. Ik kreeg zowaar last van keuzestress.

Big brother is watching Ik zocht in de loop van de afgelopen maand online wat inspiratie voor een mogelijke reis in de Balkan later dit jaar. Ik vind het ondertussen al niet meer dan normaal dat ik daarna aangepaste reclameboodschappen krijg van reisbureaus die gespecialiseerd zijn in de regio. Dat mijn man, op een andere laptop en met een andere login, de week nadien reclame te zien krijgt van een boekingssite voor hotels in steden waar hij nog nooit van heeft gehoord, maar die ík wel had gegoogeld vind ik dan weer een beetje creepy.

Vrijwilligerswerk Er was een infoavond rond plantaardige voeding in Turnhout die ik mee organiseerde. Ik kende de sprekers wel, maar zag ze nog niet eerder aan het werk. Ik vond de lezing super, de beide dames deden dat perfect. Verder was ik vooral blij te zien dat de zaal aardig vol zat en dat de reacties van het publiek positief waren.

Gelezen Ik las drie boeken uit deze maand en ben bezig in een vierde. Eentje las ik bijna in één keer uit (Als je iemand verliest die je niet kan verliezen van Ish Ait Hamou). In één boek heb ik mij wat gestoord aan de ongeloofwaardige personages, al zaten er ook wel heel veel mooie dingen in (The boy in the striped pajamas). Het derde boek was goed maar miste toch nog iets om echt een topper te zijn (Eleanor Oliphant is completely fine van Gail Honeyman). Van het vierde (dat nog niet uit is) ben ik voorlopig het meest onder de indruk. Dat vierde boek is Becoming van Michelle Obama. Ik was altijd al wel fan van de Obama’s, van hem en van haar, maar nu meer dan ooit. Ik lees niet vaak autobiografieën maar ben blij dat ik hieraan ben begonnen.

Er waren verder ook nog leuke uitstapjes naar Brussel met vriendin L, naar Antwerpen met mijn moeder, een etentje met de neven en nichten van mijn man, een eerste zomers fietstochtje en een bezoek aan een hogeschool met de 17-jarige stiefzoon.

Foto

februari 21, 2019 Filed Under: Everyday life

Technologische ontwikkelingen waar ik op zit te wachten

Er zijn van die technologische ontwikkelingen waar ik het noch warm noch koud van krijg. Er zijn er waarvan ik in eerste instantie vooral de risico’s en kwalijke gevolgen zie. En dan zijn er waarvan ik niet goed begrijp dat ze nog altijd niet zijn doorgebroken. Hierbij een paar dingen waarvan ik keihard hoop dat we binnen een paar jaar ons geen wereld meer kunnen voorstellen zonder.

Kleding passen zonder fysiek te moeten passen

Ik heb een hekel aan kleding passen. Met 5 kledingstukken in een pashokje en dan merken dat stuk 1 te smal is, stuk 2 een raar model heeft, de kleur van stuk 3 toch niet bij mij past, dat stuk 4 eigenlijk te groot is om dan alle hoop te vestigen op stuk 5. Ik overdrijf een beetje, maar toch. Kleren kopen zal nooit een hobby van me worden. Ik droom van één keer in een scanner gaan zodat al je maten worden opgemeten en vervolgens virtueel te passen, op je ingescande lichaam. Geen aan- en uitkleden, geen gedoe, snel en efficiënt kleren kopen :-). De technologie is er, nu nog wachten op de verspreiding ervan.

De zelfrijdende deelauto

Ik geloof dat zelfrijdende auto’s heel wat problemen kunnen oplossen: het verkeer zal veel vlotter verlopen als de computers in die auto’s samen een oplossing voor een vlotte doorstroming gaan zoeken. Dat gaat beter werken dan als we dat aan gehaaste mensen overlaten die vooral zélf zo snel mogelijk ergens willen geraken. Ik ben er ook van overtuigd dat er veel minder ongevallen zullen gebeuren. Ik hoop dat de evolutie naar zelfrijdende auto’s er ook één is naar deelauto’s, waarbij we niet meer allemaal een eigen auto voor onze deur hebben staan maar er alleen gebruik van gaan maken als we er echt één nodig hebben (een soort van zelfrijdende taxi dus). Ik weet dat veel mensen sceptisch zijn maar ik kijk er echt naar uit. Ik droom van een efficiënt en ordelijk transportsysteem waarbij verschillende transportmiddelen kunnen worden gecombineerd en dat zo weinig mogelijk energie gebruikt. Extra bonus: ik rijd helemaal niet graag met de auto, dus een auto die dat voor mij doet lijkt me alleen maar vooruitgang.

De doorbraak van 3D televisie/ Virtual Reality

Ik herinner mij nog hoe ik als kind (lang geleden dus) een bezoek bracht aan Futuroscope, een Frans attractiepark opgebouwd rond de thema’s multimedia, cinematografie en futuristische audio-visuele technieken. Ik was toen gefascineerd door de manier waarop nieuwe technologieën werden gebruikt om de beleving in een cinemazaal realistischer te maken. Ik was er van overtuigd dat we binnen de paar jaar allemaal naar 3D-films zouden kijken. Ondertussen zijn we misschien 30 jaar verder en wordt de toegevoegde waarde van 3D nog steeds niet optimaal gebruikt. Ik blijf dat heel vreemd vinden.

Ondertussen kunnen we natuurlijk nog een stapje verder gaan en virtual reality gaan gebruiken. Ik had tot nu toe één keer zo’n VR-helm op mijn hoofd, met een zeer eenvoudige toepassing erop, maar ik geloof echt dat de mogelijkheden enorm zijn. Ik ben daar razend benieuwd naar.

Laboratoriumvlees

Ik vind de manier waarop wij met dieren omgaan in de voedingsindustrie vreselijk. Er worden in België per jaar meer dan 300 miljoen dieren geslacht, cijfers waar ik echt niet goed van word. Zelf ben ik om die reden gestopt met het eten van vlees, maar ik merk dat veel mensen, ook al willen ze dat dierenleed eigenlijk niet, toch die stap niet (kunnen/ willen) zetten. Ik hoop dat kweekvlees hiervoor een oplossing kan bieden. De techniek gaat op basis van dierlijke stamcellen, met toevoeging van voedingsstoffen, in een laboratorium, spierweefsel (vlees dus) kweken. Het zorgt voor veel minder dierenleed en produceert vlees op een efficiëntere manier (beter dus ook voor het milieu). Verwacht wordt dat betaalbare hamburgers geproduceerd in een laboratorium binnen enkele jaren op de markt zouden komen, en ik kijk daar heel hard naar uit. Niet per se voor mezelf, maar in de hoop dat het onze manier van omgaan met dieren drastisch verandert.

Zijn er technologische ontwikkelingen waar jullie naar uit kijken?

februari 21, 2019 Filed Under: Verenigd Koninkrijk

Terugblik op donderdag: Wales 1998

Donderdag alweer, en dus wordt er weer een fotoalbum aangepakt. De foto’s die ik nog de moeite vind zijn ingescand, de rest gaat het huis uit. Vandaag gaan we terug naar de zomer van 1998, naar Wales.

Het was mijn eerste groepsreis, een week kamperen in Wales, samen met 7 andere deelnemers en één begeleider. Een week vooral wandelen in Pembrokeshire National Park. We reisden ernaartoe met een minibusje en de ferry, wandelen deden we enkel met een dagrugzak.

Wat ik het meest heb onthouden:

De natuur. Pembrokeshire is echt heel mooi. Bekende bezienswaardigheden herinner ik me niet, al bezochten we wel een kasteel (ik vermoed Pembroke Castle, al ben ik daar niet zeker van). Maar de natuur speelde uiteraard de hoofdrol op deze reis. Ik herinner me zeehonden en papegaaienduikers, prachtige stranden, groene heuvels en wisselvallig weer.

Het gezelschap, een hele fijne groep. Ik hield er een vriendin aan over (een paar jaar later jammer genoeg weer uit het oog verloren).

Het tempo. Ik deed achteraf nog wel eens een wandelvakantie met een groep ‘échte wandelaars’, en dat was wat veel van het goede voor mij: stevig tempo, korte pauzes, wandelen, wandelen, wandelen. Voor mij blijkt wandelen toch meer een manier om ergens te geraken en iets te beleven dan een doel op zich. Van deze reis naar Wales herinner ik me dat dat evenwicht precies goed zat.

Geen routebeschrijving deze keer, omdat ik echt geen idee meer heb waar we hebben gekampeerd en welke wandelingen we hebben gedaan.

Dit blijkt Strumble Head Lighthouse te zijn (met dank aan google voor de hulp bij het opzoekwerk :-))

Update september 2019

Een opruimactie op zolder leverde een schriftje op met daarin wat meer info over deze reis. Ter aanvulling: onze eerste camping was in Newport, de tweede in Little Haven. We bezochten het Welsh wildlife center, Pentre Ifan (dolmen), de vuurtoren van Strumble Head, een cheesefarm, de kathedraal van St Davids (en de ruïne van het Bisschoppelijk paleis), Pembrokeshire castle, Amroth en Carew. Verder gingen we een avondje uit in Pembroke en namen de boot voor een daguitstap naar Skomer Island.

februari 14, 2019 Filed Under: Verenigde Staten

Terugblik op donderdag: New York 2001

Operatie ‘Greet ruimt haar fotoalbums op’ verloopt vlot. Ik heb al een hele stapel onscherpe, onderbelichte of weinigzeggende foto’s weggegooid. Dat betekent dat er weer genoeg materiaal is voor een volgende Terugblik op Donderdag.

Deze keer nam ik het fotoalbum van een reis naar New York onder handen. Ik had in juni 2001 twee weken vakantie, alweer tussen twee jobs in (één van de voordelen van al eens van werk veranderen :-)). Ik vond een goedkope vlucht naar New York en ging dus citytrippen in the Big Apple. En wat een geweldige citytrip werd dat. (Of het wel verantwoord is om voor een weekje de oceaan over te vliegen en of ik dat nu nog zou doen, dat is een andere discussie.)

Iets meer dan twee maanden na mijn bezoek vlogen er twee vliegtuigen in de WTC-torens. Dat ik daar zo kort voordien nog had gestaan en naar boven had gekeken en dat die torens zo gigantisch hadden geleken, maakte dat die aanslag extra veel indruk op me maakte. Toen ik later mijn foto’s herbekeek viel het op hoe vaak de twee torens van het WTC er op te zien waren, hoe anders de stad op korte tijd was geworden.

Wat ik heb onthouden van die reis:

De herkenbaarheid. Als je zoals ik bent opgegroeid met Amerikaanse series en films, waarvan er dan nog eens een groot deel zich afspelen in New York, voelt een bezoek als thuiskomen.
De drukte en hoe alles beweegt en bruist. Je went eraan, maar toen ik na terugkomst door Antwerpen (waar ik woonde) wandelde voelde dat aan als een dorp.
Een avond standup comedy in een club in Greenwich Village.
De ferry naar Staten Island, nog steeds gratis en een leuke manier om New York vanop het water te zien en langs het Vrijheidsbeeld te varen. En bij uitbreiding: de nabijheid van water. Steden die aan een rivier, zee of meer geleden zijn hebben voor mij altijd een streepje voor. Het geeft zoveel extra ruimte en rust. Manhattan wordt omgeven door water, dus veraf is het nooit.
Wolkenkrabbers. Wij staan hier in Europa vaak wat weigerachtig tegenover echte hoogbouw, maar ik vond ze indrukwekkend, die gigantische gebouwen. Voor mij met voorsprong de mooiste: the Chrysler Building.
Central park, veel groter dan ik had verwacht.
De musea. The Metropolitan (het grootste), het Guggenheim museum (architecturaal het mooiste) en het MoMa (Museum Of Modern Art-
de mooiste collectie).
Wandelen door de stad. De metro werkt prima om te geraken waar je wil zijn, en ik heb daar ook gretig gebruik van gemaakt, maar al wandelend leer je een stad pas echt kennen. En uiteindelijk bleken veel afstanden in Manhattan te voet perfect doenbaar.
De locatie van mijn hostel in Chelsea. Ik heb even moeten zoeken maar ik heb het zelfs nog teruggevonden: Chelsea International Hostel. De gedeelde kamers waren spartaans ingericht maar zo centraal in Manhattan kunnen logeren was super.

Hoe iets simpel als de was drogen toch ingewikkeld werd

De nieuwe wereldkaart

Ondertussen – februari 2019