- Pagina 4 van 27 - Ergens Onderweg

Filed Under: Uncategorized

Mijn leven: de soundtrack (deel 1)

Ik kan me mijn leven moeilijk voorstellen zonder muziek.  De ene periode was het al wat meer op de voorgrond als de andere – ik ben met de jaren de stilte meer gaan appreciëren – maar goede muziek kan mij nog steeds ontroeren, vrolijk maken of zorgen voor een melancholische noot.  Samaja deed op haar blog al eens een mijn leven in liedjes-post en omschreef de rol van muziek in haar leven als volgt: soms om vol blijdschap op rond te dansen en andere keren broodnodig als troost.  Ik sluit mij daar helemaal bij aan.

Abba – Waterloo

Ik werd geboren in 1974.  Het was de periode van de olifantenpijpen en felgekleurd behangpapier.  Maar ook het jaar waarin Abba met Waterloo het Eurovisiesongfestival won (een paar maanden voor mijn geboorte weliswaar).  Ik heb uit mijn kindertijd geen echte herinneringen aan de muziek van Abba, maar ik werd wel fan, jaren later, tijdens de groepslessen in mijn fitness.  Voor mij is het de ideale muziek om op te sporten.

Michael Jackson – Thriller

Toen Thriller van Michael Jackson werd uitgebracht was ik 7 of 8 jaar oud.  En onder de indruk.  Ik bedekte de muren in mijn kamer met posters van Michael Jackson.  Ik kocht een tijdschrift uitsluitend over mijn idool en las het van voor naar achter en van achter naar voor.  Ik was helemaal weg van zijn dansmoves en videoclips (we waren toen niet veel gewoon).  En ik liep trots rond in een T-shirt met Michael Jackson erop (en nadien in dat van mijn oudere broer, toen dat voor hem te klein was).

Boney M – Rasputin

Mijn muzieksmaak kwam pas ten volle tot ontplooiing in mijn tienerjaren, maar is ongetwijfeld ook beïnvloed door de muzikale voorkeur van mijn ouders.  Mijn moeder heeft er o.a. voor gezorgd dat ik in mijn kinderjaren een stevige portie kleinkunst meekreeg (als ik al iets begrijp van het West-Vlaams, dan is dat mede dankzij Willem Vermandere) en ook mijn grootste guilty pleasure op muzikaal vlak heeft zijn oorsprong in die tijd: de 70’s disco van Boney-M, waarvan we thuis een plaat hadden.  De clip is niet om aan te zien, maar het is wel een nummer waar ik energie van krijg, net als Abba ideaal voor een workout.

Nena – 99 luftballons 

Ik heb altijd graag gezongen en gedanst maar niet op een podium.  Op het jaarlijkse teerfeest van de rijvereniging werd er echter een act verwacht van de ponyruiters en dus deden wij een keertje een playbackoptreden.  Ik stond op het podium als één van de Dolly Dots en als toetseniste bij Nena.  Ik heb de hulp van youtube moeten inroepen om er achter te komen welk nummer van de Dolly Dots we playbackten.  Het was ‘She’s a liar’ en onze act was helemaal zoals in de videoclip.  Die Nederlandse meidengroep ben ik helemaal ontgroeid maar 99 luftballons van Nena vind ik wel nog steeds een heerlijk nummer.  Ik vermoed dat dat teerfeest rond 1985 zal zijn geweest, een tijd waarin pony’s en paarden nogal aanwezig waren in mijn leven.

Doe Maar – Sinds een dag of twee

De doorbraak van Doe Maar dateert van 1982, de groep stopte ermee in 1984.  Ik was te jong om toen samen met de vele hysterische meisjes naar hun optredens te gaan kijken, maar was wel helemaal wild van hun muziek.  Dat is met ouder worden eigenlijk nooit veranderd.  Ik ging in 2000 kijken naar een reünie-optreden in het Sportpaleis en kon toen bijna de hele playlist meezingen.   Ik vind hun muziek nog steeds van het beste wat er in het Nederlands ooit is gemaakt, iets wat niet gezegd kan worden van volgende videoclip.

Paul Simon – You can call me Al

In 1986 bracht Paul Simon Graceland uit.  Ik weet niet of het mijn moeder of mijn broer was die die plaat in ons huis binnenbracht, maar ik kende op den duur de hele plaat vanbuiten.  Nu nog grotendeels trouwens. Deze videoclip van You can call me Al heeft de tand des tijds wel goed doorstaan, vind ik.  Leuk om nog eens terug te zien.  Het is acteur/komiek Chevy Chase (National Lampoon’s vacation, anyone?) die het nummer playbackt en Paul Simon zelf die er een beetje sullig bijzit.

Elvis Costello – Veronica

1989 is het jaar waarin mijn muzieksmaak echt vorm kreeg.  Het was het jaar waarin ik Studio Brussel ontdekte.  Het jaar ook van mijn eerste Rock Werchter (ik was nog geen 15, en ben mijn ouders eeuwig dankbaar voor het feit dat zij dat niet te jong vonden – Werchter lag trouwens maar zo’n 10 kilometer van mijn ouderlijk huis).   Als ik nu de affiche bekijk van die eerste Rock Werchter zou ik zo weer een ticket kopen.  Elvis Costello werd dat jaar één van mijn grootste muzikale idolen.  Spike, het album waarop deze Veronica stond, heb ik grijsgedraaid.  De meeste van mijn klasgenootjes waren in die tijd zot van Koen Wauters en Clouseau, ik van Elvis Costello.  Laten we zeggen dat ik me wel eens een buitenbeentje voelde.  Het nummer gaat over Costello’s dementerende grootmoeder.

Inspiral Carpets – This is how it feels

De jaren nadien ontwikkelde mijn muzieksmaak zich verder, en die werd in die jaren bijna volledig gekleurd door de muziek die werd gespeeld op Studio Brussel.  Toen Inspiral Carpets in 1990 een radiohit hadden op StuBru met ‘this is how it feels’ was het tijd voor mijn eerste zaalconcert, in de AB.  Ik denk dat ik met mijn 15 jaar zowat de jongste aanwezige was maar ik wist toen heel zeker dat dit niet mijn laatste keer in de AB zou zijn.

Om jullie geen overdosis te geven ga ik het voor vandaag hierbij laten.  Volgende week meer van dat.  Er gaan dan ook al wat minder gedateerde videoclips bij zijn, dat is beloofd.

Filed Under: Duitsland

Mijn zeven favoriete plaatsen in Duitsland

Het is een jaar of 12 geleden ondertussen dat ik voor een Amerikaanse touroperator een tijdje ging werken op riviercruises.  Riviercruises op onder andere de Rijn en de Donau, dwars door Duitsland dus.

Ik had tot dan eigenlijk niets met dat land, had nog nooit echt de tijd genomen om het te leren kennen en ging ervan uit dat er niet zo heel veel te zien was.  Ik was er hoogstens eens doorgereden op weg naar Zuidelijkere bestemmingen, en was wel eens op het vliegtuig gestapt in de luchthaven van Frankfurt of Keulen.

Tijdens de opleiding voor het werk op de riviercruises ontdekte ik Duitse stadjes die veel mooier waren dan ik had verwacht.  Ik ben door die job, die ik uiteindelijk maar een dik jaar heb gedaan, een klein beetje een Duitslandkenner geworden (of ik deed in elk geval toch alsof) en vooral een Duitslandliefhebber.  Ik ging nadien nog een paar keer terug en leerde nog meer mooie plekken in Duitsland kennen.

Tijd voor een lijstje met favorieten:

Berlijn

Hoofdstad Berlijn leerde ik niet kennen tijdens de riviercruises maar tijdens onze huwelijksreis.  Onze huwelijksreis die eigenlijk een citytrip van een paar dagen was.  Omdat we pas halverwege het jaar beslisten om een paar maanden later te trouwen en er voor een uitgebreide huwelijksreis geen verlofdagen meer over waren.  Maar Berlijn als citytrip: ik kan het zeker aanbevelen.  We hebben genoten van Berlijn.  Foto’s maken stond niet hoog op mijn prioriteitenlijst en de weinige foto’s die er wel waren kan ik vreemd genoeg niet meer terugvinden.  Deze foto komt van Pixabay.

 

Rothenburg ob der Tauber

Rothenburg is een oude middeleeuwse stad met een hoge Disneylandfactor.  Ik vreesde op voorhand (op basis van de statistieken over grote drommen toeristen die het stadje aantrekt) dat ik het mogelijk een tourist trap en te kitscherig zou vinden.  Maar wat mij betreft was het liefde op het eerste gezicht.  Ja, het is inderdaad toeristisch maar ik heb mij daar nooit aan gestoord.  Het ligt aan de Tauber, een plek waar onze riviercruiseschepen niet kwamen, en was een optionele uitstap voor onze gasten.   Als er één optionele uitstap was die ik altijd graag wou begeleiden dan was het deze wel.  Mijn minst favoriete was trouwens de avonduitstap naar Rüdesheim, met veel hoempapamuziek, een maaltijd met vooral veel vlees en nog meer alcohol. Om maar te zeggen dat ik niet al wat Duits is per se zo leuk vind :-).  Rothenburg ligt trouwens langs de Romantische Strasse, een bekende toeristische route door Beieren.

Bamberg

Bamberg is een mooi stadje in Beieren, dat ik eeuwig zal associëren met de lokale specialiteit Rauchbier (gerookt bier).  Onze rondleidingen door de stad eindigden traditioneel in een café waar iedereen een Rauchbier mocht proeven.  Ik deed dat zelf één keer en daarna nooit meer.  Geen fan van het bier, wel van de stad.

Dresden

Dresden leerde ik een paar jaar geleden kennen, toen wij een fietstocht maakten langs de Elbe.  Mijn eerste kennismaking met Dresden was vanop de fiets, onderweg van waar onze auto was geparkeerd naar het hotel.  Ik was meteen gecharmeerd.  Er hangt een sfeer in Dresden die me meteen aansprak en waar ik nog steeds met een fijn gevoel aan terugdenk.

Keulen

Tijdens de riviercruises kwam ik vaak in Keulen.  En ik kwam er altijd graag.  Ik denk niet dat ik één keer terug aan boord ben gegaan zonder op zijn minst heel even door de Dom (kathedraal) te wandelen.  Die gigantische gotische kathedraal, ik kon niet anders dan elke keer opnieuw onder de indruk te zijn.  Keulen heeft ook nog een paar interessante musea, zoals het Romisch-Germanisches Museum, het Ludwig museum (moderne kunst), chocolademuseum,…

De Moezelstreek

Toen ik voor het eerst in de vallei van de Moezel kwam vond ik het een beetje gênant te moeten toegeven dat ik in mijn leven al heel wat reiskilometers had afgelegd om mooie plekken op andere continenten op te zoeken, maar zo’n mooie streek zo dicht bij huis tot dan links had laten liggen.   Er zijn weinig streken die zo perfect zijn voor een lang weekend als de Moezelvallei!

Heidelberg

Heidelberg is een gezellige universiteitsstad.  Het stadscentrum beneden aan de rivier is mooi, maar wat Heidelberg bijzonder maakt is toch het kasteel dat boven de stad uitsteekt.  Zeker een bezoekje waard.

 

Duitsland is groot en er zijn in het land nog behoorlijk veel plaatsen die ik nog niet heb bezocht. Vooral het Noorden van Duitsland is grotendeels een blinde vlek.   Ik ben er dus nog niet klaar mee.

Filed Under: Gelezen

Verbeelding Book Challenge 2018: update 1

Ook dit jaar maakte Kathleen een lijstje met uitdagingen voor de VBC editie 2018.  Ik ging eigenlijk niet meedoen, nadat ik halverwege 2017 de vorige editie uit het oog verloor, om dan op het einde van het jaar toch nog snel een eindoverzicht te maken.  En toen las ik de uitdagingen en suggesties voor de editie 2018 en kreeg ik toch weer zin.  Ik begin alvast weer enthousiast, we zien wel of het blijft duren.  Hierbij een overzicht van de boeken die ik tijdens de eerste drie maanden van 2018 heb gelezen.

De onzichtbare jongen – Bernlef

Een mooi boek over de vriendschap tussen twee jongens. Wouter, de ik-persoon, en Max, een intelligente, zonderlinge jongen met een fenomenaal geheugen, een jongen die anders is dan de rest. Ze groeien uit mekaar als Wouter zich aansluit bij een atletiekclub en zich alleen nog maar op hardlopen concentreert, en verliezen mekaar zelfs helemaal uit het oog. De triestheid van het boek blijft na het lezen een beetje hangen, dat lijkt me een compliment voor de schrijver.  Ik bracht dit boek mee uit de bibliotheek vóór het begin van 2018, zonder de uitdagingen van Kathleen voor 2018 te hebben gezien.  Het was pas toen ik er nadien achter kwam dat Bernlef in 2012 is overleden en bij mezelf zeer ongepast een zekere blijdschap daarover vaststelde (zie uitdaging 4 van de VBC: Een boek geschreven door een auteur die helaas het afgelopen decennium gestorven is) dat ik besloot dat ik misschien toch maar moest meedoen.

Goed voor 7. Een boek met minder dan 100 reviews op Goodreads (14 op het moment waarop ik dit schrijf) en 4 dus (Een boek geschreven door een auteur die helaas het afgelopen decennium gestorven is)

The Guernsey Literary and Potato Peel Pie society – Mary-Ann Schaffer

In 1946 krijgt schrijfster Juliet Ashton een brief van Dawsey Adams uit Guernsey. Bij toeval. Hun correspondentie wordt voortgezet door hun beider liefde voor boeken. Wanneer Dawsey lid blijkt te zijn van een boekenclub die zichzelf de Guernsey Literary and Potato Peel Pie Society heet begint Juliet ook met de andere leden van deze club te corresponderen. Ze krijgt zo een steeds beter beeld van hoe het leven op Guernsey was tijdens de Duitse bezetting en ontstaat zelfs het idee om hierover een boek te schrijven.  Ik vond dit een mooi boek, dat me op goodreads in de VBC-groep werd aangeraden.  Het is geschreven als een briefroman.  Het speelt zich af kort na WOII maar is vooral een boek over mensen, over vriendschap, over de eilandbewoners en hoe ze die oorlog hebben beleefd.  Ik vond de kanaaleilanden altijd al iets fascinerend hebben, een stukje Groot-Brittannië vlakbij de Franse kust, leuk om er door deze roman meer over te weten te komen.

Goed voor 2. Een boek met een plaatsnaam in de titel en 18. Een boek dat zich afspeelt op een eiland, al dan niet bewoond.

Me before You – Jojo Moyes

Louisa Clark neemt een job aan als assistente van Will Traynor, een ooit zeer succesvolle jongeman die door een ongeval verlamd is vanaf zijn nek en niet meer in staat het spannende leven te leven dat hij gewend was.  In eerste instantie klikt het niet geweldig goed tussen de twee en overweegt Louisa (Lou) om te stoppen.  Ze zet echter door omwille van financiële redenen.  Ze leert Will steeds beter kennen en ontdekt dingen die ze liever niet had geweten.  Gaandeweg groeien Lou en Will steeds meer naar mekaar toe.  Ik had een hoop positieve recensies gelezen over dit boek.  Ik stond er vorig jaar in de bibliotheek al eens mee in mijn handen maar zette het toen terug omwille van de cover.  Die straalde voor mij zo’n stroperige zeemzoeterigheid uit dat ik toen paste (dat van dat zeemzoeterige zit in mijn hoofd, het ligt niet aan het boek maar aan mij).  Maar ik bleef geïntrigeerd en besloot dat ik het toch maar een kans moest geven.  Ik heb mij dat niet beklaagd.  Ik vond het een pakkend boek, een meeslepend boek en een wondermooi boek.

Goed voor 12. Een boek van een auteur die minstens al tien boeken heeft geschreven (er staan er 31 op goodreads) en 13 Een boek met minstens 10 uitgaves/herdrukken (dit is een bestseller, goodreads geeft 185 edities aan, geen idee of die informatie betrouwbaar is maar ik ben er wel gerust in dat er meer dan 10 uitgaves van zijn).

I Had a Black Dog: His Name Was Depression – Matthew Johnstone

Deze graphic novel werd mij tijdens een opleiding aangeraden door een psychologe die mensen met kanker begeleidt en hen dezelfde metafoor voor kanker aanreikt dan die Matthew Johnstone gebruikt voor zijn depressie.  Een grote zwarte hond, niet écht kwaadaardig, maar wel lomp en in de weg zittend en vervelend en je naar beneden trekkend.  Een dun boek, dat je bijzonder snel kan uitlezen, maar wel een mooie, interessante manier om depressie uit te beelden.  De tekeningen zijn ook hier te zien: https://www.youtube.com/watch?v=XiCrniLQGYc.

Goed voor 1. Een boek met een dier in de titel

A Little Life – Hanya Yanagihara

A Little Life vertelt het levensverhaal van Jude, Malcolm, Willem en JB, vier studiegenoten.  Er wordt al snel ingezoomd op het leven van Jude, een zeer intelligent, succesvol en ook erg teruggetrokken man.  Naarmate het boek vordert komen we steeds meer te weten over Jude en zijn omgeving, maar ook over zijn verleden en zijn demonen.  Ook bij dit boek vlogen de positieve recensies me vooraf om de oren en ook in dit geval sprak de cover van het boek mij totaal niet aan (het ligt aan mij, echt waar).  Ik had hoge verwachtingen van dit boek en die werden voor een deel ingelost maar toch niet helemaal (té hoge verwachtingen ongetwijfeld, en bovendien heb ik het wel eens vaker moeilijk met al te dikke boeken – daar kwam nog eens bij dat ik er door tijdsgebrek nog eens extra lang over heb gedaan om het uit te lezen).  Ik vond het ontzettend mooi geschreven, de personages zijn goed uitgewerkt en het is meeslepend.  Maar het had voor mij wel wat korter gemogen, en ik had vooral wat moeite met de miserie die maar blijft komen en nogal expliciet wordt omschreven (er zitten een paar beschrijvingen in waarbij ik als het film was geweest even zou hebben weggekeken, alleen is dat bij een boek nogal moeilijk).

Goed voor 15. Een boek met een alliteratie in de titel en 28. Een boek met een portret op de cover

En dan hierbij nog een overzichtje met de uitdagingen:

1. Een boek met een dier in de titel: I Had a Black Dog: His Name Was Depression – Matthew Johnstone
2. Een boek met een plaatsnaam in de titel: The Guernsey Literary and Potato Peel Pie society – Mary-Ann Schaffer
3. Een boek met een typografische cover (geen foto of illustratie, alleen maar mooie letters)
4. Een boek geschreven door een auteur die helaas het afgelopen decennium gestorven is: De onzichtbare jongen – Bernlef
5. Een boek dat al minstens één jaar ongelezen in je boekenkast of op je e-reader staat
6. Een boek dat op de Rory Gilmore boekenlijst staat
7. Een boek met minder dan 100 reviews op Goodreads: De onzichtbare jongen – Bernlef
8. Een boek dat begint met “Er was eens”
9. Een boek waarin de dood centraal staat
10. Een boek van een auteur met dezelfde initialen als jou
11. Een boek dat origineel geschreven is in een taal die je zelf niet vaardig bent (je mag uiteraard een vertaling lezen)
12. Een boek van een auteur die minstens al tien boeken heeft geschreven: Me before You – Jojo Moyes
13. Een boek met minstens 10 uitgaves/herdrukken:  Me before You – Jojo Moyes
14. Een boek met een X in de titel
15. Een boek met een alliteratie in de titel: A Little Life –  Hanya Yanagihara
16. Een boek geschreven door een zoon/dochter van een andere auteur
17. Een boek waarin een mythologisch wezen voorkomt
18. Een boek dat zich afspeelt op een eiland, al dan niet bewoond: The Guernsey Literary and Potato Peel Pie society – Mary-Ann Schaffer
19. Een boek waarin tijdreizen voorkomt
20. Een boek dat zich in de ruimte afspeelt
21. Een boek waarin kinderen de hoofdrol spelen, maar zonder dat het een jeugdboek is
22. Een boek waarin de zee een belangrijke rol speelt
23. Een boek over een alleenstaande ouder
24. Een boek dat zich afspeelt in China
25. Een tweedehands boek
26. Een boek met bloemen op de cover
27. Een boek waarin een gevangenis voorkomt
28. Een boek met een portret op de cover: A Little Life –  Hanya Yanagihara
29. Een boek dat je volledig buitenshuis leest (op de trein, op vakantie, in de tuin, …)
30. Een boek dat drie van de bovenstaande items combineert

9/30 uitdagingen afgevinkt.  Goed begonnen dus :-).   Ik denk nochtans niet dat er een 30/30 inzit tegen het einde van het jaar -er zitten een paar uitdagingen bij die niet direct mijn ding zijn- maar dat is ook geen doel op zich.

Filed Under: Over eten

Goede voornemens #1: bewuster eten

Ik maakte bij het begin van het jaar geen goede voornemens. Maar goed ook, want met het energiepeil dat ik de eerste weken van het jaar had zou daar niet veel van in huis zijn gekomen.

Maar ondertussen is met de lentezon ook mijn energie terug.  En geven zowel de weegschaal als mijn conditie aan dat het weer eens tijd wordt om een paar goede gewoonten van onder het stof te halen.

Het voornemen

Voornemen nummer één is er eentje waar ik al eens eerder mee ben begonnen.  Iets waarvan ik weet dat ik het moet veranderen, maar bij vorige pogingen nooit lang heb volgehouden.

Dat voornemen is bewuster/mindful eten: rustig eten, voldoende kauwen, en dat ook bewust doen.

Dat blijkt gemakkelijker gezegd dan gedaan.

Uitdaging 1: Rustig eten

Ik ben een snelle eter.  Ik heb de neiging om mijn eten naar binnen te schrokken.  Er zijn mensen die bij het eten tussendoor al eens hun bestek neerleggen. Ik ben niet één van die mensen.

Uitdaging 2: voldoende kauwen

Dit hangt een beetje samen met uitdaging één, maar toch is deze op zich in het verleden al moeilijker gebleken dan ik dacht.  Zelfs als ik mij erop concentreer om rustig en bewust te eten merk ik dat het toch nog moeite kost om een slikreflex te onderdrukken na een paar keer kauwen.  Langer kauwen en tussendoor niet slikken: dat zal dus toch enige oefening vragen.

Uitdaging 3: bewust eten

Als ik alleen eet (en dat is ’s morgens en s’ middags vaak het geval) dan doe ik tijdens het eten meestal nog iets anders.  Ik eet nogal eens achter de laptop, terwijl ik mails, blogs of de krant lees.  Of ik stop iets in mijn mond, ga ondertussen iets zoeken, neem nog een hap en begin dan de keuken al wat op te ruimen.  Als ik in mijn eentje aan tafel moet zitten en alleen maar bezig zijn met eten dan voelt dat een beetje als tijdverlies. Ook al weet ik dat dat eigenlijk niet zo is. En zijn de dingen die ik ondertussen doe ook weer niet zo dringend.  In gezelschap blijf ik wel mooi op mijn stoel zitten tijdens het eten. Maar of ik dan echt zo bewust eet, dat is een ander paar mouwen.

Ik vind het vreemd dat ik dat zo slecht kan, want ik eet zeer graag. Dus zou ik denken dat ik er dan ook bewust mee bezig zou zijn en het plezier van het eten wat zou willen rekken.  Niet dus.

Wat ik buiten de maaltijden nog doe is zonder nadenken eten in mijn mond stoppen.  Niet per se ongezonde dingen. (Dat kunnen bijvoorbeeld een handvol nootjes zijn, een paar druiven of rozijnen). Maar ik doe het wel vaak zonder dat ik honger heb en zéér onbewust.

Ik was van plan deze uitdaging een beetje te onderbouwen met het doornemen van relevante lectuur.  Ik kwam dus enkele weken geleden thuis van de bibliotheek met een stapel boeken over onderwerpen als mindful eten en emo-eten en zo.  Maar ik kwam er eigenlijk niet toe om ze door te nemen. Afgelopen week zijn de boeken allemaal ongelezen teruggekeerd naar de bibliotheekrekken.  Ik ben dus maar op basis van gezond verstand en van wat ik al wel weet over mindfulness gestart.

 

De regels

Hier zijn de regels die ik mezelf heb opgelegd:

  • Ik ga voor minstens twee maaltijden per dag aan tafel zitten en probeer op die momenten niets anders te doen dan eten.  De radio mag nog net opstaan op de achtergrond, maar meer afleiding is niet toegestaan.
  • Ik probeer geregeld tijdens de maaltijd mijn mond eerst leeg te eten voor ik de volgende hap voorbereid.  Dat betekent dus dat ik mijn bestek al eens neerleg terwijl ik rustig de tijd neem om te kauwen.
  • Ik eet minstens twee keer per dag iets met mijn volle bewustzijn.  Dat mag tijdens de maaltijden zijn of mag ook een tussendoortje zijn.  Concreet wil ik mij bewust zijn van de textuur van wat ik eet, van de gladheid, van de hardheid, van de temperatuur,.. Hoe dat voelt in mijn mond, hoe het voelt om er op te bijten, wanneer de smaken vrijkomen, etc.  Het was duidelijk lang geleden dat ik dat nog eens deed. Want tijdens mijn eerste dag schrok ik al van de textuur van een stukje banaan. Als ik niet zeker had geweten dat ik graag sla eet, zou ik dat blad dat voor een vreemd gevoel zorgde in mijn mond zo weer hebben uitgespuwd.

Ik ben een paar weken ver in mijn experiment. Het resultaat is misschien nog niet spectaculair, toch merk ik echt wel een verschil in mijn bewustzijn.  Zeker het laatste puntje heeft mij doen realiseren hoe erg ik gewend ben op automatische piloot te eten.  Ik denk dat ik nu toch al iets trager eet dan vroeger.  Er zijn nog veel onbewuste momenten maar er zijn ook steeds meer bewuste momenten en daar was het mij om te doen.  Het experiment werd dus verdergezet en met wat geluk zit ik binnenkort helemaal zen aan de eettafel.  Als ik dan ook nog eens leer alleen te eten als ik honger heb en niet als ik moe ben, mij verveel, eigenlijk dorst heb, me niet goed voel,.. dan zijn we er helemaal :-).

 

 

Filed Under: Everyday life

Hoe was mijn winter?

Ik weet het: het is buiten nog steeds ijzig koud.  Het is dus een beetje optimistisch om te denken dat de winter al achter de rug is.  Maar zodra het maart wordt is het in mijn hoofd al een beetje lente.  Dus vind ik het toch al tijd voor een terugblik op de (bijna) afgelopen winter.

  • Weerkundig klopt het niet, maar voor mij valt de winter samen met de maanden december, januari en februari.  Niet mijn favoriete seizoen, en vooral december en januari zijn voor mij nogal eens maanden waarin ik moet doorbijten.  En dan is het verleidelijk om in die maanden vakantie te plannen in zonnigere oorden.  We hebben erover getwijfeld maar deden het uiteindelijk niet.  In december vond ik dat nog een goed idee, in januari veel minder.  Het was dat het slecht uitkwam, anders was ik in de tweede helft van januari waarschijnlijk last-minute toch nog vertrokken.
  • December was een goede maand.  Een lang weekend in Parijs zal daarbij zeker hebben geholpen.
  • Januari was een moeilijke maand, een maand waarin ik het lastig vond de dingen positief te zien.  Ik was moe en moest me vooruit slepen.  Ik kon nog redelijk normaal functioneren maar echt veel levenslust was er niet.  Het grijze en donkere weer dat al een tijdje aanhield had daar zeker iets mee te maken.  Het waren dan weer wel de ideale omstandigheden om het effect van lichttherapie uit te testen.  Natuurlijk zonlicht is uiteraard beter, maar ik geloof wel dat de lichttherapielamp geholpen heeft.  Ondertussen alweer een tijdje opgeborgen, maar ik ga ze volgend jaar wel preventief inzetten op donkere dagen.
  • Positief aan zo’n slechte maand is dat ik me dan beter realiseer wat de dingen zijn die me energie kosten en ik de kleine irritaties die ik in betere tijden wegduw en relativeer plots duidelijker zie en uitspreek.
  • Februari werd dan weer een veel betere maand.  Hoera voor meer zonlicht en langere dagen!  Het was een maand waarin mijn agenda behoorlijk vol stond.  Dat kwam vooral door twee weekends na mekaar twee volledige dagen cursus – een cursus waar ik naar uit had gekeken maar waar ik éénmaal hij dichterbij kwam steeds minder zin in had.  Omdat ik niet houd van een overvolle agenda.  Omdat ik mij zonder die volgeboekte weekends al moe genoeg voelde.  Maar ik ging wel – omdat ik mij had ingeschreven – en moest vaststellen dat ik in plaats van oververmoeid thuis te komen net meer energie kreeg.  Ik werd er aan herinnerd dat meer rusten niet altijd de beste oplossing is voor vermoeidheid maar dat het soms een teken is dat ik net méér moet buitenkomen, méér dingen doen.  Het was een massagecursus en het feit dat ik dus ook wel wat uren zelf op de massagetafel lag zodat mijn collega-cursisten de aangeleerde technieken konden oefenen was een absolute bonus.  Februari werd dus de maand waarin ik ’s morgens weer met plezier uit bed kwam en weer veel meer energie door mijn aderen voelde stromen.
  • Op gezondheidsvlak was het een goede winter.  Mijn laatste verkoudheid dateert van het begin van de herfst.  Ik ben deze winter geen dag ziek geweest.  Fingers crossed dat dat nog even mag blijven duren.
  • Het klinkt misschien raar, maar het meest positieve aspect van de winter vind ik de lente die er op volgt.  Ik zou niet evenveel genieten van de lentezon, van fris groen, van planten die weer beginnen groeien en bloeien als daar geen winter aan is voorafgegaan.  Het beste deel van de winter komt er dus aan!  Nog heel even geduld.
  • Ik las de afgelopen maanden relatief veel en ontdekte een paar goede TV-series.  En wij testten een paar leuke restaurants uit.  Daar is de winter dan weer wel het meest geschikte seizoen voor.
  • Ook een beetje traditie in de winter: van sporten kwam niet veel in huis.  Maar door het grootste deel van mijn verplaatsingen met de fiets te blijven doen bleef ik toch een beetje in beweging.

Ik ben helemaal klaar voor de lente.  En jullie?

Filed Under: Frankrijk, Over eten

Veggie- en veganvriendelijke adresjes in Parijs

Wij waren onlangs een paar dagen in Parijs.  We boekten een hotelkamer zonder ontbijt en het was geen weer om te picknicken, dus gingen we nogal veel uit eten (uit pure noodzaak, ocharme toch :-)).  Wie mij al langer volgt weet dat ik een voorkeur heb voor plantaardige voeding, al ben ik geen strikte veganist.  Ik word dus geweldig blij elke keer ik ergens in het straatbeeld het woordje vegan (of végétalien) zie verschijnen.  Dat bleek in Parijs vaker te gebeuren dan ik had verwacht.  Hoera!  Hier een paar leuke adresjes die we bezochten, waar er vegetarisch/vegan kan gegeten worden. Plekken waar het bovendien gezellig was en het eten lekker. (En het dus uiteraard ook fijn is voor niet-vegetariërs).  Daarnaast ook nog een paar adresjes die we nog niet hebben uitgetest maar die ik zeker ga onthouden voor een volgende keer.

Getest en goedgekeurd

Muesli’sbar

Deze mueslibar stond vooraf bovenaan mijn verlanglijstje voor een ontbijt in de buurt van ons hotel.  Jammer genoeg ging hij op zaterdag pas om 10u open en waren wij al vroeger wakker en was hij op zondag gesloten.  Het duurde dus tot maandag voor we hier eindelijk konden gaan ontbijten.  Ontbijten in Muesli’sbar bleek een heerlijke start van onze laatste dag in Parijs.  Het concept gaat als volgt: je stelt zelf je mueslibowl samen, met een (plantaardig) melkproduct naar keuze, een mueslisoort naar keuze en drie toppings (keuze uit noten, zaadjes, verschillende soorten (gedroogd) fruit).  Ik at een crunchy muesli met kokosyoghurt en amandelen, rozijnen en frambozen er bovenop.  En dat was heerlijk.  Tijdens de lunch zijn er ook broodjes, soep en quiche.

Le pain quotidien

Aangezien de eerste twee adressen op mijn verlanglijstje voor ons ontbijt op zaterdag nog gesloten waren om half tien stapten wij binnen bij le pain quotidien.  Op zondag deden we dat opnieuw.  Ik was helemaal weg van hun Crunola parfait à la framboise (heel lekker, maar niet zo fotogeniek). Ook de havermout van de dag nadien was dik in orde.  Ik vond de ontbijtporties misschien wel wat aan de kleine kant.  Met heel wat vegan opties, verschillende locaties in Parijs en openingsuren elke dag van 8 tot 20u, is le pain quotidien zeker een goede optie om achter de hand te houden in Parijs.  Verder hebben ze een menu waarop duidelijk is aangegeven wat er veggie/ vegan is. (Grote fan hier van duidelijke menukaarten en symbooltjes daarop zodat je dat allemaal niet hoeft te vragen.) Wij gingen in een ander filiaal ook eens lunchen: de curry met kokos was top.

Pret a manger

Ik kende deze keten van zelfbedieningsrestaurants (met vooral broodjes/slaatjes/soep..) nog van ons bezoek aan Londen.  We gingen er alleen iets drinken en een beetje opwarmen (en ik kocht er een banaan).  Alles is er bio, en er zijn wel wat vegan opties (en symbooltjes om dat aan te geven.. jeej!).  Niet uitnodigend genoeg om er speciaal voor terug te gaan, maar toch wel goed om in de buurt te hebben bij een plotse hongeraanval.

 

Kapunka

Kapunka ontdekten wij toevallig in dezelfde straat als Mueslisbar.  Het is een klein en zeer gezellig Thais restaurant.  Zeer vriendelijke bediening en een heerlijke vegan Pad Thai: wat heeft een mens meer nodig voor een geslaagd diner?

Naan

Naan is een gezellig, klein restaurantje dat ideaal is voor een lunch.  De keuken wordt beschreven als Indian Fusion. De kaart bestaat uit wraps van naan-brood en curry’s.  Er zijn meerdere vegetarische opties (zowel voor de naans als voor de curry).  Ik ben niet helemaal zeker of ze ook vegan zijn.

Verder aten we ook nog bij een Indisch restaurant (dat ik niet ga aanbevelen omdat de rekening niet klopte en ik dat al vooraf zag aankomen). Er was nog een Italiaanse restaurant (één van de vele). En we genoten nog van een snelle portie falafel in een snackbar.

Un monde vegan

Ik was benieuwd naar deze vegan supermarkt en dus gingen wij op ontdekking.   Ze winnen er alvast de prijs voor het grootste assortiment aan vegan kaassoorten dat ik ooit bij mekaar zag.  Toch was ik ook een klein beetje teleurgesteld. Ik had namelijk op wat meer verse producten gehoopt, een vegan croissant die net uit de oven komt of zo. Maar die behoorde helaas niet tot het aanbod.  Wie zelf kookt en op zoek is naar vegan vleesvervangers, kaasvervangers,.. zal hier zeker aan zijn trekken komen.

Voor een volgende keer

Hank burger/ Hank pizza

Van Hank burger en Hank pizza kwam ik vooraf een paar zeer lovende recensies tegen.  Ze zijn allebei te vinden in de Marais en zijn volledig vegan. Wij zijn er helaas niet geraakt, maar de volgende keer dat ik in Parijs ben ga ik de burgers en pizza’s hier zeker eens uittesten.

Bol porridge bar

Ik begin thuis bijna elke dag met een bord havermout, dus leek Bol porridge bar me wel iets voor mij.  Uiteindelijk niet getest, maar voor de liefhebbers: er staan zowel zoete als hartige havergerechten op de kaart.

Liife

Dit adresje voor ontbijt of lunch lag in de buurt van ons hotel.  Er staan heel wat vegan opties op de kaart.  Ik wou er graag gaan ontbijten op zaterdag, maar helaas waren we daarvoor te vroeg. (‘Il est 5 heures, Paris ’s éveille’, dat blijkt in het weekend niet helemaal te kloppen).  Ik merkte pas achteraf dat deze zaak zich in de eerste plaats op sporters richt.

Café Pinson

Café Pinson heeft twee filialen en serveert gerechten die allemaal bio zijn en grotendeels vegan.  Wij wandelden er voorbij en ik keek eens naar binnen. En het ziet er zeer gezellig en hip uit.  Ik heb een beetje spijt dat we niet zijn binnengegaan.  Volgende keer misschien.

 

Vietnam in Paris

Een restaurantje dat we ontdekten toen we ons bij het terug naar het hotel wandelen van straat vergisten.  Vietnamees en volledig vegan.  Ik was meteen verkocht maar uiteindelijk kwam ook dit adresje op de ‘ideetjes voor een volgende keer’ lijst terecht.

Gentle gourmet

Gastronomisch en vegan: dat is wat deze gentle gourmet belooft.  De reviews zijn goed, (nog) niet zelf uitgetest.

Tips voor Parijs

Voor wie in Parijs op restaurant gaat: je kan overal gratis een karaf kraantjeswater bestellen.  Ter compensatie is alle andere drank wel bijzonder duur.

Daarnaast kan je in Parijs zonder probleem op een terrasje eten of iets drinken, zelfs in december.  Ze zullen wel verwarmd zijn maar wij zijn toch maar lekker warm binnen gaan zitten.

Ten slotte nog een ecologische tip om je door Parijs te verplaatsen: Vélib, het systeem van uitleenbare stadsfietsen zoals je dat in steeds meer steden ziet.  Wij probeerden het op deze citytrip voor het eerst en zijn fan.  Parijs is, op Montmartre na, helemaal vlak. Er zijn aparte fietspaden en je mag op de stroken voor bus en taxi fietsen.  Het niet zo hoffelijke rijgedrag van de Parijzenaar moet je er wel bijnemen.