In 2002 reisde ik door India, twee weken alleen, twee weken samen met een vriendin. Die eerste twee weken in mijn eentje waren best wel uitdagend. Ik was dan ook geweldig blij toen vriendin G aankwam in Delhi en we verder samen zouden kunnen reizen.
Wat er zo uitdagend was een alleen reizen in India: ik had het gevoel dat veel Indiërs die ik tegenkwam vooral geld aan me wilden verdienen, en het niet erg vonden om zich daarvoor meer dan eens te misrekenen bij het maken van de rekening, mij aan het verkeerde busstation of aan het verkeerde guesthouse af te zetten omdat ze daar commissie kregen, de prijs van wat ze verkochten een beetje (veel) op te trekken, mij naar een vals bureau voor toerisme te brengen enz. Op den duur werd ik er wantrouwig van en geloofde ik bijna niemand meer. Bovendien trok ik als westerse vrouw nogal veel de aandacht en was het er op veel plaatsen zo’n drukte dat ik geregeld uitgeput in mijn kamer kwam en moest bekomen. Ik heb er heel veel mooie dingen gezien en ook supervriendelijke mensen ontmoet en ook echt genoten, maar het was een vermoeiende reis.
Ik was dus blij toen G aankwam en ik er niet meer alleen voorstond. Toen zij net was toegekomen en in onze kamer in Delhi nog even bekwam van de vlucht vanuit België ging ik voor ons beiden geld wisselen. Ik vond een wisselkantoor vlakbij ons guesthouse. Vriendelijke mijnheer, goede wisselkoers, ik geef mijn euro’s (of dollars?) af, hij berekent hoeveel ik krijg in roepies (een dik pak biljetten), hij laat me het geld nog eens natellen, stopt het in een enveloppe en ik wandel opgewekt terug naar het hotel. Tot ik in onze kamer terugkom en de roepies tussen ons beiden wil verdelen en plots minder geld blijk bij te hebben dan ik had gedacht. 3 keer natellen, enveloppe nog eens bekijken, zakken leegmaken. Ik had toch in het wisselkantoor nog nageteld? En dan realiseer ik mij dat ik het geld heb nageteld en nadien nog even teruggegeven aan die vriendelijke mijnheer van het wisselkantoor om het in een enveloppe te stoppen en dat er blijkbaar daarbij wat roepies zijn verdwenen. Ik dus terug richting wisselkantoor, serieus kwaad, denkende dat ik die mens eens goed mijn gedacht zal gaan zeggen. Hij staat aan zijn deur, ziet me komen en voor ik mijn mond kan opendoen zegt hij “ah, daar ben je, ik heb je overal gezocht, je bent een deel van je geld hier ‘vergeten’, wacht, ik zal het voor je halen”. Ik was op vanalles voorbereid: dat hij moeilijk zou doen, dat hij zou ontkennen, maar dit had ik niet verwacht. Ik neem het geld aan en we zeggen verder niets meer, ik weet dat hij staat te liegen, hij weet dat ik weet dat hij staat te liegen, ik onthoud de arrogante blik in zijn ogen en voel mij weer eens behandeld als de rijke, verwende toeriste die ik in vergelijking met de Indische levensstandaard eigenlijk ook wel ben.
PS Ik heb in India echt hele vriendelijke en correcte mensen ontmoet. Ik wil dus zeker niet alle Indiërs over dezelfde kam scheren. Als toeriste had ik wel de indruk dat ik dat soort van mensen een beetje aantrok en ik vond het een harde maatschappij. Zelf vermoed ik dat het kastensysteem daar iets mee te maken heeft, maar ik ben geen specialist ter zake.
In de reisfotochallenge publiceer ik regelmatig een reisfoto samen met een bijbehorend reisverhaal. Het idee haalde ik bij blogger Thomas Pannenkoek. Mijn vorige bijdrages kan je hier nalezen. In dit geval gaat het niet echt om een foto maar om een ingescand briefje van 10 roepies dat ik als souvenir van mijn reis door India mee naar huis bracht.
Je ervaringen zijn heel herkenbaar! Ik reisde zowel alleen als samen in India, voor meerdere maanden, en ik voelde me soms een levende bankautomaat. Onaangenaam. Ik heb daar toen veel over nagedacht, en ben tot volgende conclusie gekomen:
-In de ogen van de Indiers zijn wij effectief bulkend rijk. Dat is een feit voor hen. Dat maken ze dagelijks mee: ze vragen een voor hen heel hoog bedrag dat voor ons een peulschil is en een achteloze, of vriendelijke toerist geeft hen daarbovenop dan nog ns n extra fooi, ter waarde van een dagloon voor hen. Onvoorstelbaar veel geld voor hen! Als jij in hun plaats was, zou je het dan ook niet een keer proberen, om meer te vragen aan een obviously rijker dan jij toerist, om zo makkelijk geld te verdienen?
-Voor ons is het een onaangename ervaring, maar ik heb mij vaak bedacht: als ik in hun situatie verkeerde (arm en uitzichtloos), zou ik dan niet precies hetzelfde doen? Nee, het is niet mooi om mensen te bedriegen, maar het is evengoed niet mooi dat sommige mensen geld te over hebben en door je land kunnen reizen, terwijl je zelf zo goed als niets hebt. De schellen zijn van mijn ogen gevallen door het lezen van de roman “the white tiger” – een aanrader!
-ik nam het geld aftroggelen na een tijdje nooit meer persoonlijk. Ze probeerden MIJ niet te bedriegen, maar wel het idee van een westerse reiziger dat ze hebben. Was ik het niet, dan wel de volgende – met mij persoonlijk had het niks te maken.
-wat het beste hielp was humor. Ze hielden ervan als ik met grapjes afpingelde, en ze moesten hartelijk lachen wanneer ik hun “betrapte” bij een bedriegerij. In mijn ervaring gaven ze heel vaak toe dat ze me hadden proberen “bamboozelen”: ze konden maar proberen, nietwaar?!
-niet dat het altijd makkelijk was, soms was dat gefocus op je geld ipv op je persoon heel erg vermoeiend en storend. En het heeft me heel veel tijd gekost om het bovenstaande in te zien…
Ik blijf India een fantastisch land vinden!
Mooie analyse! Ik ben het helemaal met je eens, maar zeker in het begin, toen ik alleen reisde en nog wat moest wennen aan het land, vond ik het vreselijk frustrerend en vermoeiend. Ik heb er een haat-liefde-verhouding met India aan overgehouden. Ik vind het in elk geval een fascinerend land! Ik dacht toen ik weer thuis was dat ik zeker nog eens terug zou gaan, maar koos nadien toch voor ‘gemakkelijkere’ bestemmingen :-). Ik begrijp ook wel waarom ze het doen, en voelde mij vaak ook ongemakkelijk als ik stond te onderhandelen over een paar centen, die voor mij een peulschil waren maar voor die mensen veel geld. Ik denk dat de kern van het probleem is dat rijkdom en welvaart in de wereld zo ontzettend oneerlijk verdeeld zijn, tijdens die reis door India ben ik wat dat betreft geregeld met de neus op de feiten gedrukt.
Nog nooit in India geweest en eerlijk gezegd staan er eerst andere gebieden op ons lijstje!
Ben onder de indruk dat je dat alleen gedaan hebt, knap 🙂
Ik zou het nu niet meer doen, alleen naar India trekken, maar toen was ik fearless :-).
Heb er wel bewondering voor 🙂
In India ben ik nog nooit geweest, maar in Egypte heb ik dat gevoel ook regelmatig gehad. Continu aangeklampt worden om dingen te kopen, stylo’s af te geven… Zo vermoeiend! En tegelijk begrijpelijk, wat het moeilijk maakt om een evenwicht te vinden: ik wil namelijk gerust iets geven of kopen, maar ik wil ook wel rustig een tempel of dergelijke kunnen bekijken 🙂
Ja, ik vind de kwestie van bedelaars en kindjes die stylo’s vragen ook altijd zo lastig. Door iets te geven gaan ze bij de volgende toerist alleen nog maar meer aandringen. Ik geef dan liever iets aan een organisatie die het wat structureler kan aanpakken, maar dat helpt die mens die voor je staat op dat moment natuurlijk niet vooruit, dus dat blijft wel moeilijk om mee om te gaan.
Exact hetzelfde gevoel gehad in Thailand jammergenoeg… Vooral Bangkok was daar koploper in…