Flashback naar de jaren ’80
Ik groei op in een dorp in de Kempen. De taakverdeling bij ons thuis is vrij standaard. Een vader die veel aan het werk is, en die zijn taken thuis beperkt tot klusjes in huis en werken in de tuin. Mijn moeder werkt deeltijds en neemt het overgrote deel van het huishouden voor haar rekening. Die taakverdeling is bij mijn vriendinnen thuis niet anders en lijkt op dat moment evident.
De jaren ’90
Ik krijg als meisje evenveel kansen om te gaan studeren en om een professionele carrière uit te bouwen als mijn broer (op zijn minst toch in theorie) . Ook dat is voor mij evident. Klassieke rollenpatronen zijn in mijn ogen iets voor de generaties voor mij, iets uit het verleden. Ik zou er zelf nooit deel van gaan uitmaken.
Fast forward naar 2019
B en ik zijn allebei sinds 1 januari zelfstandige in hoofdberoep. Wij maken op dat moment een aantal afspraken. Hij werkt (meer dan) voltijds en zorgt voor het grootste deel van ons gezamenlijk inkomen. Ik zorg ervoor dat alles in ons huishouden draait en neem ook de administratie van zijn zaak voor mijn rekening. We nemen ons voor om regelmatig samen een rustperiode in te plannen. Mijn bijberoep van zelfstandig massagetherapeute wordt mijn hoofdberoep, ook al is mijn inkomen hieruit eerder bescheiden. Ik bepaal zelf hoeveel en op welke uren ik werk en leg geen druk op mezelf wat omzetcijfers betreft. Dat geeft mij de mogelijkheid het huishouden te beschouwen als een deel van mijn dagtaak en niet als iets dat ik nog in mijn vrije tijd moet doen. Ik ben diegene die zorgt dat er eten in huis is, dat de was is gebeurd, de auto op tijd naar de keuring gaat en die allerhande brandjes blust.
En zo blijkt mijn eigen huishouden anno 2019 een taakverdeling te hebben die wel heel erg klassiek te noemen is. Het lijkt voor ons een logische constructie, opgezet zonder dat we beïnvloed werden door klassieke rollenpatronen. Ja, toch?
Onze eigen keuze?
Het is best mogelijk dat de situatie in de toekomst nog wel eens verandert, dat mijn ambities of die van B wijzigen waardoor we de dingen herbekijken. Maar ik moet zeggen dat deze situatie mij op dit moment wel bevalt. We hebben genoeg inkomsten, we doen allebei voor een groot deel de dingen die we graag doen en er is ademruimte. Ik heb een gevoel van vrijheid dat ik niet zou hebben als ik nog een job buitenshuis had. En ook niet als mijn agenda van ’s morgens tot ’s avonds vol zou staan met afspraken. Toch vermoed ik dat mijn 20-jarige zelf vreemd zou hebben opgekeken als ze had geweten dat het zo zou lopen. Ik heb een stukje van mijn onafhankelijkheid opgegeven. En ik heb af en toe de neiging om me te willen verantwoorden voor het feit dat ik als geëmancipeerde vrouw die keuze heb gemaakt.
Als ik om me heen kijk dan stel ik vast dat wij niet het enige heterokoppel zijn waar de klassieke rollenpatronen nog aanwezig zijn. Is dat omdat we dat zo zelf willen of omdat we het zo aangeleerd hebben gekregen? Ik wil graag geloven dat het bij ons net zo goed andersom had kunnen zijn. Ik de grootste kostwinner, B eindverantwoordelijke in ons huishouden. Maar is dat echt zo?