Ik ben ondertussen meer dan vijf jaar getrouwd, en hoop met mijn man samen oud te worden. Ik gebruik ook na ons huwelijk gewoon mijn eigen familienaam, niet die van hem (al zou die wel mooi allitereren met mijn voornaam). Uiteraard, zou ik daar bijna aan toevoegen. Ik heb nooit iets anders overwogen. Toch is het niet altijd en overal evident.
Onlangs merkte ik het nog eens op Facebook. Een post die op mijn tijdslijn verschijnt van iemand wiens naam ik niet direct herken. Het blijkt te gaan om een Duitse ex-collega die onlangs trouwde en haar naam veranderde in die van haar kersverse echtgenoot. En het is niet de eerste keer dat het me opvalt. Bij Duitse vriendinnen, bij Nederlandse, bij Amerikaanse, .. Erg vreemd vind ik dat zelf. Dat je je eigen naam, die je al je hele leven draagt, zomaar verandert in die van je partner. Het lijkt in mijn ogen iets voor culturen waar het nog niet zo best gesteld is met de rechten van de vrouw, maar toch zie ik het gebeuren bij zelfstandige, intelligente, jonge, geëmancipeerde vrouwen.
Ik weet niet of ze er bewust voor kiezen, omdat ze nu samen met hun man als gezin, als éénheid, door het leven willen gaan en vinden dat ze dat dan onder zijn naam moeten doen, of dat ze het gewoon uit traditie doen en er verder niet veel bij nadenken.
Voor mij lijkt het bijna een verloochening van je eigen identiteit. Alsof ze door hun huwelijk zelf als individu ophouden te bestaan. Ze worden gemakkelijker te linken aan hun man en later aan hun eventuele kinderen, maar veel minder gemakkelijk aan hun eigen familie, aan ouders, broers, zussen… En hoe lastig wordt het om oude vrienden/ collega’s/ klasgenoten terug te vinden als ze ondertussen van naam zijn veranderd?
Uiteraard is mijn mening hierover gekleurd door de maatschappij waarin ik ben opgegroeid (mijn moeder gebruikte vroeger ook gewoon haar eigen naam) en door mijn eigen opvattingen en waarden. De vrouwen in kwestie zien er misschien wel totaal geen probleem in en zouden wellicht schrikken van mijn interpretatie.
Dat kinderen de naam van hun vader dragen is iets dat in mijn ogen dan weer wel veel evidenter lijkt. Al ben ik blij dat ook dat niet meer vanzelfsprekend is en dat er in België ondertussen kan gekozen worden: familienaam van de vader, familienaam van de moeder of beide familienamen (in een volgorde naar keuze). Al vermoed ik dat de meeste koppels toch gewoon zullen blijven kiezen voor de naam van de vader van het kind, zoals het hier traditie is. Zelf heb ik altijd wel sympathie gehad voor het Spaanse systeem, waarbij steeds dubbele familienamen worden gebruikt, eerst die van de vader, dan die van de moeder. Of het Portugese model, met eerst de familienaam van de moeder en dan die van de vader. Al houden die keuzemogelijkheden natuurlijk ook wel in dat je als geëmancipeerd koppel met een kinderwens niet alleen meer moet nadenken en overeenkomen over de keuze van de voornaam van je kind, maar ook nog eens over de familienaam. Extra keuzestress dus voor jonge ouders.
Ik zou mijn eigen familienaam ook wel willen behouden, denk ik. In mijn kennissenkring komt het niet vaak voor dat vrouwen de familienaam van de man overnemen.
Ik heb wel een vriendin die haar 2 kindjes een dubbele familienaam heeft gegeven.
In Vlaanderen is het niet gebruikelijk om de naam van je man aan te nemen, maar in heel wat andere westerse landen blijkbaar wel. Dubbele familienamen voor de kinderen: vind ik eigenlijk wel leuk!
Wist je dat Angela Merkel eigenlijk Angela Kasner heet? Zelfs nadat ze gescheiden was van Herr Merkel bleef ze zijn naam gebruiken.
Nee, dat wist ik niet. Raar toch, dat zij nu bekend is met de naam van haar ex-man. Na een scheiding, hertrouwen of weduwschap wordt het helemaal ingewikkeld.
Ik denk er net zo over als jij. Ik heb in de 41 jaar dat ik getrouwd ben altijd mijn eigen familienaam behouden. Ik ken in mijn omgeving eigenlijk niemand die de naam van haar man heeft aangenomen. Ik denk niet dat dit in België gebruikelijk is.
Nee, ik denk het ook niet. Gelukkig maar! Volgens mij heb ik wel nog een leerkracht gehad in de lagere school die wij wel kenden onder de naam van haar man. Maar dat was ook nog wel een andere generatie, misschien dat het toen nog gebruikelijker was?
Als wij ooit een kind zouden krijgen, denk ik dat het de achternaam van de echtgenoot zou krijgen, eigenlijk vooral uit gemak en gewoonte. Ik ben zelf ook niet zo gehecht aan mijn familienaam dat ik hem zou willen doorgeven. Maar er is toch geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt om de naam van mijn man aan te nemen. Ik haat het als je bijvoorbeeld op een trouwfeest aan tafel wordt geroepen als meneer en mevrouw V… Ook op mijn eigen trouw wilde ik dat niet, ik ben meer dan alleen maar een verlengstuk van mijn man.
Helemaal mee eens 🙂
Ik deel je mening volledig (heb er zelf ook al eens over geblogd). Je wordt toch geen ander mens omdat je trouwt. Raar dat dat bij ons al zo lang niet meer gebeurd en dat er nog heel veel Westerse landen zijn waar dat wel doodnormaal is.
Ja, raar he, dat die vrouwen in onze buurlanden dat blijkbaar prima vinden. Ik ben in elk geval blij dat dat hier niet wordt gedaan.
Vooropgesteld dat ik burgerlijkheid vreselijk vind ga ik nooit een ander zijn naam aan nemen. M’n vriend is een schat hoor maar zijn achternaam is net zo’n drama als de mijne.
In Nederland wordt het, denk ik toch, wel nog veel meer gedaan dan in Vlaanderen. Heb jij het gevoel dat vrouwen die de naam van hun man aannemen daar bewust voor kiezen of dat ze het doen uit traditie?
Ik heb ‘m ook niet overgenomen, de naam van manlief. Na enkele jaren kwam het ter sprake en bleek dat hij dat wel jammer vond, maar ik had het hem eerder nooit gevraagd omdat het voor mij zo vanzelfsprekend was dat ik… tja, mezelf bleef 🙂
Vroeger had ik een hekel aan mijn eigen familienaam, vraag me niet waarom 🙂 Nu zou ik enkel de familienaam van mijn man aannemen als ik die mooier vind. Als ik al zou trouwen 🙂
Ik ben ook meer voor het Spaanse familienamen-model 🙂 Een vriendin van me haar kindje heeft haar familienaam in plaats van de papa’s naam.
Kan mij helemaal vinden in jouw visie erop 🙂 Zou zelf ook nooit mijn naam veranderen, ook al is dat hier in Zwitserland ook nog meer de gewoonte dan in België.
En kinderen, goh ja, eigenlijk vind ik het wel mooi dat ze de naam van de man krijgen: uiteindelijk heb je als vrouw het kind negen maand gedragen en is dat jouw “verbinding”; als man kan je dan met je naam meegeven dat het “jouw” kind is (aleja, dat doe je natuurlijk ook wel allebei door de opvoeding enzo, maar ik bedoel het meer als eerste “officiële link” 🙂 Wat niet wegneemt dat als ons kind toch ooit mijn naam (alleen of in combi) zou krijgen, ik daar ook niets op tegen heb 🙂
In de Amerikaanse bank begreep de man echt niet hoe het kon dat wij getrouwd waren, met elk onze eigen familienaam. Toen ze me vroegen waarom ik dat niet had aangepast, zei ik gewoon ‘oh maar ik had er al eentje gekregen van mijn vader’.